Resultados para “Usuario: crougintoudadigo"

Este buscador realiza búsquedas sobre el texto íntegro de los Artículos, Poblamientos, Imágenes y Archivo de conocimientos, así como sobre los comentarios a los Artículos y Poblamientos.

Buscador Global

Tipo de búsqueda
No literal (todas las palabras en cualquier orden) · Sólo en el título

Buscar en:
Biblioteca · Poblamientos · Archivo de Conocimientos · Imágenes · Comentarios

Si no marcas ningún área, buscará en todas (excepto en comentarios).


Comentarios

Tijera Pulsa este icono si opinas que la información está fuera de lugar, no tiene rigor o es de nulo interés.
Tu único clic no la borarrá, pero contribuirá a que la sabiduría del grupo pueda funcionar correctamente.


  1. #101 crougintoudadigo 11 de abr. 2006

    Biblioteca: TERRITORIO POLITICO CELTA. DUDAS



    Y en nombrandomen vd. "Santo Padre" Crougintoudadigo I,


    Haec est oridinatio quae ordinavi Ego Crougintoudadigo servus servorum Dei

    Tum sacerdos insufflent in giorgiodieffem eum et dicat.

    Insufflo te giorgiodieffem diabole in nomine Dei Patris, ut exeas et recedas ab hoc famulo dei, quem tua fraude decepisti.

    Tun sacerdos faciat ei giorgiodieffem cruzes de sputo super oculos eius.
    Signaculo Dei et dicat.
    Patris Omnipotentis et Filli et Spiritus Sancti. Signo oculos tuos giorgiodieffe ut videas claritatem dei, aures ut audias; nares ut percipias odorem suavitatis, cour ut credas, os ut confiteatis illi qui te sanum faciat omni tempore vit tue, ut nullam habeat diabolus potestatem de te. Sed Trinitas Divina regnet in te, et perducat ad vitam eternam. Amen.

    Sic Crougintoudadigo I giorgiodieffellicae ecclesiae romanae pontifex maximus fatur

  2. #102 crougintoudadigo 11 de abr. 2006

    Biblioteca: TERRITORIO POLITICO CELTA. DUDAS

    :-)

    Salud y gloria Giorgio

    Iugum tuum Domine suavis est
    et onus tuum leve

    Salud y gloria Druidas

  3. #103 crougintoudadigo 11 de abr. 2006

    Biblioteca: TERRITORIO POLITICO CELTA. DUDAS

    Correctio

    tun 'tum'
    cour 'cor '

    crougintoudadixit

  4. #104 crougintoudadigo 11 de abr. 2006

    Biblioteca: TERRITORIO POLITICO CELTA. DUDAS


    Salud y Gloria Giorgio

    Y no al tun tum TE dice CROUGINTOUDADIGO, de tú a te:

    Leeme lo que hemos nuestro paredros y nos puesto arriba, leelo Giorgio, y luego hablamos si quiere de la nieta de Musolini, que la votan Vds.
    Fijése que yo me lo situaba a vd. por Galicia.Pues cuando acabe el recuento nos lo cuenta vd. caro. E si a queren botar á neta pois, por crougintoudadigo, que boten a neta, e si non queren botala neta, pois que non a boten.

  5. #105 crougintoudadigo 12 de abr. 2006

    Biblioteca: Reyes y Reinos Hispanos Celtoatlánticos: Monarquía ASTUR, GALAICA Y LEONESA

    Pues eso

    picajosilla ;-) confidencialmente una e-dirección a.pena@concellodenaron.com Hoy no da Crougintoudadigo pie con bola cara AINÉ [Que nos trae al Crou y a su paredros, humildes vasallos que no somos dignos de las mercedes del Señor, el caro Giorgio de cabeza que nos acaba de revestir , a nos fidelisimos hijos de la Santa Madre Iglesia Católica Apostólica y Romana de pontifical y como se entere nuestro S P S P BENEDICTO nos excomulga].

    Salud y Gloria a todos

  6. #106 crougintoudadigo 15 de abr. 2006

    Biblioteca: Creencias religiosas y mitos de ultratumba helenos y celtas en Vigo.

    SAUDE E GLORIA CARO AIRDARGH

    Crougintoudadigo e o seu paredros están encantados con vostede, carísimo Airdaigh,
    e de acordo ao 200%, é dicir un 100% o Crougintoudadigo que subscribe, e outro 100% o noso paredros, polo que asemade pedindo crougintoudadigas disculpas aos señores druidas, correspóndolle en galego AirdaRgh ora por termos os galegos mantido a fe católica de España, e invioladas as igrexas cando aconteceu a invasión sarracena da Península Iberica, ora por ser sabado santo, e estarmos de loito.


    ORIXES PREHISTORICOS (da peregrinación a San Andrés, extractado dun proxecto de 2000 do Concello de Narón)

    Envolvidos no vértigo tempestuoso do mar que brama na fondura, os acantilados de Teixidos dominan dende a máis privilexiada atalaia de Europa o borde occidental do Océano Atlántico.
    Dende esta atalaia, cando os días son máis longos, na época clara do ano segundo a crenza dos celtas que vivían nos promontorios da Europa atlántica, podíase ver o sol desaparecer tralo océano.
    Segundo a antiga relixión precristián o sol dirixíase a bretemosa illa coñecida como Illa da Eterna Xuventude.
    É a mesma rexión misteriosa na que convertido no rei dos mortos ou dos mouros tras de ser vencido na batalla de Mag-Tured reina Thetra, xefe da raza mítica dos Fomorians irlandeses. É segundo o pensa d´Arbois de Jubainville a mesma rexión na que sobre os heroes mortos nas guerras de Tebas e de Troia tras de ser vencido por Zeus na batalla contra os Titans reina Cronos. É en fin un luminoso Tártaro, nome primitivo da Treba ou Territorio Político celta de Tartares da que os historiógrafos antigos mencionan a estreita boca da súa ría, e por error, como xa o advertira Plinio
    “manifesto erro xa que nunca houbo un pobo con tal nome”

    denominaron e interpretaron, eliminando, sen dúbida, o t en posición inicial, coma Ártabros

    “Naquela costa están primeiro os Ártabros, que son eles mesmos de estirpe céltica, dempois (veñen) os Astures. Entre os Ártabros nun esteiro de estreita boca penetra o mar recibindoo nun espacio nada estreito, acolle a cidade de Adrobica e as foces de catro ríos: dous deles xa entre os habitantes son desconsiderados, polas outras dúas o Nario desauga e o Xuvia (1).( MELA III, 13)”.

    Formando na xeografía sagrada celta parte do Paradiso o antigo territorio político de e dos Ártabros ou de e dos Tartares, que hoxe chamamos Trasancos ou Ferrolterra, por mor das ideas platónicas foi adquirindo no mundo clásico o aspecto lugubre, pouco acorde coa luminosa idea dos celtas, do inferno pagano e cristiano situado baixo terra e privado da luz do sol “domus Ditis vacuas et inania regna quas Iuppiter condidit colorem et nox atra circummaneret omnia”, que da mán do topónimo medieval Lamas do Inferno, o actual O Inferniño pervive e nos chega ata hoxe.
    A Illa dos Ben Aventurados e o ardente Tártaro, o luminoso paradiso pagano e o escuro inferno Platónico ou cristián, as ideas celtas e as ideas clásicas ao cabo converxen e Hesíodo nos fala xa da chaira Elusión do loiro Radamantis batida, como o Val de Trasancos, polos ventos do Noroeste, postromeira morada dos reis que foron e dos heroes gregos e das illas dos Todopoderosos ou dos Benaventurados sostendo Jubainville, a quen seguimos aquí, que na segunda Olímpica de Píndaro feita co gallo dunha victoria nos Xogos Olímpicos do ano 476 a. C.“a chaira Elusión confundese coas illas dos Todopoderosos ou dos Benaventurados para formar unha única illa onde se encontra a fortaleza de Cronos asociado con Radamantis”(2) .
    A Illa Paradiso luminoso e morada nocturna do sol e a lúa as ánimas inmortais dos benaventurados que precisaban cruzar o mar nunha barca conducida por un deus psicopompo.
    Este paradiso celta de difícil acceso o que se encamiñaban as ánimas benditas a percura de acougo e vida eterna fende as suas raices na noite dos tempos.
    Coñecemos cada día millor esa crenza primixenia común o ámbito indoeuropeo que quere que as ánimas nazcan no ceo e tras caeren como faiscas ou estrelas fugaces queden atrapadas nun corpo material e perecedeiro liberandose de novo trala morte.
    O deixaren os corpos dos difuntos as ánimas necesitaban percorrer un longo camiño para chegar ó alén. Desprotexidas e medio cegas encomendabanse a piedade dos viaxeiros que as acompañaban e todavía no país parentes ou amigos do difunto o acompañan a pé ou en vehículos (si é en autobus sacan un billete para a ánima e a avisan si hai transbordo para que non se perda) ata o santuario de San Andrés.
    Este santuario foi o punto de embarque, a modo de porto de Caronte, e as ánimas subían a unha barca de pedra, a chamada “Barca de San Andrés”, un penedo isolado no atlántico, a maior das illas Sisargas, que “semella a proa dun barco anunciando a súa chegada a porto (Antonio Fraguas)” emprendendo logo a viaxe pantasmal a ‘illa da Eterna Xuventude’ e paradiso celta conducidas por un deus.
    Este mundo de santos conductores, romeiros do alén e barcos de pedra foi estudiado maxistralmente polo profesor Fernando Alonso Romero quen sinala a estreita vinculación desta ruta cá vía láctea a -común os camiños de Santiago e S. Andrés- co seu remate no fisterra Atlántico.
    Hai pois dous viaxes un terrestre cheo de perigos porque as ánimas podense perder e outro por mar curso seguro en mans dunha divinidade conductora.
    Dende o Neolítico os tempos da dominación romana os difuntos enterrabanse ás beiras dos camiños. No culto funerario e visible unha idea de resurrección e vida eterna en estado de “difunto” vencellada á propiedade da cámara; así os túmulos foron concebidos para durar tanto como o mundo. O que ía a morrer seleccionaba en vida as suas mellores posesións para levalas ó alén seguindo o exemplo do disco solar e esperando coma él un novo renacer (por eso as cámaras oréntanse en dirección E-W). Os difuntos continuaban no alén realizando as actividades que fixeran en vida.
    Os solticios de inverno e vrao e os equinocios de outono e primaveira cecais contaran á hora da elección dunha orientación para as cámaras dos túmulos.
    Os agricultores andan sempre pendentes do ceo, ven o decurso da lua e as estrelas, ó sol nacer polo Oriente, observarán como os astros percorren o ceo e morren, venos mergullar nas entrañas do mar e da terra e voltar a rexurdir, eternamente. Este eterno retorno de mecánica cósmica é o eixo entorno ó que se artellan as crenzas relixiosas e a ordenación social.

    A relación das mámoas có camiño de San Andrés testemuñan as orixes Neolíticas deste camiño.

    A relixión fornecia para esta viaxe diversos axentes psicopompos (acompañantes de ánimas) como o moucho relacionado cá grande deusa Nai, ou aqueloutro multiforme Hermes galego, de triple ou cuadruple faz como o de Amorín antepasado dos nosos cruceiros nos tempos da dominación romana.

    Có cristianismo non desapareceron os vellos lugares de culto, conservaronse os ritos primitivos, a costume inveterada de acompañar ás animas e, sobre todo a obriga de facer ese camiño: “A San Andrés de Teixido vai de morto o que non foi de vivo”.

    AS ORIXES HAGIOGRÁFICAS DA PEREGRINACIÓN

    A maior das illas Gabeiras coñecese como barca de S. Andrés, a ela chegou o apostol de Cristo, como chegou Santiago a Padrón e a Virxen da Barca a Muxía, nunha barca de pedra ó illado e betemoso Teixido.

    Ao se laiár de que no seu curso mariñeiro a vontade diviña o levara a tan desoladas terras aparecéuselle o Noso Señor para darlle conforto dicindolle cun mandato divino que obriga a tódolos cristianos sin excepción:
    “Quédate eiquí, S. Andrés,
    que de vivos ou de mortos
    todos te virán a ver”.

    que ese lugar a él consagrado sería visitado por tódolos, galegos e de outras terras, vivos e mrtos, ao menos unha vez.

    E así por mor de que “A San Andrés de Teixido vai de morto quen non foi de vivo” todos somos ou seremos romeiros de San Andrés.

    Os conductores terrestres e mariños das ánimas, como amosan as vellas cartas conservadas nos mosteiros, algunhas con máis de mil anos de antigüidade, son agora os santos a traverso do poder avocador das suas reliquias que gardadas con ciume na ara do altar facían sonadas as igrexas e atraían os enterros e as ánimas e con eles as doas, por mor da crenza de que os santos cuias reliquias conservan as igrexas collían da man ás ánimas dos difuntos enterrados ó seu carón e as conducian agarradas da man unhas tras doutras nun longo cortello, seguras por sedeiros esgrevios e perigosos, como podemos ver ilustrado no pórtico da Gloria, ata presentalas no alén diante do trono do cristo en maxestade.
    Esto deu pé a demora dos romeiros no camiño por mor de visitar os santuarios e reliquias dos arredores, orixinouse así un vello camiño dos romeiros entre Xuvia e Teixido. Un camiño cristián moi antigo ó perderse na noite dos tempos se (temos en conta que no ano 844 o mosteiro de Xuvia xa era vello “olim de semper sacrato”) que converxe na necrópole de Nenos co coertexo fúnebre milenario do pasado.
    Este camiño de iniciación á morte foi percorrido polo padre Frei Martín Sarmiento nun vrao do ano 1755.
    Hóspede en Xuvia do prior ilustrado Frei Filipe Colmenero, Sarmiento partiu para San Andrés acompañado do seu hirmán ó lombo dunha mula, e deixounos unha demorada descripción do itinerario.
    Ese itinerario é o que recuperamos no Concello, e sinalizamos nun campo de traballo.

    MICROCROUGINTOUDADIGASNOTAS
    (1) Mela. Chor. III, 13. “...in ea [ora ] primun Artabri sunt, etiamnum Celticae gentid, deinde Astyres. In Artabris sinus ore angusto admissum mare non angusto ambitu excipiens Adrobricam urbem et quattuor amnium ostia incingit: duo etiam inter accolentis ignobilia sunt, per alia dua *Naris exit et *Iubia”. (*) Ducanaris exit et Libica no orixinal; das restitucións de Luis MONTEAGUDO GARCÍA *Anaris e *Iubia pensamos que no primeiro caso convén a lectio interpretatio *Naris , xa observada por Madoz no seu Diccionario:
    NARIO O NARIUS: r. Así se llamaba uno de los ríos de Galicia que desembocan en el golfo de la Coruña: no puede por consiguiente confundirse este r. con otro que no tenga esta condición.[...]
    Pola nosa parte en 1991 utilizando o estudio do antropónimo Narón , de Naronius, comentado polo meu mestre MONTEAGUDO GARCÍA, chegamos á conclusión de que tal vez o piloto romano e cartógrafo accidental dun deses navios da época republicana e augustea que deixaron a pegada de lucernas e menaxe de barcos no cuncheiro de Lóngaras preguntando <> mentras sinalaba o río Belelle, a un mariñeiro da ría, dun castro costeiro coma os de Astano ou do Petouzal, ou da mesma A[r]dobriga, situada probablemente no cumio do Monte de Ancos, ao respostarlle o indíxena: ' iso chámase río' anotou *Nario no seu libro. Algo semellante ao que anotando Alligator no seu coderno sucedería, na Idade Moderna, cando lle respostou o hispano 'eso es un lagarto' ao británico que sinalando a un reptil preguntara '¿What is it?' . Cf. sobre estas cuestións A. PENA GRAÑA, Narón un Concello con Historia de Seu. 1991 pp. 86-94.
    (2) Pindari Carmina. Edición SNEIDEWIN, T. 1 pp 17-18, versos 70 e ss. ex H. D’ARBOIS DE JUBAINVILLE. “El Ciclo Mitológico Irlandés y la Mitología Céltica. Edicomunicación. Ripollet (Barcelona 1996

  7. #107 crougintoudadigo 15 de abr. 2006

    Biblioteca: Creencias religiosas y mitos de ultratumba helenos y celtas en Vigo.


    [CONTINUATIO CROUGINTOUDADIGA SOBRE DO CANCIÑO QUE VEN DA MAROLA]


    (ADICADO AOS MEUS DE COMBARRO, YEPAA JULANDRÓNS!)

    Sendo tan amantes os galegos da familia, é comprensible que unha preocupación natural polos queridos difuntos expostos ao frio e a escuridade do inverno, abandonados na intemperie e na soedade dos caposantos, busque e encontre mecanismos de reparación.

    Serían ilustrativos desta preocupación os cruceiros e os petos de ánimas exclusivos da nosa área cultural atlántica a xulgar, polas ofrendas de alimentos, e polo inmaterial (santa compaña, ritos de cortar a mortalla, etc) con eles relacionado.

    En efecto os celtas pobo do que non convén esquecer que sobre todos os deuses adoraban ao deus conductor de difuntos, ao “mercurio” ou ao “Hermes”, como mostra da súa preocupación polas súas ánimas e polas ánimas dos antepasados seus, dentro desta tradición dos países atlánticos, argallaron, seguramente, dende os tempos dos seus abós neolíticos fórmulas (a vía láctea é un exemplo) e mecanismos para asegurar a estes difuntos seus, no deambular acidentado polos rueiros na súa viaxe ao Alén, a comodidade, a seguridade e o conforto, para axudar a non perderse no seu desvalido camiño ao ceo ás ánimas algo cegas.

    Así a expresiva moucha que, cecais pola súa capacidade de ver nas tebras, se colocaba no interior dos dolmens e dos túmulos funerarios dispostos as beiras dos camiños de peregrinación, como a atopada nunha mámoa do Monte de Nenos, Sedes, Narón do periodo Neolítico, dará na Idade do Ferro e na dominación romana de Galicia, paso aos acompañantes dos difuntos na viaxe ao alén, os Lares Viales, poderosos axentes psicopompos.

    Estes Lares Viales probablemente foron orixinariamente en toda Europa unha serie de animais especializados en pompas fúnebres, coma o can, o cabalo, o galo. Asociada esta fauna, seguramente ao Lar Ceciegaeco (literalmente dos choscos), ao Mercurio pagán e ao San Pedro cristián que, si é tolerable o aserto, conservaría o seu vigor psicopompo cando se lle dice a un neno ao que se lle están a pechar os ollos ¡Vaite levar Pedro Chosco! herdando cecais o carácter do Ceciegaeco Lar. Cando menos convirían os escepticos en que San Pedro exerce un verdadeiro dereito de admisión das ánimas no Paradiso, e ainda de porteiro abríndo ou pechando as portas coas súas chaves (1). Completabase, tal e como o amosa o caldeiro de Gundestrup atopado en Dinamarca pero de factura celta, o cadro faunístico inicial: un porco bravo estudiado por Alfredo Erias, un cervo e unha serpe.

    Habitualmente, se cadra pola presencia da árbore de maio, portadora de vida, asóciase a escena, visible nunha das placas dese caldeiro, cun ritual de renovación e resurrección no que un oficiante semella meter ao defunto nun suposto pote.
    Pero se verdadeiros potes queremos ver non temos máis que observar, por exemplo, como aparecen representados estes na diadema Galaica-Astur de San Xoán de Oscos ou na chamada sítula de Kuffarn, Austria, por citar dúas obras mestras comparables da ourivería celta, mentres que, en realidade, non é ningún pote o obxecto representado no caldeiro de Gundestrup senón que, claramente, trátase dunha porta de dúas follas.
    En presencia do marcial e terrible exército psicopompo, a Mesnie Helleqin que describira Orderic Vidal ou a Herlathingui descrita en De nuguis curialum (I, 11) por Gautier Map, a traveso de esta porta, pensamos nos, introduce o oficiante no Alén ao heroe morto, nunha trama, vizoso manancial das nosas lendas relacionadas coa caza salvaxe, irrecusablemente psicopompa e relacionada có solsticio invernal (2), cos accesos ao mundo subterráneo dos nosos mouros, aclaratoria non só do significado da nosa Sociedade do Oso (3), presente xa na iconografía do século XII, nun sartego de Penafiel, e da nosa Santa Compaña ou Estadea, senón tamén dos relatos populares xa mencionados do psicopompo cabalo que tras de acoller e transportar ás ánimas dos defuntos estirando o lombo, encolléndose ao chegar o río, as chimpa ao alén polos cursos de auga, asemade presente na iconografía do sartego de Egas Moniz mencionado e debuxado por Alfredo Erias. Convén sinalar agora como mostra do alcance do poderoso instrumento da etnografía comparada, que especializados tamén en tránsitos horizontais, e estreitamente consubstanciais con este pantasmal exercito, están os nosos Lares Viales, estudiado maxistralmente o seu papel de benfeitores dos vivos, dos viaxeiros e dos comerciantes na interpretatio da Galicia romana por Fernando Acuña Castroviejo nuns papeis dos que somos debedores (I CNA, 2, 1971, pp. 353-357) parecen ganar tamén o seu sustento na Galicia prerromana acudindo aos mortos. Zoocéfalos coñecidos de vello, principalmente o can, a serpe e o galo (o “basilisco” da etnografía galega) convertirianse nos xa mencionados e humanizados axentes psicopompos por influencia romana, tal e como figuran na mesnie do caldeiro de Gundestrup, nos santos aludidos, algúns entre os máis populares santos do país, desafectados parcialmente hoxe pola curia romana no resto do orbe católico: o San Roque Peregrino, o San Pedro (“Chosco”, probablemente o Lar Ceciegaeco que ainda conserva as súas chaves) e o xigante San Cristobo, protexidos aquí pola igrexa local.

    Un canciño (4) que en Francia ainda se chama roquin, coma o Can Cerbero, cuia función era velar para que os vivos non se colaran no mundo dos mortos e viceversa, deu pé ao nacemento do noso San Roque.

    O can axudaba tamén a apañar as almas polos camiños, e acompañándoas impedía que os difuntos se perderan, facilitandolles a chegada a bón porto, ás Areas do Paradiso onde esperaba a barca de pedra, lista para partir para o Alén. Este permitenos ver ainda o seu milagroso carácter ainda en Combarro na celebración, precisamente o día de San Roque, da “Festa do Can” na que nunha padiola e no colo dun neno un canciño e transportado por todo o pobo. Humanizándose logo, por máis que no Toledo visigótico conservaban ainda as igrexas santos con cabezas de animais, sen dúbida trala conquista dos países Atlánticos, as Galias, a Gallaecia e a Britania, por Roma, este can no sincretismo celto-romano viría a ser o acompañante dun camiñante barbudo que cun báculo de peregriño na mán dereita, portando na esquerda as mazás da inmortalidade, da illa de Avalón, do Paradiso, transportaba as ánimas dos difuntos que en forma de páxaro pousaban no seu lombo santísimo.

    Coa chegada do que se chama Cristianismo Celta especialízase ainda máis o vello e bondadoso conductor de ánimas atlántico e convírtese no San Roque peregriño que agora, acompañado sempre do seu fiel e inseparable can que agacha o segredo da súa orixe, se acompaña tamén dun neno ou dun anxo que, cura nas chagas dos seu pes desfeitos no trasego por camiños cheos de silvas. Estas bochas nos pes e nas pernas que comparte San Roque con San Cristobo, fixeron que na Idade Media se lle considerase tamén abogoso para a peste, sen perder por elo, como o seu hábito de peregriño se encarga de lémbranos, o seu primitivo carácter de andarín.

    Pero o inmenso poder de fascinación do Cristianismo Celta non acaba aquí, pois ao terminar San Roque o seu cometido, chegadas as ánimas aos mencionados embarcadoiros, como o mencionado “Areas do Paradiso”, de San Cristobo, na boca da ría de Ferrol, co pantasmal navio de pedra camiño da Illa da Eterna Xuventude tocáballes entrar en xogo aos outros artistas, ao resto dos axentes psicopompos chamados Lares Viales. Dun deles, unha serpe ou cobra se contan moitas histórias en Galicia, como a de Vilasuso, o Val Narón. Foi esta cobra protagonista en toda Galicia na celebración do día do Corpus ata que (de nada aproveitou a sua límpida folla de servicios prestados, a excelente reputación de ser “unha serpe boiña que nunca fixo mal a ninguén” segundo tódalas testemuñas, a nosa de 1991, máis recentes outras como a recollida nas Lendas e Relatos Ferroláns de Piñeiro e Gómez) a desfixo, apoiada agora pola corte de Madrid, a paus, no século XVIII a Santa Igrexa Catedral de Santiago, unha igrexa que loitou físicamente contra as autoridades do Concello e contra os veciñosda cidade episcopal, “unha serpe boiña” que retirandose en silencio tras perder a batalla cedería o seu lugar as populares alfombras florais de perfumados pétalos, sin extinguirse do todo, pois ainda nas vilas mariñeiras de Galicia e Portugal nos visita, como sucede en Redondela, esta serpe, esta coca ou tarasca, protectora.
    Como a serpe que nos montes de Brión chamado por este motivo na Idade Media “das Serpes” asistía a San Cristobo, a cobra, coca ou tarasca, cunha memoria prodixiosa, tiña seguramente a función de facer subir en orden ás ánimas a barca de pedra chamandoas polo seu nome. A San Cristobo, posible cristianización doutro dos nosos Lares Viales, correspondialle o piadoso encargo de acorrer personalmente ás ánimas preguiceiras que chegando a destempo as chamadas na Idade Media “Areas do Paradiso”, praia na boca da ría próxima ao santuario de San Cristobo de Ferrol, perdían o barco para o Alén, apañándoas unha a unha e subíndoas ao seu propio lombo de grande capacidade. San Cristobo, un xigante capaz de transportar todo o peso do mundo, camiñando veloz nun continuo trasego, sen afundir, correndo pola auga, ata alcanzar a barca que se afastaba da terra dos vivos. A barca de pedra similar a empregada por Santa Comba e por San Silvestre para chegar á Terra de Trasancos, que ainda se conserva na Insua do Medio a carón da capela de Santa Comba, Covas, Ferrol (5), singular navío producto da intensificación celta (onde o deus cego é o que mellor vé, o deus manco é precisamente o que mellor alcanza, ao unha embarazada de nove meses sobrepasa na carreira aos cabalos máis veloces, etc.) que é o que reune as mellores e máis seguras condicións de flotabilidade e navegación. Barca de pedra -cecais da mesma canteira da que se sacou a pedra como recolle en traducción de A. Moralejo o Códice Calixtino no capítulo XVIII na que ao apostol Santiago “sentado sobre un penedo veu sobre as ondas do mar” dende Xerusalén á Galicia- na que acudía San Cristobo dende a súa capela ao pé do Monte a visitar á virxe de Chanteiro, ata que se quedou sin barca porque a levou para a súa casa un particular, para satisfacción do Sr. Calo Lourido e pena do santo, logo de que lla sacaran, sen dúbida como medida de protección, do seu emplazamento orixinal.

    O mesmo San Cristobo participando desta intensificación, máis por prevención que por que se dese o caso da caida accidental dunha ánima ao río ou ao mar, represéntase ocasionalmente, cun salvavidas moi particular, consitente nunha roda ou nunha capa de muiño pendurada do seu brazo a modo de pulseira.

    Descanonizandoos é de lamentar –de lembrar como ainda compartindo unha tradición común coa dos santos mencionados, por non explicitarse nos evanxeos non se deben cuestionar nin o dogma da virxinidade, da conceptio per aurem, nin da asunción de Nosa Señora- que a Igrexa Católica, desandando o camiño integrador sabiamente iniciado no Atlántico no albor do cristianismo polo papa San Gregorio Magno, cecais prematuramente, desafectara tanto a San Roque como a San Cristobo. De non rectificarse a tempo o tiro estaremos a percorrer xa sin estos seguros conductores e intercesores, sendeiros teolóxicos moi perigosos e delicados.

    Desaparecerían por estas vías totalmente do acervo europeo costumes milenarias de incalculable valor etnográfico si non fora, en moitos casos, pola providencial actuación dos nenos reclamando decote a continuidade das celebracións.

    Así, como representando o papel dos mesmos antepasados, suplantando aos difuntos, os nenos con disfraces a Véspora de Todolos Santos portan cabazos ou calacús acesos e percorren as casas da aldea ou da vila. Antiguamente percorrían estas casas petando nas portas unha a unha, entrando, e pasando ata a cociña onde, postas polos veciños, lles agardaban unhas mesas cheas de carne, de pan, de viño, e ainda de doces coma os freixós e os pixóns, viandas que os disfrazados levaban para consumir logo da andaina veciñal nas súas casas, larpeiradas que, marchando tan axiña as pícaras pantasmas como entraban rápidamente, desaparecían dentro das bulsas que levaban. A modo de despedida demorábanse únicamente segundo parece para cantar aos hospedeiros unhas cantigas de agradecemento ou, no caso improbable de que imcumplindo a tradición non se lles tivera nada preparado, de escarnio.

    Este inveterado costume foi tamén prohibido polo bispo humanista e inquisidor de Mondoñedo Antonio de Guevara (6).

    Podemos imaxinar e ver aos nenos galegos da vila ou da aldea cos cabazos ou calacús na man como o resto dos nenos celto -atlánticos celebrando a véspera de Todolos Santos (en inglés All Hallow´s Eve ou Hallowe´en) unidos por un común acervo a ámbalas dúas beiras do mar. Son fillos e netos dos dous millóns de galegos que emigraron a América dende o século XIX, e dos fillos dos emigrantes irlandeses que constitúen a etnia maioritaria da poboación norteamericana, sin contar aos fillos e netos de milleiros de galeses que ainda conservan a súa lingua na Patagonia, fillos e netos dos centos de milleiros de galego-americanos, de Cuba, de Arxentina, de Mexico, de Brasil, de Uruguai, etc., de primeira, de segunda ou de terceira xeneración (calen nos medios os que non saben de estas cosas ainda que Reagan ou Clinton non foran anglo celtas o foi Kennedy, como celtoamericanos, maís que iberoamericanos o son Fidel Castro, ou os presidentes Alfonsín e De la Rúa), fillos e netos dos que emigraron a América e dos que se quedaron, dos que celebrando o día de difuntos por participar das milenarias tradicións dos comúns antepasados non están a importar nin estan a exportar american way of live.


    […]
    Amosando, seguramente, a existencia temperán en Galicia dun clero precristián con grandes coñecimentos astronómicos, fundamento da vida social política e relixiosa da treba, pois calculando as lunacións (Juvainville) nas que se basea o calendario disponse a celebración de cadansúa festa estacional ou oenach e establecese o pago duns impostos destinados a ter en Galicia longa pervivencia, sinalamos ao comenzo deste traballo como a mitoloxía comparada podía datar a orixe das mencionadas celebracións nun tempo remoto antes da nosa era, no Neolítico, cando en Galicia, os primeiros pobos europeos atlánticos sedentarios, avós dos celtas e devanceiros nosos, andaban pendentes decote do curso das grandes lumieiras celestes e como o rexístro arqueolóxico galego confirmaría de novo este aserto, ao sumarse agora ao petroglifo de Laxe das Rodas o achado recente dun grabado rupestre similar en Outeiro do Xoviño.

    Si os referidos petroglifos constituían unha asombrosa mostra do alcance da ciencia astronómica dos primeiros labregos galegos, capaz de calcular anos “bisiestos” e meses intercalares, e encaixar nas estacións solares os meses lunares, e a testemuña da atención coa que os nosos devanceiros seguían, e medían no ceo, o curso dos astros non menos asombrosa nos resulta a capacidade integradora deste clero de prácticamente a totalidade do acervo pagán na nova relixión imposta á Gallaecia polo decadente Imperio Romano no século IV que veremos a traverso do estudio de dous temas que desenvolveremos a continuación: o “transito solar horizontal” ou viaxe ao Alén na barca seguindo ao sol, con acompañamento psicopompo por terra e por mar, e o “tránsito vertical, a “Caza Salvaxe” ou o acceso ao otro mundo mediante a cacería dun animal sobrenatural.

    Si ao solsticio de vrao ou a “noite de San Xoan” correspondelle o agoiro da morte do Sol tras describir no horizonte, segundo parecía ao observador no seu observatorio, esmorecentes curvas, cada día máis baixas e estreitiñas, que acada pouco antes de Nadal, completado un ciclo, detido o Sol no “Ano Vello solar”, o punto crítico: o grande momento da parada solar; ao solsticio de inverno correspondelle o nacemento do novo Sol, ás doce da noite, coa “misa do galo” axiña inicia, maxestuoso, unha vez máis, con renacidos folgos, o Aninovo solar, porque no mundo celta a noite precede ao día, día da xubilosa nova da Natividade de Xesús, da Luz do Mundo, alongando cada día o alcance dos seus raios sobre do horizonte, ao se elevar un pouco máis na bóveda celeste.

    O Tizón de Nadal, coma contrapunto aos lumes de maio e xuño, cós que se agradecían a fartura do verán, como ainda se anova o lume nas igrexas na Candeloira, simboliza a anovación da Luz Divina, do Sol nacente.

    Dende a máis temperan Idade Media o ano solar represéntase coma un año rodeado dun clipeo ou dun disco solar, simbolizando a un tempo estecordeiro añal, a Cristo e ao paráclito San Xoan, á idea de Eternidade do ciclo solar. Cristo, como o sol tamen morre, descende aos infernos coma sostemos os cristiáns na nosa profesión de fé, e resucita (6) e ascende logo aos ceos.

    MICRONOTAS
    (1)Segundo Risco: San Pedro é o que Guarda as portas do Ceo e o compañeiro constante de Noso señor “cando andaba polo mundo”(339) […] in Vicente Risco, Etnografía. Os Seres Míticos p. 306p. 306-307 (2)Veuno con demora Philippe Walter: 1997; cf. tamén le Roux: 1960; Guyonvarc´h: 1961b; 1964, p. 235; Almagro Gorbea: 1993, p. 136 ss.; Eliade: 1978, I, pp.219-223.
    (3)Todolos membros da Sociedá [do óso] teñen o poder de anuncia-la morte das persoas con toda seguranza. Como un deles diga que algún vai morrer, morre sin remedio. Poden deixar temporalmente o seu corpo, pois cando van en procesión, atravesando paredes, portas pechadas, valados, etc. como corpos sotís, sin tropezaren con nada. Son individuos que viven a un tempo niste mundo e no outro, son a un tempo, homes de carne e óso e sombras ou pantasmas desencarnados. Teñen o seu capelán e o seu servicio fúnebre, independente do da parroquia. Vicente Risco, Etnografía. Os Seres Míticos p. 306p. 306-307 in HISTORIA DE GALIZA. Dirixida por Ramón Otero Pedraio vol.I p.357
    (4) Moi popular en Galicia, e o canciño que amosa Risco comendo pan bento no camiño de Terrachán en Entrimo; a cadeliña có galo enrriba que aparece no Cubo de Cabaleiros, a raposa de Morrazo, que “visita tódolos terreos, paises casas, etc. por onde teña andado o que tén que morrer logo” (Risco, Etnografía. Os Seres Míticos p. 306)”, e tamén o famoso e temible Urco “do que – dí Risco- falaron Murguía, Carré Aldao, García de la Riega ,e outros autores. García de la Riega dí que a maor parte da xente convén en que tén medio corpo de lobo con poutas e dentes afiados, e medio corpo de serpe con escamas duras e moita forza no rabo, para algúns é un can e para outros ten figura de paxaro. Polas noites obscuras de tempestá, anda darrastro polos gorgullós e congostras, polas canellas, alcantarillas, soterraños e galerias das minas abandoadas e anuncia a desgracia ou morte (Risco, Etnografía. Os Seres Míticos p. 306p. 306-307 in HISTORIA DE GALIZA. Dirixida por Ramón Otero Pedraio vol.I)
    (5) Santa Combiña bendita/ ten un navío no mare/ quen cho deu/ quen cho daría/ quen cho deu/ puidocho dare
    (6) “Constounos pola visita que o día de Tódolos Santos e o día seguinte de difuntos andan tódolos mozos da frigresía a pedir polas portas e danlles pan e carne e viño e freixós e pixóns e outras cousas, e que piden así os fillos dos ricos que os pobres; e por ser máis este rito xentíl que cristián, ordenamos e mandamos que, de aquí en adiante, ningun mozo vaia aqueles dous días de porta en porta a pedir, senón que o beneficiado, o rector e o primiclero e outro que nomeare a frigresía pidan aquel pan e todo o demáis que lles deren o repartan na igrexa o día dos finados entre os pobres e necesitados, so pena que o pai ou a nai que enviara ao seu fillo a pedir aqueles dias pague mil maravedís[...] ”
    (7)“Te conozco ¡o Xesucristo!” –dí Dimas, o bo ladrón, no apocrifo da pasión de Xosé de Arimatea- “e sei que es fillo de Deus; estouche a ver como Cristo adorado por miriadas de anxos. Perdoame os pecados que cometin, non fagar vir contra min os astros no momento do meu xuizo, nin a Lua cando vaias xulgar tódala terra, pois que pola noite realicei os meus maos propósitos; non movas o sol que se está a obscurecer por ti […]”


    Bibliografía:
    El ciclo mitológico irlandés y la mitología céltica.- H. d´Arbois de Jubainville.
    Vigo en la Antigüedad.- F. Acuña Castroviejo.

    Mención de honor:
    Por su dedicación y gran labor en el estudio de la EtnoPrehistoria e etno Historia gallegas: Fernando ALONSO ROMERO

    SAUDE E GLORIA SEÑORES DRUIDAS ONDE QUEIRA QUE ESTEN
    SANTAS Y FELICES PASCUAS

  8. #108 crougintoudadigo 18 de abr. 2006

    Biblioteca: SAN ANDRÉS DE TEIXIDO, LA CASA DE DON Y EL SANTO GRIAL. CRISTIANISMO CELTA Y PAGANISMO RESIDUAL EN LA GALLAECIA BAJO IMPERIAL IIª PARTE (ANDRÉS PEN


    Cara Ainé, nos tiene que enseñar a mi parte y a nuestro paredros a hacer esos estupendos enlaces.

    Pues si, cosas veredes...

    Las aras-estela son muy tardías, en principio, como mínimo seguramente del S IV, de una Provincia Gallaeciae oficialmente cristiana.

  9. #109 crougintoudadigo 19 de abr. 2006

    Biblioteca: SAN ANDRÉS DE TEIXIDO, LA CASA DE DON Y EL SANTO GRIAL. CRISTIANISMO CELTA Y PAGANISMO RESIDUAL EN LA GALLAECIA BAJO IMPERIAL IIª PARTE (ANDRÉS PEN



    Cao Airdargh, cara Ainé

    ;-)
    Practicarémos, practicarémos y practicarémos con nuestro paredros, tan pronto como nos podamos ocupar de este importante asunto

    :-)

    Entanto, pues eso, por su amabilidad de ámbol@sdous, muy muchas y muy santas crougintoudadigas gracias

    Salud, Gloria

  10. #111 crougintoudadigo 27 de abr. 2006

    Poblamientos: Altares rupestres en Galicia. Tipología

    CROUGINTOUDADIGO -SE LO DICE SU EGO- ANUNCIA QUE EL ANUNCIO QUE A CONTINUACIÓN LES INSERTA VA A DURAR MENOS QUE UN PESTAÑEO


    Dedicado a la libertad de expresión y al rigor científico

    LOS QUE POR VIVIR EN LA CENSURA DEL FRANQUISMO LEÍAN LA CODORNIZ LO COMPRENDERÁN
    LA SIGUIENTE ECUACIÓN

    SILLÍN ES A SILLÓN
    COJÍN ES A X



    ME IMPORTA 3 XXX QUE ME PONGAS EN CUARENTENA LA ENTRONIZACIÓN


    crougintoudadigo pensamiento: Amigo, el que no creas que hay vida antes de la muerte no te da derecho a pensar que vivimos todavía en el Franquiense.

    Salud y Goria druidas
    Pues eso, a amordazar.






  11. #112 crougintoudadigo 27 de abr. 2006

    Poblamientos: Altares rupestres en Galicia. Tipología

    CORRECCIÓN CROUGINTOUDADIGA

    EL FRANQUIENSE INFERIOR

  12. #113 crougintoudadigo 28 de abr. 2006

    Poblamientos: Altares rupestres en Galicia. Tipología

    POR LO MENOS EN EL FRANQUIENSE EL CENSOR TENÍA UN PREMIO NOBEL

  13. #114 crougintoudadigo 28 de abr. 2006

    Poblamientos: Altares rupestres en Galicia. Tipología

    ONNEGA DARÍA MI VIDA POR DEFENDER TU LIBERTAD DE EXPRESIÓN

    ¿LO ENTIENDES AHORA?

  14. #115 crougintoudadigo 28 de abr. 2006

    Poblamientos: Altares rupestres en Galicia. Tipología


    Los burgarios, como el que muestra Brandan, y en general los burgarios asociados a círculos concéntricos con cazoletas, son motivos de los más antiguos entre los petroglifos, por lo menos en el Atlántico. Muchas formaban parte de mesas de ofrendas del Neolitico Final, y se sabe (excavaciones de la Grotta Scaloria p. e. ojo cito de memoria) que se asociaban a ritos de propiciación de la lluvia, en un clima creo que mucho más cálido y seco que el actual. Como estaban en lugares sagrados, estos motivos eran venerables. Existía la costumbre, lo podeis ver en las fotos del artículo cuarentenado, que Ego las ha dejado, de arrancar estas piezas -y eso pudo ser lo que sucedió con el fragmento que nos pone Brandan- y llevarselas para el interior de las cámaras dolménicas (pongo foto de una de estas mesas arrancadas y colocadas en en interior de un dolmen en irlanda, en Ardmore en el artículo cuarentenado), pero se tomaban la precaución de reconstruir en el hueco dejado por la extracción en el outeiro, altar o mesa de ofrendas mencionada del Neolítico Final, uno por uno los motivos robados e ilustro este aserto poniendo la foto de un caso gallego, pero hay muchos similares en el Atlántico Europeo conocidos y publicados.


    Salud y Gloria Druidas

    TE HAS CUBIERTO DE GLORIA EGO

    SOLO FALTA QUE TE DEN EL PREMIO NOBEL

    E

  15. #116 crougintoudadigo 28 de abr. 2006

    Poblamientos: Altares rupestres en Galicia. Tipología

    ONNEGA

    Cierto que tiene 2cm. Y de ella no se podia extraer una chanta para un dolmen. La puse a título ilustrativo, de algo que está comprobado. Por otra parte, como sucede con las aras o altares de las iglesias gallegas, o sucedía con la Hidria de Jeruslalén, es posible también que se llevaran no solo grandes trozos, sino que trocitos de lo sagrado,como reliquias y reconstruyeran luego el epígrafe perdido. Lo regular del rehundido aunque sea de 2cm me hace pensar eso. Por otra parte en Galicia han aparecido chantas dolménicas con cazoletas o burgarios, tengo por algún lado una foto de una de ellas.

    Ego, no tenías ningún motivo para tocar un artículo. Sinceramente, y yo soy el primero que tengo derecho a equivocarme en cosas científicas, faltaría más que las verdades de hoy son las mentiras gordas de mañana, pero fuera de esto creo, aunque se que tú, o los que mandan en ese portal, no lo puedes saber, que no vas a tener con mucha frecuencia artículos de la misma calidad en tu/vuestro portal. Artículos donde todo lo que se dice es nuevo. Yo, pierdo un tiempo que no tengo, y no gano ningún dinero poniéndolo. Tampoco necesito fama, me llega con la que tengo entre los cuarenta principales de la cosa. Por otra parte publicar en Celtiberia hace que me pase lo que le pasó a Arguiñano, que le quitaron la estrella Michelín (Por otra parte a mi caro paredros Andrés Pena Graña a quien por cierto le sobran michelines, esas estrellitas-otro gallo le canta, y otra espuma, con la gloriosa Estrella de Galicia-,
    o la arañita rojita que ponen en nuestra bandera, le importan un pito, o tres equis), que algunos le motejen de bajarse al patio. Aunque he convencido a muchos de los buenos a que entren para contribuir a ampliar la profundidad de campo de la cosa.
    No tienes justificación. Nada había en la entronización censurable. Nada. No sabía tampoco que me habías alterado el texto, de saberlo no lo hubiera puesto nunca.

    Mira mr. Ego, no le niego la mano a nadie, pero sabes una cosa. Te la dice con su nombre y apellidos el Dr, Andrés Pena Graña, y su caro paredros CROUGINTOUDADIGO anda y que te den...EL PREMIO NOBEL




    TE/LE RECLAMO QUE RESTAURE/S EL ARTÍCULO

    TE/LE EXIJO EN NOMBRE DE LA LIBERTAD DE EXPRESIÓN, Y DE LA CONSTITUCIÓN ESPAÑOLA QUE LA AMPARA QUE RESTAURE/S EL ARTÍCULO
    TE/LE EXIJO COMO CIENTÍFICO RECONOCIDO DE ESTE PAÍS (GALICIA O ESPAÑA, TÚ ELIGES) QUE SI EN NOMBRE DE LA CIENCIA QUE RESTAURES EL ARTÍCULO


    CON LOS COMENTARIOS Mr. Ego HAZ LO QUE QUIERAS

    Mientas no lo restaures yo te doy, Mr. Ego un cero absoluto en ética
    y otro cero en conducta para su, paredros, Mr. Ego, al que gustoso daré la mano cuando me restaure el artículo.

    SALUD Y GLORIA SEÑORES DRUIDAD DESDE ESTE FELIZ &

    BRAVE, BRAVE, NEW, NEW WORLD QUE SE NOS ESTÁ VINIENDO

    CROUGINTOUDADIGO Y SU PAREDROS ANDRÉS PENA




  16. #117 crougintoudadigo 02 de mayo de 2006

    Biblioteca: ENTRONIZACIÓN REAL CELTOATLÁNTICA EN LA TREBOPALA, CROUGINTOUDADIGO O TOUDOPALANDAIGAE

    Este artículo intitulado "La entronización real Celtoatlántica, etc." Es de Andrés Pena Graña (Crougintoudadigo).

    Andrés Pena Graña es doctor y funcionario (historiador, arqueólogo y archivero del Concello de Narón)

    El presente artículo forma parte de una tesis intitulada "treba o territorium" publicada por la USC en formato digital en 2004, y fue publicado también separadamente en el Anuario Brigantino de 2005.

    Crougintoudadigo y su caro paredros Andrés Pena Graña agradece a Celtiberia.net, la ayuda prestada para su difusión, reiterando su confianza en este portal y en sus posibilidades, casi infinitas en realidad, de futuro.

  17. #119 crougintoudadigo 11 de mayo de 2006

    Biblioteca: ENTRONIZACIÓN REAL CELTOATLÁNTICA EN LA TREBOPALA, CROUGINTOUDADIGO O TOUDOPALANDAIGAE

    Lo del Gaiteiro, nos piensa Crougintoudadigo que debe ser como cosa de la música del más allá, del Alén como una música ad limina, música del portico, o de la entrada.
    Se escucha en el abrente de San Xoan y se escucha lo bien que se lo están pasando en el mundo de nuestros mouros. Siempre de fiesta y de cuchipanda. Y tiene Crougintoudadigo como seguro que esos sobrenaturales gaiteiros de nuestras fontes -y en Narón los tenemos muy buenos na fonte dos tres alcaldes, en O VAL, son todos muy buenos y 'requintan' y van a 'contrapicado' y tocan en aberto y en pechado y el que menos dellos toca como Carlos Nuñez.
    Crougintoudadigo tuvo la suerte de escuchar, pongo a nuestro caro paredros por testigo, esa música el año pasado en el Monte de A Lagoa.
    Cree CROUGINTOUDADIGO que el gaiteiro que tocaba, tocaba en cuestión un alalá das Mariñas, que sonaba de maravilla.
    Pero cree también CROUGINTOUDADIGO que ese gaiteiro de la fonte dos tres alcaldes, es de los de "yo no digo mi canción sino a quien conmigo va".

    Y no sabe CROUGINTOUDADIGO si va o si viene. Pero si viene a cuento
    Salud y Gloria a todos.

    CROGINTOUDADIGO, QBLMT ¡definitivamente!, Muáaaaa!!! de la sin par dolorida dueña

  18. #120 crougintoudadigo 19 de mayo de 2006

    Biblioteca: SAN ANDRÉS DE TEIXIDO, LA CASA DE DON Y EL SANTO GRIAL. CRISTIANISMO CELTA Y PAGANISMO RESIDUAL EN LA GALLAECIA BAJO IMPERIAL IIª PARTE (ANDRÉS PEN


    SALUD Y GLORIA QUERIDOS DRUIDAS
    Informa crougintoudadigo a todos los druidas con nuestro superior afecto y consideración, que lamentablemente "por falta de tiempo para entrar habitualmente en Celtiberia y dedicarse CROUGITOUDADIGO a responder cuestiones que puedan surgir:-(, es deseo crougintoudadigo que el que desee comentarme o preguntarme algo, podrá hacerlo personalmente a un correo electronico que pornto habilitaré. Para urgencias enviarme correo (eso si, hasta que CROUGINTOUDADIGO se haga con un buen "antipiratas/cortalumes tipo Bulra Neghra"-) provisionalmente a :----blablabla.com----" Sin bromas les dará el Crou una dirección en breve. GRACIAS A TODOS

    Les dirá CROUGINTOUDADIGO (en un aparte) una penúltima confidencia: En la cosa celta con sol o sin sol GALLAETIA FULGET para todos con el resto de los Reinos Celtas del Atlántico. El National de marzo -Felicidades National por el merecido premio principe de Asturias- se estima lo han leido 350 millones de personas en todo el mundo, venía con un artículo -y un mapa- que vds., sin duda por descuido, pasaron en silencio. Pues bien en dicho articulo intitulado LOS REINOS CELTAS. National Geographic Magazine, Premio Príncipe de Asturias decidió que Galicia y Asturias son de pleno derecho Celtas, todavía. Y que sea por muchos años :-)
    Pues eso SALUD Y GLORIA

  19. #121 crougintoudadigo 19 de mayo de 2006

    Biblioteca: LA RELIGIÓN CELTA DEL NOROESTE DE LA PENÍNSULA IBÉRICA Y SU INFLUENCIA EN EL PRESENTE CRISTIANO (POR ANDRÉS PENA GRAÑA) Iª PARTE

    SALUD Y GLORIA QUERIDOS DRUIDAS
    Informa crougintoudadigo a todos los druidas con nuestro superior afecto y consideración, que lamentablemente "por falta de tiempo para entrar habitualmente en Celtiberia y dedicarse CROUGITOUDADIGO a responder cuestiones que puedan surgir:-(, es deseo crougintoudadigo que el que desee comentarme o preguntarme algo, podrá hacerlo personalmente a un correo electronico que pornto habilitaré. Para urgencias enviarme correo (eso si, hasta que CROUGINTOUDADIGO se haga con un buen "antipiratas/cortalumes tipo Bulra Neghra"-) provisionalmente a :----blablabla.com----" Sin bromas les dará el Crou una dirección en breve. GRACIAS A TODOS

    Les dirá CROUGINTOUDADIGO (en un aparte) una penúltima confidencia: En la cosa celta con sol o sin sol GALLAETIA FULGET para todos con el resto de los Reinos Celtas del Atlántico. El National de marzo -Felicidades National por el merecido premio principe de Asturias- se estima lo han leido 350 millones de personas en todo el mundo, venía con un artículo -y un mapa- que vds., sin duda por descuido, pasaron en silencio. Pues bien en dicho articulo intitulado LOS REINOS CELTAS. National Geographic Magazine, Premio Príncipe de Asturias decidió que Galicia y Asturias son de pleno derecho Celtas, todavía. Y que sea por muchos años :-)
    Pues eso SALUD Y GLORIA

  20. #122 crougintoudadigo 22 de mayo de 2006

    Poblamientos: Anta pintada de Antelas

    Salud y Gloria Druidas

    Salud y Gloria cara Onnega.


    Onnega, hace muchos años en 1995, se publicó la obra de la que Andrés Pena (el alias de Crougintoudadigo) fue coautor Narón una Historia Ilustrada na Terra de Trasancos. Convivió Andrés casi dos años con la ilustradora Eva Merlan, para hacer esa obra que parece un libro para niños (yo mismo confeccioné mientras Eva dibujaba los tres textos adaptados luego, bien o mal, por un pedagogo en lo que resultó una interesante experiencia) pero que no lo es en realidad. Es una obra bien documentada. Pues bien en ese libro se representa un dólmen con unos dibujos parecidos. En nuestro dólmen reconstruido (en la acción representada el día del entierro, aquí una inhumación, con sutti, etc.) se figura sobre el ortostato de cabecera y los otros circundantes unos tejidos con los motivos de ondulaciones y de sogueados. La dibujante Eva Merlán dibujó unos tapices o colgaduras con estos motivos y los colores que tu reproduces.

    Claro está estos tapices hoy han desaparecido, desaparecieron pocos años despues del entierro en realidad, hace miles de años. No desaparecieron esas pinturas. Yo - permítanme que también tenga derecho a equivocarme- creo posible y aún probable que esas pinturas representan los dibujos de motivos textiles. Serian exquevomorfos de bellas colgaduras de telas. Estos motivos, fundamentalmente triangulos y ondulaciones son casi lo único que permiten hacer en realidad los primitivos telares de dos barras del Neolítico y de comienzos de la edad del bronce. Esos triangulos (Monteagudo) y ondulaciones aparecen en las estelas de este periodo.

    Hace poco obtuve la confirmación a lo que digo. En un semanal, de un conocido diario -ya te buscaré y pondré, Onnega, la exacta referencia- pues esta noticia apareció como mucho hace un año y guardé el recorte, se veian unos indios de Argentina, una india en realidad confeccionando estos tejidos con un telar. La tela que reproducian era, casualmente, idéntica, hasta en los colores, era la misma que deductivamente había dibujado Eva Merlan cinco o seis años antes. Pero podría ser también la confirmación de nuestra autopsia (visión) y la de otros muchos autores en realidad.

    Nada tendría de particular que estos motivos textiles pasasen a los idolos estela, que representan aristócratas ricamente vestido, y forzosamente continúarian evolucionando ahora los motivos textiles con las mejoras de los telares, hasta que sobre el 900 aC el telar de cuatro barras permitía ya hacer los cuadros 'escoceses', un motivo internacional que iba desde China (Urunchi y las momias vigures) hasta las minas de Sal de Hallstat, pasando por lugroño y Pontevedra, etc.. Con los cuadros alternaban los Chevrons o 'dientes de Lobo' que es lo que llevan con los cuadros al bies en sus sayos, 'saio' o 'camisa larga', los guerreros castreños (del siglo II a. C. todos ellos, aunque lleven epígrafes latinos muy posteriores, realizados 400 años más tarde). Pero los había anteriores como lo demuestra la cabeza reaprovechada de uno de ellos (creo que procedente de Lezeño) dicha cabeza, apuesta a otro guerrero, es claramente lateniana (con las típicas orejas tipo ratón MIckey y sonrisa tipo Chesire cat, como mínimo del siglo III o IV a. C.). Y a su vez todos provienen de un horizonte del bronce, incluso más antiguo que el de las estelas del suroeste. Onnega vaya foto más estupenda por cierto. Hay incluso un supuesto guerrero lusitano (publicado así como "guerrero lusitano" sin duda por descuido por Colmenero), y por si fuera poco, con el correspondiente epígrafe latino ¡puesto casi dos mil años despues sobre la pieza! de ser cierta nuestra autopsia. Y estamos muy seguros de que el guerrero 'castrexo' en cuestión no solo pertenece a una clara tipología muy primitiva -e internacional- de esas estelas heroicas 'tipo branquias de pez' y tendría que ser obra en realidad de comienzo de la Edad del bronce sino anterior, próxima a lo calcolítico. Es mi opinión y también tengo derecho a equivocarme, y si no acierto no pasa nada que las verdades de hoy son las mentiras de mañana.

    Ciertamente como he apuntado en unos papeles que ahora no tengo delante pero puedo concretar que algunos estaban en el Anuario Brigantino ( el artículo Guerreiros castrexos con saios decorados, etc., ojo el articulo del Anuario, no el que tengo colgado en la red) nada tendría de particular la presencia del peine para la moura, como lo apuntais, en estas pinturas. Peines acaso 'para la moura' en los dólmenes, existen, representados. Cuando la tenga a mano paso la referencia de ejemplos documentados, pero aquí soy de la opinión, y repito otra vez que todos tenemos derecho a equivorcarnos, de que podríamos estar seguramente ante la representación pictórica de motivos textiles. Los muy tacaños se ahorraron las colgaduras, los tapices.... en tan bella tumba, y los pintaron por suerte para nosotros.
    No se asusten porque pase de estelas desde el Neolítico por el Calcolítico, por el Bronce y por la Edad del Hierro, en realidad las continúo hasta los yacentes bajomedievales. Son cosas de la Celticidad Acumulativa. De pensar en las cosas como un proceso continuo, de evolución continua y de permanencia de muchas cosas.

    Se que soy muy vago en lo que digo, que mis opiniones serán discutibles, pues eso, son solo opiniones. Si les pido disculpas por la poca concrección -ya les iré afinando- y por no haberles buscado las referencias exactas a mis asertos por falta tiempo. Otro día lo haré.

    Salud y Gloria cara Onnega

    Salud y Gloria a Todos los Druidas

  21. #123 crougintoudadigo 22 de mayo de 2006

    Biblioteca: ENTRONIZACIÓN REAL CELTOATLÁNTICA EN LA TREBOPALA, CROUGINTOUDADIGO O TOUDOPALANDAIGAE


    ¿Como decía aquella canción nobre fillo das silveiras?

    Me voy pero te juro que mañana volveré.

    Y yo Andrés Pena Graña, pidendo disculpas a Ego (¡Salud y Gloria caro Ego!) por no haber aclarado y arreglado mis asuntos a tiempo, por mi parte me retiro, hasta mañana, sin nuestro caro paredros crougintoudadigo, atolondrado y entretenido en besar o en rendír pleitesía a la mano tendida de su cara y dolorida dueña.

    Salud y Gloria Druidas


  22. #124 crougintoudadigo 22 de mayo de 2006

    Biblioteca: ENTRONIZACIÓN REAL CELTOATLÁNTICA EN LA TREBOPALA, CROUGINTOUDADIGO O TOUDOPALANDAIGAE


    Ese chucho. No diré esa mano

    Salud y Gloria

  23. #125 crougintoudadigo 22 de mayo de 2006

    Biblioteca: ENTRONIZACIÓN REAL CELTOATLÁNTICA EN LA TREBOPALA, CROUGINTOUDADIGO O TOUDOPALANDAIGAE

    Es broma ¿vale?, que manos blancas no ofenden señora, ni pueden ser ofendidas...

  24. #126 crougintoudadigo 23 de mayo de 2006

    Biblioteca: DERECHO HISPÁNICO PRERROMANO

    Mal empezamos querido coronel cuando el la primera línea se nos cuela un gazapo.
    Ya lo he corregido. Gracias a vd.

    En breve Andrés Pena Graña pondrá un trabajo mucho más extenso, y detenido, sobre los foros, donde de explica factográficamente su génesis (en el derecho privado prerromano) y su evolución a través del tiempo. Cuando tenga algún tiempo libre.
    Dicho trabajo fue publicado en gallego en 1992, por nuestro ilustre Concello de Narón, en un libro intitulado Un Concello con Historia de Seu Vol. II "A Terra de Trasancos ollada dende os Mosteiros de Pedroso e Xuvia na Idade Media. (En dicho libro incluía Andrés Pena su transcripción de todos los foros medievales del Monasterio de San Martiño de Xuvia (en el Códice 63b de Juvia del AHN) Pero ahora dispongo gracias a la estupenda traducción que nos hizo nuestra cara amiga Sandra de una versión en castellano para colgarla en Celtiberia.

    No dude en avisarme si encuentra algo más, y aún algos, (que los habrá sin duda), por mi parte muy agradecido por su observación.

    Reiterándloe las gracias coronel Foucellas.
    Como diría Crougintoudadigo
    ¡Salud y Gloria Druidas!

    Atentamente, el autor de la errata, Andrés Pena Graña

  25. #127 crougintoudadigo 25 de mayo de 2006

    Biblioteca: ---------------------------

    Salud y Gloria contertulianos
    Druidas Salud y Gloria cara Ainé
    CROUGINTOUDADIGO su paredros viendo su 'pontiga', su pétreo puentecito sobre el rio, cree recordar que alguien le dijo que a esos puentecitos
    -muy frecuentes en los 'canles', canales o regatos de los molinos, se les llama en Galicia, 'banzados'. ¿Alguién sabe algo de esto? ¿De dónde vendrá esta palabra?

    Ah! Bella Iuxta (sic) , la de las Galaxias. El Crou ni había nacido y su paredros cuando la víó con la cara Bellarmina tenia veinte y poco o nada. Cara bella bella illa, et cara illa bella.

    Salud y Gloria!

    Crougintoudadigo qblmt, etc.

  26. #128 crougintoudadigo 27 de mayo de 2006

    Biblioteca: ENTRONIZACIÓN REAL CELTOATLÁNTICA EN LA TREBOPALA, CROUGINTOUDADIGO O TOUDOPALANDAIGAE


    Salud y Gloria, da contemplar nuestras mouras. Le pasó un día a un conocido etnógrafo europeo, iba acompañado de un grupo de también conocidos arqueólogos de campo. La historia me la refirieron así (conozco por separado la versión de cada uno, nuestro paredros, lamentablemente se perdió ese día). Iban nuestros caros cuatro amigos a visitar un outeiro junto a cierto castro en A Terra Chá, Lugo. Las diez de la mañana serían -esta gente es de las que mete madrugones de miedo para aprovechar el tiempo, lo se por experiencia- en un soleado y frio dia invernal. Se dirigían nuestros amigos hacia el outeiro, eminente, en medio de una gran llanura. No había ni un obstáculo ni un lugar habitado en kms. A medida que se aproximaban al outeiro por las brañas siguiendo un pequeño sendero, observaron que muy cerca habia una persona sentada sobre una pequeña piedra. Resulto ser una mujer muy jóven, como de veinte años. Era rubísima, y tenía el pelo recogido, llevaba una falda larga como de lino crudo y una blusa de manga corta de verano. La jóven leia un libro con mucha atención.

    El grupo avanzába en silencio sin decir una sóla palabra y sin dejar de mirarse y hacerse señas. Hacía un frio que pelaba esa mañana, y Ella estaba allí en manga corta leyendo un libro. Estaban atónitos. Cuando pasaron a su lado, Ella cerró el libro, levantó la cabeza y los miró sonriendo. Todos la saludaron, azoradísimos, -Bós días!, Bos días!, le devolvieron la sonrisa, y -como pasmarotes- siguieron su marcha mirándose unos a otros. Al cabo de un rato, ya en lo alto del outerio la buscaron. No estaba. La visibilidad era total. Simplemente había desaparecido.

    De este suceso cuatro personas muy serias fueron testigos. Y pues no es matarife, ¡ojo!, para mezclarles las churras con las merinas, les piensa el crougintoudadigo que este suceso chusco podria andarse en cousas dos mouros y de sus enredos.
    Lo crean o no lo creas, es cosa de su religión, y en eso de su fé, como hombre de ciencia no les entro. Solo les narro un suceso, y avalo los testigos con nuestra palabra, recordando que a día de hoy menos pruebas bastan para mandar al más pintadoa la carcel o a la silla.

    Y piensa Crougintoudadigo lleno de pesar que nuestros amigos tal vez desaprovecharon una oportunidad. Por lo menos el Alberto, que está soltero.

    Besando el brazo de rigor tendido... etc, etc, bla bla.
    Salud y Gloria, druidas

    (Recuerdos para vos nobilisimo Matugeno do quiera que esteis, Salud y Gloria)

  27. #129 crougintoudadigo 27 de mayo de 2006

    Biblioteca: DERECHO HISPÁNICO PRERROMANO


    Andrés Pena les saluda y les anuncia, por falta de tiempo se limita a colocar parte de sus papeles en la red. Mi especialidad son en realidad las instituciones en la protohistoria, la antiguedad, el periodo tardo antiguo y el medieval, en el mundo indoeuropeo en general y en el Área Cultural Atlántica Europea ( preferentemente prenormanda). Es muy árido campo, y estoy sólo tentando y observando las respuestas pero viendo por el número increscente de consultas -pequeño por ahora en realidad (frente a las casi treinta mil de los otros artículos) estimándo su acogida favorable -me refiero a las consultas silenciosas y no a las iamables ntevenciones que por otra parte encarecidamente les agradezco -, me animo pese a sus estimables juicios y recomendaciones, que no caerán en saco roto, a seguir colocando más artículos, de este tipo. Disculpen que sean largos y farragosos (este es cortísimo y créanme aún así siempre están adaptados y resumidos al máximo). En ocasiones tienen que serlo porque nuestras autopsias (visiones) -aunque continuan en realidad con la inveterada tradición europea de la vieja doctrina - en el actual panorama de la empobrecida arqueología (sobre todo británica -Irlanda es la excepción- y española) parecen como cosa nueva o novedosa. Por otra parte aunque ese fuera mi deseo, la falta de tiempo y otras circunstancias no me permitiría atender convenientemente, responder o hacer comentarios a sus intervenciones.

    Deseo arreglarles lo de las imágenes y dibujos en cuanto sea posible. Si algún interesado desea ampliar nuestra visión sobre este tema, ruego consulte de manera preferente.

    Andrés Pena Graña in "Narón un concello con historia de seu. A Terra de Trasancos ollada dende os Mosteiros de Pedroso e Xuvia na Idade Media (Narón 1992) Vol. II pp 278-351

    Gracias por su interés. Ruego, con el testimonio generalizado de mi consideración que disculpen Vds. las molestias.
    Un fraternal saludo a todos.

    En Narón Terra de Trasancos, a 27 de mayo de 2006

  28. #130 crougintoudadigo 28 de mayo de 2006

    Biblioteca: DERECHO HISPÁNICO PRERROMANO



    [..]Interesante es interesante...el problema es que me parece un poco una hipotesis "rigida" y "regionalista"... [..] asì que no veo toda esta peculiaridad gallego-atlantica [...] EX GIORGIODIEFFE


    ---------------------------------------------------------

    "Remontándose probablemente los horizontes indoeuropeos de esta institución a tiempos muy remotos [...]"
    EX ANDRÉS PENA GRAÑA

    --------------------------------------------
    " [...] Común a celtas, germanos, y demás familia indoeuropea, La recepción de tierras en precario testimoniada en la epigrafía gallega, en Noville y en Remeseiros, se reconoce, por primera vez documentalmente en Trasancos [...]"
    EX ANDRÉS PENA GRAÑA

    ----------------------------------------

    " [...] Unas estructuras provenientes del Neolítico Atlántico, de una coiné y de un proceso de larga duración [..]"
    EX ANDRÉS PENA GRAÑA

    ............................................
    " [...] Adoptando los señores recompensar con tierras en las sociedades caballerescas indoeuropeas o feudales a los que saben servir, de una manera destacada los principes o imperantes de la Gallaecia antigua y medieval conceden verdaderos feudos a sus caballeros destacados [...]"
    EX ANDRÉS PENA GRAÑA







    ............................................

    "[...] En estado puro, como en la cuna institucional de la sociedad heroica indoeuropea, las bases del sistema articulatorio de las relaciones feudovasalláticas, el beneficium y el patronatus celta, el primordial sistema de locación-conducción [...]
    EX ANDRÉS PENA GRAÑA
    ...........................................................
    "[...] se contiene el promptema de este territorio político, reflejado en un cuadro evolutivo, similar y aplicable al de las otras unidades territoriales celtoaltlánticas e indoeuropeas [...]
    EX ANDRÉS PENA GRAÑA

    ----------------------------------
    ETC, ETC.


  29. #131 crougintoudadigo 30 de mayo de 2006

    Biblioteca: D. Elías Valiña Sampedro, el cura que preparó la gran invasión


    Muchos lo podrían ver, o pensar, pero la grandeza reside en la siempre indelegable acción. Seguramente a Elias Valiña Sanpedro su empeño le costó mucho dinero y trabajo pero de esa acción ¿cuantos no se benefician hoy?.

    Pues a seguir sus flechas....
    con un recuerdo agradecido.
    Salud y Gloria

  30. #132 crougintoudadigo 31 de mayo de 2006

    Biblioteca: DERECHO HISPÁNICO PRERROMANO


    "Ahora, este guión-base debería ser reemplazado con otro, que parte en cambio con un territorio europeo punteado por miríadas de señorías y principios de poder refinas, que lentamente crecen, se consolidan y se legitiman y encuentra una vuelta fundamental a mediados del siglo XII, cuando se establece la primera organización eficaz, de gobierno central". giorgiodieffe
    Ayer, a las 16:34


    -------------------------------




    "Remontándose probablemente los horizontes indoeuropeos de esta institución a tiempos muy remotos, conocemos el origen en occidente del beneficio y del patronato base del sistema feudal por un mutilado pasaje de Festo en el cual se señala como los patroni distribuían entre su clientela más pobre y limitada en recursos, los tenuioribus, parcelas en precario (precarium) para que estos las trabajasen, obteniendo así los dichos patroni su clientela según un sistema semejante al descrito por Tácito para los Germanos, bien conocido entre las culturas de base Territorial y bastante atestiguado en el registro epigráfico de la Gallaecia" (PENA GRAÑA 1992, p. 133).

  31. #133 crougintoudadigo 01 de jun. 2006

    Poblamientos: Anta pintada de Antelas

    En algunos lugares de Rusia, según parece, existe hoy en día la creencia en un mochuelo psychopompos, una mochuela en realidad que precede a las almas indicándoles en la noche el camino hacia el Más Allá.

    A poco que se busque en la etnografía comparada podrían aparecer muchos ejemplos, y quizás esa mochuela no esté tan olvidada.

    Atena y su mochuelo, ¿Tendrá su étimo algo que ver con la muerte?

    Nuestro caro maestro Monteagudo García -Cree Crougintoudadigo que el artículo se titula Orientales e Indoeuropeos- tiene un estudio de todos estos mochuelos, con extraordinarios dibujos, y los ídolos oculados

    Si no es pensar en exceso. El hecho de que una mochuela antropomorfizada Neolítica aparezca dandole el pecho a un mochuelito, podría apuntar, como otros por supuesto han visto, en la dirección de una representación de la Diosa Madre.

    ¿Salud y Gloria! Onnega carísima

    ¡Salud y Gloria a todos!

  32. #134 crougintoudadigo 01 de jun. 2006

    Poblamientos: Anta pintada de Antelas

    errorcrougintoudadigo ¡Salud y Gloria!, siempre, Onnega carísima

  33. #135 crougintoudadigo 01 de jun. 2006

    Biblioteca: SAN ANDRÉS DE TEIXIDO, LA CASA DE DON Y EL SANTO GRIAL. CRISTIANISMO CELTA Y PAGANISMO RESIDUAL EN LA GALLAECIA BAJO IMPERIAL IIª PARTE (ANDRÉS PEN


    Salud y Gloria MUCHAS GRACIAS Airdargh

    TEXTO

    más grandes:
    ¡SALUD Y GLORIA AIRDAGH!
    GRACIAS, PRACTICAMOS...

  34. #136 crougintoudadigo 01 de jun. 2006

    Biblioteca: SAN ANDRÉS DE TEIXIDO, LA CASA DE DON Y EL SANTO GRIAL. CRISTIANISMO CELTA Y PAGANISMO RESIDUAL EN LA GALLAECIA BAJO IMPERIAL IIª PARTE (ANDRÉS PEN

    Crougintoudadigo, para crear un vínculo yo:

    1º Escribo el código html:



    2º Copio la dirección de la página (de la propia barra
    de direcciones) con la que quiero que enlace el vínculo, y la pego
    entre las dos comillas del código:



    3º Escribo lo que quiero se lea en pantalla tras colgarlo entre el
    código del vínculo y el de su
    cierre
    :

    CEDEIRA

    y alehop!:= CEDEIRA



    También se puede hacer de la imagen un vínculo:

    1º Escribir los códigos html:
    (para crear un enlace/vínculo/link), y
    (para incrustar una imagen), ocupando este último el lugar del que
    sería el texto que aparece en pantalla (CEDEIRA antes)



    2º Copiar y pegar (de la barra de direcciones) la dirección
    que quieres enlazar/vincular entre las dos comillas de :

    src="">

    3º Copiar y pegar (de la dirección (URL) obtenida
    mediante el botón derecho del ratón en PROPIEDADES (al final
    de la ventana o cuadro de diálogo que se abre) la dirección
    que se quiere enlazar/vincular/linkear entre las dos comillas de src="">:

    src="C:windowsEscritoriofotosutiles 2">

    alehop= href="C:windowsEscritoriofotosutiles 2"> src="C:windowsEscritoriofotosutiles 2" alt="C:windowsEscritoriofotosutiles 2"
    width="122" height="119">




  35. #137 crougintoudadigo 02 de jun. 2006

    Biblioteca: DERECHO HISPÁNICO PRERROMANO


    -"si...solo que tienes que cambiar feudal con señorial, por qué "feudal" implica un concepto de piramide del poder que, lo repito, no existiò en la edad media.

    ...y pues el "patronatus" es una de las origenes (no la unica)"giorgiodieffe
    31/05/2006 11:31:55


    "Expresándose este mundo de señores y campesinos, de complejas relaciones de clientela (BENVENISTE 1969 (10)) a través de unas pautas sociales e institucionales, de un vocabulario simbólico caballeresco amplio que comprende a la concepción misma de la soberanía y de la sociedad (Mc CONE: 1990) tanto en su aspecto material (fecundidad, provisión de alimentos y hospitalidad), social (actividad guerrera, rango o marcialidad del grupo social: reyes, nobles, hombres libres y siervos) como mental o moral, entre iguales a través de las relaciones horizontales personales, o entre gentes de desigual rango y fortuna en las relaciones verticales, esto es, señores / vasallos, amos / siervos.

    Todos concebidos como una familia juegan su papel en un sistema donde el “ser” y el “saber estar” es más importante que el “tener”. Un sistema fundamentado en mutuas obligaciones, en la solidaridad familiar, en la exaltación de la virtud individual, en el cumplimiento del deber, en la lealtad y en la bona fides. Un sistema por el que pasan pero en el que no encajan los mercaderes.

    La Tierra, la soberanía encarnada en una Diosa Madre, es quien acepta al soberano que ha de gobernarla (11). Convertida en una única y a la vez triple divinidad femenina, de la propiciación de bienes materiales al buen gobierno se encarga la Tierra, la Patria, la Nación. El rey celebrará con ella en la ceremonia de su entronización una hierogamia, unas nupcias sagradas pues es ella misma quien lo elige, según el principio celta: el rey exige la soberanía escoge (12) -." Andrés PENA GRAÑA (1998)

  36. #138 crougintoudadigo 02 de jun. 2006

    Biblioteca: DERECHO HISPÁNICO PRERROMANO


    Perdon la anterior cita, procede de "consideraciones sobre la casa castrexa con banco corrido" (se puede consultar en la biblioteca de Celtiberia) es, en realidad Carrera Arós & Pena Graña (1998)


    "Caracterizaba a nuestra Europa desde la Protohistoria a la Edad Media la existencia de una miríada de territorios políticos autónomos o tribus al frente de príncipes de carácter hereditario, sede de oligarquías nobiliares (PENA 1992; BRUN : 1987; ARNOLD :1991, FISCHER:1995)"

    Sobre la soberanía doméstica, y su extendido carácter indoeuropeo cf. en Celtiberia "consideraciónes sobre la casa castrexa con banco corrido" CARRERA ARÓS & PENA GRAÑA

  37. #139 crougintoudadigo 05 de jun. 2006

    Biblioteca: LA RELIGIÓN CELTA DEL NOROESTE DE LA PENÍNSULA IBÉRICA Y SU INFLUENCIA EN EL PRESENTE CRISTIANO (POR ANDRÉS PENA GRAÑA) Iª PARTE


    SOBRE LOS REINOS CELTAS
    CROUGINTOUDADIGO SIN COMENTARIOS

    "los que tratan sobre los Balcanes, me consta que sí... parecen escritos por el departamento de prensa de la OTAN durante los bombardeos de 1999; sólo les faltaba ponerle a las páginas una marca de agua con el escudo de la UÇK" Brigantinus el día 19/05/2006 9:57:11

    SIN COMENTARIOS

    SIN COMENTARIOS

    SIN COMENTARIOS

    SIN COMENTARIOS

    SIN COMENTARIOS



    SALUD Y GLORIA

  38. #141 crougintoudadigo 08 de jun. 2006

    Biblioteca: LA RELIGIÓN CELTA DEL NOROESTE DE LA PENÍNSULA IBÉRICA Y SU INFLUENCIA EN EL PRESENTE CRISTIANO (POR ANDRÉS PENA GRAÑA) Iª PARTE


    Que Dios reparta golosinas a los niños

    Pues puestos a pensar en clave brigantina, los románicos que eran altos y rubios, casaron con los barrocos que eran bajos y morenos y tuvieron renacentitos....

    Y se pregunta Crougintoudadigo

    1.-¿Hubo románicos en Galicia?
    2.-¿Cuándo llegaron por donde entraron y de dónde procedían los románicos ?
    3.-¿"Sólo" hubo románicos?
    4.-¿Eran mayoría o minoría los románicos en comparación con los demás pueblos de la zona?
    5.- ¿Cuánto ha quedado de ese -supuesto- pasado románico?
    6.- ¿Es suficiente para que Galicia sea considerada "País románico?

    ¿Dónde está la trampa y el cartón de los paralogismos invasionistas románico?
    ------------------

    1.-¿Hubo góticos en Galicia?
    2.-¿Cuándo llegaron y de dónde procedían los góticos?
    3.-¿"Sólo" hubo góticos?
    4.-¿Eran mayoría o minoría los góticosen comparación con los demás pueblos de la zona?
    5.- ¿Cuánto ha quedado de ese -supuesto- pasado gótico?
    6.- ¿Es suficiente para que Galicia sea considerada "País gótico?


    ¿Dónde está la trampa y el cartón de los paralogismos invasionistas góticos?

    --------------------------
    1.-¿Hubo barrocos en Galicia?
    2.-¿Cuándo llegaron y de dónde procedían los barrocos?
    3.-¿"Sólo" hubo barrocos?
    4.-¿Eran mayoría o minoría los barrocos en comparación con los demás pueblos de la zona?
    5.- ¿Cuánto ha quedado de ese -supuesto- pasado barroco?
    6.- ¿Es suficiente para que Galicia sea considerada "País barroco?

    ¿Dónde está la trampa y el cartón de los paralogismos invasionistas barrocos?

    ---------------------------

    La trampa y el cartón están en mezclar churras con merinas, en confundir conceptos culturales acumulativos con conceptos étnicos -como se hacía en el siglo XIX-

    Sin reglas del arte los hay y los habrá ¿por que será? empeñados en mezclan étias con complejos conceptos culturales. La cultura no es barata. No está al alcance de todos y al respeto hay nada que hacer. Crougintoudadigo les da su palabra de honor.

    Sigan en su estrecho campo competencial mezclando con etnias los conceptos culturales. Solo nos resta decir al respecto. Quédese con el gato quien quiera gato, pero, eso sí -es crougintoudadigagarantía- que no piense que le dan liebre.



    ¿Salud y Gloria a todos!


  39. #142 crougintoudadigo 08 de jun. 2006

    Biblioteca: LA RELIGIÓN CELTA DEL NOROESTE DE LA PENÍNSULA IBÉRICA Y SU INFLUENCIA EN EL PRESENTE CRISTIANO (POR ANDRÉS PENA GRAÑA) Iª PARTE


    decrougintoudadigacorrectione

    ubi dico "étias" est "étnias"
    ¡SALUD Y GLORIA A TODOS!

  40. #143 crougintoudadigo 08 de jun. 2006

    Biblioteca: LA RELIGIÓN CELTA DEL NOROESTE DE LA PENÍNSULA IBÉRICA Y SU INFLUENCIA EN EL PRESENTE CRISTIANO (POR ANDRÉS PENA GRAÑA) Iª PARTE





    SALUD Y VESPERTINA GLORIA DE UN DIA DE VERANO DE MUCHO CALOR, DRUIDAS Y CIRCUNSTANTES

    alarriba alá vai! crougintoudadigo
    ¡alarriba alá vou! con nuestro caro paredros el Andrés Pena Graña

    PUES ESO, NO ES POR ENREDAR, BRIGANTINO

    Pero mira lo que te le dice Crougintoudadigo, ampliando detalles. TE LE DICE "que los románicos que eran altos y rubios y de ojos azules, se casaron con los barrocos que eran bajos, morenos y de ojos pardos y tuvieron barroquitos, que eran trigueñitos, y de ojos verdes y acastañados".


    LO DE MEZCLAR CHURRAS CON MERINAS HUELE MAS A COSA DE MATARIFES Y DE PLATOS PRECOCINADOS que a ciencia, Y SE TE LE REITERA CROUGINTOUDADIGO, CARO BRIGANTINO en su pregunta anterior ¿Por qué será que sin reglas del arte los hay y los habrá herrados (sic) y empeñados en mezclar étnias con complejos conceptos culturales?.

    SIN COMENTARIOS



    Yo no digo mi canción si no a quien conmigo va

    Pero si canto por si se van o se vienen conmigo

    ¡ai, lalelo, ai, lalalaaaloooo!


    OLLOS VERDES SON TRAIDORES
    AZULES SON MENTIREIROS
    E OS VERDES E ACASTAÑADOS
    SON FIRMES E VERDADEIROS.

    ¡ai, lalelo, ai, lalalaaaloooo!



    SIN COMENTARIOS

    La cultura no es barata.




  41. #144 crougintoudadigo 08 de jun. 2006

    Biblioteca: LA RELIGIÓN CELTA DEL NOROESTE DE LA PENÍNSULA IBÉRICA Y SU INFLUENCIA EN EL PRESENTE CRISTIANO (POR ANDRÉS PENA GRAÑA) Iª PARTE


    Salud y Gloria Druidas y Circunstantes.

    Que Dios reparta golosinas a los niños

    Pues como refrescó vuelve con ánimo fresco y renovado CROUGINTOUDADIGO




    Crougintoudadigo también te le preferiría ver a los celtas como un grupo étnico. Pero, Ay mia Rosa cara, en las cosas de La Ciencia no caben preferencias, ni frescuras, no es la ciencia cosa de "se elige entre Est@s o L@s Otr@s", ni cosa de "se cree en esto o en aquello".

    En La Ciencia no se puede preferir esto o aquello,


    Porque La Ciencia -se lo dice Crougintoudadigo, por experiencia- no es aún, aunque un@ u otr@s lo pretendan así, un tienducho de golosinas para l@s niñ@s donde las chuches ora se prefieren de limón, ora de fresa ora de menta. ni, aunque a algun@s se lo parezca. Porque La Ciencia -se lo dice Crougintoudadigo, por experiencia- no es la peluquería de señor@s donde Vd. se elije el corte. Porque La Ciencia -se lo dice Crougintoudadigo, por experiencia- no se le está para creer esto o aquello. ¿no cree Vd.?

    Creer esto o aquello es cosa más de religión, y la ciencia no es cosa de religión.

    Serría inútil -Me parece... -¿no cree Vd.?- discutirle sobre nada con sus presupuestos. Seria inútil si -¿no cree Vd.? - no se parten de presupuestos comunes. Y... CIENTIFICOS, SEÑOR@


    Y pues crougintoudadigoque tiene tanto derecho a equivocarse como los demás, é-lle en realidade un centífico galego, señora, le confiesa que fuera de la ciencia de pouco lle vai aproveitar e servir a sus preferencias -como puede ver- e nin de lonxe nin de cerca, lle poderia crougintoudadigo potencialmente discutir as súas preferencias, librelle, Dios Nuestro Señor, lle poderia potencialmente discutir os seus encantadores gustos, o as suas educadas maneras, lle podería potencialmente intentar buscar, o encontrar, presupuestos comunes a sus preferencias, o a sus firmes y, sin dudafundamentadas, creencias.

    Y pues como dicen que la fe mueve montañas, pruebe señora a hablar de celtas étnicoscon un teólogo o de preferencias con su estilista. Con todo mi afecto y el de nuestro caro paredros, Crougintoudadigo discutirá, cuando tenga tiempo, sobre cualquier cosa ´- y hay muchas- attingente a este artículo sobre la religión celta del noroeste de la P. I. y su influencia en el presente cristiano. Pero de las cuestines de preferencias de otr@ u otr@s, no tiene Crougintoudadigo N. P. I., ni falta que le hace.

    ¡Salud y Gloria, mis caros druidas y circunstantes donde quiera que estén.

    Crougintoudadigo que con todo su afecto besa potencialmente la mano tendida de la dolorida dueña

  42. #145 crougintoudadigo 09 de jun. 2006

    Biblioteca: LA RELIGIÓN CELTA DEL NOROESTE DE LA PENÍNSULA IBÉRICA Y SU INFLUENCIA EN EL PRESENTE CRISTIANO (POR ANDRÉS PENA GRAÑA) Iª PARTE


    Carísimos Druidas y Circunstantes. ¡Salud y Gloria!

    Que Dios reparta golosinas a los niños

    "La verdad, no me imagino [CROUGINTOUDADIGO TAMPOCO] cómo los guerreros célticos pudieron haber sometido a la mayor parte de los iberos (tal como afirmaba Estrabón)" Crougintoudadigo se lo cree. Lo cree.Pero -aunque con creer abonda- habría que preguntárle a Estrabón que como fué ( los guerreros célticos seguro que son menos obetivos y exageran).




    Crougintoudadigo tampoco se imagina como el Buen Jesús convirtió el agua en vino, y los panes en los peces como nos testan los Evangelios. Pero se lo cree. Lo cree. Es sin duda cosa de nuestra firme fe


    Pues eso, lo dicho, que Crougintoudadigo y su paredros también reclamamos nuestro derecho a hablar otro idioma y a equivocarnos como los demás, que cada maestrillo tiene su librillo, y nosotros dos. Y , a la vista está cada uno en su nivel a fin de cuentas -menos los que están bajo el nivel del mar- y Dios pues que no falte en la casa de todos.

    No le voya rogar a vd. Briganttino que lea sobre la celticidad acumulativa, que ya se elige vd. -y de su nivel- sus buenas lecturas, que ya nos las cuenta vd., Ay!, Pero como que ya es mayorcito para contestarse vd. solito, nada le objetamos, y todo se lo otorgamos, ¿Los románicos y barrocos tenían idioma propio? Gallego, Catalán, Castellano, irlandés, bretón, Lengua de Oc, Lengua de Ui, etc, etc. ete.... y como lengua franca el latín. Pero unos no tenían Español, todavía, y otros lo tenían imperial.¿Hablaron los historiadores de pueblos barrocos y románicos? Habia historiadores barrocos y románicos que hablaban por los codos. ¿Había dioses románicos y barrocos? A esgallo. El padre, el Hijo y el Espíritu Santo, amén. (y muchos santos, largos de enumerar), Y los unos se iban en lo románico miniados y porticados que daba gloria y los otros se iban en lo barroco como emborrominiados que causaba éxtasis verlos; y en los unos como que se iban -si se me paran en el oxymoron - estáticos, y en los otros como que se venían más dinámicos, y todos con su cántaro a la fuente por el poder de Diós y de la Virgen María Amén, y la Santísima Trinidad, que si leen mi artículo la tenían los celtas también. Pero a Vds ( = R. D. B. ¡Hola! a todos ) eso ni les va ni les viene, como que les resbala el cantaro, y aunque nos parecen ser como de muchas Lecturas.... y muy finas, y muy afectos a escribirlas no les vemos empero -Crougintoudadigo y nuestro paredros-, como que muy puestos en la disciplina que nos ocupa - a Crougintoudadigo y a nuestro paredros Andrés Pena Graña, lean el título de esta sección-, aunque los vemos puestos, pero que muy puestos , y aún puestísimos, en otras muchas cosas, en casi todo lo humano, en realidad, que no les es alieno.

    Y nada respondones, respondemos R. D y B, que nosotros ya tenemos nuestra dieta propia para responder, y quien se lo guisa que se lo coma y disfrute de lo suyo.



    HOLA, señores R. D. y B, YA que son vds de Lecturas...
    Pues eso

    Les ruego que miren el título de este artículo y poco más, Pónganse también a lo divino.-son DIEZ MINUTOS - y si tienen algo que opinar sobre lo que en él se contiene que R. D. y B. lo opinen.






    Pero si quieren hablar de etnogénesis, busquen, que hay muy muchas y muy buenas secciones, y opinen en ellas. Y que Dios reparta golosinas


    Y en lo propio, respondemos, y en lo que no es propio nos despedimos






    Salud y Gloria Druidas y Circunstantes.
    Crougintoudadigo qblmtdldd

  43. #146 crougintoudadigo 11 de jun. 2006

    Biblioteca: LA RELIGIÓN CELTA DEL NOROESTE DE LA PENÍNSULA IBÉRICA Y SU INFLUENCIA EN EL PRESENTE CRISTIANO (POR ANDRÉS PENA GRAÑA) Iª PARTE

    Y dice Crougintoudadigo, tras desear salud y gloria a todos que Tom O'Neill, NATIONAL EDITOR OF ASIA y SENIOR WRITTER DE NATIONAL GEOGRAPHIC y su guía Andrés Pena, estuvieron comiendo de bocadillo en la Pena Molexa de Narón.

    Marita Prieto, de la agencia Blueyonder, y Manel Bellón un compañero de trabajo se apuntaron también a los riquísimos bocadillos. Lo propio seria tomarse los bocatas en a Fame e a Sede de Liñeiro pero la Molexa ...es un lugar muy...muy, especial.

    El bocadillo era de un extraordinario y fino Jamón serrano y de un moreno pan trigo del pais de Neda, con tomate, estaba todo buenísimo. Pero lo mejor era la compañía ¿no les parece? y el entorno, la propia Molexa y el Castro de Vilasuso.

    Todo lo que ha dicho en National de los celtas de Galicia, lleva el asesoramiento de nuestros paredros. Y en la cosa Celta, el Andrés Pena paredros que subscribe, reclama, faltaría más, por lo menos el mismo derecho a equivocarse que tienen los sarcásticos internautillas de percebe y almeja parlanchina .
    Precisamente fue Tom O'Neill el que decidió tras mucho asesoramiento y pedir informes -y lo hizo en la USC- escoger como asesor en lo celta a su guía, nuestro caro paredros, Andrés Pena. La responsabilidad de sus imputaciones, en lo celtogalaico, es de nuestro paredors y de ningún otro.

    Y ....aunque .....buena pregunta la de la mariscada, sí señor!!
    No seaburra, si señora, que no hubo mariscada
    lamentando no haber podido invitar a Tom a ninguna mariscada, todavía, duda nuestros paredros Andrés Pena Graña, que las cosas que saltan en el plato, o las conchitas esas, resulten más interesantes que su compañía.

    Un agua mineral, un bocata de jamón, la amena conversación de Tom y el inmarcesible Camino de San Andrés ¿No les parece suficiente?

    a nosotros nos lo pareció. Y cada maestrillo tiene su librillo. amén
    A todosSalud y Gloria.

    (a los otr@s en nivel aparte: HOLA ! mil gracias por sus LECTURAS, y por sus DIEZ MINUTOS)


  44. #147 crougintoudadigo 11 de jun. 2006

    Biblioteca: LA RELIGIÓN CELTA DEL NOROESTE DE LA PENÍNSULA IBÉRICA Y SU INFLUENCIA EN EL PRESENTE CRISTIANO (POR ANDRÉS PENA GRAÑA) Iª PARTE

    decorrectionecrougintoudadiga

    ubi dico NOSEABURRA, diego, NO SE ABURRA.

    ABUR.

  45. #148 crougintoudadigo 12 de jun. 2006

    Biblioteca: LA RELIGIÓN CELTA DEL NOROESTE DE LA PENÍNSULA IBÉRICA Y SU INFLUENCIA EN EL PRESENTE CRISTIANO (POR ANDRÉS PENA GRAÑA) Iª PARTE


    Perdón a todos, nueva y urgente hiperdecorrectionecrougintoudadiga

    ubi dico, nueve lineas antes de "no se aburra, señora:


    Y en la cosa Celta, el Andrés Pena paredros que subscribe, reclama, faltaría más, por lo menos el mismo derecho a equivocarse que tienen los sarcásticos internautillas de percebe y almeja parlanchina.

    deberíamos decir, "Y en la cosa Celta, el Andrés Pena paredros que subscribe, reclama, faltaría más, por lo menos el mismo derecho a equivocarse que tienen los sarcásticos internautillas parlanchines de percebe y almeja". (por supuesto, nueve lineas antes de "no se aburra, señora"-)



    Pues que surta efectola corrección y aproveche. Mientras encantados por la buena acogida que ha tenido este artículo de la religión celta del noroeste de la P I y su influencia en el presente cristiano, viendo que pese a ultrapasar largamente las cuatro mil visitas nada, pese a sus muchos defectos, nos ha sido cuestionado :-(), nos despedimos, no sin reiterar lo contenido en los precedentes parágrafos.

    Salud y gloria




  46. #149 crougintoudadigo 23 de jun. 2006

    Biblioteca: ENTRONIZACIÓN REAL CELTOATLÁNTICA EN LA TREBOPALA, CROUGINTOUDADIGO O TOUDOPALANDAIGAE


    En San Andrés de Teixido, en el camino de San Andrés, un romero no le puede dar una patada a una piedra en el camino, porque puede contener un alma externada (el tema de las almas externadas lo estudió nuestra cara amiga Maria del Henar Velasco López).

    Entre los variados psychopompos recursos de los familiares, existe en de llevarselos dentro de una piedra, que en el franquiense medio, había que esconder cerca del altar del santo, para que pudiera oir misa. El cura de antes, un hombre de mucho porte, miraba bien que no le hubieran metido subrepticiamente de esas piedras los romeros, antes de oficiar. Tengo idea de que los vecinos de Narón han recogido algo sobre esto.

    Sic fatur Crougintoudadigo y su paredros Andrés Pena

    Las piedras que se llevan a los amilladoiros son otra historia.

    Por cierto sobre una gran piedra en O Val, Narón, en A Pena Molexa, donde por cierto hoy estrenan una extraordinaria película los vecinos y representan una obra de teatro -es el acontecimiento cultural popular más importante del mundo mundial-, y por si no se lo creen, se dice que "A Pena Molexa a fixo una Vella dedo meniño y o dia que retire o dedo será el fin do mundo"Viva O Val e os Valexos. Viva o Concello de Narón.


  47. Hay 765 comentarios.
    página anterior 1 2 3 4 5 ...16 página siguiente

Volver arriba