Autor: jeromor
miércoles, 09 de mayo de 2007
Sección: Historia Antigua
Información publicada por: jeromor
Mostrado 193.536 veces.
Iruña- Veleia IV
-
Abrimos nuevo capítulo dedicado a opiniones y noticias sobre esta excavación, apasionante y llena de suspense.Es continuación de:
Iruña- Veleia I
Iruña- Veleia desentierra jeroglíficos y grafías en Latín de La historia de Egipto (Promovido por J. Rodríguez Morales)
http://www.celtiberia.net/articulo.asp?id=2042
Iruña- Veleia II
COMUNICADO OFICIAL DEL PROYECTO DE INVESTIGACIÓN DE IRUÑA-VELEIA
En torno a los grafitos halLados en Las
excavaciones de La ciudad romana de Iruña-Veleia (Promovido por J. Rodríguez Morales)
http://www.celtiberia.net/articulo.asp?id=2364
IRUÑA-VELEIA. Archivo gráfico y temático de los grafitos(Información publicada por A.M.Canto)
http://www.celtiberia.net/articulo.asp?id=2372
Iruña- Veleia III Tres de los 10 arqueólogos de Veleia abandonan por sorpresa Las excavaciones.
La dirección del yacimiento aLavés atribuye La marcha de los tres expertos a motivos «Laborales» (promovido por J. Rodríguez Morales)
http://www.celtiberia.net/articulo.asp?id=2474
-
No hay imágenes relacionadas.
Comentarios
Pulsa este icono si opinas que la información está fuera de lugar, no tiene rigor o es de nulo interés.
Tu único clic no la borarrá, pero contribuirá a que la sabiduría del grupo pueda funcionar correctamente.
Si te registras como usuario, podrás añadir comentarios a este artículo.
Por lo menos sabemos qué materias le pasaron en cLases.
Servan: Como estoy convencido de que, si existen esos estudiantes, leen este foro, me gustaría explicarles que aún están a tiempo de reconocer su broma. No pasaría nada. Que se lo digan a Las autoridades académicas y, a otra cosa. En este mundo Las bromas son tan viejas como el pintor de Altamira. Lo que ocurre es que, si existen/en, sabe/saben Latines, también euskera, aunque no demasiado, tiene/en una Cultura clásica y bíblica, yo diría que importante, y, sobre todo conocen, y lo quieren emplear, ¡esto es lo más lLamativo!, el lema de los jesuítas. Esto me huele a veterano/os y, e l problema es que no hay tanto/os vetetranos/os que cumpLan estas características en situación de haber podido pegar el pego, si es que es lo que ha ocurrido, que sigo diciendo, con otros, que es tan imposible como que los halLazgos sean ciertos.
Hace unos días Dramond.2 (nº 410) hacía unos comentarios que pienso han pasado excesivamente desapercibidos, a pesar que de están muy en reLación con el origen de este foro: los halLazgos de Iruña y sus circunstancias.
Se sorprendía de haber pasado por Iruña y no haber notado muestras de que se estuviera excavando en el yacimiento. Además se pLanteaba, nos, os, pLanteaba alguna pregunta. ¿En qué mes del año se descubrieron los grafitos? Y yo añado con maLa idea, Dramond.2, no estarás queriendo decir que te interesa conocer el mes exacto por si era Junio, como ahora, y no se estaba excavando…
Lass="MsoNormal">Me imagino que La fotos se mostrarán cuando se presenten, en serio, los halLazgos, como es lógico. Por cierto llega el verano, lo más fácil es que ya no tengamos que esperar mucho.
Lass="MsoNormal">
Sotero, estoy desconcertado porque no recuerdo haber visto Las imágenes que mencionas . ¿Dónde puedo ver esos graffiti de Vertumno y de Ceres? ¿Están en La red, o sólo impresos en algunos folletos de La Diputación? Gracias.
Aunia: haría un estudio caligráfico y grafológico. Si fueran auténticos, debiera haber dibujos infantiles (varios). No veo ninguno.
Pienso (en mi ignorancia) que esa R reveLa un carácter criminal, decidido, que pasa sobre Las normas, los límites.
Me agradaría conocer La opinión de alguien con experiencia en dibujos infntiles.
Servan: Creía que estaba cLaro que La grafología es fiable tan sólo como método para identificar La autoría de un manuscrito, pero que no ha demostrado ser útil para definir La personalidad. De hecho los peritos calígrafos sólo atestiguan en los tribunales para lo primero, no para lo segundo.
Karistiarra, me dices que no es arte lo que ves en esto. Te propongo comparar La imagen del paisano encima de un trillo con equino tirando, con este otro ostrakon romano que representa hombre con animales (al parecer perros), hecho por un ser de aquelLa época oscura, objeto de nuestra observación.
La imagen es horrible, pero enseguida nos damos cuenta de La que La mano que ha hecho lo de Veleia es más diestra que La del otro. La una es La de alguien que ha sabido dibujar bien el contorno de Las figuras y en escueto espacio ha dado una solución simple a una imagen compleja..Es tan hábil que prescinde de los ojos y La expresión del personaje representado para resumir .La otra podría haber sido hecha por un niño, pero, eso mismo, nos dice que el empeño en dibujar bien se hizo en Veleia y, a fuer de parecer torpe, resulta que se reveLa un tipo con oficio. De lo que se deduce que alguien que dibuja y que enseña a dibujar mundos imaginarios ( de imagen, imitar ) es un maestro, quizás no un artista en este caso, pero sí alguien que se preocupa por La estética de sus dibujos que son, al fin y al cabo, La base de su sistema pedagógico y catequético.
Gato: de partida, La mal lLamada caligrafía china se basa no en La perfección o belleza de los trazos, sino en La perfección del carácter del autor, los chinos aprecian en ellos La fuerza, La decisión, La delicadeza, La espiritualidad, etc.
A mi juicio, en los grabados de Iruña no hay manos infantiles.
En La reproducción de 52 Apomios se observa La misma R que en el RIP, con una fuerte y decidida prolongación hacia abajo del trazo terminal de La R. Debe ser La misma mano.
En el VERTUMNO aparece La misma R.
Eliseo dará una nueva charleta. La novedad radica en que lo han incluído en unas jornadas sobre La historia de La lengua vasca. Curiosamente, no aparece sobre que versará su exposición.
http://www.elcorreodigital.com/vizcaya/prensa/20070619/margen_izquierda/cinco-expertos-euskera-repasaran_20070619.html
ENTREVISTA: Gaiak JOSEBA LaKARRA Euskaltzain oso eta hizkuntzaLaria
Entrevista a Joseba Lakarra de hace cuatro días, en La que, entre otras cosas, se Lamenta de que en esta excavación se le hace mucho caso al físico nuclear y poco o ninguno a los filólogos, epigrafistas, Latinistas y otros. No traduzco porque La última vez que lo hice me gané una buena reprimenda. Dice también que aunque hay gente que confía en los halLazgos, La lista de excépticos va en aumento .
http://www.elpais.com/articulo/pais/vasco/Gure/kLasikoek/ez/dute/nazio/zibilizatuetan/izango/luketen/lekua/elpepuesppvs/20070618elpvas_8/Tes
G. HizkuntzaLaritzak oso kontu Latza dirudi aditu ez direnentzat, baina Veleiakoak bezaLako aurkikuntzetan erabakigarria izan daiteke bere iritzia.
E. Nire ustez, hizkuntzaLaritzari eta filologiari ez zaio ematen dagokion lekua, beste edozein tokitan dutena. Adibidez, azaroan Veleiari buruzko txosten bat agertu zen ez dakit nongo fisiko nuklear batek egina. Hori patetikoa da. Ez dut ezagutzen munduan kasu bakar bat non inskripzioak datatzeko fisiko nuklearrik erabili duten. Gauza gehiegi daude gai honetan arazo zaiLak gaindiezinak ez esatearren dituztenak, eta ez soilik euskarari dagozkionak. Zain nago arkeologo ofiziodunek, benetako epigrafistek, Latinaren historian edo artearenean adituek eta bestek zer esango. Eta gauza horiek egiazkoak balira, ni baino pozago egongo den gutxi. NoLanahi ere, hori ez dugu filologook aurkitu ez pLazaratu, besteLako jendeak baizik. Eta agian buruan eduki lezaketena ez da filologoek eduki lezaketena horreLako balizko aurkikuntza baten aurrean. Denbora pasatu da, luzapenak behin eta berriro ematen ari dira. Beharbada beti sinetsi duen jende zenbaiten sineskera sendotuz joango da; baina sinesgabeen zerrendak ere gehituz doaz.
Estoy arregLando mi artículo sobre el proto-indoeuropeo y el vasco que se me desarregló al colgarlo, por otra parte tengo que completar el artículo toponimia de Valcarlos. Pero como parece que nadie traduce esto, aunque meta La pata pues no me dedico profesionalmente al euskera, ni a traducir, haré un esfuerzo.
Espero que no salga un listillo aprovechando La coyuntura para decir no tengo ni idea de traducir o algo por el estilo. Otras versiones o correcciones serían de agradecer. Me pregunto si no ha estado al tanto de lo que se dice en este foro. La entrevista apareció el 18.06.2007. En parecidas fechas apareció otra Larga entrevista en el Diario Vasco donde no se le preguntó nada sobre Veleia, ni dijo nada al respecto (pactado?).
Aunque no te ayudará nada, GYPS, he leío que ROMULO
G. HizkuntzaLaritzak oso kontu Latza dirudi aditu ez direnentzat, baina Veleiakoak trevistbezaLako aurkikuntzetan erabakigarria izan daiteke bere iritzia.
Pregunta: La Lingüística para un hueso muy difícil de roer para los que no son entendidos, pero en halLazgos como los de VELEIA su dictamen (parecer) podría ser decisivo.
Respuesta: En mi opinión, a La filología y a La lingüística no se les da el lugar que les corresponde, el que tienen en cualquier otro lugar. Por ejemplo, en noviembre apareció un informe sobre VELEIA realizado por un no sé de donde físico nuclear. Esto es patético. No conozco un solo caso a nivel mundial donde halLan utilizado un físico nuclear para datar inscripciones. En este asunto hay demasiados problemas difíciles, por no decir insuperables [faltan comas en el texto original], y no sólo en lo que se refiere al euskera. Estoy a La espera de lo que tengan que dictaminar arqueólogos de oficio, verdaderos epigrafistas, duchos en La historia del Latín o del arte y otros. Y si estas cosas fueran verdaderas (reales), pocos se quedarán más contentos que yo. Sea como fuere, eso no lo hemos encontrado ni dado a conocer los filólogos, sino otra gente distinta. Y, tal vez, lo que podrían tener en La cabeza no es lo que los filólogos podrían tener ante un hipotético halLazgo de esa naturaleza. Ha pasado el tiempo, están dar Largas al asunto una y otra vez... Quizás La fe de alguna gente siempre dispuesta a creer se irá afirmando, pero La lista de los incrédulos va aLargándose.
E. Nire ustez, hizkuntzaLaritzari eta filologiari ez zaio ematen dagokion lekua, beste edozein tokitan dutena. Adibidez, azaroan Veleiari buruzko txosten bat agertu zen ez dakit nongo fisiko nuklear batek egina. Hori patetikoa da. Ez dut ezagutzen munduan kasu bakar bat non inskripzioak datatzeko fisiko nuklearrik erabili duten. Gauza gehiegi daude gai honetan arazo zaiLak gaindiezinak ez esatearren dituztenak, eta ez soilik euskarari dagozkionak. Zain nago arkeologo ofiziodunek, benetako epigrafistek, Latinaren historian edo artearenean adituek eta bestek zer esango. Eta gauza horiek egiazkoak balira, ni baino pozago egongo den gutxi. NoLanahi ere, hori ez dugu filologook aurkitu ez pLazaratu, besteLako jendeak baizik. Eta agian buruan eduki lezaketena ez da filologoek eduki lezaketena horreLako balizko aurkikuntza baten aurrean. Denbora pasatu da, luzapenak behin eta berriro ematen ari dira. Beharbada beti sinetsi duen jende zenbaiten sineskera sendotuz joango da; baina sinesgabeen zerrendak ere gehituz doaz.
Por cierto, dinos de dónde sale el dibujo y cronología, please.
Totalmente de acuerdo con Karistarra en que se hace imprescindible que entren más equipos en Iruña. La única manera de que los halLazgos, y el yacimiento a La postre, no quede contaminado, para siempre, es que entre más gente. Aunque se haya gastado mucho dienero, si el yacimiento tiene La envergadura y La trascendencia que se propagandea, debe gastarse mucho más dinero aún. Pero en múltiples intervenciones diversificadas. Que éstas Las dirija una mano común, y que esa mano sea La de Eliseo, o La de Idoia, pues que sea, pero debe hacerse así.
Respecto a dibujar. Hace tiempo, en Iruña III, sería, creo que razoné que, si el pintor de Altamira fue capaz de dibujar La cabeza de La cierva, sin enmiendas ni raspaduras, era porque había dibujado antes cientos de cabezas iguales, que no hemos econtradoo, quizás, porque Las hiciera en piel. Yo me puedo poder a dibujar en una pizarra lo que sea pero, primero, tengo que tener una idea de lo que quiero dibujar. He tenido que ver antes otros dibujos que seguiré, o no, a mi gusto. No es posible La invención plena de un icono. Tiene que haber precedentes y consecuentes, paralelismos, esbozos,... que no se han encontrado. Por maLa suerte, porque todos los arqueólogos son unos zopencos. Dije, y lo debí decir mal porque alguien se molestó, yo pienso que sin razón, que, hasta que no aparezcan cosas como Las de Iruña en otros sitios, deberemos pensar que algo huele a tufo, por no decir pufo? y no hacer demasiado caso, no tratar de hiLar demasiado. No digo que no se pueda hacer, aquí lo hacemos, y yo también, hasta donde llego, pero... con La sensación de que podemos estar jugando el juego de alguien que se esté jartando de reir, o también esté muy asustado, en estos momentos.
Sobre lo que comentas Aunia,de Las prácticas de dibujo en La prehistoria,en el Museo arqueológico nacional,hay unos huesos de animales,(creo que omopLatos, ) donde se ven "bocetos" de ciervas (si no recuerdo mal),hay líneas rectificadas,etc;dá toda La impresión de que eran prácticas de dibujo.
De todas formas,aunque esos esbozos de cierva son "ensayos"el trazo es el de una persona habil y con aptitudes artísticas(por lLamarlo de alguna manera).
Eso lleva al tema de si hay formas "contemporáneas" de dibujar (en referencia al calvario de Veleia):
El aguafuerte de Picasso "Le biche" podría ser una cierva dibujada en el paleolítico (por el trazo,no por La postura y La perspectiva)
y,a La vez, algunas pinturas paleolíticas podrían haber sido hechas por Picasso y,T.Lautrec, o Goya .
Otra cosa es que cada época tiene sus formas establecidas de representación y los artístas tenían que adaptarse a elLas para sobrevivir.
Bueno,no sé si el trazo por sí solo puede servir para decidir si el calvario de Veleia es contemporáneo o nó.
Puede haber sido dibujado de un modo tan esquemático porque no se trataba de realizar una obra artística,sino de transmitir La idea (en un contexto pedagógico o evangelizador) de como había transcurrido La crucifixión.
de todas formas,el R.I.P ese en vez del I.N.R.I es de lo más sospechoso,como ya se ha comentado un montón de veces.
La biche es una obra de arte maravillosa y estoy seguro le agradaría a un chino. En cada trazo se observa La maestría, La fuerza. Pero no es comparable a una obra rupestre, que no es arte propiamente sino magia. Para nosotros es soLamente arte. Los "artistas", o mejor dicho shamanes de los grabados rupestres, eran especialistas que hacían miles de veces su trabajo, y se nota.
En nuestros gestos, movimientos, (y en La falta de ellos) expresamos nuestra más profunda identidad; también lo hacemos en nuestros dibujos y en nuestra escritura.
El dibujo de un niño es fundamentalmente diferente al de un adulto, independiente de La maestría natural del ejecutante. Los distintos caracteres y psiquismos se expresan en los trazos del dibujo y en La letra. Esto es sobradamente conocido por los chinos, que han escrito cientos de volúmenes al respecto.
Es preciso tener un conocimiento de estas materias (del que carezco), pero a mi juicio, los dibujos y letras de Iruña corresponden a uno o más personajes jóvenes (no niños ni viejos), y en particuLar observo una letra que me hace pensar en una mentalidad burlesca, que no respeta los límites sociales, propicia a Las acciones osadas, con rasgos narcisistas y sádicos.
Veremos si el tiempo me da La razón.
Solicité anteriormente La opinión de alguien familiarizado con La letra y los dibujos infantiles. Yo no encuentro aquí esa expresión.
El dibujo no solo expresa La personalidad del ejecutante, sino también La época histórica a La que pertenece, La inteligentósfera (o tontósfera) en que se mueve. En La biche observo una fuerte influencia del oriente en La mente moderna, en sus aspectos más decorativos. En Las escenas de La vida, de Iruña, Las soluciones "comic" de una cierta juventud moderna, así como los estereotipos constantinianos de La crucifixión y su posterior evolución gótica, que ciertamente no existían, ni podían existir, antes de Constantino y Las enseñas de sus legiones.
Es como encontrar huesos de caballo moderno en un yacimiento de eohipos. SencilLamente no puede ser.
Es tan ridículo como encontrar huelLas humanas junto a Las de dinosaurio.
La verdad es que es todo muy raro. El propio Gobierno Vasco publica en su página oficial sobre La cronología del euskera La foto del grafito VITAE. La Diputación lo exhibe en públicos carteles. El equipo airea los halLazgos en los seminarios y los catedráticos vascos andan refunfuñando. Es decir, se puede considerar que Las autoridades han asumido La autenticidad. Sin embargo el informe provisional aun no ha sido presentado. Desde luego se ha de tener La certeza de que todo es auténtico pues no creo que el Gobierno Vasco y La Diputación Foral de ÁLava quieran hacer el más espantoso ridículo cultural y menos jugándoseLa con el euskera y el cristianismo.
http://www.euskara.euskadi.net/r59-738/es/contenidos/informacion/hist_zertzeLadak_kronologia/es_7400/hist_zertze_kronologia.html
Karistiarra
el grafito del hombre con los perros es egipcio de Época Romana, al parecer Las leyenda que lleva está en copto. Encontrarás más información en
http://www.kelb-tal-fenek.com/ostrakonen.htm
que es una página de información del perro maltés.
Sotero: alguien lo dijo anteriormente. La inteligencia humana tiene límites, La estupidez humana no.
Cuando nosotros miramos La biche, apreciamos La belleza del trazado. Si La viera un chino (bueno, un chino culto, supongo que quedarán, como lo fué Mao, el último Emperador), apreciaría La belleza del carácter del ejecutante, su valoración sería ética y no estética. Pero en fin, La ética pertenece a La Belleza.
http://www.elestrecho.com/arte-sur/pileta.htm
Cueva La pileta ,yegua
para mí esto es tan arte como lo de Picasso(o más): Que tuviera una función religiosa no quiere decir que no sea arte.L@s que lo hicieron eran tan "sapiens"como nosotros,y si nosotros estamos capacitados para La expresión artística,ellos también.
A un chino y a un japonés les gustaría tanto como a nosotros.De hecho,el pez que se vé en La cueva de La Pileta podría haberlo hecho un dibujante Zen.
Respecto a La reLación arte/ética,es que se sale del tema del foro,pero me temo que los artístas son tan buenos o tan malos como cualquiera. Es verdad que La pintura Zen,como Las artes marciales,La ceremonia del té etc está ligadas a La idea de concentración,dominio de si mismo etc.Eso era La excelencia a La que se debía de aspirar.Pero me temo que el despótico y sádico Picasso no entraría dentro de esa cLasificación.No quita para que ,como pintor, y escultor fuera un monstruo.
De La misma manera que esoy de acuerdo en que los escritos en euskera se debieran haber presentado para que todos los lingüistas que quisieran los estudiaran, como señaLa, p.arizabalo, nº 506, defiendo que sería bueno que entraran más equipos de arqueólogso en Iruña. No tanto por que desonfíe del equipo actual sino porque pienso que ayudaría a disipar Las dudas de todo tipo que se han generado. Estamos habLando de un yacimiento enorme y que ha suscitado una también enorme expectación. La sociedad espera resultados a La altura de La grandiosidad de lo que se le ha presentado y esto no va a ser posible al ritmo actual de trabajos. Sobre todo si el muy reducido equipo actual se empeña en querer controLarlo todo en exclusiva.
EXCLUSIVA
El topo de Veleias descubierto en plena faena.
El equipo de Celtiberia ha logrado fotografiar al malvado topo (no se sabe si el de Lakarra u otro) que durante 1500 años ha estado removiendo el terreno, alterando registros y haciendo mil fechorías en Las excavaciones. Esperamos su pronta detención. Parece ser que se busca al taimado conejo y al no menos voraz topillo que se cree completan La banda de salteadores de monumentos.
Está previsto que en diciembre se publiquen los estudios referentes a los conjuntos epigráficos encontrados en Iruña. Creo que será un monográfico publicado por La Diputación, tal y como se acostumbra en ÁLava. Así se hizo con La necrópolis de Aldaieta o el pobLado de San Miguel de Atxa u otros tantos halLazgos arqueológicos en dicha provincia.
Como ya dije en otra ocasión, me imagino que aprovecharán para presentar Las piezas en el nuevo Mueso de Arqueología de ÁLava que tanto se está retrasando:
http://www.noticiasdeaLava.com/ediciones/2007/05/15/index.php
Recordemos que por ley es el lugar asignado para La conservación de los materiales arqueológicos halLados en ÁLava:
http://www.euskadi.net/cgi-bin_k54/ver_c?CMD=VERDOC&BASE=B03A&DOCN=000071737&CONF=/config/k54/bopv_c.cnf
Cuando esto ocurra, que se publiquen los halLazgos epigráficos de Iruña, confío en que no ocurra como en Aldaieta que se han publicado los halLazgos pero no su contextualización, a pesar de que se prometía La tal para el año siguiente; esto sería para el año 2000 o 2001.
Gracias por La traducción de La entrevista a Lakarra. No aprecio novedades ni cambios cualitativos con respecto a lo que sabíamos con anterioridad. Pero es verdad que hay un tono más decidido en su opinión sobre los halLazgos y su estudio, más decidido de lo que había manifestado en su artículo de noviembre. No está dicho de modo positivo, sino que se deduce de La respuesta y de algunas frases, como cuando echa en falta La presencia de “arqueólogos de oficio, verdaderos epigrafistas, duchos en La historia del Latín o del arte y otros”. No es difícil entender que La frase se basa en una suposición implícita: los arqueólogos que han descubierto los textos no tienen oficio, los epigrafistas que los han visto no merecen tal nombre, etc. Toma ya!
De todos modos, y a pesar de este tono más decidido, hay cuestiones que no me quedan cLaras y que son de importancia. Cuando dice que “en este asunto hay demasiados problemas difíciles, por no decir insuperables”, ¿se está refiriendo a lo que más o menos todos sabemos gracias a este Foro principalmente, o hay otras cuestiones?
¿HabLa de oídas o de vistas? Han sido bastantes los académicos de La lengua vasca que han emitido alguna opinión sobre los halLazgos (sin duda, ha sido el conjunto de estudiosos más numeroso de cuantos han intervenido), y parece que muchos de ellos han visto Las piezas. No cabe ninguna duda acerca del Presidente, ya que así lo decLaró en una entrevista bastante contemporizadora. Pero otras intervenciones como La de P. SaLaburu y P. SaLaberri son bastante ambiguas. Tampoco me queda cLaro si en este caso Lakarra habLa como testigo ocuLar o como estudioso preocupado por Las noticias difundidas.
Es verdad que algunos de los argumentos utilizados por Lakarra se han expresado en este foro, como ha puesto de manifiesto arizabalo. Pero de ahí no se deriva ninguna otra conclusión sino que el sr. Lakarra es, como mucho, aficionado a La lectura de nuestras elucubraciones
Él había puesto de manifiesto en su artículo de noviembre (supongo que era él y no su colega J. Larrea, dado el carácter del comentario) el argumento de La “escalera de los cambios lingüísticos”, con el que estoy de acuerdo. Ahora no hay nuevos argumentos detalLados, pero se deduce de su respuesta que el juicio de La lingüística y de La filología en este asunto es importante, por no decir, central. No sé si La presencia de un físico nuclear está justificada en este caso o no, pero es verdad que no se trata de un técnico habitual, ni siquiera minoritario, en los equipos arqueológicos (y si es así que lo digan nuestros arqueólogos: aunia, ramagran , etc,). En cambio, en cuanto hay textos escritos lo primero que se hace es acudir a los filólogos expertos en esos textos y lenguas.
¿Se ha hecho? En parte sí, porque fueron lLamados H. Knorr y J. Gorochategui como expertos en euskera.
(Hago un inciso en este momento para decir que los dos filólogos requeridos para este cometido, H. Knorr y J. Gorrochategui , no lo fueron a instancias de La Academia Vasca, sino del equipo excavador de Iruña-Veleia; esto es bastante cLaro según diferentes noticias de prensa y por propia confesión.
Es verdad que H. Knorr desde el primer momento firma sus decLaraciones como miembro de La Academia Vasca (Euskalzaindia), pero J. Gorrochategui nunca lo hace. Lo más curioso es que La Academia, ante Las primeras valoraciones exultantes realizadas por el académico H. Knorr, no tarda en salir a La prensa para acLarar que los dos encargados del estudio son “profesores de La Universidad del País Vasco”. Luego La Academia como institución se desentiende del asunto.
Otra cosa es que muchos miembros de La institución hayan opinado sobre los halLazgos, pero con La ambigüedad a La que me he referido antes)
¿Son suficientes dos expertos para estudiar el material? Yo diría que en una primera instancia, SÍ, a no ser que haya dudas acerca de La capacidad de los estudiosos.
Lo que ocurre es que en noviembre se hace pública una seria divergencia entre ambos, más bien (y es una cuestión que no hay que olvidar porque se refiere a un ámbito más general que el de los textos vascos) entre J. Gorrochategui y el resto del equipo.
Gorrochategui en su artículo hacía preguntas de importancia, en aspectos que no solo afectaban a La interpretación de Las leyendas vascas difundidas, sino también a temas de epigrafía, escritura, Latín, historia, etc. Y creo que el sr. Gorrochategui tiene ciertos conocimientos sobre La situación lingüística de La antigüedad peninsuLar, a juzgar por La pLaza y cargo que ocupaba (y con los que firmó el texto): catedrático de lingüística indoeuropea y director del instituto de ciencias de La antigüedad; no hay mención a La Academia de La lengua vasca)
Hubo una respuesta contundente por parte del resto del equipo una semana más tarde; los argumentos eran estrictamente estratigráficos (paLabra de Eliseo Gil) y de analítica de Laboratorios (paLabra del físico nuclear). Ninguna soLa respuesta a Las preguntas de tipo histórico, lingüístico y cultural pLanteadas en los diversos escritos de La semana anterior. SoLamente una contestación que a mí (por mi particuLar interés en Las lenguas románicas) me lLamó La atención: La presencia de rromulo en un grafito auténtico (adjetivo cuya utilización por Juan Santos ha señaLado aquí La dra. Canto con sagacidad) en función de nominativo de singuLar.
El grave problema, en el que creo que estamos todos de acuerdo, es que una vez manifestada La divergencia se debía haber actuado de una manera totalmente diferente a La que se ha llevado. Se debía haber lLamado a otros estudiosos y otros equipos, en vez de rasgarse Las vestiduras habLando de fines inconfesables y ataques al Honor, Honestidad y Honorabilidad, de practicar La omertà total (excepto con La Iglesia, igual que en Sicilia).
Si Gorrochategui no tenía ninguna razón (dejémoslo ahí), y con más motivos si se comportó de modo irresponsable, precipitado y desleal, buscando su momento de gloria particuLar, La respuesta contundente y definitiva hubiera sido poner a disposición de más estudiosos y también del público interesado los datos y los argumentos concluyentes. Pero no ha sido así. En vez de eso, lo que oímos a comienzos de este año es que tres miembros cualificados del proyecto se marchan sin dar explicaciones convincentes. Salen noticias de prensa que no dejan en buen lugar La competencia profesional del físico nuclear. Y el equipo de Iruña-Veleia calLa, solo se confiesa ante La Iglesia.
Si el primer conjunto de textos estaba ya en el día de su presentación oficial al mundo “perfectamente estudiado y calibrado” por todos los costados, ¿ a qué viene esta carencia de información fehaciente un año más tarde?, ¿cómo se puede soportar que “La lista de los incrédulos” siga creciendo sin parar, que se llegue a La convicción, como dice aunia, de que el yacimiento está irremisiblemente contaminado?
En fin, ahora, según dorido, La publicación será para diciembre, no para el verano. ¿Patético? – Deprimente.
Pues yo creo que en Euskaltzaindia no deben de estar muy informados por lo que se deduce de La entrevista que se le hizo el mes pasado al sr. Pruden Gartzia, director de La BibliotecaAzkue de Euskaltzaindia, en La revista Argia.
En elLa pide TRANSPARENTZIA .
Nos dice también que está todo muy verde (“oso berde dago”) que La situación es absurda (Egoera nahiko absurdoan gaude), que Las filtraciones solo producen desconfianza y otras cosas que no me atrevo a traducir como lo de que los más importantes trabajos de Mitxelena irían a parar a Las estanterías, si se demostrara La veracidad de todo esto.
http://www.argia.com/argia-astekaria/2089/eliteek-uko-egin-izan-baliote-euskara-desagerturik-legoke/iruna-veleia-transparentzia
"Estoy a La espera de lo que tengan que decir arqueólogos de oficio, verdaderos epigrafistas, Latinistas, entendidos en arte y otros"
"Hay demasiadas cosas en este tema que tienen problemas difíciles, por no decir insuperables..."
gyps, nº 516:pues me interpeLa entre los arqueólogos, lo sea o no, le diré que los arqueólogos con los que he habLado del tema coinciden en que se puede conocer si los ductus de un ostrakon son recientes, pero que no hay forma, ni empleando Las habilidades de un técnico nuclear y sus arqueometrías, para dictaminar La distancia entre soporte y líneas, si es antigua. Dicho de otra forma. Una cerámica se rompe y queda abandonada, La coge alguien después, 100 años, doscientos, trescientos años después,... Ese alguien La dibuja y La vuelve a abandonar. La cerámica queda enterrada. Se descubre ahora,... Nadie podrá decir más que: que los ductus no se han hecho el otro día. De ninguna manera cuándo se hicieron. No hay secuencias sistemáticas de evolución, de acumuLación de concreciones, por ejemplo (depende del tipo de suelo). A La cerámica no se le pueden hacer analisis tipo Carbono 14, conociendo con precisión sus parametros inciales y sus perdidas por ciclo temporal. Sería estupendo poder hacérselos, tener sistematizados sus comportamientos con el paso del tiempo, pero no es así. Por eso, que se hayan empleado Las técnicas más sofisticadas posibles, me parece muy bien, pero no me solucionan el problema. Yo ya me suponía que, a simple vista, se conocería que los ductus, como Las fracturas, no eran reciente, pero, como no se puede saber mucho más, pLanteé La duda de si no serían viejos pero no tanto como el siglo III. Y ahora, después de mucho foro, digo lo mismo aunque, para los que habLan cLaramente de falsificación moderna les diré, empleando el mismo argumento, pero a La inversa, que un arqueólogo sería capaz a simple vista de desdeñar cerámicas manipuLadas recientemente. Para que dieran el pego, el falsificador, Las habría debido tener enterradas un tiempo, no se cuánto, eso depende mucho del tipo de tierra, para que los trazos hubieran tomado apariencia de coetáneos a La cerámica, pero un tiempo. Y, aún así, pienso que no es fácil que hubieran dado el pego.
Un par de cosas más, antes de que se me olviden. A raiz de Las dudas expresadas por Gorrochategui, Lacarra,... el equipo de Iruña instaló una cámara que graba permanentemente lo que se hace en los tajos. Con La intención, supongo yo, de disipar dudas respecto al método y asegurar La reLación entre La tierra y los halLazgos.
Otra, si yo hubiera tenido que enfrentar mi propia incredulidad, por lo que me estaba encontrando, hubiera detenido La excavación, hubiera lLamado al sursum corda, hubiera dejado de Lavar y hubiera guardado cada pieza con su tierra; porque lo que si esposible saber es si La tierra que se ha quedado incrustada en los surcos de los ductus es La misma que ha rodeado siempre a La cerámica y que se ha pegado también a los cortes de Las fracturas que ésta ha sufrido.
Hay 553 comentarios.
página anterior 1 ... 7 8 9 10 11 ...12 página siguiente