Comentarios

Pulsa este icono si opinas que la información está fuera de lugar, no tiene rigor o es de nulo interés.
Tu único clic no la borarrá, pero contribuirá a que la sabiduría del grupo pueda funcionar correctamente.

---

1. 

   #1 Bandeirante 19 de mar. 2006

   Grato Amigos pelos comentários
   
   O grande teste para um Estado Nacional é a história de sua sobrevivência e expansão.
   Comparativamente a performance política da Península Ibérica em contraste com a Península Italiana ou mesmo uma França, Alemanha é sintomática. Um sistema competitivo de Estados fortes e rivais gerou competência e capacidade ofensiva.
   No tema da eficácia e da viabilidade estatal a grande prova e teste é o fenômeno da guerra. Somente Estados capazes e operacionais conseguem se defender nas guerras e se expandir em guerras. O vínculo entre a esfera política e a esfera militar foi apontado por um grande número de autores.
   Portugal´pode ser considerado o primeiro Estado Nacional "moderno" europeu por ter mantido e preservado a sua integridade e vocação inicial. A história dos Estados é longa e diversificada. Nem búlgaros, nem húngaros apresentam continuidade e capacidade ampliada de sobrevivência e muito menos a potencialidade de um Estado Matriz gerar outros Estados. Portugal fundou o Estado do Brasil como a forma embrionária do fenômeno estatal brasileiro desde 1548/1549, desde a fundaçã da Cidade de Salvador na Bahia e a criação do Governo Geral do Estado do Brasil, atualmente o maior Estado de origem ibérico no mundo.
   A França teve um longo percurso rumo às condições mínimas da centralidade política. Quando Portugal já era um Estado extremamente consolidado, um Império em expansão com a primeira colônia na África do Norte e uma verdadeira máquina de guerra ofensiva na Dinastia de Avis, a França ainda lutava para recuperar seus territórios com Joana D'Arc ! A denominada Guerra dos 100 anos e a langue d'oc apontam a incompletude do Estado francês em momentos em que Portugal é um paradigma de Estado Nacional.
   Como o mais duro teste é a guerra, o Estado Nacional português vence a guerra pelos litorais do Brasil no século XVI contra a França, representada pelos mercadores da Bretanha e da Normandia. Um Estado Nacional esmaga mercadores privados na Floresta Atlântica brasileira e no Rio de Janeiro, onde os franceses fundaram uma colônia com apoio dos índios locais. A França fracassou em termos da construção de um Império em comparação com a Península Ibérica pelo fato de não ser um Estado centralizado o suficiente. Pelo fato de lutarmos intensamente entre nós, sempre nos preparamos para vencer a terceiros ! Algo como Quebec revela a incompetência histórica de uma população colonial de origem francesa em construir o seu próprio Estado. A mesma coisa poderia ser relatada da Itália. A unificação da língua italiana é mais uma prova de fraqueza do que de força.
   Além do mais a experiência de 1580-1640, um apagão provisório no comando do Estado português, que manteve todas as suas prerrogativas e estruturas independentes, também revelou que tanto Portugal e principalmente o Brasil só perderam com a Unidade Ibérica. O Brasil foi atirado e entregue à voracidade das companhias mercantis holandesas, a West Indische Compagnie quase tomou o Brasil de assalto e só foi derrotada pela maior capacidade de resistência do povo brasileiro e do Estado do Brasil, motivo aliás de grande estímulo para a própria rebelião portuguesa e Restauração de 1640. Andamos melhores separados do que juntos.
   A nossa semelhança e proximidade lingüística, cultural e existencial sempre nos "condenou" a vivermos juntos, mas separados, lado a lado em nossas fronteiras e a nossa unidade deve sempre respeitar as nossas diferentes línguas e Estados. Como afirmava Darcy Ribeiro, não há no mundo inteiro espaço tão homogêneo e intercomunicativo como os das nossas várias línguas ibéricas, com a evidente exceção do basco que nos é absolutamente incompreensível.
   Acredito que para blocos gigantescos como uma China, Índia, um hipotético Califado Mundial, as nossas identidades comuns podem nos aproximar mais do que nos separar no século XXI. Sempre que preciso e necessário estivemos ombro a ombro e não peito a peito.
   
   Bom Domingo
   O Bandeirante Tupi
   RCO

2. 

   #2 zé 21 de mar. 2006

   Pues puede que ese deseo de diferencia frente a "lo espanhol" es lo que mantiene unido al gigantesco Brasil -15 veces Espanha-. Los brasilenhos flipan con que en cien kilómetros se hable otra lengua diferente, demasiado "étnico" para ellos. En la península ibérica tenemos tres estados -con Andorra- y cuatro idiomas. En Brasil, indios de amazonia, nigerianos de Bahía, Alemanes de Río Grande, japoneses de Sao Paulo se consideran brasilenhos. Los pocos brotes independentistas -un alemán en el sur y algunos yanomanis en el interior- son considerados como conspiraciones yankees para debilitar la federación. Puede que el fútbol sea un actor unificador.
   Estado étnico a la manera de Israel o democracia pluriétnica de ciudanos?
   Estado diminuto, pero eficaz -Chequia- o mastodonte burocratizado?
   Área económica -Norte de Portugal-Galicia. País Vasco-Landas- o frontera de cartabón?
   Sacro Imperio Romano -UE- o pulverización -Escandinavia-?

3. 

   #3 Lusitanoi 28 de mar. 2006

   Pierre Bourdieu e o estudo da identidade nacional José Manuel Sobral (ICS da Universidade de Lisboa) WP6-05 November 2005 Please address correspondance to INSTITUTO DE CIÊNCIAS SOCIAIS- UNIVERSIDADE DE LISBOA Avenida Professor Aníbal de Bettencourt, 9 1600-189 LISBOA Tel: (351) 217 804 700 - Fax: (351) 217 940 274URL: Hwww.ics.ul.ptH
   --------------------------------------------------------------------------------
   ".....Chegados a este ponto, torna-se necessário, antes de prosseguirmos, enunciar algumas definições, de carácter muito básico, com o fim de tornar o conteúdo desta exposição mais preciso. Entende-se por ... por nação um grupo humano que possui a consciência de formar uma comunidade, partilhar uma cultura comum, ligada a um território claramente demarcado, ter um passado comum e um projecto comum para o futuro e reivindicar o direito a auto-governar-se (Guibernau 1999, pp. 14-15).
   
   
   
   "....Poderia existir uma Península Ibérica unificada onde não existisse um estado nacional português, porexemplo. Ou então poderia ter existido uma entidade política nacional cuja génese radicasse na unidade medieval dos falantes do chamado galego-português. Ou, a ter sido outro o resultado da revolta de 1640, Portugal bem poderia vir a ter um estatuto com alguma semelhança com o da Catalunha na Espanha dos nossos dias. Entretanto, o que ocorreu em Portugal foi a geração da nação a partir da fundação de um reino, que deixou de fora das suas fronteiras parte dos falantes do galego-português. Com esse estado formou-se concomitantemente um território delimitado por fronteiras, definiu-se umalíngua própria, produto do contacto entre o galego-português e os falares moçárabes do Sul, produziram-se símbolos, estereótipos colectivos, distinções entre “nós” e os“outros”, aprofundaram-se essas clivagens, nomeadamente pela guerra. Surgiu um nomecolectivo para a entidade política e para o território que controlava – Portugal –, bem como para os habitantes – o de portugueses. Tudo, língua, símbolos, processos, sedimentados, consolidados no tempo, na longa duração (Albuquerque, 1974; Mattoso,1985; Sobral, 2003).
   
   
   

4. 

   #4 Amerginh 28 de mar. 2006

   ainé creia haberlo respondido... re-pego por si acaso...
   
   Amerginh
   Hoy, a las 00:52
   
   ainé... eu digo-o assi "tamén / ó / pero bo é" mas na escrita emprego as formas portuguesas (porque som rarinho) :P hehe. O que escrivo nom tem que ser o que falo ou melhor dito... o que "pronuncio"... e senóm passa-te por Huelva e já verás o bem que falam castelam :P
   
   Cousas de reintegracionistas caducos :P
   
   Falo galego, e nom vou deijar de falar no meu dialeto particular... a normalizaçom ortográfica é outra cousa... malia que eu nom saiba muito de ortografía (estou aprendendo pola minha conta...) tempo ao tempo.
   
   Voume durmir... que amanha tenho muito travalho...
   
   Beijinhos/bicos e apertas/abraços
   
   Amerginh
   Hoy, a las 09:53
   
   (...) PD: aquí nadie dice muchas letras de las palabras y no por eso no se escriben (incluso en gallego muchos no pronunciamos las "c" en palabras con -ct-, ni usamos bien a veces estructuras verbales en castellano -por ser propias del gallego- pero si las escribimos bien), de lo contrario estaríamos teniendo faltas de ortografía (vamos... que no me bajo de mi burro :P) (...)
   
   
   Resumindo, eu som reitegracionista por auto-convencimento, polo tanto, pretendo a re-unificaçom do galego e mailo português numha soa língua, o que... por colhons e falando claro, têm que importar muitas expressions portuguesas, mais nom galegas e viceversa. Os portugueses no segundo caso apenas têm que facer nada, a maioría das peculiaridades do galego, coa excepçom de algum vocabulario e expersions "coloquiais", o resto som formas arcaicas do portugues, ou inclusa já as tenhem incorporadas nas falas portuguesas do norte. Mentres nos, os galegos, teremos que incorporar, sobre tudo, aquelas palavras que nos tomamos do castelám e eles nom.
   
   No caso concreto de também, eu prefiro escrivilo nesta forma, malia que eu vaia a pronucnialo "tamén" como de facto fago... e ista será umha de essas peculiaridades das que falaba, reflectadas na pronuncia, mentres que na escrita usemos as formas portuguesas (posto que eu creio que som mais acertadas)
   
   En canto: "Ilústrame ( ou cala pra sempre)" recupero algo da galipédia:
   
   Concepto
   O galego-portugués é a lingua medieval falada no noroeste da Península Ibérica que deu lugar ó galego e portugués actuais.
   
   Procedía do latín; é polo tanto unha lingua romance. Tivo especial relevancia cultural durante varios séculos, e disto dan fe os textos medievais conservados nesta lingua. As recopilacións líricas medievais galego-portuguesas son:
   
   Cancioneiro de Ajuda
   Cancioneiro de Vaticana
   Cancioneiro Colocci-Brancutti
   O rei Afonso X o Sabio, de Castela, coordinou as Cantigas de Santa María en galego-portugués, que naquel entón era a lingua por excelencia para a lírica en toda a península ibérica. Tamén compuxo algunhas cantigas de amor, mais ningunha de amigo.
   
   Algúns poetas salientables son: Bernal de Bonaval, Airas Nunez, Pero da Ponte, Pero Amigo, Xohán de Cangas, Martín Codax, etc.
   
   Esta lingua tivo a súa máxima importancia dende finais do s. XII ata mediado o s. XIV.
   
   A partir do s. XIV e por causas políticas o galego-portugués comezou a perder a súa unidade e a separarse en dúas variantes: o galego e o portugués.
   
   [editar]
   Listado de étimos e os vocábulos galego-portugueses correspondentes
   adu ‘imperativo de aduzer’ < ADDŪC
   
   aduces < ADDŪCIS
   
   adugo ‘aduzo’ < ADDŪCŌ
   
   adusse ‘aducíu’ < ADDŪXIT
   
   adussera < ADDŪXĚRAT
   
   aduxe < ADDŪXĪ
   
   anvidos ‘contra vontade’ < AD INVITUS
   
   apres < prov. < APRESSU
   
   aque ‘eis’ < *ACCU/E > ECCE ‘eis’
   
   arço (ardo) < ARDĚŌ
   
   assaz < prov. assatz < AD SATIS
   
   asteença < ABSTĬNĔNTIA
   
   Avijr < ADVENIRE
   
   beigo ‘bendigo’ < BĚNĚDICO
   
   beito ou bento < BĚNĚDICTU
   
   beizer < BĚNĚDĪCĚRE
   
   bezes < BĚNĚDICES
   
   chus ‘máis’ < PLUS
   
   cima < subs. CYMA
   
   come < QUOMODO ET
   
   comio (como) < COMĚDŌ
   
   consiirar < CONSĪDĔRARE
   
   coube < CAPŬI(T)
   
   creer < CRĒDĚRE
   
   creveran ‘creran’ < CRĒDŬĚRANT
   
   crive ‘crin’ < CRĒDŬĪ
   
   de (dea) < DĚM
   
   despoēr < DĬSPŌNERE
   
   devisar < DIVISARE
   
   dicipolo < DISCĬPŬLO
   
   dixe < DĪXĪ(T)
   
   doer < DOLĚRE
   
   dolvera ‘doera’ < DOLŬĚRAT
   
   dormio < DORMIŌ
   
   dur (a/de dur) ‘firmemnte.’ < AD DURU
   
   eire ‘onte’ < HERI ‘onte’ ‘hai pouco’
   
   eixerdar < EXHEREDITARE
   
   eixilhar < EXĬLĬĀRI
   
   emproo (a)/ ambroo ou amproo ‘para abaixo’ < IN PRONO ‘inclinado cara o chan’
   
   ensembra ‘xunto con, en conxunto’ < fr. ensemble
   
   enxerdar < EXHEREDITARE
   
   ersi ‘ergo’ < *ERSĪ
   
   esté (estea) < STĒM
   
   faço < FACIŌ
   
   falir < FALLĚRE
   
   falredes < FALĚRE + *ĒTIS
   
   falría < *FALLĚRE+EAM
   
   fegura < FĬGURA
   
   feiro(fero) < FĚRIŌ
   
   festiño (a) 'de presa' < FESTINO
   
   festo (a)/ enfesto (a): ‘enriba’, ‘para arriba < INFESTU ‘hostil’
   
   fez < FĒCIT
   
   fezeron < FĒCĚRŬNT
   
   fiz < FĒCĪ
   
   foras < FORAS (en latín EXTRA)
   
   hajo=hei < HABEO
   
   hestoria < HĬSTORIA
   
   houve < HABŬI
   
   i < IBI ‘aquí, alí’
   
   jasco ‘xazo’ < IACĚŌ
   
   jougesemos < IACUISSEMUS
   
   jougue ‘xacín’ < IACŬI
   
   Juso ‘cara abaixo’ < DEORSUM (adv. ‘cara abaixo’ por influencia de suso)
   
   madodinho < MATŬTINU
   
   maemos ‘quedamos’ < MANEMŬS
   
   man ‘queda, permanece’ < MANET
   
   manno ‘quedo’ < MANĚŌ
   
   mar ‘permanecer, quedar’ < MANĒRE
   
   marrei < *MANĒRE+AIO
   
   marteiro < MARTYRIU
   
   masi ‘permaneceu’ < MASĪ
   
   meço < MĚTIŌ
   
   menço < MĚNTIŌ
   
   muu < MŪLU
   
   nodrir < NŬTRIRE
   
   oucião < OCĔĂNU
   
   ouço < AUDIŌ
   
   outrossi ‘tamén’ < outro (ALTERU) + si (SIC)
   
   paação < *PALATIANU
   
   peço < PĚTIŌ
   
   peēdença < POENITENTIA
   
   poer (pór) < PŌNĚRE
   
   possa < *POSSAM
   
   prige ‘prendín’ < *PRĒNSĪ
   
   priiom < l.v PRENSIONE
   pris ‘prendín’ < *PRĒNSĪ
   
   punha < PUGNA
   
   querrei < QUAERERE *AIO
   
   querrei < *QUAERĚRE-AIŌ
   
   quige < *QUĒSĪ
   
   quis < *QUĒSĪ
   
   quisestes < *QUĒSISTIS
   
   redro (a) ‘para atrás’ < RETRO
   
   reverença < REVERENTIA
   
   salremos < SALIRE + *ĒMŬS
   
   salría < *SALIRE + EAM
   
   see med‘é’ < SĚDET
   
   seedes < SĚDĒTIS
   
   seemos < SĚDĒNŬS
   
   seen < SĚDENT
   
   seenço < SĬLĔNTIU
   
   sees ‘es’ < SĚDES
   
   sēestro < SINISTRU
   
   seja < SĚDĚAM
   
   sejo ‘son’ < *SĚDĚŌ
   
   senço < SĚNTIO
   
   servio < SĚRVIŌ
   
   siia < SĚDĒBAM
   
   sive < l.v. SĒDŬĪ
   
   suso ‘cara arriba’ < SURSUM (adv ‘ de abaixo para arriba)
   
   terrá < TENERE + *AT
   
   terrei < *TĚNĒRE-AIŌ
   
   teúdo ‘tido’ < TĚNŪTU
   
   tive < TĚNŬI
   
   toda vía ‘sempre, constantmt.’ < TOTA VIA
   
   toste ‘cedo, de presa’ < prov tost < TOSTU
   
   tragiã < TRAHIEBANT
   
   traides < TRAHITIS
   
   trei (trae) < TRAHIT
   
   treito (traído) < TRACTU
   
   trouxe < *TRAXŬI
   
   valrei < VALERE + *AIO
   
   veen < VIDENT
   
   vees < VIDES
   
   vejo < VIDĚŌ
   
   ven < *VENENT
   
   veron < VĒNĚRŬNT
   
   verrei < VENIRE + *AIO
   
   verrei < VĚNĪRE-AIŌ
   
   ves < VĚNĪS
   
   vestes < VĒNISTIS
   
   enrequentar < Xerm REIKS
   
   Traído desde "http://gl.wikipedia.org/wiki/Galego-portugu%C3%A9s"
   
   RECALCO o de "A partir do s. XIV e por causas políticas o galego-portugués comezou a perder a súa unidade e a separarse en dúas variantes: o galego e o portugués".
   
   E sigo:
   
   Lingua portuguesa
   Na Galipedia, a wikipedia en galego
   
   O portugués é a sexta lingua materna máis falada no mundo, indican estatísticas da Unesco (Organización das Nacións Unidas para a Educación, Ciencia e Cultura), que revela a existencia de 6,7 mil linguas vivas no mundo. Segundo a instituición, o portugués está atrás do mandarin, hindi, castelán, inglés e bengalí.
   
   Segundo o documento "Língua Portuguesa: Perspectivas para o Século XXI", elaborado polo Instituto Camões (IC), a lingua portuguesa ten gañado falantes de forma continua, desde o comezo do século XX. En 2000, a Unesco estimou en máis de 176 millóns o número de falantes de portugués no mundo.
   
   O portugués é lingua oficial de oito países - Portugal, Brasil, Angola, Cabo Verde, Guinea-Bissau, Mozambique, San Tomé e Príncipe e Timor Leste - nos diferentes continentes. Desta forma, o portugués está presente nos catro cantos do mundo. Utilizada diariamente por cerca de 200 millóns de persoas, lonxe dos cerca de tres millóns que a utilizaban, na súa forma arcaica, no século XVI, cando foi difundida espontaneamente por navegadores, guerreiros, mercadores, mariñeiros e misioneiros.
   
   O galego e o portugués eran a mesma lingua até os séculos XII-XIII, cando se iniciou un proceso de afastamento debido a que en Portugal adquiriu o carácter de língua nacional e a Galiza ficou submetida ao proceso nacionalitario que concluiría coa creación de España. En Portugal a lingua foi normalizada e naturalizada e na Galiza non; ademáis, o seu uso desapareceu na prosa legal e na literaria. O esplendor literario medieval foi descoñecido nos dous lados da fronteira até o século XIX sobre a década de 1920. Apesar disto, existen posicións diferentes con respecto a unidade-separación do galego e portugués e un movimento social crítico con a visión oficial chamado reintegracionismo.
   
   Historia
   Ver artigo principal: Historia da Lingua Portuguesa.
   O portugués desenvolveuse na parte occidental da Península Ibérica do latin falado, trazido polos soldados e colonos romanos desde o século III a.C.. A lingua iniciou o seu percurso de diferenciazon ou diferenza das outras linguas románicas depois da queda do Império Romano e das invasións bárbaras no século V. Comezou a ser usada en documentos escritos polo século IX, e no século XV tornarase numa lingua amadurecida, con unha literatura bastante rica.
   
   Chegando á Península Ibérica en 218 a.C., os Romanos trouxeranna con eles a lingua romana popular, o latin vulgar, de que todas as linguas románicas (tambén conhecidas como "Linguas novilatinas", ou, ainda, "neolatinas") descenden. Xá no século II a.C. o sur da Lusitania estava romanizado. Estrabám, um xeógrafo da Grecia antiga, comenta num dos livros da súa obra Geographia: "Eles adoptaran os costumes romanos, e xá não se lembran da propria lingua." A lingua tornouse popular coa chegada dos soldados, colonos e mercadores romanos, que construíran cidades romanas normalmente perto de antigos povoados de outras civilizacións.
   
   Entre 409 d.C. e 711, assi que o Império Romano entrava en colapso, a Península Ibérica foi invadida por pobos de orixe xermánica, conhecidos polos Romanos como Bárbaros. Os bárbaros (principalmente os Suevos e os Visigodos) absorveram en grande escala a cultura e a lingua da península; contudo, desde que as escolas e a administración romana fecharan, a Europa entrou na Idade das Trevas e as comunidades ficaran isoladas, o latin popular comezou a evoluir de forma diferenciada e a uniformidade da península rompeuse, levando á formazón dun "Romance Lusitano". Desde 711, com a invazón islámica da península, o Árabe tornouse a lingua de administración das áreas conquistadas. Contudo, a poboación continuou a usar as súas falas románicas de tal forma que quando os mouros foran expulsos, a influencia que exerceran na lingua foi pequena. O seu efeito principal foi no léxico.
   
   Os rexistos máis antigos que sobreviveran dunha lingua portuguesa distinta son documentos administrativos do século IX, ainda entremeados con moitas frases en latim. Hoxe en día, esta fase é conhecida como o "Proto-Portugués" (falado no período entre o séculos IX e XII).
   
   Trecho de poesia
   medieval portuguesa
   Das que vejo
   non desejo
   outra senhor se vós non,
   e desejo
   tan sobejo,
   mataria um leon,
   senhor do meu coraçon:
   fin roseta,
   bela sobre toda fror,
   fin roseta,
   non me meta
   en tal coita voss'amor!
   João de Lobeira
   (1270?–1330?)
   Portugal tornouse independente en 1143 com o rei D. Afonso Henriques. No primeiro período do "Portugués Arcaico" - Período Galego-Portugués (do século XII ao século XIV), a lingua comezou a ser usada de forma mais generalizada, depois de ter ganho popularidade na Península Ibérica cristianizada como unha lingua de poesía. En 1290, o rei D. Dinis cria a primeira universidade portuguesa en Lisboa ( o Estudo Xeral) e decretou que o portugués, até enton apenas conhecido como "lingua vulgar" passasse a ser conhecido como Lingua Portuguesa e oficialmente usado.
   
   No segundo período do Portugués Arcaico, entre os séculos XIV e XVI, coas descobertas portuguesas, a lingua portuguesa espallouse por moitas rexións da Ásia, África e Américas. Hoxe, a maioría dos falantes do portugués encontranse no Brasil, na América do Sul. No século XVI tornase a Lingua franca da Ásia e África, usado non só pola administración colonial e polos mercadores, mas tambén para comunicazón entre os responsábeis locais e europeus de todalas nacionalidades. A irradiación da lingua foi axudada por casamentos mistos entre portugueses e as poboazóns locais e a sua asociazón cos esforzos misionarios católicos levou a que fose chamada Cristán em moitos sítios da Ásia. O dicionário Xaponés-Portugués de 1603 foi un produto da actividade misionaria Xesuíta no Xapón. A lingua continuou a gozar de popularidade no sudoeste asiático ata o século XIX.
   
   Algunhas comunidades cristáns falantes de portugués na Índia, Sri Lanka, Malásia e Indonésia preservaran a súa lingua mesmo depois de terem ficado isoladas de Portugal. A lingua modificouse bastante nestas comunidades e evoluiu polos séculos ata que se tornou en varios crioulos portugueses, alguns dos quais ainda persistem, após séculos de isolamento. Encontrase também um número bastante considerável de palabras de orixe portuguesa no Tétum. Palavras de orixe portuguesa entraran no léxico de varias outras linguas, como o xaponEs, o swahili, o indonesio e o malaio.
   
   O fin do "Portugués Arcaico" é marcado pola publicación do Cancioneiro Xeral de Garcia de Resende en 1516. O período do "Portugués Moderno" (do século XVI ata o presente) teve un aumento do número de palabras orixinarias do latin clásico e do grego, emprestadas ao portugués durante a Renascenza, aumentando a complexidade da lingua.
   
   
   Clasificación e linguas relacionadas
   Indo-europeu - Itálico - Románico - Italo-Occidental - Galo-Ibérico - Ibero-Romance - Ibero-Occidental - Galaico-portugués
   
   A lingua portuguesa é ortograficamente parecida en moitos aspectos coa lingua castelán, mas é diferente na fonoloxía. Un falante dunha das linguas requer algunha prática para entender capazmente un falante da outra. Além do mais, as diferenzas no vocabulário póden dificultar o entendimento. Compare por exemplo:
   
   Ela fecha sempre a janela antes de jantar. (portugués)
   Ella cierra siempre la ventana antes de cenar. (castelán)
   Case todalas palabras en castelán e portugués están relacionadas, caso sexa culto o suficiente, poderá usar palabras menos comúns:
   
   Ela encerra sempre a janela antes de cear. (portugués pouco comum)
   Nalguns lugares, o portugués e o castelán són falados en conxunto. Os falantes de portugués leem e entenden castelán con algunha facilidade, encanto que españóis són capazes de ler portugués, mas moitas vezes incapazes de perceber a lingua falada (excepto a maioria dos galegos). Isto leva a que algúns estranxeiros en Portugal e no Brasil tenten comunicar en castelán o que faz com que as poboazóns locais se sintan ofendidas. O portugués está, naturalmente, relacionado com o catalán, o italiano e todalas outras linguas latinas. Falantes de outras linguas latinas poden achar peculiar a conxugazón de verbos aparentemente infinitivos.
   
   O portugués é primeira lingua en Angola, Brasil, Portugal, Sán Tomé e Príncipe e é a lingua máis usada en Mozambique.
   
   A lingua portuguesa é tambén unha das linguas oficiais de Timor-Leste (co tétum) e Macau (co Xinés). É bastante falado, mas non oficial, en Andorra, Luxemburgo, Namibia e Paraguai. Crioulos portugueses són a lingua materna da poboazón de Cabo Verde e de parte substancial dos guineenses e Sán tomenses.
   
   O portugués é falado por cerca de 187 millóns de persoas na América do Sur, 16 millóns de africanos, 12 millóns de europeus, dous millóns na América do Norte e 0,33 millóns na Ásia.
   
   A CPLP ou Comunidade dos Países de Lingua Portuguesa é unha organización internacional que consiste nos oito países independentes que teñen o portugués como lingua oficial. O portugués é tambén unha lingua oficial da Unión Europea, Mercosul e unha das linguas de traballo e oficiais da Unión Africana. A lingua portuguesa tem gañado popularidade como lingua de estudo na África, América do Sur e Ásia.
   
   
   Padróns
   O português tem dúas variedades escritas (padróns ou standards) recoñecidas internacionalmente:
   
   Portugués Europeu e Africano
   Portugués do Brasil
   As diferenzas entre as variedades do portugués da Europa e do Brasil son no vocabulário, pronuncia e sintaxe, especialmente nas variedades vernáculas, encanto nos textos formais estas diferenzas diminuem bastante. As diferenzas non son maiores que as existentes entre o inglés dos Estados Unidos e do Reino Unido. Ambas as variedades son, sem dúbida, dialectos da mesma lingua e os falantes de ambas as variedades poden entenderse sen grandes dificuldades.
   
   O que a versión brasileira do portugués ten de notório non é o seu léxico ou pronuncia distintos (considerados naturais ata num mesmo país) mas antes a forma escrita. O Brasil eliminou a maioria dos primeiros "c" cando "cc", "cç" ou "ct"; e "p" cando "pc", "pç" ou "pt" porque non son pronunciados na forma culta da língua, um remanescente do passado latino desta (alguns continuan a existir no portugués do Brasil, e máis ainda no Europeu).
   
   As diferentes normas da escrita do portugués encontramse no Acordo Ortográfico da Língua Portuguesa.
   
   Europa e África Brasil
   acção ação
   contacto contato
   direcção direção
   eléctrico elétrico
   óptimo ótimo
   
   Tambén existem diferenzas em acentos, devido a:
   
   Pronuncia diferente. O Brasil en palabras como "Antônio" ou "anônimo" usa vogais fechadas, onde Portugal e África usan abertas, "António" ou "anónimo", respectivamente.
   Facilitar a leitura. Porque "qu" pode ser lido de duas diferentes formas en portugués: "ku" ou "k", o Brasil decidiu facilitar, usando o trema. En vez de "cinquenta" como é escrito en Portugal e África, no Brasil escrevese "cinqüenta".
   
   A reforma Ortográfica de 1990
   Unha Reforma Ortográfica foi tentada en 1990 para crear un padrón de Portugués Internacional, que foi ratificado polo Brasil, Cabo Verde e Portugal, no que participaran na altura todolos países de lingua oficial portuguesa e coa adesão dunha delegazón (non oficial) de observadores da Galiza. Timor-Leste, non sendo un subscritor do acordo orixinal, irá ratificar en breve. Os países africanos de lingua portuguesa ainda non decidiran, possivelmente devido a problemas na implementación. O acordo establece que a súa entrada en prática irá apenas ocorrer cando todolos países da CPLP ratificarem, e este processo pode non ocorrer en breve. Esta questión está actualmente en debate na CPLP. O acordo irá eliminar a maioria dos "c" quando "cc", "cç" ou "ct"; e "p" (quando "pc", "pç" ou "pt") do Portugués Europeu, o trema e acentos em palavras terminadas en "eia" no Brasil e irá adicionar pequenas novas regras.
   
   Un outro acordo foi feito para as novas palavras que entrarán na língua.
   
   
   
   Dialectos
   A lingua portuguesa possue grande variedade de dialectos, moitos deles cunha acentuada diferenza lexical en relazón ao portugués padrón - o que acontece especialmente no Brasil. Tais diferenzas, entretanto, non prexudicam moito a intelexibilidade entre os locutores de diferentes dialectos.
   
   O portugués europeu padrão (tambén coñecido como "estremeño") modificouse máis que as outras variedades. Mesmo assin, todolos aspectos e sons de todolos dialectos de Portugal podem ser encontrados nalgum dialecto no Brasil. O portugués africano, em especial o portugués santomense ten moitas semellanzas co portugués do Brasil. Ao mesmo tempo os dialectos do sur de Portugal apresentam moitas semellanzas, especialmente o uso intensivo do xerundio. Na Europa, o alto-miñoto e o transmontano tem algumas semellanzas co galego.
   
   Mesmo coa independencia das antigas colonias africanas, o portugués padrón de Portugal é o padrón preferido polos países africanos de lingua portuguesa. Logo, o portugués apenas ten dous dialectos de aprendizaxe, o europeu e o brasileiro. Note que, na lingua portuguesa há dous dialectos preferidos en Portugal: o de Coimbra e o de Lisboa. No Brasil, o dialecto preferido é o falado e moito mais escrito pelos habitantes cultos das grandes cidades. A maioria dos dialectos, contudo, é mutuamente intelixible.
   
   
   Maiores dialectos portugueses
   
   thumb|Dialectos de Portugal Portugal
   
   Azoriano (ouvir) - Açores
   Alentexano (ouvir) - Alentejo
   Algarvio (ouvir) - Algarve (há um pequeno dialecto na parte ocidental)
   Alto-Miñoto (ouvir) - Norte de Braga (interior)
   Baixo-Beirán; Alto-Alentexano (ouvir) - Centro de Portugal (interior)
   Beirán (ouvir) - centro de Portugal
   Estremeño (ouvir) - Regiões de Coimbra e Lisboa (pode ser subdividido em lisboeta e coimbrán)
   Madeirense (ouvir) - Madeira
   Norteño (ouvir) - Rexións de Braga e Porto
   Transmontano (ouvir) Trás-os-Montes
   
   
   
   
   Gramática
   Os verbos son divididos en trés conxugacións, que poden ser identificadas através da terminación dos infinitivos, un de "-ar", "-er", "-ir" (e "-or", que está presente num único verbo, "pôr", xuntamente cos seus compostos. Este verbo pertence, todavía, á conxugación "-er", cando no passado era falado "poner", enton "poer" e enton "pôr"). Moitos verbos terminan en "ar", tais como "cantar". Dunha forma xeral, os verbos coa mesma terminación ségueno mesmo padrón; porén, son abundantes os verbos irregulares e mesmo anómalos, caso de ir, vir, ter, ser e pôr.
   
   Na Lingua Portuguesa, os verbos son divididos en modos:
   
   Indicativo. Usado para exprimir feitos
   Conxuntivo. Usado para exprimir suposizóns
   Imperativo. Usado para exprimir instruzóns
   
   Todolos substantivos portugueses teñen un dos dous xéneros: masculino ou inclusivo e feminino ou exclusivo. Moitos adxectivos e pronomes, e todolos artigos, indican o xénero dos substantivos a que eles se referen. O xénero feminino en adxectivos é formado de modo diferente dos substantivos. Moitos adxectivos que terminan nunha consoante permanecen inalterados: "homem superior", "mulher superior". Isto é un feito também para adxectivos que terminan en "e": "homem forte", "mulher forte". Fora isso, o substantivo e o adxetivo dében sempre estar en concordancia: "homem alto", "mulher alta".
   
   O grau dos substantivos é, dunha forma xenérica, representado polos sufixos "-ão, -ona" para o aumentativo e "-inho, -inha" para o diminutivo, ainda que existam numerosas variazóns para representar esses graus.
   
   Os adxetivos poden ter grau comparativo ou superlativo. O grau comparativo é representado polos adverbios "mais...que", "menos...que" e "tão...quanto" (ou "como"), e o grau superlativo é representado pelas locuções "o mais" ou o "menos". Para representar o superlativo absoluto, pode-se ainda acrescentar os sufixos "-íssimo, -íssima" (alguns adxetivos, no entanto, fazen o superlativo absoluto coa terminación "-érrimo, -érrima", ou "-ílimo", "-ílima").
   
   Os substantivos veñen xeralmente acompañados du numeral, pronome ou artigo, formando variazóns de acordo coas funcións sintácticas, a saber:
   
   Nominativo (suxeito ou obxecto directo): a, o, este, esta, isto, esse, essa, isso, aquele, aquela, aquilo;
   Genitivo (adxunto adnominal de posse): da, do, deste, desta, disto, desse, dessa, disso, daquele, daquela, daquilo;
   Locativo (adxunto adverbial de lugar): na, no, neste, nesta, nisto, nesse, nessa, nisso, naquele, naquela, naquilo;
   Dativo (obxecto indirecto): à, ao, àquele, àquela, àquilo (a preposição non se funde cos demais demonstrativos).
   Os adverbios poden ser formados pelo feminino dos adxectivos, co acréscimo do sufixo "-mente".
   
   
   Vocabulario
   O Dicionário Houaiss da Língua Portuguesa, por Antônio Houaiss (1915 – 1999), fillo de imigrantes libaneses e antigo ministro da cultura do Brasil, foi criado co apoio de case dúas centenas de lexicografos de vários países e é o dicionário de portugués mais completo (cerca de 228 500 entradas, 376 500 acepcións]], 415 500 sinónimos, 26 400 antónimos e 57 000 palavras arcaicas). Inclui todalas variazóns da lingua portuguesa: africanismos, asiacismos e brasileirismos para além do vocabulario usado en Portugal. Dedicando a súa vida á lingua, Houaiss comezou o seu traballo en 1986, e morreu un ano antes do dicionário ser acabado polos seus colegas no ano 2000, sen ver o seu soño tornarse realidade. O dicionário está rapidamente a tornarse unha referencia na lingua, alguns clasifícanno como un "monumento á lingua".
   
   O Portugués, quer en morfologia e síntaxe, representa unha transformazón orgánica do latin sen intervenzón de calquer lingua estranxeira. Os sons, formas gramaticais e tipos sintácticos, con pequenas excepcións, son derivados do latim. E, cerca de 90% do vocabulario ainda deriva da lingua de Roma. Algunhas mudanzas tomaram corpo durante o Império Romano, outras tiveran lugar mais tarde. Na Idade Média Alta, o Portugués estava a erodir tanto como o francés, mas unha política conservadora reaproximou a lingua ao latim.
   
   
   Fonética
   A lingua portuguesa contén alguns sons de difícil compreensón para falantes de outras linguas tornandoa, por isso, de difícil aprendizaxe para estranxeiros.
   
   Tabela de pronuncia Letra Portugal Paraná Sán Paulo Rio de Xaneiro Bahia
   Vogais e semi-vogais
   a á cando tónico, ɐ cando átono á á á á
   â á ɐ ɐ ɐ ɐ
   é ɛ ɛ ɛ ɛ ɛ
   ê e e e e e
   e e cando átono, ɐ cando tónico e e (ou i, no fim de palabras) e (no fim dunha palabra ás vezes non se pronuncía) ɛ (ou i, no fim de palabras)
   i i (ou "j" en ditongos) i (ou "j" en ditongos) i (ou "j" en ditongos) i (ou "j" en ditongos) i (ou "j" en ditongos)
   ó ɔ ɔ ɔ ɔ ɔ
   o o cando tónico, y cando átono o o (ou u, no fim de palabras) o (ou u, no fim de palabras) ɔ (ou u, no fim de palabras)
   u u (ou w, en ditongos e tritongos) u (ou w, en ditongos e tritongos) u (ou w, en ditongos e tritongos) u (ou w, en ditongos e tritongos) u (ou w, en ditongos e tritongos)
   Ditongos
   ei aj ej e ej ej
   ou ow ow o ow u
   Vogais nasais
   ã, am, an, âm, ân â non nasaliza ẫ ẫ ẫ
   em, en, ên, êm, én, ém ãj non nasaliza ẽj ẽ ẽ
   im, in, ím, ín ĩ non nasaliza ĩ ĩ ĩ
   om, on, ôm, ôn, óm, ón õ non nasaliza õw õ õ
   um, un, úm, ún ũ non nasaliza ũ ũ ũ
   Glides nasais
   ão ẫw ẫw ẫw ẫw ẫw
   ãe ẫj ẫj ẫj ẫj ẫj
   õe õj õj õj õj õj
   Consoantes
   b β b b b b
   p p p p p p
   qu kw kw kw kw kw
   ca, co, cu ka, ko, ku ka, ko, ku ka, ko, ku ka, ko, ku ka, ko, ku
   ce, ci se, si se, si se, si se, si se, si
   ç s s s s s
   ga, go, gu ga, go, gu ga, go, gu ga, go, gu ga, go, gu ga, go, gu
   ge, gi ʒe, ʒi ʒe, ʒi ʒe, ʒi ʒe, ʒi ʒe, ʒi
   da, de, do, du ða, ðe, ðo, ðu da, de, do, du da, de, do, du da, de, do, du da, de, do, du
   di ði di di ou dzi dʒi dʒi
   ta, te, to, tu ta, te, to, tu ta, te, to, tu ta, te, to, tu ta, te, to, tu ta, te, to, tu (ás vezes ču)
   ti ti ti ti ou tsi či či
   f f f f f f
   v β v v v v
   l l l l ou w no fin de sílaba l ou w no fin de sílaba l ou w no fin de sílaba
   m m m m m m
   n n n n n n
   r (antes de vogal, dentro da palabra) rı rı rı rı rı
   r (no inicio da palabra), rr rı r r kh kh
   r (no fin de sílaba) rı retroflexivo, como en inglés rı (ou retroflexivo, no interior) kh kh
   s (intervocálico) z z z z z
   s (inicial ou seguido de consoante), ss s s s s s
   s (no fin de sílaba) ʃ s s ʃ ʃ
   ch ʃ ʃ ʃ ʃ ʃ
   lh λ λ (ás vezes j) λ λ λ (ás vezes j)
   nh ɲ ɲ ɲ ɲ ɲ
   h non pronuncía non pronuncía non pronuncía non pronuncía non pronuncía
   pt, ct t pt, ct pt, ct pt, ct pt, ct
   
   
   Visto a lingua portuguesa non conter unha ortografia do tipo "unha letra para cada som", como o sérvio ou o ruso, ou un pouco como o castelán, os diversos sons son asociados a diversas letras, podendo unha letra ter mais do que un único son (como a letra "x", que possue cinco sons distintos) sabendo cal deles proferir seguindo variadas regras de ortografía.
   
   ETC:::ETC::::
   
   E o galego????
   
   Lingua galega
   Na Galipedia, a wikipedia en galego.
   Ir a: navegación, procura
   Lingüística > Lingua > Indoeuropeo > Latín > Lingua románica > Galego
   
   Lingua romance nada e desenvolvida na antiga provincia romana da Gallaecia (que abranguía o territorio da Galicia actual, o norte de Portugal e territorios lindantes polo Leste).
   
   A lingua galega é un romance de influenza léxica pre-celta, celta, éuscara, xermánica, provenzal, castelá (arabismos, prestamos lingüísticos, ortografía moderna e certos rasgos fonéticos) e amerindia.
   
   O galego moderno descende do galego-portugués, lingua medieval morta que daría lugar aos actuais galego e portugués. A lingua galega fálase en Galicia, na fronteira coas comunidades autónomas de Asturias e Castela e León e nas comunidades de galegos emigrantes en Arxentina e Uruguai (máis de tres millóns de emigrantes galegos vivindo naqueles países).
   
   A lingua galega é un romance autónomo para as autoridades lingüísticas oficiais en Galicia emparentado co portugués e para outros lingüistas aínda hoxe unha variante co-dialectal do diasistema lingüístico galego-portugués.
   
   A lingua considérase formada arredor do s. XII, como resultado da asimilación do latín vulgar falado polos conquistadores romanos no s. II dC.
   
   No seu momento foi lingua culta fóra dos reinos de Galicia e Portugal nos reinos veciños de León e Castela. Escribindo en galego, por exemplo, o rei Afonso X o Sabio, as súas "Cantigas de Santa María". A súa importancia foi tal que se considera a segunda literatura durante a Idade Media só despois do Occitano.
   
   Recentemente foi achado o documento máis antigo escrito en galego que se conserva, o cal data do ano 1228, trátase do “Foro do bo burgo do Castro Caldelas” outorgado por Afonso IX en abril de dito ano ao municipio de Allariz (Galicia. España).
   
   O galego-portugués tivo case 700 anos de existencia oficial e plena, pero as derrotas que a nobreza galega sufríu ao tomar partido polos bandos perdedores nas guerras de poder de finais do s. XIV e primeiros do s.XV provoca a asimilación da nobreza galega e a dominación castelá que leva consigo unha opresión e unha desaparición pública, oficial, literaria e relixiosa do galego ata finais do s.XIX. Son os chamados Séculos Escuros. O portugués, pola súa banda, gozou durante este período dunha protección e desenvolvemento libre grazas a que Portugal foi o único territorio peninsular que permaneceu alleo ao dominio lingüístico do castelán.
   
   
   Cartel 11.Na actualidade o galego fálanno case tres millóns de persoas; é a lingua minorizada con meirande comprensión e uso porcentual dentro do Estado Español. É idioma oficial na comunidade autónoma de Galicia (onde o castelán é co-oficial), e tamén se fala na Terra Eo-Navia (Asturias), no Baixo Bierzo (León), nas Portelas (Zamora) e na Serra de Xalma (Cáceres). Así mesmo é a lingua da importante comunidade galega no exterior, espallada por todo o mundo.
   
   Dende o punto de vista reintegracionista, Galicia fala unha lingua que ten 200 millóns de falantes no mundo, coñecida como portugués. Aínda, no chamado galego do continente europeo, deberiamos inclui-las falas do norte de Portugal, que conforman un conxunto relativamente unitario de falares no cadro da actual euro-rexión Galicia-Norte de Portugal.
   
   Cada 17 de maio celébrase o "Día das Letras Galegas" dedicado a un escritor nesta lingua (elixido pola Real Academia Galega). O día escollido utilízanno os organismos oficiais para potenciaren o uso e o coñecemento da lingua galega
   
   ETC:::ETC:::
   
   Resumindo:
   
   PORTUGUES: Família lingüística: Indoeuropea
   
   Itálica
   Románica
   Iberorromance
   Iberooccidental
   Galaico-portugués
   Português
   
   GALEGO: Família lingüística: Indoeuropea
   
   Itálica
   Románica
   Iberorromance
   Iberooccidental
   Galaico-portugués
   Galego
   
   Dizir que do galego nom pom muito porque esta en discussom por mor do problema reintegracionismo-RAG/ILGismo e demáis assuntos linguísticos e políticos.
   
   PD: eu nom som experto... pero se queres preguntamos-lhe a uns linguistas galegos e portugueses e a ver...
   
   
   

Hay 4 comentarios.
1