Realizada por: leprosidad
Al Druida: A todos los Druidas
Formulada el sábado, 21 de enero de 2006
Número de respuestas: 8
Categoría: Temas Bibliográficos y Literarios

LA RELIGIOSIDAD Y LA IGLESIA EN EL AMOR CORTÉS.


¡Hola a todos!
Me gustaría preguntar qué pensais o qué sabeis de la religiosidad y la Iglesia en el amor cortés. ¿Qué opinión tenía la Iglesia frente a las relaciones entre dama y trovador, teniendo en cuenta que eran extramatrimoniales? Y, en cuanto a eso, qué relación tenían el trovador y la dama respecto a la religión: arrepentimiento, indiferencia.........
No es del todo cierto, además, que en el amor cortés nunca se llegara a la consumación, ¿verdad?

¡Muchísimas gracias a los que pasen por aquí!

Respuestas

    Tijera Pulsa este icono si opinas que la información está fuera de lugar, no tiene rigor o es de nulo interés.
    Tu único clic no la borarrá, pero contribuirá a que la sabiduría del grupo pueda funcionar correctamente.

  1. #1 Nahashita domingo, 22 de enero de 2006 a las 00:25

    Conocido es de la literatura popular el uso de simbolos q hablaban claramente (para los habitantes de aquella epoca) de relaciones no precisamente sin consumación. Se me ocurren ahora mismo las referencias naturales, a las corrientes de agua, sean ríos, al avistamiento de animales,... y sobre todo las canciones al amado de la alborada... hora en la q los amantes debían separarse... (imagenes q recuerdo haber leído en la poesía cortesana)
    En la poesia cortesana se utilizan otros simbolos en algunos casos, o los mismos.
    Lo importante era mantener el honor "lo importante no es ser decente, si no parecerlo".
    Lo de q en el amor cortes no se llegara ala consumación me parece, sinceramente, una idealización romantica de los criticos literarios de epocas posteriores q o lo querían creer o simplemente no han sido capaces de traducir ciertos simbolos muy conocidos en su epoca pero q en esta epoca no son tan claros, ni diafanos.
    Pero esta es mi simple opinión.


  2. #2 Brandan domingo, 22 de enero de 2006 a las 11:18

    Ya se habló algo en la Celti de este tema.
    Puede que te ayude:

    http://www.celtiberia.net/verrespuesta.asp?idp=5448


  3. #3 Onnega domingo, 22 de enero de 2006 a las 14:46

    En el enlace que te recomienda Brandan uno de los participantes sugiere que el amor cortés hay que entenderlo en clave espiritual, no sería la unión física de un hombre y una mujer, sino la unión del alma con dios, tendría entonces una interpretación mística, o doble lectura. En apoyo a esta idea, que puede que tenga algo de cierto, están los grados del amante, que parecen reflejar los grados del proceso místico: feñedor, precador, entendedor y drudo (drutz).
    Puedes leer este artículo http://www.cardenal.org/nelli.pdf
    donde explica cómo la iglesia persigue el tema del amor cortés no por sus implicaciones morales sino porque tras él se ocultaba la herejía cátara, también estudia algunos trovadores que emplean metáforas amorosas para referirse a conceptos religiosos, etc.


  4. #4 Onnega domingo, 22 de enero de 2006 a las 16:52

    Familia léxica de la palabra drudo (amante o último grado): drutz, druderia (en una cantiga a la Virgen, de Alfonso X), druery (inglés, empleado por Chaucer), druerie (francés antiguo).

    También he encontrado esta etimología para el apellido Drury: de "Mac an Druaidh, anglicised to Drewry and Drew", que significa que el apellido viene del irlandés Mac an Druaidh [hijo del druida]. Así saltamos del último grado (el del druida) a los cátaros ; ) No sé si esta etimología es correcta, pero curiosa sí.


  5. #5 Ofydd domingo, 22 de enero de 2006 a las 18:32

    e logo a diferencia que hai entre o amor cortés occitano e o galego. En Occitania o trobador pasaba polos catro estadios (fenhedor, preçador, entendedor e drudo), sendo a última a de amantes no sentido físico, mentres que na lírica galego-portuguesa só se deron os dous primeiros estadios, que simplemente supoñen un amor no sentido platónico. O que xa se me escapa é se eran mal herexes os que trobaban en galego por non chegaren máis aló.

    Airas Pérez Vuitorón deixou unha curiosa cantiga de maldizer na que deitaba versos en latín (tal vez dunha oración medieval, himno litúrxico ou similar ou ben de varias fontes distintas) adicada aos que "deron os castelos como non deviam al rei Don Afonso" (Afonso o Bolonhés, Rei de Portugal, contrariando as ordes do Papa) como recorda Díaz de Bustamante ("ACERCA DE LA ACOMODACIÓN DE TEXTOS LATINOS EN LA LÍRICA MEDIEVAL HISPÁNICA: REVISIÓN DEL CASO GALLEGO- PORTUGUÉS"). Creo lembrar (tampouco estou seguro ao 100%) que o Bolonhés foi escomungado por enfrontarense ao Papa, para o que alegaron, segundo recordo, entre outras cousas as súas trobas de amor cortés (que ligaron cos albixenses, dos que se dixo trouxo varios á Corte portuguesa).

    A lealdade da Bezerra pela Beira muito anda:
    ben é que a nostra vendamos, pois que no-lo Papa manda.
    I. Non ten Sueiro Bezerra que tort' é en vender Monsanto,
    ca diz que nunca Deus diss' a San Pedro mais de tanto:
    Quen tu legares en terra erit ligatum in celo;
    poren diz ca non é torto de vender om' o castelo.
    II. E poren diz que non fez torto o que vendeu Marialva,
    ca lhe diss' o arcebispo un vesso per que se salva:
    Estote fortes in bello et pugnate cum serpente;
    poren diz que non é torto quen faz traiçon [e] mente.
    III. O que vendeu Leirea muito ten que fez dereito,
    ca fez mandado do Papa e confirmou-lh' o Esleito:
    Super istud caput meum et super ista mea capa,
    dade o castelo ao Conde, pois vo-lo manda o Papa.
    IV. O que vendeu Faria por remiir seus pecados,
    se mais tevesse, mais daria; e disseron dous prelados:
    Tu autem, Domine, dimitte aquel que se cofonde;
    ben esmolou en sa vida quen deu Santaren ao Conde.
    V. Ofereceu Martin Díaz aa cruz, que os cofonde,
    Covilhãa, e Pero Díaz Sortelha; e diss' o Conde:
    Centuplum accipiatis de mão do Padre Santo.
    Diz Fernan Díaz: -Ben m' est[e], por que oferi Monsanto.
    VI. Ofereceu Trancoso ao Conde Roí Bezerro;
    falou enton Don Soeiro por sacar seu filho d' erro:
    Non potest filius meus sine patre suo facere quidquam:
    salvos son os traedores, pois ben isopados ficam!
    VII. O que ofereceu Sintra fez come bon cavaleiro,
    e disso-lh' i o legado log' un vesso do Salteiro:
    Sagitte potentis acute - e foi i ben acordado:
    melhor é de seer traedor ca morrer escomungado.
    VIII. E quando o Conde ao castelo chegou de Celorico,
    Pachequ' enton o cuitelo tirou; e disse-lh' un bispo:
    Mitte gladium in vagina, con el non nos empeescas.
    Diz Pacheco: -Alhur, Conde, peede u vos digan: Crescas!
    IX. Mal disse Don Airas Soga ũa velha noutro dia;
    disse-lhi Pero Soárez un vesso per clerizia:
    Non vetula bonbatricon scandit confusio ficum;
    non foi Soeiro Bezerra alcaide de Celorico.
    X. Salvos son os traedores quantos os castelos deron;
    mostraron-lhi en escrito que foi ben quanto fezeron,
    super ignem eternum et ad unitatis opem:
    salvo é quen trae castelo, a preito que o isopen!


  6. #6 Gallo (Galo) lunes, 23 de enero de 2006 a las 00:12

    LA IGLESIA NO ADMITE EL AYUNTAMIENTO CARNAL FUERA DEL MATRIMONIO, y dice:

    El matrimonio es para la procreación y, al mismo tiempo, para el remedio de la concupiscencia


  7. #7 edra lunes, 23 de enero de 2006 a las 03:30

    AMEN!


  8. #8 giorgiodieffe lunes, 23 de enero de 2006 a las 08:55

    http://www.etimo.it/?term=drudo&find=Cerca


  9. Hay 8 comentarios.
    1


Si te registras como Druida (y te identificas), podrás añadir tu respuesta a este Archivo de Conocimientos

Volver arriba

No uses esta información en otros sitios web ni publicaciones, sin el permiso del autor y de Celtiberia.net