Autor:
lunes, 18 de diciembre de 2006
Sección: Leyendas
Información publicada por: diviciaco
Mostrado 22.262 veces.


Ir a los comentarios

-


Comentarios

Tijera Pulsa este icono si opinas que la información está fuera de lugar, no tiene rigor o es de nulo interés.
Tu único clic no la borarrá, pero contribuirá a que la sabiduría del grupo pueda funcionar correctamente.


  1. #1 diviciaco 27 de oct. 2004

    Siguiendo con lo que decia de las fuentes, el texto del P. Carvallo es casi todo tubalismo de tomo y lomo, que debió de calcar de Florian de Ocampo, autor que cita en los textos que transcribí.

    Florian Ocampo dice en el libro IV capitulo III del Compendio Historial:

    "En la provincia de la Rioja, tierra que solia ser de Navarra, tienen a Briones y llamado antes, segun las mismas historias, Brigones de Brigo Rey de España, nieto del Rey Ibero, y viznieto de Tubal, fundado por el Rey Idubeda, nieto de Tubal, como luego se vera, y padre del Rey Brigo, y a Cantabriga, que despues de dixo cantabria, del mesmo Brigo, segun los mesmos Autores, que desto tratan, lo refieren."


    Otro tomazo, con lo mismo y con la novedad de la repoblación irlandesa por añadidura, esta vez por los Guiputxis, está en el Compendio Historial de la Muy Noble y Muy Leal provincia de Guipúzcoa por el doctor don Lope de Isasti de 1625 mas o menos por las fechas de la obra de Carvallo (1613) y ambas coincidiendo con la avalancha de irlandeses sedientos de diplomas reales:


    8. Antonio Navarro de Larreategui, Secretario de S. M. en su epitome de los Señores de Vizcaya, escribe, que Tubal y Noé vinieron á poblar á Cantabria 2163 años antes del nacimiento de Christo. Juan Sedeño en la Suma de los Varones ilustres con Beroso Sacerdote Caldeo tiene por cierto que Noe vino á Italia y á España el año décimo de Nino Rey de Babilonia y ciento y quince de Tubal, y edificó en ella las ciudades de Noela y Noegla llamándolas asi por los nombres de sus nueras: y que esto fué hecho á los seiscientos años de la edad de Noe. Pedro de Medina tambien dijo que Noe vino á España y se llamó Jano. Xenoronte le llamó Ogigio, su padre Noe, que en su lengua queria decir descanso; ó Ogigi san sagan, que quiere decir ilustre sacerdote santo o Jano, que suena Viñadero, por que plantó la viña y mostró como se habia de coger el vino, porque en Hebreo al vino dicen Jain y del nombre de Jano quedó el primer mes del año, que llamamos Enero en memoria de Noe. Abram Ortelio con su nomenclator y Florian de Ocampo con Juan de Viterbo claramente dicen, que el Patriarca Noe Vino á España á visitar a su nieto Tubal, para conocer la manera que tenia sobre la gobernacion de su gente, y discurriendo por acá fundó particularmente dos poblaciones caudalosas, Noegd en Asturias, que ahora se llama Navia: y la segunda Noela en galicia, que ahora se llama Noia; afirman el maestro Pedro de Medina, Pero Anton Beuther y Fr. Juan de Pineda.9. Siendo esto asi no muestra causa bastante el Padre Mariana para negarlo con solo desacreditar á Beroso sacerdote Caldeo, que está tan recibido entre los historiadores, y poniendo duda en los demas por sola la antigüedad del tiempo

    26. Abtiguamente solian acudir los marineros de esta costa de Guipuzcoa á Irlanda con navios pequeños a la pesqueria de la merluza, salmones y arenques, y al trato de los cueros de ganados y cecina en que les iba bien, sin alejarse á Terranova: y ahora cien años que ceso este trato y navegacion por la contradicion que se hallo de los ingleses. Eran bien avenidos los Guipuzcoanos de los irlandeses, porque se jactan y dicen que descienden de españoles y nacion Vizcaina, y en la guerra son tratados como tales se juntan con ellos y siguen sus banderas y tercios. Fundanse en que Irlanda fué poblada de Españoles en tiempo del Rey Brigo mil novecientos y cinco años antes del nacimiento de Nuestro Señor. Este Rey envio gentes a poblar a Irlanda llamada asi de Ibero su capitan; eligieron por Rey á Fergusio trescientos y trece años antes del nacimiento, y mil quinientos noventa y dos, despues que los españoles pasaron y poblaron en ella. Refiere Garibai en su compendio y Antonio Navarro de Larreategui en su Epitome a donde añade que la madre de D. Lope Zuria Sexto Señor de Vizcaya fue una infanta de Escocia, y respondiendo con lo rubio y blanco á ella (como suele ser de ordinario la gente de aquella parte septentrional) le llamaron D. Zuria, que en bascuence quiere decir blanco, y por que los Irlandeses tenian,comunicacion con los Escoceses y ellos con los Vizcainos por medio de esta Infanta, puedese creer, que tambien por este camino se glorian diciendo tener descendencia de los Vizcainos

  2. #2 pereira 06 de sep. 2005

    A liñaxe dos primitivos monarcas hispánicos inventada por Annio de Viterbo acadou un enorme suceso na historiografía peninsular dos séculos XVI e XVII, pois grazas a aquela era posíbel afirmar que a historia de España remontaba a épocas moi recuadas, e que dende un comezo se contara cunha civilización avanzada e con reis poderosos –e mesmo conquistadores doutras terras, como era o caso de Brigo. En especial foi a Coronica general de España de Florián de Ocampo, publicada en 1543, a que mellor recolleu e popularizou os reis de Annio. En xeral pódese dicir que a imaxe da historia antiga de España que contiña a súa Coronica foi a que se adoptou nunha grande parte da historiografía da época –incluídas, por suposto, as monarquías do Viterbense. É certo que tamén se ergueron voces críticas contra elas. Por exemplo o xesuíta Mariana, a finais do XVI, consideraba fabulosos moitos dos reis de Annio (aínda que non todos). En concreto negaba a existencia de Brigo, argumentando que era un personaxe ficticio, e que a única realidade eran os topónimos en briga; termo este, aseguraba, que significaba “cidade” na lingua dos antigos poboadores da península. Porén, malia as críticas de Mariana e doutros eruditos, Brigo e o resto dos monarcas fabulosos continuaron a aparecer nas obras dos anticuarios do XVII. Non foi até o século XVIII en que a pegada de Annio na historiografía peninsular se esvaeu de xeito (case) definitivo, grazas ás novas maneiras de concibir e de escribir a historia practicadas por autores como Ferreras, os irmáns Mohedano, Flórez ou Masdeu.

    A historiografía galega do XVII adoptou tamén o personaxe de Brigo como algo propio, ás veces considerado como un dos antigos reis de Galiza, e como o fundador epónimo da cidade de Brigantia (identificada coa Coruña ou con Betanzos). Porén resulta curioso comprobar o feito de que o tema das viaxes a Irlanda relacionadas con Brigo –das que falaban Annio, Ocampo e outros- foi moi pouco aproveitado polos anticuarios galegos da Idade Moderna, quen non se decidiron a vencellar Galiza con Éire por medio da figura dese mítico monarca. En troques foron outros os protagonistas elexidos, como o príncipe Gatelo e os seus descendentes; e os supostos pobos galaicos dos Brigantes, dos Yernos (os dous descoñecidos nas fontes clásicas que se referían á Gallaecia), e dos Siloros (os Silures dos que falaba Tácito, pero que non se localizaban no chan galaico).

    O personaxe de Brigo aínda se podería atopar nalgunhas das obras sobre a historia de Galiza redixidas durante o século XIX, ás veces a carón de Breogán, mais diferenciado del. Era ese o caso do primeiro volume da Historia de galicia de Benito Vicetto (1865), onde achamos a Brigo convertido no primeiro poboador do territorio galego; e tamén a Breogán, nunha mención que facía Vicetto á posterior colonización de Irlanda polos celtas galaicos. Alén da obra de Vicetto, Brigo encontrou un último acubillo nalgúns historiadores locais da cidade de Betanzos, quen seguiron defendendo, até finais do XIX, que a devandita poboación fora unha fundación de Brigo. Longa foi, xa que logo, a influencia de Annio de Viterbo dentro da historiografía galega, grazas á figura dese persoeiro fabuloso.

  3. #3 Airdargh 23 de oct. 2005

    Se interpreta el nombre de Breogán usualmnete mediante *Briga- (elvado, altivo, supremo, vigoroso, fuerte, energético, sustancioso, etc.)y *Ghan/Gan/Khan (rey). Una vérsión, bajo este punto de vista podría darnos un rey de Brigantia cuando no de la Briga (castro), la posibilidad de rey alto, en sentido físico o alusivo a supremacía, cuando no a la altivez majestúosa o la altanería del orgullo, sino a la alta majestuosidad de su condición reinante etc. se barajan a partir de la prolífica *brgh.

    Los nombres del Leabhor Gabhala Eren que relacionan la estirpe más directa de este rey, recuerdan radicales semejantes, quiza coíncidente con la raíz º*brgh también como Brehons:jueces,en la mitología antigua irlandesa, por ej. Buscando similitudes hallamos, entre la familia de Breoghán,

    Deaadh/Death > BRATH > BREOGHAN > BREA/BREGH/BREG, Fúad, Muirttemhne, Cuailngne, Cuala, Bladh, Ebhle, Ith, Nár, Bile > Golaim/Golamh/Golam

    bráth: juicio final .breth: juicio. Breohn: Juez (entre otras principales, altivas, funciones)
    Bil/ Bile: campeón. Gola: valor, valentía.

    Otras versiones nombran a Bregón, hablan de una invasión de irlandeses en galicia, sitúan un espejo o lente en la Tor Breogain para guíar naves y remiten hechos paralelos, pero los que parecen prevalecer como originales son los Leabhor citado.

  4. Hay 3 comentarios.
    1

Si te registras como usuario, podrás añadir comentarios a este artículo.

Volver arriba