Autor: Onnega
viernes, 23 de mayo de 2008
Sección: Toponimia
Información publicada por: Onnega
Mostrado 50.157 veces.


Ir a los comentarios

Cuatro carros en Os Coruxos

Encaje de camariñas e hilvanes varios sobre derivados romances de QUADR- y QUART-

1. CARROFEITO

Almeida Fernandes y Cabeza
Quiles proponen para la toponimia Carro(s) o Carrofeito… una base prerromana
KAR-, “piedra”. El compuesto Carrofeito sería para este último autor una
formación híbrida en la que interviene el latín fractum (> freito / freto),
“roto”.

La etimología más verosímil,
sin embargo, y a la vista del siguiente ejemplo, parece apuntar hacia un
compuesto de origen latino QUADRUM FICTUM, QUADRUM FRACTUM.

“et de alia pars del quadru fictu de suma Ripiella usque
ad illo quadro fictu a la lacuna ad illo orto, de illo fictu de illo orto usque
ad illos quadros qui sunt fictos in campo. Ipsos fictos sunt rubios antiquos”,
994, Cardeña (CORDE).

Aquí el significado de QUADRUM es “hito, mojón, piedra de
forma cuadrada”, aunque encontraremos derivados romances de las bases QUADR- y
QUART- con otras acepciones que veremos más adelante.

Mientras en el documento de 994 se usa todavía el término
original, en realidad ya se había producido la reducción KWA > KA. También
se consideró como heterosilábico el grupo DR, lo que produjo la asimilación de
la D, ahora en posición implosiva, a la vibrante siguiente -D/R- > RR,
KWADRO > KARRO:

“per
terminos de rio Couo et inde per pedra de Lubrizium. et inde per aqua de Nida. et
inde per ternum [abr. terminum]
de Carro Freito”, 936, Caaveiro (CODOLGA).

“aliam bogam [muga] ad illam pinnam rotundam extremum
salubrarem ex parte carro freto”, 1103, documento editado
por Ubieto Arteta (CORDE).

Un “carrofreito”: Menhir de Canto Hito 2 (Palencia)
fotografiado por Cromlech

Lo que complica un poco la etimología es la hominimia con
carro, “vehículo”. Resulta difícil dilucidar en estos documentos si se trata de
un puerto por donde pasaban carros o si es un puerto donde había menhires,
marcos de deslinde o miliarios: “et
inde per mamoa de
Coruiti et inde per castro Podamio et inde per porto de Carros”, 1157, Monfero (CODOLGA); “per
aquam de Homezyeyro ad supradictum marcum de Porto dos Carros”, 1232, Meira (CODOLGA).

Aprovechando el Ducange en
línea http://ducange.enc.sorbonne.fr/ cómodo para consultar cadenas fónicas,
veamos un momento las posibilidades del segmento QUART-, que evolutivamente se
comporta de la misma forma que QUADR-. Tomemos por ejemplo el término
QUARTAGIUM, “Quarta pars vel vindemiæ, vel aliarum rerum, quam sibi
contra jus asserebant domini feudales”, ¿no sería este impuesto abusivo lo que
acabaría generando el término gallego carraxe, “irritación, enojo”? La misma
evolución fónica QUART- > CARR- se registra en Italia, en toscano y sardo: quarra,
carra, medidas equivalentes a una cuarta parte de otra (1).

2. COURELA, COIRELA

El Padre Santa Rosa de Viterbo en el
siglo XVIII (Elucidário) supuso equivalentes courela y quadrela; Piel se suma a
esta idea y la hace extensiva a la medida para áridos quairam (medieval: quaira
de triigo) > queira, remitiendo estos términos al latín QUADRUS. Como
también se barajan propuestas prerromanas, Almeida propone para Courelha la
base indoeuropea KAR-, “piedra”, y queira se quiere retrotraer al árabe kayl,
parece necesaria una revisión del problema (2).

Courela en portugués es una “parcela
de terra cultivada, comprida e estreita” (3). Las primeras documentaciones del
término son tardías, hacia el siglo XIII, y predominan las formas quayrela y
coyrela con el sentido lato de parcela de tierra asignada:

“chantando vinhas e olivaaes e pomares
e rompendo [labrando] bem e fielmente cada huum as coyrelas que lhe forem assiinadas”,
siglo XIV (4).

En la toponimia asturiana se conserva mejor
el topónimo originario, Cuadriella: “En el año de 1307, para poblar el concejo
de Castropol se repartió el territorio en zonas llamadas quadriellas, que
fueron adjudicándose a las personas beneficiadas (5). García Arias en su web de
toponimia asturiana recoge la forma e insiste en este aspecto de la parcelación
(6).

El tipo de propiedad se denominaba
heredat de quadriela” en el Fuero de Cáceres, c 1234-1275 (CORDE), y en
principio comenzó siendo un terreno que otorgaban los cuadrilleros (jefes de
una compañía militar) a un soldado como recompensa por la conquista de un
territorio (7).

La evolución fonética en portugués
pasa por la vocalización de la d en posición implosiva CADRELLA > CAIRELA, “no
Castelo duas Quayrelas”, 1274 (8), siendo posterior la forma coirela (hacia el
siglo XIV) y la forma alternante courela más tardía, hacia el XV: “huum lagar
d’azeite com todas suas casas e com quatro courellas de ollivaaes”, 1440 (9).

El documento siguiente garantiza
completamente la equivalencia, pues la pone de manifiesto al hacer constar el
término original en su título “De quartello terre…” y en el cuerpo el
evolucionado “quarrellum terre, qui est in capite ville sancti Georgii, super
viam que ducit Marcillei” (10). El país vecino habría utilizado también una
fracción ¼ para sus parcelaciones. Étimo,
por cierto, que a la vista de lo expuesto me parece mucho más apropiado para cortello
(cuadra) < quartellum, que la propuesta que lo considera diminutivo del
latín cohortem > corte.

3. CORUXO

Los cruces de dos vías principales, o
el lugar de donde salen cuatro caminos a las afueras de un asentamiento,
recibían en latín el nombre de QUADRUVIUM, que ha proporcionado resultados
romances en toponimia como Carrouge (Suiza), Carouge (Suiza, med. Carrogium
1248), Codroip (Friul, Italia), Corrubio (Verona, Italia), KARUBIUM (640) / QUAROBIE (1181) / QUAROBIO (1224) en
diversos testimonios medievales de nuestros vecinos franceses, y un interesante
“Usque ad carrubeolum S. Andreæ, per quem descenditur ad Quardam” (Ducange,
entrada QUARDA, v. también Ducange, entrada QUARROGIUM, “Quadrivium
significatur, a veteri Gallico Quarouge
et Quarroge”).

En relación con los quadruvios cabe
destacar que Segismundo, rey de los burgundios fue coronado en uno en 516:
“Sigismundus apud Genavensem urbem villa
Quadruvio jussu patris sublimatur in regnum”. También que, aunque es un
hecho bien conocido, la Iglesia condenaba los cultos paganos que tenían lugar
en ellos: “si ad fontes vel ad cancellos
in quadruvio vel ad arbores vota redderit aut sacrificium obtulerit [...], V
annos poeniteat et eleemosynam” (POENITENTIALE HUBERTENSE).

Aquí, en la
península, se hace extraño que no haya dejado rastro con la red viaria romana
que hubo. Pienso que cuando menos el frecuente topónimo Coruxo / Corujo, y
derivados (Coruxeiras), más que hacer referencia a lugares donde se pueden
encontrar lechuzas, serían formas provenientes del latín QUADRUVIUM. Así, en un
documento de 1698 se especifica que el Coruxo vigués está en, o forma, un
pasaje: “en el Pasaje de Corujo, qe. es enel trno. de la Villade Bigo”.

La evolución es de lo más sencilla, en primer lugar
recordemos cómo QUADRAGESIMA > CORESMA en gallego-portugués, lo que apoya
sin lugar a dudas el paso KWADR- > COR-. La cadena fónica siguiente -UUIU(M)
evoluciona consonantizando la wau (-UBIO) o consonantizando la yod (-UGIO >
-UXO / -UJO), igual que en ARAUgIO >
ARAUXO / ARAUJO.

Pero lo
cierto es que nada garantiza esta hipótesis, pues los documentos antiguos
presentan la forma ya evolucionada: Corugium, Corugiario desde el siglo XI.
Sería conveniente el auxilio de la arqueología para confirmarla. En Asturias: Las
Curuxas, Curuxes, La Curuxona, Curuxeo, El Curuxíu, La Curuxera.

En la zona arabizada de la península encontramos el
topónimo Garroba, Garrobo y diminutivos (Garrovillas, Garrovilla), no sería la
primera vez que un hito del paisaje se transforma en un fruto (cfr. mamblilla,
“túmulo” > mambrilla > Membrilla / Membrilleja). Una somera revisión de
la situación de Garrovillas de Alconétar, la Garrovilla de Badajoz y el Garrobo
sevillano, en puntos importantes de la calzada romana, sugiere que estos
topónimos son deformación por influjo árabe de un antiguo *CARROVIA / *CARROVIO.
En Suiza (11) los avatares de algún quadruvium fueron exactamente igual que en
España: uno de ellos se denominaba Quatruvium villa, Carrho o villa Carro en
1195, y el autor añade que “il peut aussi s´agir du carre, meinier”; otro figura como
Quarrouiz o Quarroggi en el siglo XIV y en el emblema de la villa se ha decido
plasmar un algorrobo, por motivos obvios, y sin mediación árabe.

La entrada del Ducange QUARROGIUM remite al final a un “Carrouellum”,
diminutivo como el que señalamos antes (carrubeolum), documentado en 1766 por
Pierre Carpentier, lamentablemente no está completa esta sección del
vocabulario. Aún así parece pertinente reconsiderar topónimos como Carroviejo y
Carraovejas, a pesar de las varias homonimias que plantean, con carro <
QUADRUM (menhir, mojón), y con carro / carra abreviatura de carrera (camino),
tan frecuente en la toponimia peninsular.

Otra posible evolución de QUADRUVIUM podría ser el
curioso Covarrubias, tal vez formado sobre una forma bajolatina *QUADRU+VIAS
> KWARRUBIAS --> COVARRUBIAS por etimología popular. El afán del hablante por encajar formas
opacas en su lengua provocaría que lo que se entendía como sustantivo (cova /
cueva) se pluralizase para concordar con lo que parecía el adjetivo “rubias”,
de ahí que en algunos documentos figure como “cueuas rubias” o “Cobasrrubias”
(CORDE). La situación del lugar, en zona de calzada romana (12), podría señalar
un importante nudo de comunicaciones que habría aprovechado un antiguo camino
bordeado, como es usual, por túmulos o “mamblas”:

- “donamus tibi filia nostra Urraca in donis Covarruvias cum suis terminis, videlicet de Semitario antiquo, de
Manoblas”, 978 (CORDE)

-“Cofasrubias cum terminis suis, videlicet, de valle de
Area usque ubi descendit in flumine Aslanza; et de alia parte: de semitario
antiquo de Mamlas”, 972 (CORDE)

Por lo menos tenemos un caso seguro en Fuentelcesped
(Burgos): “dixo que sabia el que Fuenteçesped que tenia terminos e que el iria
amojonar por donde ivan otros tiempos, los quales eran estos: el primero
mojon de Xoquera a la Boca de Corrubio e alli señalo este testigo un mojon por
mandado del dicho alcalde e dende que iva a otro mojon que llaman las Peñueelas
e dende iva el valle arriba derecho a Colladillo de Valdecorrubio
”, 1326
(CORDE).

4. CORRUPIA

Para la fiera corrupia Eladio Rodríguez sugirió una
etimología a base de correr y pie; en esto último no estaba muy desencaminado
porque, llegados a este punto, no nos costará adivinar que la frase “fiera
corrupia” no es otra cosa que la versión romance del taxón medieval bestia
cuadrupeda
, palabreja que por incomprensible no hizo más que disparar la
imaginación de la gente generando un ser imaginario y terrible.

-----------------------------

(1) En sardo logudorés kárra, karrítta
y en campidanés kwárra, “medida de capacidad para cereales etc igual a
25 litros; en toscano antiguo quarra ‘una medida equivalente a la cuarta
parte de una onza’. ML Wagner, La lingua sarda, 1950, disponible en http://www.sardegnacultura.it/documenti/7_4_20060330171122.pdf

(2) L Seabra Lopes: “Sistemas legais
de medidas de peso e capacidade, do Condado Portucalense ao século XVI”, Portugalia, XXIV, 2003, pg. 113-164.
Disponible en http://ler.letras.up.pt/uploads/ficheiros/3876.pdf

(3) MJ Sánchez Fernández: “Apuntes para la descripción
del español hablado en Olivenza”, 1997, en http://paseovirtual.iespana.es/congreso/olivenza2.pdf

(4) Saúl António Gomes: “Um manuscrito iluminado
alcobacense trecentista: o “Caderno dos Forais” do Couto”, en http://ler.letras.up.pt/uploads/ficheiros/4442.pdf

(5) JJ Pardo y Pérez-Sanjulián: “San Esteban de Piantón,
A Veiga, en las tierras del Eo al Navia. II”, 2007, en http://www.riadeleo.com/index2.php?option=com_content&do_pdf=1&id=45

(6) JL García Arias, http://mas.lne.es/toponimia/index.php?leer=62

(7) Para más detalles
sobre este sistema de reparto de tierras: JF Powers, Townsmen and Soldiers: “The
Interaction of Urban and Military Organization in the Militias of Mediaeval
Castile”, Speculum, Vol. 46, No. 4 (Oct., 1971), pg. 641-655. También
disponible en http://libro.uca.edu/socwar/sw4.htm

(8) Inventário
dos bens de reguengo que o mosteiro de Santa Eufémia possui em Carapito,
documento 61 de los recogidos en http://pisapapeis.no.sapo.pt/TeseMest_PDF/MJHR_2EdFin.pdf

(9)
Documento 2 del apéndice documental del trabajo de MJ Azevedo Santos, “O
Azeite e a vida do homem medieval”, en http://ler.letras.up.pt/uploads/ficheiros/4432.pdf

(10) Cartulaire de l'abbaye de Saint-Père de
Chartres, documento LXXX.

(11) H Suter: “Noms de lieux de Suisse
Romande, entrada Carrouge, en http://henrysuter.ch/glossaires/toponymes.html

(12) Véanse datos sobre el puente romano de
Tordomar y el paso de la calzada por Barbadillo, entre los cuales se sitúa
Covarrubias, en el trabajo “La via romana Ab Asturicam per Cantabriam
Caesarugustam a su paso por la ribera burgalesa”, de R y JJ Calvo Pérez, en Cuadernos del Salegar, nº 38, 2003,
disponible en http://mimosa.cnice.mecd.es/~jcalvo10/Textos-CdS/38-La%20calzada%20romana.pdf

Escribe aquí el segundo bloque de texto de tu artículo


No hay imágenes relacionadas.

Comentarios

Tijera Pulsa este icono si opinas que la información está fuera de lugar, no tiene rigor o es de nulo interés.
Tu único clic no la borarrá, pero contribuirá a que la sabiduría del grupo pueda funcionar correctamente.


  1. #51 jugimo 09 de jun. 2008

    Cara Onnega, mis mejores felicitaciones por un artículo tan interesante, al que siento mucho haber llegado tarde.
    Quisiera recordarte el topónimo "GARROTE", ese cerro de Garrovillas coronado con dos dolmenes y que se sitúa muy próximo a la Vía de la Plata, donde encontramos también uno de sus numerosos miliarios.
    Un afectuoso saludo.

  2. #52 jfca 11 de jun. 2008

    Pode sere, pode sere, o ermo, anque mais ben pode ser do Hermes.


    Do "ermo" vai ser que non, pois entre dous castros non o hai, que todo son terras de laboura, e menos si o cruce das vias nos dá duas "obrigatorias" (non hai alternativa fisica posible) e ademais entre os dous. Os dous que xa case que estou seguro que no seu dia foron UN.


     

  3. #53 jfca 13 de jun. 2008

    Sigo no mesmo pensamento. Cruces moitas, cruceiros menos, mais encrucilladas especiais as xustas, e ademais as de semp`re.


     

  4. #54 jfca 13 de jun. 2008

    Sinto o érro gramatical, cruzóuseme o Mess, mais penso que non desvirtúa nada. O que quero decir é que hai de sempre (¿?) encrucilladas "máxicas", sacras, tan sagradas que se transpuxeron nas relixions ao longo da História do pais. 

  5. #55 Onnega 17 de jun. 2008

    Pousacarro no sé, me suena como a una parada de carros o descansadero.

    Para el tema derivado "cruces precristianas" os dejo aquí la imagen de una en una estela vadiniense de Liegos (Valdeburón). Se conserva en el Museo de León:


    DMMP

    ALIOMVS . PARENS

    FILIAE . SVAE PIE

    NTISSIMAE . MAIS

    ONTINI . AN . P . M . XVIIII


    Presenta una cruz sobre el caballo
    conformada a base de puntos (microcazoletas) unidos por líneas. Para
    Blázquez es un signo astral que también aparece en Numancia pintado
    sobre caballos, peces y toros (v. algún dato más sobre la marca del
    anca del caballo, el contorno de la estela...  en Imagen y mito: estudio sobre religiones mediterráneas e ibéricas, 1977, pg. 266-7).

  6. #56 crougintoudadigo 17 de jun. 2008

    Magnifica estela, Onnega.


    En el encabezamiento, en un registro especial aprecio un aspa enmarcada en un recuadro y ¿dos semicírculos a ambos lados ¿Están en los cuatro lados?. A la derecha veo lo que parece un motivo vegetal ¿Una espiga? ¿Una palma? ¿Una rama? Estos elementos -como mostró nuestro caro maestro Luis Monteagudo- son muy importantes, para comprender el encuadre religioso de la estela.


    Salud y Gloria


    Tiene nuestro caro paredros escrito algo sobre el crucificado ese. Algo sobre esto saldrá también este viernes en la revista Cátedra.

  7. #57 crougintoudadigo 17 de jun. 2008

  8. #58 Onnega 18 de jun. 2008

    Sí, justo: arriba y centrado, un cuadrado con aspa inscrita, igual
    que el de la estela funeraria de Troitosende por ejemplo, pero éste,
    como señalas, tiene pegado a cada lado un semicírculo (no en los
    cuatro). Y a la derecha ocupando también la línea siguiente, la espiga,
    que sale casi siempre en estas estelas vadinienses con el caballo.
    Cuando vuelva a tener un rato subo más.

    El trabajo de Monteagudo
    es muy bueno: "La religiosidad callaica", Anuario Brigantino, 19, 1996.
    También, aunque más corto, me gustó el "Muerte y ritual funerario en la
    historia de Galicia" de Franco Maside y Pereira Menaut, Semata, 17,
    2006.

    Compraré Cátedra el sábado. ¿Qué es eso? ¿la instalación de un ritual en un cruce? quedar no quedó mal ;)

  9. #59 crougintoudadigo 18 de jun. 2008

    Si, en el Marco de San Lourenzo.


    No quedó nada mal. Supongo que este marco ya lo conoces.


    Fue el ara de una capilla en el siglo XVIII


    Divide varios concellos y lo usa la gente para varias cosas. Es abogoso (lat. abigere, "afastar", "apartar", para desenmeigar y quitar el ollo mao. También propicia la fecundidad y cura.


    Para que surta efecto hay que buscar nunha encrucelada ou nunha fervenza sete ou nove pedras (de seixo mellor). Los que acuden al marco tienen que ser un número impar, una, tres, cinco, siete, nueve, once. Lo que ves es la restitución (con las velas reencendidas) del aspecto del marco tras pasar por el un equipo de futbol local).


    Los que acuden al marco a desenmeigar lo hacen en silencio. Antiguamente iban por un sendero y luego retornaban por otro. Hoy el sendero de retorno fue cegado a propósito vertiendo pirámides de escombros. Pero la gente lo que hace es marchar por la derecha hacia el marco, pegados al lado derecho del camino en la ida y en la vuelta, así hacen dos itinerarios distintos.


    Los que allí acuden dejan sus pañuelos "a enxogar", o una prenda en contacto con la parte enferma. Se han registrado preservativos (el Diario de Ferrol publicó la noticia) y mucha ropa interior. Aún hay bastantes pañuelos de trapo porque la gente mayor los lleva todavía. Pero ya aparecen muchos pañuelos de papel.


    De dia tiene este aspecto


    http://media.fenecidadan.net/mediateca/Imaxesweb/marcosanlorenzo.jpg


     


     

  10. #60 crougintoudadigo 18 de jun. 2008

    "Ademais, no límite dos concellos de Fene e Cabanas, está o Marco de San Lourenzo, unha pedra fincada ou menhir de 50 cm. de altura, situado na antiga ermida do santo, ao que tradicionalmente se lle atribúen poderes sandadores".


    El marco divide cuatro o cinco parroquias. Yo he visto realizar estos rituales a menudo, protagonizados por gente mayor de ochenta y aún noventa años (mis tías abuelas), y aún por gente de todas las edades. Tengo imágenes gravadas en video.


    Cuando se va hacia el marco se va en silencio, si el grupo es saludado por algún viandante con el que se cruza accidentalmente no puede contestar. El piaculum obliga a no decir nada hasta que se sale del camino.


    En cada una de las vueltas se arroja una piedra. Existe hesitación sobre el modo de hacerlo. La gente del lugar dice que se arroja tirándola hacia atrás por el hombro izquierdo. Pero la gente mayor, acostumbrada a las romerías, dice que no, que eso é cousa do demo, y arroja las piedras por el hombro derecho, sin decir nada, al completar cada vuelta.


    El sentido de las vueltas tambien ofrece confusión. Los lugareños dicen que hay que darlas por la derecha, lo que se entiende en eosil, siguiendo las agujas del reloj. Pero la gente mayor no hace caso de esto y dice que la derecha es siguiendo la mano derecha (de derecha a izquierda) porque é cousa de desenmeigar.


    El marco está vivito y coleando. San Lourenzo es el sol. Ao sol lle chaman Lourenzo. Su martirio era muy popular en la Edad Media. Se le representaba partíendose de risa, hablando con el emperador Decio, cree recordar nuestro caro paredros, mientras el fuego le hacía cosquillas en la parrilla. Así hasta que un soldado se comíó un huevo cocido y tiró la cáscara al fuego.


    Se escuchó un -¡Hay!. Entonces el cruel emperador mandó que se tiraran cáscaras de huevo (el huevo es la promesa de una nueva vida, la promesa que renueva el sol cada año y cada primavera). Dende entón non se lle votan cáscaras de ovo ao lume da lareira porque con elas grellaron a San Lourenzo


    Salud y Gloria, cara Onnega, druidas y circunstantes.


    Ahora volvemos al tema del crucificado

  11. #61 crougintoudadigo 18 de jun. 2008

    En esta foto se han encendido todas las velas que el viento y la lluvia apagan.


    Cuando se derribó la capilla a la que este marco hacia de altar mayor, se dejó el carballo donde la gente colgaba los paños. Tenia clavada una cruz de madera.


    Hace unas décadas el carballo se taló y uno de los caminos de peregrinación se cegó. No creo que diese la orden un clérigo loco embebido de laicismo. Creo que las cosas fueron por otro lado.


    Si es cierto que la iglesia del pasado luchó contra esto. Para destruir la capilla idearon un truco. Quitaron la imágen de San Lourenzo una noche de tormenta. Le embarraron los pies hasta las rodillas y la dejaron creo que junto a una de las iglesias parroquiales de una de las cinco parroquias que el marco divide, no recuerdo cual. Repitieron el truco varias veces hasta que el pueblo se convenció de que el santo se quería ir del lugar y consintió en demoler la iglesia o hermita. Todo es empezar y jugar con fuego...


    Pero el marco siguió conservando intactas sus virtudes.


    Salud y Gloria


     

  12. #62 crougintoudadigo 18 de jun. 2008

    59


    O Misterio do Trisquel na Relixión Celta Ancestral Monoteísmo Trinitario Antecedente do Presente Cristián


     


    ESUS


    “We know from a number of Babylonian hymns which were used at the annual


    lamentation which the people of Babylonia made when the death of Tammuz wassolemnised that Dumu-zi is the spirit of Vegetation, particularly of the corn. This corn by being planted in the womb of Mother Earth dies, but hereby a plenteous harvest is produced and throughout the sacrifice of the corn spirit mankind is saved. The children of Mother Earth thus begotten, i. e. The ears of corn, become her ‘lovers year by year and suffer the same fate by being planted in the earth again [...] the prosperity of the land was held to be dependent upon the virility of the King. When the crops failed or the flocs ceased to be productive it was believed the king’s strength was failing, and he had to die, usually a violent death, his soul being transferred to a vigorous successor before it had been seriously impaired by remaining too long in a enfeebled body. By slaying the mangod his worshippers could, in the first place, make sure of catching his soul as it escaped and transferring it to a suitable successor, and, in the second place, by putting him to death before his natural force was abated, they would secure that the world should not fall into decay with the decay of the man-god. The manner of death differed: some times he was strangled, sometimes clubbed, sometimes he was hanged on a tree”196. WILLIAMS, Mary, "The ''Dying God'' in Welsh literature". ob. cit. pp. 174-175. cf. Frazer, The Golden Bough, iv, "The Dying God”, p.17 sqq. Abridged ed., pp 264 ss


     


    Esus encarnaría entre os Galos a idea do deus que voluntariamente acepta a súa morte e véncea logo, renacendo vitorioso de entre os mortos, escena representada nun baixorrelevo de Trèves onde aparece un touro -agora xa sabemos o que iso significa- e onde sobre unha árbore tallada figuran tres ánades. O Aen-dia, o solar deus crepuscular Esus (se a idea é tolerable), aceptando intencionalmente e de bo grado a súa morte, feito de seu o suficientemente transcendente para que a plástica celta expresamente o representase coa súa propia brosa ou machada, non invitus, desgaxa voluntariamente da Árbore da Vida as madeiras nas que ía ser non pendurado senón cravado e logo alanceado no corazón, para que coa súa deliberada morte eposterior resurrección a Terra, a Treba, o Teuta, o País, renovase os seus froitos e se reconfortasen os homes coa promesa certa da inmortalidade 197.


     


    197. This grove ans sanctuary [of the priests of Nemi, the kings of the Wood) were sacred to Diana. In this sacred grove there grew a certain tree round wich at any time of the day, and probably far into the night, a grim figure mihg be seen to prowl.


    In his hand he carried a drawn sword, and he kept peering warily about him as if at every instant he expected to be set upon by an enemy. He was a priest and a murderer him and hold the priesthood in his stead. Such was the rule of the sanctuary. A candidate for the priesthood could only suceed to office by slaying the priest, and this he could not do until he had plucled the bough of a certain tree in the grove: as long as the tree was uninjured he was safe from attalck. Having slain him the murdered retainned office till he was himself slain by a stronger and a craftier. The trees of which the grove was composed were oak trees. The oaktree was the sacred tree among all Aryan peoples, dedicated to Zeus, Jupiter, Thor, etc., all gods of the sky, thunder, rain as festilizing agents. Mary Williams. ob. cit. pp. 175-176 (ex Frazer, The Golden Bough, i, "The magic art" 1 ss. Abridged ed. 1 ss.


     

  13. #63 crougintoudadigo 18 de jun. 2008

    Lo anterior, aclara Crougintoudadigo, puesto para aclarar un poco el sentido del crucificado sobre el caballo, es un pequeñísimo avance de lo que sale en Cátedra el viernes, un estudio que muestra como la religión celta, su estructura y organización son un precedente del presente cristiano. Dicho trabajo, nada herético por cierto, es de mi caro Paredros André Pena


    Esus, o brilante xoven heroe solar, comparable ao Agni 198, ao Lume 199 fillo de Deva, ao


    sumo,  “Deus”, ao puxante sol nacente que elevándose como poderosa lapa no verso védico quitaba o mal do mundo, forxou iluminando a exemplar vida do galileo a simboloxía que o cristianismo atribúe ao año destinado ao sacrificio200 cando, tras un posible longo viaxe desde a India ata Europa -ou seica desde Europa ata a India?- o brillante Agni, fillo de Deva, inocente vítima do seu anual sacrificio, legou no século IV os seus flamíxeros atributos do ano solar tanto a San Xoán como ao seu dobrete solsticial, ao propio Xesucristo, compartindo am-bos entón baixo a simboloxía dun ardente año, dun agnus, os incandescentes atributos do agnis sánscrito e do ignis latino. Entre os xermanos Odín, solsticial deus solar, crepuscular condutor de mortos, señor do fantasmal exército rumo cara ao Outro Mundo, sucesor de Tyr, representando ao ceo coa sua azulosa capa e co seu só ollo, co seu solar omnividente ollo, tras dar na súa mocidade a Mimir como prenda o outro ollo a cambio do dereito a beber no delicioso manancial da sabedoría -pois ao sempre politécnico deus solar agrádalle sabelo todo aínda custándolle un ollo da cara-, foi de xeito similar, segundo o poema Hávamál, aforcado na Árbore do Mundo201. Odín pendurouse directa e voluntariamente da árbore sacra de Yggdrasill: Sei que pendurei nove noites enteiras / da árbore que abala o vento [Yggdrásill]ferido de lanza e a Odín ofrecido / - eu mesmo ofrecido a min mesmo - / da árbore pendurei do que ninguén sabe de cales raíces arrinca 202


    E tomando Odín unha rama de Yggdrasill, partiuna e fabricando coa sacra madeira a hasta perfeita inflixiuse con ela un mortal lanzazo no costado203. Non en balde chámaselle a Odín o ‘Señor da Forca’ e a ‘Carga da Forca’, adicándoselle, lembrando o seu tormento, o que se coñecía como gawargjand ina dauÞau e podería traducirse como “o tormento do lobo” 204 nas execucións en Upsala, pendurando aos que ían ser executados dunha árbore e alanceándolos.


     


     


    198. O sánscrito Agni, o lume "A Él, ao bo Agni, adórnaselle e se lle purifica todos os días como un cabalo vigoroso. Como


    Arushá (o Sol brilante), e fillo de Dyaus (o Ceo)" Rig-Veda IV, XV, 6; o brilante heroe solar, o sol novo, é o lume. Lat. ignus,


    -i "lume" por corrupción da linguaxe pasou a ser un agnus, un cordeiro añal. "Agnus Dei qui tollis pecata mundi" "Adoremos


    a Agni (o lume) o fillo de Deus, de Dyaus (Diváh sisus), o fillo da forza, Arushá, a brilante luz do sacrificio" (Rig-Veda V,


    XLIX, 2). a confusión Agni / Agnus / Agnus


    199. O Leño de Nadal responde a un costume estendido por toda Europa. Acéndese na noite solsticial o día 24 de Nadal ardendo


    ata reis. As súas cinzas teñen grandes virtudes.


    200. Sen dúbida, como vimos reiterándoo, por corrupción da linguaxe. Fenómenos deste tipo constitúen a orixe do mito para F. Max Müller, aínda que habitualmente son malentendidos.


    201. “Si nos remitimos a la mitología de los antiguos escandinavos, y más precisamente a su cosmología, vemos que la tierra está compuesta por tres recintos: Asgard, la morada de los dioses; Midgard, el mundo de los hombres, y Utgard, lugar de residencia de los gigantes, es decir, de las fuerzas hostiles, del caos. Todo alrededor de la Tierra se extiende el Océano en el que vive la serpiente de Midgard (Miðgaðsormr). La coherencia del conjunto está asegurada verticalmente por Yggdrasill, el árbol cósmico, y horizontalmente por Midgardsorm, llamada a veces “Lazo de la tierra”. El apocalipsis (Ragnarök) sobreviene cuando desaparecen todos estos lazos y las fuerzas del caos, al no verse ya detenidas por ninguna barrera, parten al asalto del mundo de los dioses. Claude LECOUTEUX. “El recinto sagrado” in Demonios y genios comarcales en la Edad Media. Título orixinal, Demons et Génies du terroir au Moyen Age (1995). Tradución de Plácido de Prada. Barcelona ed. 1999. p.116.


    202. Edda 138 in Edda Maior Hávamál "Os devanditos de Har". Tradución e Edición de Luís Lerate. Alianza Editorial, 1986 , p. 43.


    203. Sinala Mary Williams a este respecto como "Attis who was the son and also the lover of Cibele was, according to one legend, killed by a board, but another declared he unmanned himself under a tree and bled to death (Servius [in Virgilio Aeneida, ix, 115] however, significantly says that the wound was not self-inflicted). obr. cit., p. 181.


    204. Mary R. GERSTEIN "Warg in literary texts: Germanic Warg: The Outlaw as Werwolf". 1. Christ and Odin. "I have stressed that Wulfila rendered the condemnation of Christ as gawargjand ina dauÞau Christ was be-warged to death, hanged on the cros. The analogy between the crucified Christ and the hanged criminal neither begins nor ends with Wulfila, of course. Earlier Christian writers saw the death of Christ as an antitype to that of Absalom (2 Samuel 18: 19-17): both are hanged and stabbed with spears. This mode of death is identical in form with the symbolic death of the Gmc. Gof Wodam Odin, who hangs in the world tree, pierced by a spear. There can be non doubt that the iconographical identity of Christ and Odin, the fact that both oundergo symbolic death as accursed outlaw, as warg, paved the way for the conversion of the Gmc. Peoples to Christianity. In Myth in Indo-European Antiquity. Edit. Gerald James Larson. University of California Press. Berkeley, Los Angeles, London 1974 p 140


    205. Segundo Mary R. GERSTEIN "The series 5334 ff. Is representative: 5334: galgon rihtum ''erect a gallows''; 5336: bôm an berge ''tree in the mountain''; 5337: quelidun an krûcie ''tortured on the cros''; 5340: bittra bendi ''bitter bonds'' (referring to the nails that pierce Crist). Despite references to crucifixion and nailing, it is the binding of Christ wich is stressed almost incessantly in the Hêliand; for example, 4929: ligo-bedium ''limb bonds''; 4930: fitereun ''fetters''; 5356: an simon haftan ''held by the rope'' ". Warg in literary texts: Germanic Warg: The Outlaw as Werwolf. 1. Christ and Odin. In Myth in Indo-European Antiquity. Edit. Gerald James Larson. University of California Press. Berkeley, Los Angeles, London 1974 p. 14


     

  14. #64 crougintoudadigo 18 de jun. 2008

    Por último falta este fleco.


    Sen ningunha dúbida Ulfilas, o tradutor da Biblia ao gótico, quixo intencionadamente asociar e asociou a Iesu Christo cravado na cruz con Odín, traducindo en efecto que “Cristo sufriu o tormento do lobo ata morrer pendurado na cruz”,  para que o pobo captase o significado teolóxico da crucifixión, Ulfilas presenta con fins didácticos o sacrificio de Cristo como gawargjand ina dauÞau, dicindo pois que Cristo ‘sufriu o tormento de lobo’ colgado da cruz ata a morte, sinalando Mary R. Gerstein como aínda no poema Hêliand (“O Salvador”) de principios do século IX empréganse, referíndose á crucifixión, fórmulas pagás de castigo 205. trisquel.qxp 16/05/2008 7:47 Página 60


    Segundo coleximos nós, estando xa esta idea maxistralmente desenvolvida na Mitoloxía Comparada de Max Müller, coligieron así m esmo outros autores do século XIX: co testemuño da súa vida e do seu exemplar sacrificio, pois nada máis grande e xeneroso hai que dar desinteresadamente a vida polos amigos, o solar deus celta Esus ofreceunos coa súa resurrección a promesa de vitoria sobre a morte, facilitando a interpretatio realizada polos pagáns e o ennobrecemiento da nova relixión imposta no século IV pola Roma decadente á Antiga Gallaecia e ao Atlántico: O Cristianismo.


     


    Espera nuestro caro paredros no haber ofendido a nadie, faltan  imágenes, por otra parte ya conocidas en Celtiberia.


     


    Salud y Gloria cara Onnega y circunstantes.


     


     

  15. #65 crougintoudadigo 18 de jun. 2008

    Ahora quizás, piensan nuestras paredrías, aunque faltan muchas cosas que no pondremos por no dar fastidio y aburrir a los caros druidas y circunstantes, se entienda más mejor o más peor por donde podrían ir los tiros en la estela vadiniense.


    En todo caso Salud y Gloria (y un abrazo al trasniño Mobbingneng, donde quiera que esté).

  16. #66 crougintoudadigo 18 de jun. 2008

    Pero lo más bonito de todo esto, cara Onnega, y esto sí que te resultará Wagneriano de vez, te lo dice nuestro caro paredros con afecto renovado ''chiscando un ollo'', es que repases el deslinde de Pedroso (Narón, monasterio fundado en 1111 por la monja de San Martiño de Xuvia Munia Froilaz. En efecto en el nuevo acoutamento  que hace el que luego sería emperador, Afonso Raimundez, a su querida Munia hermana predilecta del conde de Trava Don Pedro Froilaz ( el infante se había criado en fosteraje en Trasancos con ella, cito de memoria, "conmovido por tu afecto y dilección" se dice algo así - ojo Onnega aquí cito de memoria " et inde per Gavam ad quercuus Edrassil".


    Este carballo de Edrasil, el Igdrassil galaico, como tiene publicado nuestro caro paredros, luego se llamó en la Baja Edad Media Carballo de Auga Quente,  hoy Fonte do Carballo - se conserva la fuente no el carballo- . En torno al Odínico y Wagneriano carballo sacrosanto, como también hicieron en torno al árbol de Guernica los vascos que nos lo copian todo, hasta la cocina ;-)))), se celebraba el conventus públicus uicinorum, y los vecinos del coto jurisdiccional elegían alcaldes de vara (Como tiene mi paredros publicado en el segundo volumen de la Historia de Narón. Cosas de la santa multidisciplinariedad.


    Por millones de pequeñas cosas como estas Gallaecia Fulget, y refulget, cara Onnega, entre os jichos e os julandróns.


    Salud y Gloria

  17. #67 Anfus 18 de jun. 2008

    "En una adivinanza germánica medieval se habla de un árbol cuyas raíces están en el infierno y la copa en el trono de Dios, y que engloba al mundo entre su ramaje; y esté "árbol" es precisamente la cruz. " (Mircea Eliade, según "El árbol" de Charles Hirsch.)


    Existe relación entre Hermes, las Hermas y los KOUROS cuadrados de las encrucijadas helenas.


    Respecto a CADROIOLONIS me cuestiono la relación entre el mismo antropónimo asociado a la batalla o lucha y conceptos de crecimiento, juventud, renovación o regeneración vital que describe a su vez la que pareciera ser entonces variante de la misma raiz indoeuropea: la voz helena KOUROS. ¿Podría hacer referencia la misma raiz a conceptos de lucha o batalla entre los celtas, mientras lo hace entre los helenos a la herma que simboliza la fuerza regeneradora de la naturaleza o la tierra?. Homero utilizó esta voz a su vez para designar a los soldados jóvenes.


    Retomando o tema dos meniños soterrados na encrucelada, que mentaba Crougintoudadigo:
     
    Al enterrar al niño en la encrucijada, vista ésta como centro , su cuerpo queda repartido entre las distintas direcciones y coordenadas que en tal centro confluyen. ¿Podría entonces conjeturarse alguna relación entre este hecho y el del descuartizamiento que pretende la resurrección de Dionisos, Zagreus, Zeus Kouros... en mitología helena?


    También Seth descuartizó a Osiris (resucitado como Horus con ayuda de Isis)y esparció sus pedazos por el Nilo cuando no determinados puntos de Egipto. Tenemos a Nimrod igualmente asesinado donde brotará el Árbol, a Esus ahorcado o clavado en el suyo, o mesmo que Odín pendurado directa e voluntariamente da árbore sacra de Yggdrasill, como indican sus paredrías, caro Crou.


    Zagreus es considerado un "primer Dionysos", Zeus lo generó en Persephone, Iba a ser el sucesor de Zeus, pero los Titanes, criaturas nacidas de la Tierra, tratan de impedirlo: lo descusrtizan e hierven en un caldero. Zeus, furioso fulmina los Titanes. Según distintas versiones para el final, de las cenizas de los Titanes nacen los humanos; Zeus recostituye el cuerpo de su hijo; cuando no da el dios a comer el corazón de su vástago a Semele para que genere el "segundo Dionysos"


    En otras versiones de la sangre de Dionisos, lo mismo que de las cenizas de Zaegros, nace un granado. Como axis en el centro del mundo se yergue el árbol, el kouros, la torre, el cruceiro, etc., y aparece un Caldero, aquí utilizado por los Titanes que, asociado a la resurrección, recuerda de alguna manera al céltico de la Abundancia del Daghda.

  18. #68 Anfus 18 de jun. 2008

    Zeus Kouros; es también un dios que muere y resucita; en Creta se enseñaba su tumba. (3)


     Kora, "niña", feminino de Kouros "niño", deriva de *K orwa, da raiz indo-européia *k erH- "crecer". (4)


     Según Heródoto los primeros en erigir HERMAS fueron los pelasgos, un pueblo legendario originario de la península Itálica, donde dejarían rastros de construcciones ciclópeas. Los pelasgos se habrían asentado en Grecia, fundando Atenas. (5)


    (La procedencia de estas hermas que, según la "Wikipedia" pasaron de la península itálica a Grecia, y ponen en contacto un axis cuadrado con una cabeza resulta tan confusa casi como la de los pelasgos.)
    La cabeza ocupa un lugar muy importante también en el arte y la religión celta.
     
    (Estos axis cuadrados relacionados a una cabeza recuerdan mitos como los del Faro de Brigantia o la Torre de Londres, donde las cabezas de Geríon y Brath cimientan tales estructuras; aquí las cabezas están enterradas, pero también existen cabezas en el otro polo de los cuadrados axis en ámbito céltico.)
     
    Entremont, Roquepertuse y Glanum son algunos santuarios celtoligures, relacionados con los oppida, de los confines del mundo celta. Los pilares de piedra con huecos que alojan calaveras, los dinteles decorados, las esculturas pintadas de dioses, los guerreros con coraza o sentados con las piernas cruzadas, y los animales como aves, además de monstruos, formaban parte de su complejo arquitectónico.
     
    La presencia de calaveras expuesta podría relacionarse con los santuarios de tipo belga, pero la estatuaria sugiere aquí más bien una dedicación a la gloria de héroes o antepasados, aunque no se ha dado una explicación definitivamente convincente a la presencia de calaveras en los santuarios, tampoco a las cabezas esculpidas con los ojos semicerrados en piedra, tema igualmente frecuente en el sur de Francia. Las estatuas de guerreros heroizados y las cabezas cortadas encajadas en los pilares evocan ritos propiamente célticos, aunque el ambiente cultural es mediterráneo. (Christiane Eluére - la Europa de los celtas)



    En la mitología griega, Perséfone (en griego antiguo Persephóne, "la que lleva la muerte" era la reina del Inframundo, la Core "hija" o joven doncella, hija de Deméter "la madre" y Zeus.
     
    En griego antiguo la palabra kouros significaba ‘hombre joven’, y fue usada por Homero para referirse a los soldados jóvenes. (1)
     
    Kouretes de KRETA, o Kouros (imberbes Apolíneos) . Los “kouros” son los de Kereta, y Kereta se refiere a Keratinoi o Keratina o Queratina de los keres-cuernos del Toro y del Buey cornudo. Por tanto, los “kouretes” son los “apolos delphicos” o “jóvenes cervatos” cuya queratina-keratina-kretina aún no se hace manifiesta. Es el ciervo con pequeños cuernos que solo insinúan una “gran cornamenta” como la del Rey-Padre-Ciervo. Por eso, los “kouros” son los jóvenes imberbes adolescentes. Son apholos délphicos en tanto “hijos edípicos”. (2)


    ¿Pudiera existir entonces algún tipo de relación etimológica entre el antropónimo galaico CADROIOLONIS y la voz que designa las hermas helenas como "kouros", en la medida que fuesen relacionables por tanto acepciónes o conceptos de fuerza, crecimiento y renovación, entendidos como una lucha (vital) y puesto que Homero designa a los soldados jóvenes mediante esta voz?. Saúdos

  19. #69 crougintoudadigo 18 de jun. 2008

     

  20. #70 crougintoudadigo 18 de jun. 2008

    No te se Anfus. Creo que ponen a los niños en el cruce para que el psychopompos "leve a súa ánima a bón porto"


    Cando en Galiza atopamos unha ánima en pena nunha encrucelada, se leva hábito, entón rachámosllo cunha navalla. Senón dicímoslle "Deus che leve a bó porto"


    En todo el mundo indoeuropeo desde el Neolítico las tumbas se colocaban en los caminos. Celtas, germanos, latinos, etc., y así hasta bien entrada la Edad Moderna (existiendo numerosas censuras eclesiásticas contra esta costumbre) se enterraban con lazos y cuerdas, muchas veces guardadas, como haciendo un ovillo en un estuche.


    Esto lo hacían para que el dios conductor de muertos, de aleves almas, las atáse y las llevase bien atadas.


    La célebre descripción del fresco de un palacio de un príncipe celta, donde se figuraba a Hercules Ogmios con cadenas saliendo de la lengua, largas cadenas de oro que enganchaban por las orejas a una tropa de almas, fueron interpretadas como que la elocuencia, las palabras que salen por la boca, seduce (del latín se ducere, llevar hacia uno), como yo os seduzco - "vaites, vaites"- me dice mi caro paredros, "Modesto, a outra parte cos piercings teus ises- a vosotros. Pero lo que hay detrás de la dilectante y culta interpretatio es otra cosa, hay un mercurio/hermes/Oghmios (voz que significa "El Camino" que conduce a buen puerto ataditas a las almas benditas de nuestros antepasados.


    Y aunque hoy la minigentuza y la minimorralla sóla vive el presente, miniadorando al becerrillo de oro o de oropel, algunos, y los celtogalaicos entre los primeros, céltas y celtíberos,  conservamos y transmitimos la memoria del pasado, e axudamos de chegar o Ocaso ás animas a chegar a bón porto, ás Areas do Paradiso, as Areas e Augas Santas, aos seguros portos de embarque cara Ávalon, coma recolle o sublime spot televisivo .


    E dito isto, e por outras cousas que non di o meu paredros ainda, pero que dirá no seu momento, non pensa caro Anfus, que as encruciladas galegas sexan descortizantes. Que non pensa o Crou, caro Anfus, que as encruciladas descorticen. Maís ben todo o contrarioPero si, caro Anfus que pensa Crougintoudadigo, que as encruceladas coma o resto das segredas maravillas que ten este pais, que é coma Irlanda, so queelevado a centésima potencia, que o orixinal supera a copia, son lugares malia destrucción perpetrada pola parcelaria, e polo que está por vir, cheos de poderes, lugares máxicos, que acougan aos homes e mulleres esforzados ou desacougan aos pusilánimes.


    Salud y Gloria caros druidas y circunstantes


     

  21. #71 crougintoudadigo 18 de jun. 2008

    Ah, Anfus se eles puideran traspasar o máxico lintel de Portalén, por un intre, coma acompañado do egrexio Calros Solla fixeron as  paredrias, e adentrandote no mundo dos mortos escoitaras os segredos, e logo sair indemne pola segreda senda, coma sairon en Terra de Montesas nosas paredrías, ben guiadas. ¿Toleamos? Non tal.


     Se contemplaran, Anfus, os arrenegados, e os urbanícolas celtiberizados deste país ignorante,  a pétrea almofada da espida seductora moura  Pirocha de peito arreitado, que é rocha arrepiante... Se superando non lonxe do tobo do rato Rabisaco, que durme na Lúa:"Lirio, rabilongo. Leirón. Rouchador propicio. Nas noites quentes do verán, coa lúa enterira no ceo, chouta lixeiro por entre os rochedos, chimpándose relouqueiro polo rotadoiro, a apégase a quen o albisca", nas divinas verbas de Calros,  na Pedra do Talle, coma o meu feliz paredros superou, diante de testemuñas que deron fe... , a proba á que nos someteu a divina Moura no seu Castro Ghrande- ao que se accede por pétreomegalítico rotadoiro  elevado de máis de un kilómetro que é maravilla mundial...-  se superviviran as consecuencias fatais, caro Anfus, os feridos e duros, e os arrenegados, que destrúen e especulan con este país... se souberan as nosas marabillas desencantar...


    Entón certamente viviriamos, a pesares de nos mesmos, no Paradiso


    Saude e Gloria

  22. #72 crougintoudadigo 18 de jun. 2008

    decrougintoudadigadecorrecta


    ubi


    "rato Rabisaco, que durme na Lúa:"Lirio, rabilongo. Leirón. Rouchador propicio. Nas noites quentes do verán, coa lúa enterira no ceo, chouta lixeiro por entre os rochedos, chimpándose relouqueiro polo rotadoiro, a apégase a quen o albisca", nas divinas verbas de Calros"


    didaco


    "rato Rabisaco, que durme na Lúa:"Lirio, rabilongo. Leirón. Rouchador propicio. Nas noites quentes do verán, coa lúa enterira no ceo, chouta lixeiro por entre os rochedos, chimpándose relouqueiro polo rotadoiro abaixo. A Fortuna apégase teimuda a quen o albisca", nas divinas verbas de Calros.


    Et non empeesça et valla

  23. #73 jfca 19 de jun. 2008

    Quedouche moi literario e moi poetico...........¡ vaia rumiada..!


    (por veces tamen teño eu eses arroutos )

  24. #74 Anfus 19 de jun. 2008

    Cuando vaya por Bigo, sería cuestión de pasar por el HOTEL CIUDAD DE VIGO y ejercer el derecho que tiene todo consumidor a ser informado por los servicios que se ofrecen al cliente, solicitando información por supuesto en gallego esperando ser respondidas mis demandas en el mismo idioma, y por no tener que vernos en el compromiso de resultarme indigno tal establecimiento que me ofende personalmente si, en tenerlo por la vergúenza de mi ciudad, me debo en tal consideración a denunciarlo y con todos mis medios despreciarlo y repudiarlo como su director hizo con la tierra y su identidad que, aun acogiéndole, desprecia e insulta al igual que a sus hijos.


     http://www.ciberirmandade.org/sitio2007/content/view/567/1/


    Voto a Bríos que en cuenta teniendo las indicaciones de sus estimadas crougintoudadiguidades de caras paredrías, le graciamos las ambles consideraciones.


    Los "Cadros" albergan la fuerza de los "kouros" "erguidos", como cruceiros, en "cuatro carros o coruxos" (esto últimos *qudrivius de filología latina y  compleja o ninguna relación etimológica a la vista con lo anterior, ¿o quizá si por ser cuatro los lados de los cuadrados Kouros?)


    *katros, de *kat- "loitar". galés CADR (katro) "forte",a. bret. CADR "fermoso" (ALBERTOS); es la filología que Rosa BRAÑAS  otorga a Cadroiolonis. Kouros se llaman las Hermas que representan al dios en su juventud, voz utilizada por Heredoto para deisganar a los soldados jovenes que resultarían igualmente relacionables a los VEANIMI-CORI, estudiados por las suyas paredrías, y no sé hasta que punto si es que alguno a Cadroiolonis. Los Kouros aparecen, entre los más significativos enclaves, en las encrucijadas representando cierto aspecto del vigor y fuerza de la tierra y naturaleza deificadas masculinas, mismo regeneradoras, renovadoras; en su centro, su corazón.


    La encrucijada une pues en ella confluyen los caminos, de acuerdo pero, ¿no separa entonces igualmente en tanto que también en ella divergen y se bifurcan al tiempo los mismos? Lo que está en ella repartido queda igualmente reunido, alberga esa dualidad.


    En las encrucijadas aparece mismo a santa compaña, os xans ou o demo, polo que fica claro o seu vencello al tránsito de ánimas que guían estos "entes psicopómpos". Pero, para el cativo ¿no podría paganamente implorarse la resurrección, antes de ser conducida al Alén, de su alma sin haber sido bautizado?¿Qué sucedería según la iglesia con el alma de quien no recibe el bautizo?


    Ante la idea de que la alma del cativo fallecido sin bauizar habría de vagar eternamente entre tinieblas o algo peor, podría recurrir desesperada la madre a la creencia pagana que hace confluir la potencia y fuerza regeneradora y vital de la Tierra y la Naturaleza en el Axis de la mágica encrucijada que "separa lo que une a la vez que une lo que separa", y donde los diversos mitos antiguos hacen pretendidamente resucitar a las distintas deidades, en un centro que mismo señalaría el punto donde se cruzan los maderos de la cruz de sto. André, paganamente representando el signo con anterioridad el Centro de la Tierra donde se yergue el Axis por su  hierofanía, o medio del Mundo acompañado de cúpulas, que pudiera simbolizar el tetraedro aspado de la estela que comentáis, mismo semejantemente reproducido en las aras al Bero Breo de Donón, un Centro donde cierta comunicación con lo numinoso se establece.


    Las tablas de la cruz de Santo André, como las de Cristo, parecerían estar confeccionadas con la madera del Árbol Cósmico, del Mundo, la Ciencia o de la Vida. La relación de los Kouros, como el de las Hermas helenas, a las encrucijadas es evidente, en cualquier eje del mudo o centro de la tierra converge y divergen los cuatro puntos cardinales, se unen y separan los caminos, obviamente, dependiendo de si vamos o venimos...y tanto horizontal como, en dimensión mítica, verticalmente.

  25. #75 Anfus 19 de jun. 2008

    Lamento que se me colara, junto al comentario que iba destinado aquí, uno anterior perteneciente al X-présate. Si eso  suprima, si le parece lo indicado, algún administrador el comentario. Gracias, salu2

  26. #76 Anfus 19 de jun. 2008

    Conste que para que el alma del cativo no se pierda entre tinieblas, atendiendo a lo referido acerca la función psicopompa del enclave, bastaría como explicación a que se enterrase ahí, sin buscar entonces propiciar su reencarnación (algo más complicado), el procurar facilitarle el camino hacia el otro lado.

  27. #77 Onnega 19 de jun. 2008

    Alguna cosilla suelta:
    -Pensaba que abogoso venía de abogar (pedir, interceder).
    -En Sayago el objeto que porta lo malo se tira por encima del hombro izquierdo, y las vueltas se dan en el sentido del sol, de este a oeste.
    -Me hago una idea del crucificado como divinidad solar, acabaré de leerlo en Cátedra.
    -Quercum edratil, es lo que tenía apuntado yo, actual Carballo Furado en Pedroso, Narón, lo cual es también muy wagneriano, lo del árbol "furado".
    Saludos

  28. Hay 77 comentarios.
    página anterior 1 2

Si te registras como usuario, podrás añadir comentarios a este artículo.

Volver arriba