Autor: Por André Pena Graña, doutor en Arqueoloxía e H
jueves, 10 de abril de 2008
Sección: Historia Antigua
Información publicada por: crougintoudadigo
Mostrado 33.383 veces.


Ir a los comentarios

A letra “c” en posición invertida “)” , presente na epigrafía de Gallaecia dende o seculo I dC ata o século IV dC, nin significa castellu

Debido a que la sabiduría del grupo desaconseja este artículo, no está disponible.


No hay imágenes relacionadas.

Comentarios

Tijera Pulsa este icono si opinas que la información está fuera de lugar, no tiene rigor o es de nulo interés.
Tu único clic no la borarrá, pero contribuirá a que la sabiduría del grupo pueda funcionar correctamente.


  1. #1 ainé 10 de abr. 2008

    Que complicadiño es, meu!


    Com poco tiempo y leyendo "atodaprisa" a ver si me he enterado. Dices:"...signo C envorcado ou invertido que hai dezaseis anos, seguindo a reputados autores, transcribíamos erróneamente como castro ata que reparamos que este signo equivalia a preposición “de” ou “pertencente a”, curiosamente o que hoxe significa na linguaxe matemática..." (curioso asunto que todo sempre estea inventado!)  ;-)


    Es decir que si leemos "PEPE CASTRÓBRIGA ) " ... tenemos que interpretar: PEPE O DE CASTRÓBRIGA.


    :DD


    Saudiños.


     


     

  2. #2 Llug 11 de abr. 2008

    De todos jeitos, umha precissom: nom é certo que a U signifique "pertenza", mais bem quer dizer "inclussom".  O signo de pertenza é asemelhado ò Euro €, mas com um garabulho nada mais (umha epsilom).


    http://www.epsilones.com/paginas/t-signos.html


    Saúde

  3. #3 crougintoudadigo 11 de abr. 2008

    Pues aunque Crougintoudadigo, nuestro caro paredros ilustró este ejemplo en este foro, y como parédrica prerrogativa non bis in idem, el Andé Pena  pone aquí esto para la Cara Canto, reclamando Andrés ue tambien tiene derecho a equivocarse", y primero pongo esto


     "Haiga" caros Matugénica Pax


    Salud y Gloria


    Pues que caba nuestro caro paredros de poner lo de  la dichosa ⊃, en clara serrata del patriciado, en otro apartado y lugar Crougintoudadigo hace aquí lo própio poniendo de su cosecha que, si no es tan mala o tan buena, como las demás por lo menos es propia y aun "idiota", porque lo de 'idiota' viene del Peloponeso y significa "tener ideas propias".


    Non se nos alporice Lucusaugusti carísimo. Piense que yo, vd. y cualquier otro tenemos el mismo derecho a equivocarnos o a tener razón. Mire vuesa mercer que moito nos avanzou a medicina dende Vesalio a Boyle, e ainda hoxe como dixo o poeta segue a ser unha arte ¿Unha arte?, a arte de acompañar con verbas gregas -continua o poeta- ata a tumba.


    Sabio poeta, e pois que dixo tamén que só había dous tipos de infirmidades, as que se curaban co tempo e as que non tiñan cura, e como dentro de cien años tós cárvos, non nos paga a pena andármonos a rifar uns cos outros.


    E ainda por riba, sosténdonos o sabio Merlín que as verdades de hoxe serán as mentiras de mañán, todos coincidiremos ao fin e ao cabo. E, como dicía Cesar, o grande pacificador (tomen principio Orweliano) que 'haiga' pax romana (quae uerborum inmoderatio).


    Y lo prometido es deuda.



    Na TERRA DE TRASANCOS, constatamos en 1991 a existencia de 53 castros, hoxe son xa moitos mais, conformando un espacio xurisdiccional ou ‘macro territorio segmentado autárcico’. Aínda que non coñeciamos nela ningunha referencia epigráfica -ata o noso recente achado en Covas (Ferrol, A Coruña) da pequena loseta con forma de fusaiola co epígrafe REBE TRASANGIUGE, “PARA REVE DA TERRIÑA DE TRASANCOS”, “PARA REBE TRASANCIUCA”, é relativa a frecuencia con que noutras áreas xeográficas afins nas inscripcións aparecen mencionados os castros ou castella a continuación dun signo C envorcado ou invertido que hai dezaseis anos, seguindo a reputados autores, transcribíamos erróneamente como castro ata que reparamos que este signo equivalia a preposición “de” ou “pertencente a”, curiosamente o que hoxe significa na linguaxe matemática. O castro, non podía ser outra cousa máis que un topónimo que aparecía case sempre trala letra envorcada ou virada. Cimentado cómodamente nun topónimo expresado en ablativo sen preposición con función en latín de locativo, moi antigo e referido exclusivamente a entidades menores o castro non requiriría, pese ao que sosteña pereira, definitivamente deste signo, un mero indicativo de pertenza, a miudo reforzado con preposicións ex, de hoc porque xa, co paso dos século non se entendíao seu significado. O castro revélase plenamente e reside neste topónimo.


    Non parece viable que a entremetida letra virada que aparece ás veces acompañada pola preposición de contexto referencial ex[1], ou pola expresión de hoc, revele unha institución expresiva da estrutura jerarquizada do territorio, poida que unha centuria (TOVAR), ou unha distinción de honor relativa ao *corio (tropa), e, dende logo é inapropiada para un imposto censum ou cis por non ser creíble que figurase nas dedicatorias votivas asuntos de facenda, pero sobre todo resulta inútil para denominar aos castella implícitos xa no topónimo en ablativo que ven a continuación do signo.


    Como cando dicimos “Son galego de Lugo” polisémicamente, a virada posición do signo “)”que nós referimos a un indicador de pertenza (estado social), debería ao cabo ser posto en correlación co compoñente institucional que usualmente precédeo: o Territorio Político ou Treba, e en referencia co territorio económico e única forma coñecida do hábitat, o mencionado castro, definido no topónimo en ablativo.




    [1]Nigrianus Nigrini AL ex Ercoriobre (CIL II 2711); Tridia Modesti F. Seurra Transm. Exs ) Serante. (Arch. Port. 29 (1930-31) p. 58 in G. perEIRA MENAUT. “Los Castella y las Comunidades de Gallaecia”. Zephyrus, XXXIV-XXXV, 1982,) – [...] enus ex ) as […](Eph. Epigr. VIII, p. 413. Clunia); Festus Lovesi F. Interamnicus ex ) Loucioelo. (In GÓMEZ MORENO. Cat. Mon. León, p. 59. Cacabelos), etc.


     


    Y luego, como queda espacio pongo estotro:


    En outras publicacións (Pena 1991:,1992; 1.993: 1995:167-72) amosei como se artellaba a realidade institucional dun castro, como este era o eixo dun territorio demarcado de mediana dimensión (inferior en tamaño as actuais parroquias) e que todo ese conxunto constituía no Nw a casa (domus) dun señor (dominus) que extendía a sua ‘soberanía doméstica; dominio ou xurisdicción non so ao territorio económico acoutado por marcos de pedra (termini) -como o que aparece na marxen dun río en Vilar de perdices “Ter(minus) ripau Puac” sinalando a beira do mesmo que pertencía aos Puac(os?) en Montealegre, Portugal -comprensivo de terras de laboura, prados, montes, augas correntes, e bosques, e, tamén, do recinto fortificado, ben defendido por foxos e terraplenos, única forma de hábitat coñecida pola arqueoloxía no TP á chegada dos románs, que comprendía non só casas e instalacións intra muros, senón tamén aos seus habitantes: “domestici” e gado maior e menor.


    Neste tipo de sistema de soberanía doméstica o castro correspondese cunha casa, domus dun señor: un cabaleiro cos seus parentes e clientes, labregos e servos. E este cabaleiro neste mesmo sistema é a súa vez cliente ou vasalo do príncipe do TP.


    Na Terra de Trasancos constatamos máis de medio centenar de Castros repartidos nos actuais municipios de Narón, Ferrol, Valdoviño, Neda e San Sadurniño que configurarían dentro do TP un macroterritoriro segmentado autarcico.


     


    Unha letra fatal


     


              Os castella adoitan aparecer frecuentemente no rexistro epigráfico de certo mobiliario arqueolóxico a continuación dunha letra C en posición envorcada , que adoitaba interpretarse como centuria (Tovar) ata que M. L. Albertos (1975:65) propuxo a lectio castrum/castellum para esta letra cunha xeral aceptación. De seren así a letra emvorcada non tería excesiva importancia por vir tras dela de novo o castelo na forma dun toponimo en ablativo sin preposición que en latín, referido a lugares de pouca importancia, ten a función dun locativo.


     


    A letra “C” em posición envorcada adoita instalarse entre o TP e o castro.


    TP CASTRO


    Susarrus         )          Aiobaiciaeco.


    Limicus           )         Arcuce


    Cilenus           )         Berisamo


    (Principis Albionum   )          Blaniobrensi


             Celtica Supertamarica             )         Iureobriga.


    En ocasións suplantando ao signo envorcado aparece a verba castellum


    Ladronu(s) Dovai bra(ca)rus Castel(l)o Durbede48 outras veces suplantada pola verba domo, arquetipo de ablativo con función locativo na gramática latina:


    Clotius Clutami (f) susarru(s) domo Curunniace (CIL.III 2016); domo Lucodadiacus (CIL III 4227)49


    Nunha ocasión aparece en ablativo a verba domoun termo da soberanía doméstica seguida dun xenitivo de possesor tralo signo ) envorcado.


    domo Vacoieci.


     


    Esta ‘casa de Vacoieco’ (como a Casa dos Tenrreiro no Trasancos medieval) non era outra cousa máis que un castro do Treba dos lanciates cuio possesor chamabase Vacoeco cunha etimoloxía alusiva a posesión de vacas. Nos epígrafes funerarios o origo ou linaxe da oligarquía podese expresar da seguinte forma : Nome propio do difunto + patronímico (nome do seu pai) + territorio político (nome da bisbarra)+ castro (nome da aldea) + lugar onde está a tumba. ascostas ostensiblemente ao topónimo en ablativo que adoito lle segue (suxeto e obxecto da cláusula) maila seren aceptada pola maioría dos autores mantén todavía boa parte da sua transitividade indemne (dende que fora lida por Tovar como Centuria) e esta capacidade que ten o signo de provocar distintas percepciones (“censum” por J. C. Bermejo) manifesta aínda disidencias serodias na suxerente lectura cognatio de A. Rodriguez Colmenero.


    Cá coordenada )” = Castellum a cuestión da comprensión do discurso epigráfico da letra envorcada parece resolta non así un problema Orwelliano (¿por qué comprendemos tan pouco a pesares da evidencia que temos?) baseado na existencia de crenzas firmemente mantidas e aceptadas a pesar de careceren de alicerces e ir contra da evidencia (a mención do castella semella innecesaria por ir explicita nun topónimo en ablativo).


    Calqueira teoría da lingoaxe establece a relación entre usos e usuarios e que o discurso organizase por unha ideoloxía específica que pode ser lida dos elementos lingüisticos do texto si suplantamos )por “castellum” a clausula “et s. )na inscripción de Chaves: Camallus/Burni/f/hic situs /est annor. / III et s)   Tarbi frater facie/ndu curavit (CIL II 2484)50 ¿Qué significa?


    Si este signo “)” -que en ocasións aparece na clausula precedido pola preposición (de contexto referencial) ex que podría ser seguida dunha verba expresiva dunha categoría social- é o mesmo castro (concebido institucionalmente como domo, casa dun dominus cos seus domestici ben instalados en cadansúa cabana e o seu dominium ben demarcado) a súa proliferación ou desaparición nos rexistros non responde a situacións novas nin incide na articulación institucional do TP e macroterritorio económico demarcado autarquico (sucesión de castros que nel se inscribe) senón que se debe a cambios de gostos das oligarquías na expresión da sua linaxe (filiación e origo), pois obviamos dicir que estes epígrafes non foron encargados precisamente aos lapicidas polos labregos.


    É significativa o meu xuizo a prematura interpretación de G. pereira Menaut (ex Albertos) e Santos Yanguas (1979 ) de esta letra : La entidad organizativa referida por las)   parece más bien una forma de control administrativo romano y nunca una forma de organización social indígena.


    E a cuestión de como este feito se integra no discurso ideolóxico do historiador e é articulado nun discurso específico -sin excluiren os propios acontecementos que dan pé a unha interpretación- e pode ser estudiada mediante a teoría lingüística que permita estableceren formalmente si a ideoloxía que se vé esta no material da fonte ou é unha manipulación podese respostar na rectificación (1982) de G. pereira Menaut do aserto anterior:


    La desaparición de los castella en la expresión del origo personal y la utilización de las civitates que tienen lugar a continuación supone un cambio en la organización de las comunidades índigenas. La instancia organizativa básica, la comunidad que da el origo a las personas ya no son los castella sino las civitates.


    e, en outro lugar di o sabido profesor:


    […] Si lo anteriormente expuesto sobre la reorganización de las civitates y de los núcleos de población es aceptable, parece que también en Gallaecia el ius latii significó una restructuración de las civitates indigenas, el abandono de sus formas  ancestrales para organizarse el modo romano recibiendo con ello, naturalmente la autonomía administrativa, la städtische Autonomie para decirlo con la exacta expresión alemana (pereira Menaut 1982:264)”.


     


    pero, caros Druidas, “lo anteriormente expuesto sobre la reorganización de las civitates y de los núcleos de población” non é aceptable, e falacia metodolóxica,  porque o signo“) non sómentes no desapareceu do rexistro epigráfico en toda a dominación romana, senon que como o empregaban ainda no século IV ou V, cando xa posiblemente os que sabían ler xa non  entendian o seu singificado, faciase necesario colocar explícito diante do signo o que significaba para que os que visionaban a estela funeraria poideran ler, escribindo os lapicidas diante do signo, “ex” ou “de hoc”. Co que o signo C en posición envorcada, [e dí Crougintoudadigo entrementéndose para os que non anden maniobrando na cociña, sponte súa,  có aceite e os espárragos, ou se vaian e veñan có cántaro a fonte]  ven a significar exactamente o que hoxe significa na lingoaxe matematica, “de” ou “pertencete a”. Manda truco.


    De todas maneras doctora Canto, dice Crougintoudadigo que, nuestro doctoral paredros le agradece mucho, y muy en lo que vale por venir de vd. su doctoral opinion. Y Jesús entre los doctores. Amén.


    Salud y Gloria caros y cara.




    O T.P. foi sempre antes da conquista (TREBA/TOUDO) e ata o século XII (Terra/Territorium) o punto de referencia básico dos galegos e os habitantes do N.O. penínsular, e resulta inaceptable falar dunha reorganización de que tanto gostan anticuarios e medievalistas, promovida dende fora do sistema político territorial galego, nin co Imperio, nin co regnun suevorum ni ca monarquía astur.


     


     


    48 Conimbriga 23 (1984) 43-54 in J. Untermann, Actas do enc. cientif. en homenaxe a F. Bouza Brey, 1993:376


    49 Nunha inscripción apareacida en Hungría (Gyalokue) con antropónimos e trebónimos ou nomes de TP. Abilius Turanci f. Bobegius Veninif Lancien)sis, Pentius Dou(i)deri f. Aligantienses (Untermann 1993:376)


    Se ben descoñezo este epígrafe apunto a posibilidade dunha mala lectio a que ó viren tralo patronimico Venini f. o trebónimo adxetivado, lancie(n)sis e sucederen igoal en Dov(i)deri f. Aligantiensis, non vexo motivos para que non suceda iso mesmo tralo patronimico Turanci f. con Bobegius, o estaren este trebónimo testemuñado como arciprestado e TP na Bula de Pascual II de 21 de abril de 1110 pola que o papaconfirma a posesión dunha serie de antigos Trebas-agora (s. XII) nomeados Terrae/Territoria e arciprestados, -á Igrexa compostelán, apoiando a Xelmírez no longo pleito dos arciprestados có Conde de Galicia D. Pedro Froilaz e o seu hirmao o bispo Vallibriense Munio (Pena 1992:97:100).


    “... ad perpetuam scae. compost. Ecclesiae pacen ac stabilitatem sancimus ut universa quae ad eiusdem bti Iacobi Apostoli Ecclesiam, in qua nimirum eius corpus requiescere creditur, propietario iure intra vestram relatione didicimus, quieta ommino et integra vobis vestrisque successoribus in perpetuum conserventur, videlicet Terra de Superato (Ptol 2,6,35)Sobrado , Dormiana, Coto de Dormeá; Babegium (CIL III 4227); Coronatum, Arcedianato de Cornado;Mercia, Partido da Merca; archipresbyteratus sci Pelagii de Circitello; Mons Sacer; Tabeirolos, Xurisdicción de Tabeirós; Terra Montium vsque ad Avium, Xurisdicción de Montes; Morracium, Morrazo;Saliniense (Ptol 2,6,34), Arcedianato do Salnés; Terra e Termarum (sive potius -cron. Iriens.. Celenes …Ptol 2,6,42; Plin. 4 III. CIL II 2649), Caldas; Terra Arcubus, Arcos; Iriense, Iria, Pistomarcus (Plin. 4 III; Mela 3, II), Posmarcos; Amaheae et alii Montes (Ptol 2,6,36 ‘’),Xurisdicción e partido de Amahía; Prucios, Xurisdicción de Pruzos, Lavacengos -Lapatia(n)co(r)um prumunturium (Ptol. 2,6,4), Arciprestado de labacengos, Arros (Plin. 4 III), Arciprestado de Arròs; Nemitos (Ptol, 2,6,41) Terra , Tenencia y arcedianato de Naendos; Bisancos, Terra tenencia y arciprestado deBezoucos, Terra de Faro, Coporos (Plin. 4, III, CIL II 5250, Ptol, 2,6,24); Celticos (Plin. 4;III), Brecantinos (Pto. 2, 6,30), in Montanis duos archipresbiteratus, Dubria, Barcala, Salagia, Gentines, et cetera usque ad Oceanum”, e mais adiante “... castelum scae Mariae de Lanciata (Pot. 2,6,29; plin. 3,28)” cf. Hª comp. T. I. Cap. XXXVI.


    50 CiL II 2484 Viriatis 1 (1957) p. 105. foto. Pastoriza. Chaves, in G. pereira Menaut “Los Castella y las comunidades de Gallaecia. Zephyrus (XXXIV) 1982:275)


    perdónenos cara Canto, a nuestras paredrías, que no es por enredar, ni por contradecir la doctrina consagrada. Sino porque las verdades de hoy son mentiras de mañana


     


     

  4. #4 crougintoudadigo 11 de abr. 2008

     Y retornando a Bembribre, uno de los lugares favoritos de Tapeo de nuestro trasnillo sumicio Mobinicio, Crougintoudadigo y su caro paredros, ponen la segunda parte de la primera parte.



    Vela? a revisi?n da transcrici?n ?ntegra aparecida na p?xina Web mencionada[1]:


     


     


     


     


    COMENTARIO DO PRIMEIRO EDICTO.


     


    Esquecidos  trala desaparici?n do chorado Seminario de Estudios Galegos os grandes estudios, e a perenne referencia de N. D.Foustel de Coulanges[2], de H. Hubert[3] e de poucos m?is, f?iseme aqu? inescusable o lembrar que fiando m?is na acci?n demoledora da piqueta romana que no continu?smo e perennidade do esp?rito ancestral, os intentos por crear modelos  organizativos foron moitos, horizontais e sincr?nicos todos eles, partindo de un antes  e de un despois , do fr?volo recurso aos ba?os aplicables ? Idade do Ferro en momentos estelares ou teatrais, m?is estimados canto m?is decadentes, (como o efecto da concesi?n do ius latii ) de ?cido n?trico institucional. Todos, ou case todos,  ladeando ou rexeitando a posibilidade advertida por Florentino L?pez Cuevillas nos anos trinta dunha secular continuidade institucional, ignorando a mantenta as proxecci?ns de larga duraci?n e alcance que tentamos retomar en estes papeis, virando as costas, segundo o penso m?is por dificultade idiom?tica que por temor, aos modelos factogr?ficos, hist?ricos, ling??sticos, etnogr?ficos e mitol?xicos comparatistas, prefiren romper consciente e vontariamente o f?o conductor dunha incomod?sima, esixente dun mediano equipamento en moitas disciplinas, conexi?n entre a Galicia Pre-romana e a Galicia Medieval, perdendo no troco as ?nicas v?as fiables de acceso ?s categor?as sociais, e aos espacios xurisdiccionais da nobreza e do pobo Galego, ?s m?is vellas linaxes de Europa que dende os castros ou as aldeas fortificadas, integrados estes nunha unidade maior a Traba ou Toudo, nos levan paseni?o ?s villae medievais, inseridas, sen extinguirse nunca o lume das lareiras, no mesmo espacio e na mesma xurisdicci?n do vello castro e  no mesmo Territorio Pol?tico, unidade maior ou Terra que no presente traballo chamamos treba, e hoxe poderiamos, comoa denominaron Civitas e Populus os romanos trala conquista, nomear  bisbarra .


     


    Antes de, hai catro ou cinco anos, se converter na nosa m?is devota e m?is encuberta seguidora polos nosos marcos e xurisdicci?ns, a chamada arqueolox?a espacio-paisax?stica  galega, imitando con m?is rebumbio que noces uns paradigmas de an?lise espacial dos anos 70  aplicados ? teor?a do central place [4], tentaba ?s apalpadas -quae verborum inmoderatio-, durante un aceirado e xeado inverno, reconstru?r , a paisaxe castrexa; un tempo Filipiense , a modo de quinta glaciaci?n Galega, na que arrefriar?an -e cun espectacular alarde de medios, en relaci?n inversa aos resultados obtidos, posibilitado pola peculiar estructura parental, clientelar, institucional e conxuntural dos seus voceiros, ? siciliana, a?nda arrefecen e arrefriar?n- o panorama arqueol?xico galego unha morea de paisaxes Boschianas, deenguedelladas taxidermias, ? vista est?n, e de pasteladas teses.


     


    En 1991[5]  e de novo en 1992 ao falar de A Terra como fundamento do Artellamento pol?tico e institucional de Galicia  xa estabamos en condici?ns de apuntar como Xunto ao xerarca relixioso con mallada para a exacci?n de rendas propia, o pr?ncipe exerce a funci?n soberana a traveso dos lazos de clientela que o vinculan aos se?ores dos Territorios econ?micos fragmentados [os se?ores dos castros e dos seus espacios xurisdiccionais] que conforman a Treba [6]. Neste Contexto institucional profundo sinalamos como individuos ou colectividades entraban en dependencia cun[ha] Treba ou cun nobre. Principes (e t?dolos seus efectivos con el) recib?an a submisi?n de particulares ou de unidades territoriais posiblemente a traveso dunha solemne cerimonia rexistrada ocasionalmente en torno ? sagrada pedra comunal [Croio Teut?tico crougintoudadigoe  ou altar rupestre da comunidade toudopalandaigae  [7]] do [lugar onde se celebraba a Asemblea da comunidade] *Oenac[h]/ Forum en torno ? que [dun xeito similar ao papel desenvolvido en similares circunstancias polo altar da igrexa Medieval] se fan estes pactos, procedemento non exclusivo dos Romanos, estas relaci?ns te?en un car?cter vertical que se corresponde coa estructura xerarquizada das sociedades cabaleirescas e en absoluto implican relaci?ns entre iguais (ex pari), sen?n supeditaci?n e vasalaxe pois os encomendados (clientes) pasaban in fidem acceptos  a engrosar os efectivos xentilicios do patr?n que os recebe como clientela s?a e dos seus .


     


    Os as? acollidos, encomendados se commendare  [8] ao patronus integraban como familiares a s?a clientela[9]. Unha linguaxe institucional moi espida, moi arcaizante e ? vez sumamente pl?stica. Nese mesmo marco enc?drase o modelo de relaci?n entre o poder mon?rquico e a oligarqu?a territorial da Galicia Medieval, e, antepasado dereito, en estado puro, do sistema vasal?tico feudal, o discriminado artellamento xer?rquico dentro do Territorio regula tam?n as relaci?ns humanas.


     


    Porque este procedemento era similar ao dos ind?xenas (Susarros / Lougeios, etc.) os hospitia ser?an utilizados con grande efectividade polos romanos para establecer n?s de clientela coas unidades pol?ticas de base territorial [as trebas] da Gallaecia. Tralo establecemento de relaci?ns de clientela Roma est? plenamente lexitimada para usar os homes de armas dos pr?ncipes territoriais da Gallaecia Antiga no seu beneficio e tam?n para exercer unha acci?n fiscal recibindo entre os obsequia o pago dun tributo (censum) en determinadas datas. 


     


     


    O contexto preb?lico, onde as rifas pol?ticas internas interterritoriais substitu?ranse trala conquista da Gallaecia, e durante todo o Imperio, por un grande teatro de operaci?ns no que participaban compa??as artelladas en torno aos seus mandos naturais e insignias tribais (vexillum) e as xentes dos territorios pol?ticos aut?nomos do Noroeste que logo recibir?an o nome xur?dico de peregrini, homes libres gobernados de acordo cos seus usos e costumes vivindo autonomamente dentro da esfera abafante de Roma[10], dar?a paso, por motivos e circunstancias, segundo se desprende do xu?zo dos histori?grafos, similares aos motivos e circunstancias que moveron aos brit?ns, dramaticamente expostos estes en acendidos discursos por T?cito no seu Agricola, a sublevarse contra o abuso fiscal imposto polo dominador romano, ao alzamento xeneralizado de todas as trebas do Noroeste e do Norte Peninsular unidas as s?as forzas no 27 a.C. para sacudirse o xugo imperial.


     


    Vemos sublevarse, loitar acubillados nos montes e nas fragas e morrer heroicamente aos Astures -da man de Estrab?n, de Floro, de Di?n Casio, de Apiano, de Horacio e de Orosio e a?nda poder?an verse novas autopsias, nos recentes e documentados estudios, de Eduardo peralta Labrador (2000, pp. 261-282) e de Manuel Salinas de Fr?as (1998, p. 141-153), sobre este asunto[11],  na enorme importancia e alcance dos papeis de Antonio Rodr?guez Colmenero que inciden en demostrar e lembrar como as fontes chaman Astures[12] aos Galaicos que, pas?ndose o cabo Prior e os Cabalos, habitan na cornixa Cant?brica[13]- e aos C?ntabros contra a crueldade de Carisio e ref?renos Di?n Casio as dificultades diante da guerra de guerrillas de Augusto cando acubillados [astures e c?ntabros] nas s?as esgrevias fortificaci?ns, non se lle achegaban nin se lle pu?an a man por usar eles todos armas arroxadizas [ &]  [14] 


     


    Contrasta o feito de que os dous edictos do xenocida civilizador Augusto contidos no bronce de Bembibre se poidan traducir con facilidade, coa dificultade que aos estudiosos establece a s?a doada comprensi?n institucional ao carecerse de un modelo fiable de organizaci?n territorial.


     


     


     


     


    1? EDICTO


    Tras dunha rebeli?n xeneralizada [ desciscentibus ceteris ]  das tribos do NW entre a que estaba a treba de, e dos, Susarros, hoxe, baixo 33 lustros de administraci?n Leonesa,  os arciprestados de Toreno e Bembibre de cultura e fala galega, Augusto, exim?ndoo de cargas fiscais feudovasal?ticas consuetudinarias e conserv?ndolle o espacio xurisdiccional que ti?a, premia a un castro da tribo mencionada que lle foi fiel [permansisse in officio]aos invasores traizoando aos patriotas.


     


     


     


     


    1.                                           IMP(ERATOR) CAESAR DIVI FIL(IVS) AVG(VSTVS) TRIB(VNICIA) POT(ESTATE)


    2.                                           V IIII ET PRO(CONSVLE) DICIT


    3.                                          






    CASTELLANOS PAEMEIOBRIGENSES EX


    4.                                           GENTE SVSARRORVM DESCISCENTIBVS


    5.                                           CETERIS perMANSISSE IN OFFICIO COG-


    6.                                           NOVI EX OMNIBVUS LEGATIS MEIS QVI


    7.                                           TRANSDVRIANAE PROVINCIAE PRAE-


    8.                                           FVERVNT ITAQVE EOS VNIVERSOS IM-


    9.                                           MUNITATE perPETVA DONO QVOSQ(VE)


    10.                                        AGROS ET QVIBVS FINIBVS POSSEDE-


    11.                                        RVNT LVCIO SESTIO QVIRINALE LEG(ATO)


    12.                                        MEO EAM PROVINCIAM OPTINENTEM


    13.                                        EOS AGROS SINE CONTROVERSIA POSSI-


    14.                                        DERE IVBEO


     


     


     


     


     









     


     


     


     


     


    1? EDICTO:


     


     


     


    O Emperador C?sar Augusto, fillo do divino (C?sar) na s?a nona potestade tribunicia e o seu proconsulado d?:


     Souben por t?dolos meus legados que o foran da provincia Transduri?n[15]de que, separ?ndose os demais, os castrexos[16] Paemeiobrigenses da xente dos Susarros permaneceron no seu deber[17]. Emporiso conc?dolles a todos  eles a inmunidade[18] perpetua e ordeno que os campos e lindes aqueles que posu?ran cando meu legado Lucio Sestio Quirinal obtivera esa provincia, que pos?an ditos campos sen litixio alg?n.


     



    O segundo edicto parece consecuencia do primeiro ?C?l foi o problema que deu p? ? s?a redacci?n?


     


    O segundo Edicto de Narbona Marcia redactar?ase ao d?a seguinte da confecci?n do primeiro, tentando posiblemente Augusto, diante do reparo dos seus conselleiros, solucionar o serio problema de recrutamento que a nova posici?n de privilexio dun dos seus castros creaba ? treba de, e dos, Susarros para prestar complidamente o servicio de armas (a obriga de prestar auxilium indo armado a defender ao se?or  dominus / patronus, posiblemente a mesma obriga que na Alta Idade Media (B?chsensch?tz 1995, 62-63) recibir?a o nome de fonsado ou fossatum). Pois, comparable, si se nos tolera, a unha fidalgu?a fiscal medieval, o feito da concesi?n da inmunidade aos castrexos Paemeiobrigenses, levando parella a isenci?n do servicio militar, dificultar?a cubrir t?dolos efectivos militares dacabalo e de infanter?a a unha, posiblemente debilitada, vexillatio tribal de, e dos, Susarros.


     


    En principio - como tam?n parece sospeitalo G?za Alf?ldi-[19]  a isenci?n das cargas fiscais aos Paemeiobrigenses, concesi?n  esta que na Idade Media se chama fidalgu?a fiscal , ao dar lugar tam?n a isenci?n da obriga de prestar servicio militar, deixar?a teoricamente  ? treba, civitas / populus ou territorio pol?tico  e ? xente dos Susarros, por dereito de conquista clientes agora do emperador e sometidos as obrigas mutuas das relaci?ns sinalagm?ticas propias da clientela e do padroado, sen posibilidades de reunir, con intendencia propia e baixo o mando e bandeiras dos cadros nobiliarios de seu, unha compa??a auxiliar tribal.


     


    Ao ampliarse posiblemente a cont?a da cota que lles estar?a asinado consuetudinariamente, os demais castros e territorios xurisdiccionais susarros, corr?an, o risco de verse constrinxidos, ou imposibilitados para cubrir, cadanseu cun n?mero maior de homes[20],o continxente tribal clientelar, a vexillatio da treba, quizais unha centuria. Augusto e os seus conselleiros, por mor da inmunidade perpetua concedida aos esquiroles  que levar?a parella a mencionada isenci?n do servicio  de armas (obriga que, gravando aos demais castros dos Susarros, agachada na verba censum , envolvendo un amplo abano de de prestaci?ns consuetudinarias ind?xenas, se ver?a incrementada agora proporcionalmente no resto dos castros pecheiros dunha treba presuntamente modesta), temer?an de non por en marcha as medidas correctoras contempladas no segundo Edicto, verse privados do concurso da infanter?a e da cabaler?a Paemeiobriga.


     


    2? EDICTO


     


    O Emperador, tras de revistar con precipitaci?n o asunto do d?a anterior: Restablezoaos Castrexos Paemeiobrigenses da xente[21] dos Susarros, aos que antes concedera a inmunidade plena, ao lugar de seu.  no segundo edicto ver?ase na obriga de resolver puntualmente o problema que, derivado da s?a exemplar, interesada e propagandista largueza, compromet?a a suficiencia e a viabilidade dos Susarros para o reclutamento dos seus efectivos Tribais. Polo que contando cortesmente coa aquiescencia anticipada da civitasou treba de Valdeorras, en Narbona Martia, os d?as 16 e 15 das Kalendas de marzo, sendo c?nsules Marco Druso Lib?n e Lucio Calpurnio Pis?n , Augusto far?a unha diplom?tica reasignaci?n no segundo edicto mandando que os Aliobrigaci?os de Valdeorras cumprisen cos seu veci?os t?dalas s?as munera  ou obrigas fiscais.


     


    Sendo a bisbarra galega de Valdeorras, a Civitas Guigurrorum , unha treba sen d?bida m?is grande e m?is vizosa que a s?a veci?a dos Susarros, modestos habitantes das Terras de Toreno e Bembibre,  posiblemente, toda vez que o servicio militar hab?a que prestalo, sobrada de efectivos humanos, a Terra de Val de Geurros  nin pod?a negarse a cumprir unha orde imperial[22], nin deb?a ter incomodo en ceder vontariamente  aos seus veci?os parte dos seus homes, contando cun exceso de cota  que de calquera xeito segundo o arbitrio do fachendoso conquistador se adscribir?a ou reasignar?a a outras unidades.


     


    15.                                        CASTELLANIS PAEMEIOBRIGENSIBVS EX


    16.                                       






    GENTE  SVSARRORVM QVIBVS ANTE EA[M]


    17.                                        IMMVNITATEM OMNIVM RERVM DEDE-


    18.                                        RAM EORVM LOCO RESTITVO CASTELLANO[S]


    19.                                        ALIOBRIGIAECINOS EX GENTE GIGVRRO-


    20.                                        RVM VOLENTE IPSA CIVITATE EOSQVE


    21.                                        CASTELLANOS ALIOBRIGIAECINOS OM-


    22.                                        NE MVNERE FVNGI IVBEO CVM


    23.                                        SVSARRIS


    24.                                        ACTVM NARBONE MARTIO


    25.                                        XVI ET XV K(ALENDAS) MARTIAS M(ARCO) DRVSO LI-


    26.                                        BONE LVCIO CALPVRNIO PISONE


    27.                                        CO(N)S(VLIBVS


     


     


     


     


    2? EDICTO:


     


    Restablezoaos Castrexos Paemeobrigenses da xente dos Susarros, aos que antes concedera a inmunidade plena, ao lugar de seu. 


    Aos Castrexos Aliobrigiaeci?os da xente dos Geurros[23], quer?ndoo esa cidade[24], mando que os Castrexos Aliobrigaeci?os paguen t?dalas cargas fiscais[25] c?s Susarros.


     Feito en Narbona Martia, os d?as 16 e 15 das Kalendas de marzo, sendo c?nsules Marco Druso Lib?n e Lucio Calpurnio Pis?n .


     


    Tomando prestado para este fin o castro ou aldea fortificada de Aliobriga e os seus habitantes, xente do vizoso territorio pol?tico aut?nomo de Valdeorras[26], cambiando a xurisdicci?n, ou si se prefire recorrendo ao mencionado expediente da atribuci?n, o conquistador e patr?ns Augusto co segundo edicto solucionar?a o problema da vexillatio  dos Susarros, corpo auxiliar comparable ? hoste ou ? mesnada medieval, de cubrir os efectivos necesarios garant?ndose o auxilium dos efectivos xentilicios desta Treba e cubr?ndose , ao alixeirar a prema fiscal, de paso as costas contra novas revoltas.


     






    [1] Acompa?ada da seguinte traduccion ao castel?n de Jes?s Rodriguez Morales [El Emperador C?sar Augusto, hijo del Divino (C?sar), durante su novena potestad tribunicia y proconsulado, dice: Concedo a todos


    los habitantes del castro Paemeiobrigense, de la gente de los susarros la inmunidad perpetua y todos los campos en el territorio que han ocupado, ya que he sabido por todos nis legados anteriores en la Provincia Transduriana que abandonando a todos los demas (pueblos aquellos cumplieron hasta el final con sus obligaciones.


    Para Lucio Sestio Quirinal, que ha obtenido mi legatura en esa provincia,ordeno que posean estos campos sin controversia alguna.


    Para los habitantes del castro Paemeiobrigense, de la gente de los Susarros, de los que m?s arriba habia concedido la inmunidad completa, restituyo en el lugar de estos (devuelvo a su lugar) a los del castro Allobriguiaecino de la gente de los Guigurros puesto que voluntariamente lo quiere la misma ciudad (De los Paemeiobrigenses)


    Y a estos habitantes del castro Allobrigaecino que cumplan t?das sus obligaciones con (dentro de la gente de) los Susarros.Dado en Narbona Marcia el 16 y 15 de las calendas de Marzo, siendo c?nsules Marco Druso Lib?n y Lucio Calpurnio Pis?n. (14 y 15 de febrero del 15 aC.)]


     



    [2] N. D. Fustel de Coulanges, en 1908 veu perfectamente a continuidade dos lindes xurisdiccionais do castro ? villa Romana e ? villa Medieval.



    [3] Henri Hubert: Les Celtes.1932.



    [4]  Un exemplo a seguir o fora D.L. Clarke , 1972 pp 801-869, que aplicara en torno a Glastonbury un modelo integrado de relaci?n entre castros e asentamentos abertos, coa in?til pretensi?n de reconstruir os territorios castrexos mediante o estudio da s?a distribuci?n, metodolox?a criticada, tam?n precipitadamente, por J. R. Collis (1981,  pp. 66-76), ao observar que non eran contemporaneos os castros estudiados no modelo de Clarke, e por Olivier B?chsensch?tz quen, ante este feito certamente irrelevante no modelo continuista que presentamos, concl?e que ?, m?lia que a tentaci?n de facelo e grande, abondo perigoso construir un modelo baseado nos castros cando ? s?a dataci?n e incerta (1995, pp. 61) .



    [5] A. Pena:1991, pp.116-125.



    [6]  Polibio descrebe as avantaxes de ter unha nutrida clientela para o nobre galo e C?sar sinala as avantaxes rec?procas do sistema de clientela para os se?ores e os seus seguidores. Cf. T.G.E. Powell. 1960.



    [7] E aqu? algunha non tivo m?is remedio que citar.



    [8]  C?sar: De Bello Gallico. VI, 27,7



    [9] O v?nculo, que se transmite de pais a fillos non se pod?a extender al?n da terceira xeneraci?n ( P. de Francisci. 1959 ) e colateralmente ao sexto grao, hab?a que renovalo como ocurr?a cos foros medievais cando caducaban e este  ? [como xa vimos] o sentido da Tabula de Castromao do ano 132 d. C. que establece unha relaci?n sinalagm?tica entre os Coelerni e o prefecto da cohorte I dos Celt?beros C. Antonio Aquilo. O mantenemento dos Territoria polos seus pr?ncipes depender? estreitamente do respecto e o cumplimento dos pactos establecidos por ambas partes.  Obra citada, pp. 28.


     



    [10]  A. Pena.1992, pp. 27-31.



    [11] E m?is interesantes o ser?an de non ningunear deliberadamente os autores interpostos o papel da Gallaecia



    [12] Un heroe troiano nomeado Astur, foille familiar a Augusto, descendente asemade do heroe troiano Eneas, e mentras este ?ltimo chegou providencialmene ?s costas Euboicas de Cumas na nave sin Palinuro, o primeiro, segundo nos refire Virgilio cun casco de tres penachos, surcar?a dacabalo o oceano fuxindo de Troia. Dentro do contexto das xenealox?as fant?sticas celtas, hai que considerar ao menos o feito de que nada impide importar, ao igoal que se importaba o vi?o hai ao menos dous mil anos segundo o amosa, exclu?ndo unha orixe Medieval, a an?lise xen?tica das cepas aut?ctonas da variedade Albari?o das Rias Baixas, as tradici?ns ?picas hom?ricas, recollendose a especie dunha fabulosa chegada de Astur ao mar Cant?bro. como cecais nos ilustre -contradecindo outras pretensi?ns m?is asalmonadas e psicopompas- a  chamada Diadema de Ribadeo  ou de San Xoan de Oscos . Outro tanto suceder?a c? antrop?nimo Coronero tomado probablemente de la Iliada, do mesmo modo que tomaban os seus nomes da Materia de Breta?a os cabaleiros galegos medievais como Lan?arote de Lago ou Pedro Galv?n de Santa Marta.



    [13]   O resto, e dicir a meirande parte de Iberia, encontrase baixo o legado consular, que ten baixo o seu mando un ex?rcito considerable de perto de tres lexions e tres legados: destes, un con d?as lexi?ns garda todo o territorio situado al?n o Douro cara o Norte, cham?ndoselles a estes habitantes con anterioridade lusitanos e agora Galaicos, a eles unenselles as monta?as septentrionais con inclusi?n dos Astures e C?ntabros  Estrab?n. III, 4,20; Coma o v? Antonio Rodriguez Colmenero [ &] dentro da tem?tica c?ntabra da Guerra incl?ese o episodio do Mons Medullius e o da conquista das ulteriores Gallaeciae partes, quae montibus silvisque censitae Oc?ano terminantur (Orosio, VI 21, 6-7.) ; pero el Mons Medullius achar?ase segundo as afirmaci?ns de Orosio, nas inmediaci?ns do Mi?o [comentada con Raquel Casal Garc?a hai uns anos, en presencia do grupo de arqueolox?a da terra de Trasancos, de Fernando Alonso Romero e de Don Luis Monteagudo, unha at?pica e misteriosa inscripci?n ourens?n de pereiro de Aguiar: SICENATA PACATA, considerando este autor ent?n a posibilidade dunha lectio  vencida (forma pasiva *segenata dun hipot?tico vervo celta vencer *Seg- victoreada, vencida ) e pacificada ; dat?ndoa Monteagudo polo tipo de letra perto do s.I a.C., vendo todos a posibilidade remota dunha relaci?n desta inscripci?n coas guerras de Augusto e c? episodio de Medulio, quedouse de facer alg?n d?a un estudio da ?reana que se ubica. No Anuario Brigantino (2000, p.75) n?22, escribe D. Luis Monteagudo nuns comentarios a traducci?n d­­­­­o  Edicto de Bembibre felizmente: Quiz? la ?nica  posible inscripci?n (de solo una palabra prelatina) ser?a biling?e grabada nunha pena de Vilari?o 2,5 kN pereiro de Aguiar 7kNE Ourense: SICENATA PACATA quieta, pacificada  caracteres datables quiz? antes de Cristo; ie *sek deixar, estar tranquilo; lat. segnis lento, preguiceiro  POK896; e > i: *bhrega >gall? friga(-ha) fisura  en Fieiro Arcos 9kNW Mazaricos, Coru?a, ie *bhreg romper  POK 165. Agora ben, relacionando estos dous significados coa situaci?n flumini Minio inminentem do castelo (alto-medieval? con tradici?n de grande batalla e situado ca 400 m. Sobre y al S.de la inscripci?n) ? loxico- concl?e o sabio profesor- que aqu? puido estar o tan buscado Medulium Montem(Orosio VI 21,5)onde os derradeiros combatentes callaicos para evitar a esclavitude suicidaronse certatim (? porf?a, con emulaci?n) igne ferro et veneno. Orosio ib. ] e esas partes de Gallaeciae, ainda que Orosio escriba dentro da realidade politica da Gallaecia do seu tempo, son as da Gallaecia oce?nica actual; o que conlevaria con outros argumentos, que te?amos que falar, ao menos como obxectivos de conquista por parte de Roma, dunha Cantabria amplia, que comprenderia todas as terras ba?adas polo Mare Cantabrum, circunscribindose a Asturia preb?lica as monta?as situadas ao mediod?a do Bierzo e llanuras orientais conlindantes  El m?s antiguo documento & (a?o 15 a. C.) Cuadernos de Estudios Gallegos , Tomo XLVII, fasciculo 112, Santiago 2000 p. 20.



    [14]  DI?N CASIO LIII, 25, 2 e 5-8; e 26, 1



    [15]  De tra-lo r?o Douro.



    [16] Xa que se fala de Cultura Castrexa , Arte Castrexa  en non de  Cultura Castel?n  ou de Arte Castel?n  ao traducirse  a verba latina castellum por castro, en consecuencia castellanis >castrexos e non castellanos  ou castel?ns, termo que en Galicia se reservar? para os habitantes de Castela ou para os residentes nun castelo medieval.



    [17] Conf. Caio Xulio C?sar. De Bello Civili. LXXXV oficcium suum praestitisse  oficcium praestare, comprir co seu deber.



    [18] Ni mesmo sentido que ten esta verba na Idade Media , esto ? a isenci?n de impostos e do servicio militar, o auxilium ou o fossatum ou fonsado Medieval.



    [19]  Comunicaci?n personal nunha conferencia na Facultade de Humanidades de Ferrol en Maio de 2000 baixo o ep?grafe: El Edicto de Augusto en el Bierzo.



    [20]  En 1991 diciamos ( Pena en Nar?n &v. I p 137)   por outra parte os efectivos militares destes estados, ou territoria, como gustan de nomealos os diplomas medievais, formaron en torno aos seus mandos naturais, nas tropas auxiliares ou nas vexillationes do ex?rcito, con bandeira (vexillum) propia[ &] 



    [21] gentes/gentilitates refiren sin m?is no Noroeste, na Gallaecia, como levamos apuntando dende 1991 ao conxunto da poblaci?n, esto ? aos habitantes, ? xente, dun castro ou dunha treba ou tribo.



    [22] iubeo &volente ipsa civitate



    [23] Geurros ? o nome Alto Medieval dos Guigurri, hoxe Valdeorras.



    [24] Folga dicir que, pagado o censum ou capitaci?n como na Alta Idade Media por cada habitante dun castro cabo da casa, home libre ou pecheiro, ao ser coma dixemos presumiblemente unha polis?mica taxa fixa e da mesma cont?a para todos, ? dicir un amplo paquete impositivo  comprensivo de rendas, de servicios xurisdiccionais e auxillium ou prestaci?ns personais coas armas, postos a pagar unhas cargas que non revert?an na comunidade sen?n no Imperio, aos Castrexos Aliobrigaeci?os tanto lles ter?a, e non deber?a o Territorio Pol?tico ao que estos castrexos pertenc?an: os Guigurros, Terra e arciprestado de Valdeorras, nin ser?a prudente, por alg?n impedimento a unha orde imperial- para cubrir con parte dos homes seus os efectivos adfines (lim?trofes e parentes) da treba dos Susarros (probablemente encadrados nas Terras e arciprestados de Toreno e Bembibre) que se v?an agora por mor da imperial largueza nun grave apreto ao quedar exentos os homes do Castro Paemeiobrigense das taxas e do cumplimento do servicio militar co resto da treba.



    [25]  Probablemente o tributum capitis taxa fixa consistente en rendas en especie pagada polos cabos da casa  de abaixo ? arriba, a  etnicidade  celta destes pobos baseada na existencia de territorios pol?ticos aut?nomos, trebas, tribos ou civitates/populi , independentes e pol?ticamente aut?nomasbaixo reges ou principes , dependentes unhas de outras por vontade propia contribu?das (contributae, tras anoar lazos de clientela e hospitalidade, -entendanse nunca horizontais, entre igoais, ex pari, sen?n verticais de supeditaci?n e vasalaxe, de abaixa a arriba-, que eisixen o pago dun imposto , cis/censum ) unha ou varias trebas con outa m?is poderosa, ou independizadas  ou descontribuidas como sucedera trala campa?a de D. Iunio Bruto do 137 a C (Estrab?n III 3,5) para debilitar o conquistador a forza das tribus poderosas -como cecais amose o Bronce de Lascuta (CIL II 5041); ou atribuidas ? forza polo nova amo as tribus soberbias  a outras de contrastada fidelidade (at/tributae). Aqu? o edicto aparenta compensar ao territorio pol?tico dos Susarros pola perda das rendas en prestaci?ns personais dun dos seus castros, o Castro Pameiobrigo ao quedar os seus habitantes isentos non solo do pago de rendas xurisdiccionais senon tam?n da obriga de prestar auxillium, axuda militar aoconquistador.


     



    [26] Treba, tribo, civitas / populus ou territorium, dos Geurros  ou Gigurri.


     


    Salud y Gloria caros y caras. Haiga Paz.


    Que nos vamos a Bembribre nuestras paredrias a tomarnos una TAPA con nuestro caro trasnillo sumicio Mobinicio.


    Ya contaremos m?s mentiras a la vuelta. Que las verdades de hoy son las mentiras del ma?ana.

  5. #5 crougintoudadigo 11 de abr. 2008

    Vaya se cortó. perdón. Decíamos arriba



    1º EDICTO


    Tras dunha rebelión xeneralizada [ “desciscentibus ceteris”]  das tribos do NW entre a que estaba a treba de, e dos, Susarros, hoxe, baixo 33 lustros de administración Leonesa,  os arciprestados de Toreno e Bembibre de cultura e fala galega, Augusto, eximíndoo de cargas fiscais feudovasaláticas consuetudinarias e conservándolle o espacio xurisdiccional que tiña, premia a un castro da tribo mencionada que lle foi fiel [permansisse in officio]aos invasores traizoando aos patriotas.


     


     


     


     


    1.                                           IMP(ERATOR) CAESAR DIVI FIL(IVS) AVG(VSTVS) TRIB(VNICIA) POT(ESTATE)


    2.                                           V IIII ET PRO(CONSVLE) DICIT


    3.                                          






    CASTELLANOS PAEMEIOBRIGENSES EX


    4.                                           GENTE SVSARRORVM DESCISCENTIBVS


    5.                                           CETERIS perMANSISSE IN OFFICIO COG-


    6.                                           NOVI EX OMNIBVUS LEGATIS MEIS QVI


    7.                                           TRANSDVRIANAE PROVINCIAE PRAE-


    8.                                           FVERVNT ITAQVE EOS VNIVERSOS IM-


    9.                                           MUNITATE perPETVA DONO QVOSQ(VE)


    10.                                        AGROS ET QVIBVS FINIBVS POSSEDE-


    11.                                        RVNT LVCIO SESTIO QVIRINALE LEG(ATO)


    12.                                        MEO EAM PROVINCIAM OPTINENTEM


    13.                                        EOS AGROS SINE CONTROVERSIA POSSI-


    14.                                        DERE IVBEO


     


     


     


     


     









     


     


     


     


     


    1º EDICTO:


     


     


     


    O Emperador César Augusto, fillo do divino (César) na súa nona potestade tribunicia e o seu proconsulado dí:


     Souben por tódolos meus legados que o foran da provincia Transdurián[1]de que, separándose os demais, os castrexos[2] Paemeiobrigenses da xente dos Susarros permaneceron no seu deber[3]. Emporiso concédolles a todos  eles a inmunidade[4] perpetua e ordeno que os campos e lindes aqueles que posuíran cando meu legado Lucio Sestio Quirinal obtivera esa provincia, que posúan ditos campos sen litixio algún.


     



    O segundo edicto parece consecuencia do primeiro ¿Cál foi o problema que deu pé á súa redacción?


     


    O segundo Edicto de Narbona Marcia redactaríase ao día seguinte da confección do primeiro, tentando posiblemente Augusto, diante do reparo dos seus conselleiros, solucionar o serio problema de recrutamento que a nova posición de privilexio dun dos seus castros creaba á treba de, e dos, Susarros para prestar complidamente o servicio de armas (a obriga de prestar auxilium indo armado a defender ao señor  dominus / patronus, posiblemente a mesma obriga que na Alta Idade Media (Büchsenschütz 1995, 62-63) recibiría o nome de fonsado ou fossatum). Pois, comparable, si se nos tolera, a unha fidalguía fiscal medieval, o feito da concesión da inmunidade aos castrexos Paemeiobrigenses, levando parella a isención do servicio militar, dificultaría cubrir tódolos efectivos militares dacabalo e de infantería a unha, posiblemente debilitada, vexillatio tribal de, e dos, Susarros.


     


    En principio - como tamén parece sospeitalo Géza Alföldi-[5]  a isención das cargas fiscais aos Paemeiobrigenses, concesión  esta que na Idade Media se chama “fidalguía fiscal”, ao dar lugar tamén a isención da obriga de prestar servicio militar, deixaría teoricamente  á treba, civitas / populus ou “territorio político” e á xente dos Susarros, por dereito de conquista clientes agora do emperador e sometidos as obrigas mutuas das relacións sinalagmáticas propias da clientela e do padroado, sen posibilidades de reunir, con intendencia propia e baixo o mando e bandeiras dos cadros nobiliarios de seu, unha compañía auxiliar tribal.


     


    Ao ampliarse posiblemente a contía da cota que lles estaría asinado consuetudinariamente, os demais castros e territorios xurisdiccionais susarros, corrían, o risco de verse constrinxidos, ou imposibilitados para cubrir, cadanseu cun número maior de homes[6],o continxente tribal clientelar, a vexillatio da treba, quizais unha centuria. Augusto e os seus conselleiros, por mor da inmunidade perpetua concedida aos “esquiroles” que levaría parella a mencionada isención do “servicio” de armas (obriga que, gravando aos demais castros dos Susarros, agachada na verba “censum”, envolvendo un amplo abano de de prestacións consuetudinarias indíxenas, se vería incrementada agora proporcionalmente no resto dos castros pecheiros dunha treba presuntamente modesta), temerían de non por en marcha as medidas correctoras contempladas no segundo Edicto, verse privados do concurso da infantería e da cabalería Paemeiobriga.


     


    2º EDICTO


     


    O Emperador, tras de revistar con precipitación o asunto do día anterior: Restablezoaos Castrexos Paemeiobrigenses da xente[7] dos Susarros, aos que antes concedera a inmunidade plena, ao lugar de seu.” no segundo edicto veríase na obriga de resolver puntualmente o problema que, derivado da súa exemplar, interesada e propagandista largueza, comprometía a suficiencia e a viabilidade dos Susarros para o reclutamento dos seus efectivos Tribais. Polo que contando cortesmente coa aquiescencia anticipada da civitasou treba de Valdeorras, “en Narbona Martia, os días 16 e 15 das Kalendas de marzo, sendo cónsules Marco Druso Libón e Lucio Calpurnio Pisón”, Augusto faría unha diplomática reasignación no segundo edicto mandando que os Aliobrigaciños de Valdeorras cumprisen cos seu veciños tódalas súas “munera” ou obrigas fiscais.


     


    Sendo a bisbarra galega de Valdeorras, a Civitas Guigurrorum , unha treba sen dúbida máis grande e máis vizosa que a súa veciña dos Susarros, modestos habitantes das Terras de Toreno e Bembibre,  posiblemente, toda vez que o servicio militar había que prestalo, sobrada de efectivos humanos, a Terra de “Val de Geurros” nin podía negarse a cumprir unha orde imperial[8], nin debía ter incomodo en ceder “vontariamente” aos seus veciños parte dos seus homes, contando cun “exceso de cota” que de calquera xeito segundo o arbitrio do fachendoso conquistador se adscribiría ou reasignaría a outras unidades.


     


    15.                                        CASTELLANIS PAEMEIOBRIGENSIBVS EX


    16.                                       






    GENTE  SVSARRORVM QVIBVS ANTE EA[M]


    17.                                        IMMVNITATEM OMNIVM RERVM DEDE-


    18.                                        RAM EORVM LOCO RESTITVO CASTELLANO[S]


    19.                                        ALIOBRIGIAECINOS EX GENTE GIGVRRO-


    20.                                        RVM VOLENTE IPSA CIVITATE EOSQVE


    21.                                        CASTELLANOS ALIOBRIGIAECINOS OM-


    22.                                        NE MVNERE FVNGI IVBEO CVM


    23.                                        SVSARRIS


    24.                                        ACTVM NARBONE MARTIO


    25.                                        XVI ET XV K(ALENDAS) MARTIAS M(ARCO) DRVSO LI-


    26.                                        BONE LVCIO CALPVRNIO PISONE


    27.                                        CO(N)S(VLIBVS


     


     


     


     


    2º EDICTO:


     


    “Restablezoaos Castrexos Paemeobrigenses da xente dos Susarros, aos que antes concedera a inmunidade plena, ao lugar de seu.”


    “Aos Castrexos Aliobrigiaeciños da xente dos Geurros[9], queréndoo esa cidade[10], mando que os Castrexos Aliobrigaeciños paguen tódalas cargas fiscais[11] cós Susarros.


     Feito en Narbona Martia, os días 16 e 15 das Kalendas de marzo, sendo cónsules Marco Druso Libón e Lucio Calpurnio Pisón”.


     


    Tomando prestado para este fin o castro ou aldea fortificada de Aliobriga e os seus habitantes, xente do vizoso territorio político autónomo de Valdeorras[12], cambiando a xurisdicción, ou si se prefire recorrendo ao mencionado expediente da atribución, o conquistador e patróns Augusto co segundo edicto solucionaría o problema da “vexillatio” dos Susarros, corpo auxiliar comparable á hoste ou á mesnada medieval, de cubrir os efectivos necesarios garantíndose o auxilium dos efectivos xentilicios desta Treba e cubríndose , ao alixeirar a prema fiscal, de paso as costas contra novas revoltas.


     


     


     


    CONCLUSIÓNS


     


                Poderíanse tirar outras moitas conclusións cobrando sentido as cláusulas de reposición contidas en ámbolos dous edictos de Augusto:“e tódolos campos e límites que xa tiñan antes mando que os ocupen sen controversia algunha” ou “restablezo ao lugar de seu aos castrexos Aliobrigaeciños” de inserirmos o “Bronce de Bembibre” no horizonte institucional analizado nestes papeis.


     


    Visualmente e como marco institucional as verbas de Augusto sírvanos aquí como ilustración de todo o exposto, una lámina A) onde, debuxado baixo a nosa dirección por Eva Merlán, nun libro para nenos editado polo Concello de Narón en 1993,  nun cadro evolutivo, amosando pervivencias de inmobiliario arqueolóxico xurisdiccional de longa duración, se figura o paso do Castro á Villa galaico-romana e medieval;






     e una lámina B) onde sobre o territorio dos Ártabros, Trasancos ou Tartares, decoirado  por un inmobiliario arqueolóxico nun perenne marco xeográfico e institucional milenario contense o cadro evolutivo deste Territorio Político  similar ao das outras unidades territoriais, celto-atlánticas e indoeuropeas que Renfrew 1984: 85, chamaría early state module “ESM”, tal e como figura representado no estudio factográfico - transcrición incluída do códice do AHN, clero, 64 b de San Martiño de Xuvia por min realizada – intitulado (véxanse comparativamente estudios destes territorios de Johnson & Earle. 1987, p. 207; Firth. 1936; Sahlins. 1958; Kirchoff. 1955; Carneiro, R. L. 1970; Gibson 1990; Gibson & Geselowitz. 1988; Service. 1975): “A Terra de Trasancos ollada dende os mosteiros de Pedroso e Xuvia na Idade Media,” de 1992.


     


    A)


     


    O paso do Castro á Villa galaico-romana e medieval ilustra a permanencia institucional e xurisdiccional dun dos espacios acoutados da freguesía de O Val, Concello de Narón, conformada posiblemente por cinco castros ou xurisdiccións primordiais[13] que deron pé, conservándose sempre o mesmo espacio e os mesmos limites cos mesmos marcos, mámoas moitos deles, a cinco villae Medievais e, xa no século XVI a cinco coutos xurisdiccionais. Como axiña o estarán a ver nosos encubertos seguidores paisaxistas, non escollemos aleatoriamente esta ilustración, máis por existir na parroquia moitas veces unha versión galega do coicedirlandés, chamado Quintá ou Quintana, un quinto espacio xurisdiccional  situado no centro da fregresía,  non sempre un castro, que , con máis de medio millar de topónimos e circunstancias similares, en moitas ocasións podería da lugar aínda construída en lugares aparentemente deshabitados á propia igrexa parroquial.









    Sen esquecermos que para comprender a estructura territorial das civitates/ populi , castella / domi que amosan as fontes clásicas e seguirlle os pasos á súa evolución convén analizar o mecanismo socioinstitucional interno do territorio político comparativamente a través da mirada das fontes altomedievais [14] como para as Galias o vira Foustel de Coulanges (1908) e para Galicia o vimos nos ao lembrar a xénese e o desenvolvemento do territorio xurisdiccional do castro[15], <os indicios que temos sobre usos e costumes atávicos na agricultura galega permítenos supor que os usos comunais nas agras (testemuñados na península pola fontes: M. Iuniano Iustino Epitoma XLIV, 36) non impiden no horizonte céltico que se dividiran estas en tenzas de cadanseu labrego ben demarcadas que a arqueoloxía non intervencionista amosa nas ladeiras aterradas (Eiravedra, Sedes) próximas ao castro. Trala colleita os monllos dispostos o pe das leiras serían dezmados polo señor e polo clero indíxena  con distintos criterios dependendo da posición do labrego (home libre con bois e terras, servo cós bois e a terra posta polo señor). Polo que permite ver o sistema comparativo (Gibson 1988, 1990; Paterson 1981,1991 e 1994; Webster 1990) os usos agrícolas serían moi estables cá división en tres follas das parcelas e a rotación de cultivos […] sistema este que non altera o medio e, conserva os recursos naturais.


     


    Unha testemuña indirecta (M. Iuniano Iustino Epitoma XLIV, 36) confirma a existencia de decrúas e rozas nos montes que demandan usos comunais (quizais cada 20, 30 ou 40 anos como veuse facendo ata a presente centuria).


    Coa chamada ‘romanización’ -concepto que todos usamos pero convén dicilo non está definido no Nw- a vida cotián dos castros non sofre variacións- salvo un aumento nas detraccións campesiñas por mor de novas taxas- tampouco o medio nin as estructuras políticas.


     


    Semella innegable que existiu sempre unha circulación comercial -obxectos de luxo importados polas elites- integrada nos “world economic Systhems” estendida a países e culturas remotas, e que na dominación estenderonse productos (vino e aceite) costumes e obxectos mediterráneos e romanos. Na lingua o latín foi empregado na escrita nas relacións có imperio, e o alfabeto da lingua vernácula (literalmente dos escravos) nos usos e costumes indíxenas- como amosan as inscricións lusitanas- do clero desaparecendo da escrita cando empreguen estes o latín nos textos trala súa conversión masiva ao cristianismo. O pobo nunca falou propiamente latín. Resumindo podemos dicir que no período chamado dos castros entre os anos 600 antes da nosa era, ata o 500 da era actual, a xente vive dentro dos muros, pero desenvolve a súa actividade social e económica de labregos e gandeiros fora da casa, nas terras de cultivo e pastos nun espacio económico exterior demarcado por límites e marcos de gran pervivencia. Poren, o castro sería o asentamento humanizador da paisaxe (1). Dentro da mesma demarcación van evolucionando os asentamentos, e os labregos pasan a vivir en cachoupas, modestas grañas illadas, mentres os señores poderosos constrúense villae o xeito romano (2). Neste espacio de tempo entre os anos 300 e 600 da nosa era o antigo territorio dos castros pasaría polas dúas opcións descritas.


     


    Entre os anos 400 e 800 da nosa era, entrado xa na Alta Idade Media, os señores mais modestos constrúen “castronelas”. (defended farmsteads) grañas defendidas ás que chaman villae (3), evolucionando así o tipo de asentamento, pero conservando a demarcación ou espacio económico dos anteriores modelos.








    A villa vai funcionar como un pazo, os señores e os seus labregos viven agora fora do recinto fortificado. Os señores nunha luxosa villa con calefacción, habitacións e almacéns, seus labregos e home libres, vasalos todos do señor espállanse nas súas casas dentro do mesmo territorio demarcado que antes tiña o castro. so cambia a forma da distribución das vivendas máis non os usos e costumes anteriores.


    Os señores dos castros mais modestos chamaban villa a un pequeno recinto defendido onde vivían cós seus criados e  gando.


    Esta forma de habitación estendeuse ao pouco e a partires do S. V. converteuse na única forma de hábitat na Terra de Trasancos, e nas outras terras galegas, así ata finais do S. XII.


     





    [1]  De tra-lo río Douro.



    [2] Xa que se fala de “Cultura Castrexa”, “Arte Castrexa” en non de  “Cultura Castelán” ou de “Arte Castelán” ao traducirse  a verba latina castellum por castro, en consecuencia castellanis >castrexos e non “castellanos” ou casteláns, termo que en Galicia se reservará para os habitantes de Castela ou para os residentes nun castelo medieval.



    [3] Conf. Caio Xulio César. De Bello Civili. LXXXV “oficcium suum praestitisse” oficcium praestare, comprir co seu deber.



    [4] Ni mesmo sentido que ten esta verba na Idade Media , esto é a isención de impostos e do servicio militar, o auxilium ou o fossatum ou fonsado Medieval.



    [5]  Comunicación personal nunha conferencia na Facultade de Humanidades de Ferrol en Maio de 2000 baixo o epígrafe: El Edicto de Augusto en el Bierzo.



    [6]  En 1991 diciamos ( Pena en Narón…v. I p 137)  “ por outra parte os efectivos militares destes estados, ou territoria, como gustan de nomealos os diplomas medievais, formaron en torno aos seus mandos naturais, nas tropas auxiliares ou nas vexillationes do exército, con bandeira (vexillum) propia[…]”



    [7] gentes/gentilitates refiren sin máis no Noroeste, na Gallaecia, como levamos apuntando dende 1991 ao conxunto da población, esto é aos habitantes, á xente, dun castro ou dunha treba ou tribo.



    [8] iubeovolente ipsa civitate



    [9] Geurros é o nome Alto Medieval dos Guigurri, hoxe Valdeorras.



    [10] Folga dicir que, pagado o censum ou capitación como na Alta Idade Media por cada habitante dun castro cabo da casa, home libre ou pecheiro, ao ser coma dixemos presumiblemente unha polisémica taxa fixa e da mesma contía para todos, é dicir un amplo “paquete impositivo” comprensivo de rendas, de servicios xurisdiccionais e auxillium ou prestacións personais coas armas, postos a pagar unhas cargas que non revertían na comunidade senón no Imperio, aos Castrexos Aliobrigaeciños tanto lles tería, e non debería o Territorio Político ao que estos castrexos pertencían: os Guigurros, Terra e arciprestado de Valdeorras, nin sería prudente, por algún impedimento a unha orde imperial- para cubrir con parte dos homes seus os efectivos adfines (limítrofes e parentes) da treba dos Susarros (probablemente encadrados nas Terras e arciprestados de Toreno e Bembibre) que se vían agora por mor da imperial largueza nun grave apreto ao quedar exentos os homes do Castro Paemeiobrigense das taxas e do cumplimento do servicio militar co resto da treba.



    [11]  Probablemente o tributum capitis taxa fixa consistente en rendas en especie pagada polos “cabos da casa” de abaixo á arriba, a  “etnicidade” celta destes pobos baseada na existencia de territorios políticos autónomos, trebas, tribos ou civitates/populi , independentes e políticamente autónomasbaixo reges ou principes , dependentes unhas de outras por vontade propia contribuídas (contributae, tras anoar lazos de clientela e hospitalidade, -entendanse nunca horizontais, entre igoais, ex pari, senón verticais de supeditación e vasalaxe, de abaixa a arriba-, que eisixen o pago dun imposto , cis/censum ) unha ou varias trebas con outa máis poderosa, ou “independizadas” ou descontribuidas como sucedera trala campaña de D. Iunio Bruto do 137 a C (Estrabón III 3,5) para debilitar o conquistador a forza das tribus poderosas -como cecais amose o Bronce de Lascuta (CIL II 5041); ou atribuidas á forza polo nova amo as tribus “soberbias” a outras de contrastada fidelidade (at/tributae). Aquí o edicto aparenta compensar ao territorio político dos Susarros pola perda das rendas en prestacións personais dun dos seus castros, o Castro Pameiobrigo ao quedar os seus habitantes isentos non solo do pago de rendas xurisdiccionais senon tamén da obriga de prestar auxillium, axuda militar aoconquistador.


     



    [12] Treba, tribo, civitas / populus ou territorium, dos “Geurros” ou Gigurri.



    [13] Conservanse hoxe catro: Lopesa, Vilasuso, Quintá e a Pedreira, sendo probablemente o castro que aparentemente falta, Ciobre, un outeiro.



    [14]  Cf.as notas nn. 122 e129.



    [15] E o estará a ver, segundo das converxencias milagrosas, sempre pródigas trala pubricación das nosas autopsias, se desprende, a quinta glaciación dos nosos encubertos, abonados, e forrados, anticuarios e arqueópaisaxistas.

  6. #6 crougintoudadigo 11 de abr. 2008

    Y dice vd. Cara Canto


    "Para quien confíe en el reciente edicto de Bembibre podrán servir también las menciones en él de los castellanis Paemeiobrigensibus ex / gente Susarrorum y de los castellanos / Aiiobrigiaecinos ex gente Gigurro/rum"


    Pues que ya lo hemos visto y en el Edicto de Bembibre confiamos, que es de una enjundia institucional que lo hace infalsificable. pero que de Bembibre nada, que lo mas posible y aún probable es que proceda del castro de Toldaos (Toletanos) en Oincio.


    Salud y Gloria, cara, gracias por sus doctorales explicaciones tan aclaratorias. "haiga" matugénica paz y Jesús entre los doctores.


     Salud y Gloria

  7. #7 alfaiome 11 de abr. 2008

    1) El primo Miguel empezó su novelita con una frase en gallego: "En un lugar... ...non me quero acordar, non hai muito tempo..." que tradujo al cast. como todos sabemos


    (sólo que ahora se lleva más hablar en castellano traducido al gal.: "fai tempo" por 'hai tempo', "che vin" por 'vinte', "lémbrate de" por 'lembra' usw.)


    2) el dichoso y controvertido signo no está -con perdón- volcado, ni boca abajo; está invertido (inuersum), o reflejado, especular, levógiro


    y por supuesto, nunca se usó, salvo c.s.q.d. para ex, de ets. La Tabla del Caurel, joya indubitable del Museo de Lugo, también tiene C inuersum y castellani


    3) Lo que parece relativamente común en Galicia, y tal vez A.M.Canto podría ejercer su magisterio en este punto, es la abreviatura de Gaius con la vieja gamma que parece una C, es decir G. Victorius, escrito 'como suena' y no con la vieja tradición

  8. #8 A.M.Canto 12 de abr. 2008

    Alfaiome: Sí, aunque me parece un rasgo que puede responder a peculiaridades de la pronunciación local.

    Por otro lado, en atención a otros lectores, el bronce de Bembibre (en el que muy tarde se observó que no era un edicto, sino dos) es tan "infalsificable" que cuenta en tan poco espacio (24,4 x 15,7 cm) y corto texto con 31 errores, algunos de gran bulto y que no ha sabido explicar ni siquiera G. Alföldy.
    Me permito citar, en el sentido del escepticismo y enumerando y glosando dichos errores (varios de los cuales ya apunté en un improvisado coloquio en diciembre de 1999, en la Complutense, unos días después de la noticia), mi estudio"Rarezas epigráficas e históricas en los nuevos edictos augusteos de El Bierzo", en las actas El bronce de Bembibre. Un edicto del emperador Augusto (congreso en el Museo de León, 10-11 octubre 2000), Luis Grau y J.L. Hoyas edd., Junta de Castilla y León, 2001, págs. 153-166. Dividí las anomalías en 6 de procedencia y dislocación de populi, 6 formales y paleográficas, 8 epigráficas y de titulatura de Augusto, 6 de orden histórico y 5 variadas de orden menor. Y lo dejo aquí porque se supone que este foro no trata sobre ello, y ya hemos hablado al respecto en otros espacios del portal.

  9. #9 elpater 12 de abr. 2008

    En las relaciones algebraicas deben diferenciarse cuando se habla de un elemento o de un conjunto.

    De elemento:

    "Definidos
    estos conjuntos, podemos indicar con claridad cuando un elemento pertenece  
    (
    Î
    ) o no pertenece  ( 
    Ï  ) al conjunto. Lo hacemos del
    siguiente modo:
    Π
    V    ;   u 
    Ï  C   ;    
    ñ 
    Π 
    C  ;    ñ  
    Ï   V"

    De conjunto:

    Decimos que
    un conjunto A está incluido en un conjunto B, cuando todo elemento
    de A  es elemento de B, o mejor  "cuando todo elemento
    que pertenece a A, pertenece a B". Para simbolizar esta relación
    escribimos:     A 
    Ì  B   que se lee, según
    sabemos  "A incluido en B". Cuando un conjunto está
    incluido en otro decimos que es un subconjunto del otro; en nuestro
    caso A es un subconjunto de B, o el conjunto a es una parte de
    B. También es posible decir que B contiene a A, que B incluye
    a A o que B es un superconjunto
    de A, en cuyo caso podemos escribir:    B 
    É 
    A. Escribimos:

       Ì  
    B    si y solo si,  para todo  x /  x 
    Π
    A  entonces   x 
    Π  B 

       Decimos que
    dos conjuntos son iguales cuando tienen los mismos elementos.
    En estos casos escribimos simbólicamente:     
    A = B    (si A y B son los conjuntos analizados). Esta
    afirmación es equivalente a decir que todo elemento de A pertenece
    a B y todo elemento de B pertenece a A. Escribimos:

       A
    = B   si y solo si,  para todo x /  x 
    Π
    A   entonces    x 
    Π B   y  
    para todo x /  x 
    Π B  entonces   
    x  
    Π

       En matemática
    algunas de las expresiones utilizadas se sustituyen con símbolos especiales
    para simplificar la escritura. Así:  "si y solo si"
    (
    Û);
    "para todo" (
    "), "entonces" o "implica"
    (
    Þ
    ), "existe" (
    $ ). Con estas convenciones podemos
    escribir:

       Ì  
    B  
    Û   " 
    x / x 
    Π
    Þ  
    Π
    B

       A
    = B   
    Û   " x  /  x  Π
    A  
    Û  
    x  
    Π 
    B

       En este último
    caso también podemos decir:

    A
    = B  
    Û    
    (A 
    Ì  
    B   y    B  
    Ì   A) "

    La lectura algebraica de la C invertida, É , es "incluye a" o "contiene a". Nunca puede ser leído como "pertenece a" por dos razones:

    1) La "pertenecia", aunque suene impertinente, no se da entre conjuntos, sino entre un elemento y un conjunto.

    2) El símbolo 
    É ,  de inclusión, sólo puede darse entre conjuntos, y no entre un elemento y un conjunto.


    pero es que además, el símbolo inclusión no  singifica ni siquiera "está incluido en", sino justamente lo contrario: incluye a o contiene a. Es decir, el grande está a la izquierda y el pequeño a la derecha.

    Con todo, sí que se podría hacer una lectura con el significado algebraico, si el primer término no se refiriese al individuo sino a la gens, y el segundo a la unidad menor (sea castellum, treba o lo que le cuadre según gusto de cada autor). Habría que leerlo entonces como "que contiene a" o "que incluye a", pero no referido al sujeto, sino al adjetivo, genitivo plural o lo que sea que lo acompaña. Me parece muy rebuscado y difícil de ajustar a la sintaxis normal, la verdad.

    En resumen: que tiene razón Llug al decir que ese signo no se lee, en álgebra, "pertenece a".  No existe la coincidencia que sugiere Crougintoudadigo, el cual da la impresión que no está demasiado versado en álgebra, con perdón, mejorando lo presente.

    Las citas están tomadas de http://student_star.galeon.com/ente.html

  10. #10 elpater 12 de abr. 2008

    Vaya. Lo siento, pero en mi ordenata los signos se veían bien. Al pasar a la Celti se han cambiado todos y el mensaje pierde su sentido.

    Pueden verse en el enlace que puse en el mensaje anterior. El signo de "pertenece a" es, como decía Llug, como el del euro pero con un solo palito horizontal. El de "está incluído en", como una U tumbada con los palos abiertos a la derecha. El de "incluye a" o "contiene a", como una U tumbada con los palos abiertos a la izquierda, es decir, como una C invertida con los palos alargados. Es lo más parecido que hay en signos algebraicos (al menos en los que conozco) a la C invertida. "incluye a", no "pertenece a".

  11. #11 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

    Señora Canto (de doctor a doctora)


    Dice vd.:


    1) En epigrafía la preposición

    1) En epigrafía la preposición "ex" es la específica para indicar la procedencia o el origen del interior de algo, o de un lugar, que es el caso aquí, no se usa "de" en tales casos.


    Don't preech for the converted, señora, ¿Pretende vd. enseñarle a nuestro paredros epigrafía? Con el debido respeto, señora, permítale a el buscarse sus maestros.


    Precisamente con ese valor preposicional "ex", o "de hoc" antepuesto a la letra invertida seguida de un topónimo en ablativo, indicativo en el latín que vd.  nos recuerda, el nombre del lugar de habitación, de la aldea fortificada o castro, un lugar de poca importancia, el lugar de procedencia del difunto, el lugar donde nacio, donde residio, donde amo, vivio y acaso murio


    por eso señora porque en epigrafía la preposición "ex" es la específica para indicar la procedencia o el origen del interior de algo, o de un lugar, que es el caso aquí, el castro no es la letra C invertida  sino que viene definido por el topónimo en ablativo, por el nombre de lugar. Ese sitio es un castro. Si la letra C en posición invertida fuese el castro, el signo seria redundante, porque vendría repetido de nuevo tras el signo. Ercoriobre, es un castro señora. ¿Conoce vd. el locativo, señora?


    A letra “C” em posición envorcada adoita instalarse entre o TP e o castro.


    TP CASTRO


    Susarrus         )          Aiobaiciaeco.


    Limicus           )         Arcuce


    Cilenus           )         Berisamo


    (Principis Albionum   )          Blaniobrensi


             Celtica Supertamarica             )         Iureobriga.


    En ocasións suplantando ao signo envorcado aparece a verba castellum


    Ladronu(s) Dovai bra(ca)rus Castel(l)o Durbede48 outras veces suplantada pola verba domo, arquetipo de ablativo con función locativo na gramática latina:


    Clotius Clutami (f) susarru(s) domo Curunniace (CIL.III 2016); domo Lucodadiacus (CIL III 4227)49


    Nunha ocasión aparece en ablativo a verba domoun termo da soberanía doméstica seguida dun xenitivo de possesor tralo signo ) envorcado.


    domo Vacoieci.


     


    Esta ‘casa de Vacoieco’ (como a Casa dos Tenrreiro no Trasancos medieval) non era outra cousa máis que un castro do Treba dos lanciates cuio possesor chamabase Vacoeco cunha etimoloxía alusiva a posesión de vacas


    De nuevo le repito, señora lo dicho más arriba, pero vd. no nos lee que ya se tiene vd. sus lecturas, y muy buenas y doctas y como muy de doctrina consagrada. pero no nos las cuente, porque sus lecturas hace ya mucho tiempo que las conocemos. Y hace ya mucho tiempo que las criticamos.


    Y dejando al la cara paternidad, maniobrando con el singo "pertenece a", le dice, crougintoudadigo que se refrene, que se deje de chorradas, y que piense si no haria mejor en maniobrar con un buen aceite y unos buenos esparragos de Navarra en la sarter de su casa. Señor Señor.


    Como no lo han leido se lo pongo de nuevo.


    Si este signo “)” -que en ocasións aparece na clausula precedido pola preposición (de contexto referencial) ex que podría ser seguida dunha verba expresiva dunha categoría social- é o mesmo castro (concebido institucionalmente como domo, casa dun dominus cos seus domestici ben instalados en cadansúa cabana e o seu dominium ben demarcado) a súa proliferación ou desaparición nos rexistros non responde a situacións novas nin incide na articulación institucional do TP e macroterritorio económico demarcado autarquico (sucesión de castros que nel se inscribe) senón que se debe a cambios de gostos das oligarquías na expresión da sua linaxe (filiación e origo), pois obviamos dicir que estes epígrafes non foron encargados precisamente aos lapicidas polos labregos.


    É significativa o meu xuizo a prematura interpretación de G. pereira Menaut (ex Albertos) e Santos Yanguas (1979 ) de esta letra : La entidad organizativa referida por las)   parece más bien una forma de control administrativo romano y nunca una forma de organización social indígena.


    E a cuestión de como este feito se integra no discurso ideolóxico do historiador e é articulado nun discurso específico -sin excluiren os propios acontecementos que dan pé a unha interpretación- e pode ser estudiada mediante a teoría lingüística que permita estableceren formalmente si a ideoloxía que se vé esta no material da fonte ou é unha manipulación podese respostar na rectificación (1982) de G. pereira Menaut do aserto anterior:


    La desaparición de los castella en la expresión del origo personal y la utilización de las civitates que tienen lugar a continuación supone un cambio en la organización de las comunidades índigenas. La instancia organizativa básica, la comunidad que da el origo a las personas ya no son los castella sino las civitates.


    e, en outro lugar di o sabido profesor:


    […] Si lo anteriormente expuesto sobre la reorganización de las civitates y de los núcleos de población es aceptable, parece que también en Gallaecia el ius latii significó una restructuración de las civitates indigenas, el abandono de sus formas  ancestrales para organizarse el modo romano recibiendo con ello, naturalmente la autonomía administrativa, la städtische Autonomie para decirlo con la exacta expresión alemana (pereira Menaut 1982:264)”.


     


    pero, caros Druidas, “lo anteriormente expuesto sobre la reorganización de las civitates y de los núcleos de población” non é aceptable, e falacia metodolóxica,  porque o signo“) non sómentes no desapareceu do rexistro epigráfico en toda a dominación romana, senon que como o empregaban ainda no século IV ou V, cando xa posiblemente os que sabían ler xa non  entendian o seu singificado, faciase necesario colocar explícito diante do signo o que significaba para que os que visionaban a estela funeraria poideran ler, escribindo os lapicidas diante do signo, “ex” ou “de hoc”. Co que o signo C en posición envorcada,  ven a significar exactamente o que hoxe significa na lingoaxe matematica, “de” ou “pertencete a”. Manda truco.


    Este o no de acuerdo Señora Canto, comprenda que a nosotros nos es igual, que nos la resbala, porque personas diferentes piensan cosas diferentes, aún en la ciencia, y en eso se basa la democracia y el sistema. pero nuestro paredros le agradece el interés que muestra por lo que dice  y las cosas tan interesantes que aporta, confirmarnos en lo que decimos.


    Y pues que muy a nuestro pesar, como le dijimos a Brigantino, su doctoridad, no la vemos como muy  compatible con la doctoridad de nuestras partes,  pues que se esté cada parte bonitamente en su nivel.


    Y no viendo  posible nuestras paredrías convenir nuesta autoridad con la suya  y no conociéndo sus publicaciones sobre este tenor, que seran tantas como las nuestras, y mientras vemos, que pasmado le tiene a nuestro caro paredros, como se nos maniobra su paternidad con el signo "pertenece a", recomendanlole, que se deje de chorradas, y  que mejor se pase a maniobrar en su cocina con el aceite y los buenos espárragos, aún a riesgo de salpicarse las barbas, pues que ya se viene la hora de comer, reiterandonos en lo arriba contenido a saber


    Si este signo “)” -que en ocasións aparece na clausula precedido pola preposición (de contexto referencial) ex que podría ser seguida dunha verba expresiva dunha categoría social- é o mesmo castro (concebido institucionalmente como domo, casa dun dominus cos seus domestici ben instalados en cadansúa cabana e o seu dominium ben demarcado) a súa proliferación ou desaparición nos rexistros non responde a situacións novas nin incide na articulación institucional do TP e macroterritorio económico demarcado autarquico (sucesión de castros que nel se inscribe) senón que se debe a cambios de gostos das oligarquías na expresión da sua linaxe (filiación e origo), pois obviamos dicir que estes epígrafes non foron encargados precisamente aos lapicidas polos labregos.


    É significativa o meu xuizo a prematura interpretación de G. pereira Menaut (ex Albertos) e Santos Yanguas (1979 ) de esta letra : La entidad organizativa referida por las)   parece más bien una forma de control administrativo romano y nunca una forma de organización social indígena.


    E a cuestión de como este feito se integra no discurso ideolóxico do historiador e é articulado nun discurso específico -sin excluiren os propios acontecementos que dan pé a unha interpretación- e pode ser estudiada mediante a teoría lingüística que permita estableceren formalmente si a ideoloxía que se vé esta no material da fonte ou é unha manipulación podese respostar na rectificación (1982) de G. pereira Menaut do aserto anterior:


    La desaparición de los castella en la expresión del origo personal y la utilización de las civitates que tienen lugar a continuación supone un cambio en la organización de las comunidades índigenas. La instancia organizativa básica, la comunidad que da el origo a las personas ya no son los castella sino las civitates.


    e, en outro lugar di o sabido profesor:


    […] Si lo anteriormente expuesto sobre la reorganización de las civitates y de los núcleos de población es aceptable, parece que también en Gallaecia el ius latii significó una restructuración de las civitates indigenas, el abandono de sus formas  ancestrales para organizarse el modo romano recibiendo con ello, naturalmente la autonomía administrativa, la städtische Autonomie para decirlo con la exacta expresión alemana (pereira Menaut 1982:264)”.


     


    Lo anteriormente expuesto sobre la reorganización de las civitates y de los núcleos de población” non é aceptable, e é una  falacia metodolóxica,  porque o signo“) non sómentes non desapareceu do rexistro epigráfico no século I a. C. como postulan por personales necesidades facendo Ciencia Vudú, seno que ese signo se mantivo no rexistro epigráfico en toda a dominación romana, sendo empregado ainda no século IV ou V, cando xa posiblemente os que sabían ler xa esqueceran, ou xa non entendían o seu singificado, como pasa ainda hoxe entre os epigrafistas máis duchos.


     Entón, como, segundo a nosa opinión - porque nos tamén temos dereito a equivocarno-, o  amosarían esas preposicións, "ex", "de hoc", apostas en época baixo imperial ao signo invertido,  faciase necesario - para evitar discusiones coma as que traen de cabeza á sua paternidade ecuacional y a cara Canto- colocar ben explícitas diante de do mistérico signo aclarar  unha o que significaba. 


    Así os que sabían ler, non tiñan que perder o tempo con ecuaciones matemáticas ridículas e patéticas, se non que   visionando  a estela funeraria, aplicando a "ex" o exacto valor que nos propón a cara Canto,  podían comprender sen problemas o valor do signo. ¿Comprenden vostedes?


     Entón, escribindo os piadosos lapicidas, que non querían que a as neuronas esas de nos fundiran, colocaron diante do mistérico signo, as preposicións “ex” ou “de hoc”. Co que o signo C en posición envorcada,  ven a significar exactamente o que hoxe significa na lingoaxe matematica, “de” ou “pertencete a”. Manda truco.


    Deje las ecuaciones, Su Paternidad,  no se nos fatígue, tomese un respiro. Más provecho sacará caro El Pater en la cocina al buen aceite y a los espárragos de Navarra que es hora de comer. pero eso si, no se salpique la barba ;-) 


    Nos vamos a comer. Salud y Gloria

  12. #12 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

    Ubi Pixi


    Entón, como, segundo a nosa opinión - porque nos tamén temos dereito a equivocarno-, o  amosarían esas preposicións, "ex", "de hoc", apostas en época baixo imperial ao signo invertido,  faciase necesario - para evitar discusiones coma as que traen de cabeza á sua paternidade ecuacional y a cara Canto- colocar ben explícitas diante de do mistérico signo aclarar  unha o que significaba. 


    Dixi


    Entón, como, segundo a nosa opinión - porque nos tamén temos dereito a equivocarnos, fallaria máis-, o  valor do signo o  amosarían esas preposicións, "ex", "de hoc", apostas en época baixo imperial ao signo invertido, porque entón  faciase necesario - para evitar as discusiones coma as que agora traen de cabeza á sua ecuacional paternidade  y a cara Canto- colocar ben explícitas diante de do mistérico signo aclarar  unha o que significaba. 


     Dejése de chorradas su paternidad.


    Verá cando Linneo estudiou unha variedade de salgueiro, chamoulle salix cinerea, porque no evés a folla do salgueiro tiña a cor da cinza.


    Casualmente a verba salix, podería significar en ie "cinza", "cincento". Evidentemente os indoeuropeos poderían ter observado este fenómeno cando denominaron a planta "cincenta". Manda truco.... a coincidencia!


    Eu son de letras e no meu bachalerato no franquiense superior,  entón liamos o signo virado  " coma pertence a " , emporiso chamounos a atención a coincidencia. Señor  Deñor.


    Vexo que todo ese rebumbio que montan, por nimiedades, sen entrar a debater no principal. Canto dura o signo, que función ten o topónimo que vai detras del, etc.  é porque vostedes nos toman a crougintoudadigo e ao seu paredros moi en serio. Senón non perderían o seu valioso tempo facendo estas cousas tan graciosas.


    Muchas gracias por su atención. Evidentemente, caro Pater las matemáticas, las ciencias, no son mi fuerte. Me pasa lo que a vd. con las letras.


    Siga recomendandonos el altántico, algún día lo tomaremos en serio ;-)


     

  13. #13 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

    decorrectionedecrougintoudadiga


    Ubi dico


    Entón, como, segundo a nosa opinión - porque nos tamén temos dereito a equivocarno-, o  amosarían esas preposicións, "ex", "de hoc", apostas en época baixo imperial ao signo invertido,  faciase necesario - para evitar discusiones coma as que traen de cabeza á sua paternidade ecuacional y a cara Canto- colocar ben explícitas diante de do mistérico signo aclarar  unha o que significaba. 


    Didaco


    Entón, como -segundo a nosa opinión que conta coma a dos demáis  porque no temos o mesmo dereito a equivocarnos-, o  amosarían esas preposicións, "ex", "de hoc" apostas en época baixo imperial ao signo envorcado ou invertido (-a entremetida letra "c" virada-),  faciase necesario - para evitar discusiones coma as que traen de cabeza á sua paternidade ecuacional y a cara Canto- colocar  esas mencionadas preposicións "ex", "de hoc" ben explícitas diante do mistérico signo "C" invertido, para aclarar  o que significaba este signo -que, como ocurre hoxe, xa entón  podería non entenderse


    E como cada maestriño ten o seu libriño, e nos dous, nos pensamos así no noso nivel, e que cada quen pense, no seu, o que lle pete. Fallaría máis.

  14. #14 elpater 12 de abr. 2008

    Señor Crougintoudadigo:

    Me agradó su sugerencia de la fritanga de espárragos en la sartén de mi casa. Es buena (la sartén, digo, aunque de la casa no me quejo). de hierro fundido o así, y los espárragos trigueros bien dorados en ella con unos taquitos de jamón resultan un plato satisfactorio. En la tienda de abajo tienen ambos ingredientes de buena calidad, los trigueros y el jamón, y siguiendo los sabios de la tendera, que en estas cosas del condumio es sabia aunque en otros asuntos sea un poco bruta, se llega a resultados más que aceptables. pero hoy había mucha gente en la cola, y opté por cambiar la espera por una visita rápida al mercado de la Plaza de Lugo, donde me hice con unos percebes que sustituyeron a los espárragos. Espero que no le parezca mal. Curiosamente los percebes estuvieron callados mientras daba cuanta de ellos, y no dijeron nada de signos algebraicos, de epigrafía ni de paleoetnografía. Se ve que pertenecían, que no incluían, a una escasa especie de percebes silenciosos.

    Dejando ya esta esporádica disidencia de sus consejos culinarios, sin duda más sabios que las erradas afirmaciones en el ámbito de la matemática, en las que observo con cierta pena que persiste, debo señalarle que mi comentario hacia los componentes atlánticos que resultan comunes en los países que a a tal océano dan, no fueron hechos con ánimo ninguno de convencer a usted ni a nadie. Por el contrario, respondieron a su insistencia en que le comentase una frase de un vídeo que usted puso por aquí. Aunque no era apropiado momento, pues andaba en otros asuntos urgentes que felizmente ya terminé, aunque ahora hay otros, ante su insistencia opté por la cortesía de robar unos minutos y comentarle alguna cosa a vuelapluma, más que nada para que no tomase mi silencio como grosería, que es usted muy dado a interpretar las cosas de los otros según las apetencias de usted, sin tener en cuenta que los otros también tienen sus propias apetencias y obligaciones.

    No sé por qué le molesta tanto a usted que la gente se bañe en el Atlántico, pero lo cierto es que se bañó y se baña, e incluso navega sobre sus ondas en lanchas playeras hechas de goma, y ahora de esos extraños productos de síntesis de la química orgánica; y antes lo hicieron, con toda probabilidad, en otras barcas fabricadas con poco alarde técnico y mucho ingenio. pero no tenga problema, que si no le gusta el Atlántico, pondremos cualquier otro mar en la primera ocasión, que ahora están al uso los trasvases y hay mucha tierra sin mar que sin duda lo aceptará si le es ofrecido. pero a lo que íbamos: que usted me pide un comentario, me insiste en que le haga un comentario, y cuando se lo hago lo toma como cassus belli y me dice que quiero adoctrinarlo o así. De lo cual deduzco, como no puede ser de otra forma, que es imprudente atender a sus demandas, lo que tomo como aviso para futuras ocasiones que pudieren darse.

    En cuanto al signo matemático, puede usted obrar como guste, faltaría más. pero créame que el enorme error cometido al entrar en tierra extraña es desdoro para el escrito y el autor. Puede tomarse como falta de prudencia y rigurosidad, y hacer que el lector se pregunte si todo lo que dice adolece de la misma falta. El resultado global es que disminuye la credibilidad de texto y autor.

    Lamento que haya tenido usted tan mal profesor de matemáticas, si es que el error se debe a él, como dice, y no al alumno bachiller que usted fue. Sea como sea, no es bueno alimentar errores procedentes de una mala enseñanza o un mal aprendizaje.

    Como ya fue dicho, "¡Celta! Tú eres contingente, pero el Atlántico es necesario". Lo de la coincidencia entre la C invertida con el "pertenece a" algebraico no es contingencia ni necesidad, sino puro capricho contrario a la matemática, a la historia y al buen hacer.

    Le ruego que haga bastantes copias de esta respuesta y disponga cada una en el lugar correspondiente de las múltiples repeticiones de lo mismo que figuran en sus repetidos escritos. Para mí, con decírselo una vez es suficiente.

  15. #15 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

    Quédese có gato quen queira gato, pero iso sí, que non pense que lle dan legbre.


    Alfaiome, muy agradecidos por sus enmiendas, que le somos gallegos de Ferrol, ay, y por la información de que Miguel de Cervantes Saavedra escribió en castellano su Quijote -lo leeremos-.


    pero  está vd. seguro de  que Cervantes y Saavedra (en castellano Ciervantes, y Sala Vieja, o Campoviejo) son apellidos de área lingüítica gallega (tanto nos tiene si es origen Berciano, Asturiano occidental, o de Ourense)


    Ni lo supo, don Miguel, ni falta que le hacía saberlo, leed doctor@s el prólogo del Quijote, por lo de las citas, vereis en que las tiene.  


    pero según Sykes postula


    ¿Piensa, caro Alfaiome, que de ser Cervantes hijo de su padre -que pater incertum et, et, mater certissima-  pudo haber compartido tanto en cromosoma Y como en mitocrondríal, ciertas familiaridades, pretéritas o futuras, con Shakesperae o con Joyce (de ser, calro está, estos también los hijos de sus padres, apostilla nuestro paredros)?


     ¿Nos podría ilustrar, caro Alfaiome,  ab originis, si  factores gentéticos cervantinos saavedrianos, pudieron afectar a la lengua castellana, o cree vd. que afectaron más a la prosapia?  Fogar de Breoghan Sea lo dios quiera caro Alfaime no le pidamos peras al olmo Todo se hereda menos acaso el dinero ¿No le parece a vd.?


     

  16. #16 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

    Sea lo dios quiera. Caro Alfaiome no le pidamos peras al olmo. Todo se hereda menos acaso el dinero ¿No le parece?


    Salud y Gloria. perdone señor que por falta de tiempo no le ponga anacolutos más breves.

  17. #17 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

    Comprenda que despues de haber organizado en ferrol dos congreso sobre los Celtas de la Europa Atlántica, el Paredros de Crougintoudadigo y publicarse las Actas de ese congreso bajo el epígrafe " Os celtas da Europa Atlántica. Actas do 1º Congreso Galego sobre a Cultura Celta, Ferro, agostos de 1997 editado polo concello de Ferrol, onde estaban J,J, Moralejo, Fernando Alonso Romero, o noso Paredros André Pena, Blanca Albalat, Ladislao Castro peres, iniciándose en ese congreso Rosa Brañas Abad, e Xosé Lois Armada Pita....


    Comprenda su paternidad que tendo sido O noso caro paredros secretario de organización do segundo congreso celebrado en Ferrol ao ano seguinte baixo idéntico eprígrafe, "Os Celtas da Europa Atlantica" no que participaron Miranda Green, Venceslás Kruta, Robert Omnes, Martín Almagro, Fernando Alonso Romero, Peter Harbison, etc. consideran de nuevo Creougintoudadigo y su paredros que Su Paternidad se vuelva a la cocina a maniobrar, otro rato, con el aceite y los esparragos.


     


    "No sé por qué le molesta tanto a usted que la gente se bañe en el Atlántico, pero lo cierto es que se bañó y se baña, e incluso navega sobre sus ondas en lanchas playeras hechas de goma, y ahora de esos extraños productos de síntesis de la química orgánica; y antes lo hicieron, con toda probabilidad, en otras barcas fabricadas con poco alarde técnico y mucho ingenio. pero no tenga problema, que si no le gusta el Atlántico, pondremos cualquier otro mar en la primera ocasión, que ahora están al uso los trasvases y hay mucha tierra sin mar que sin duda lo aceptará si le es ofrecido. pero a lo que íbamos: que usted me pide un comentario, me insiste en que le haga un comentario, y cuando se lo hago lo toma como cassus belli y me dice que quiero adoctrinarlo o así. De lo cual deduzco, como no puede ser de otra forma, que es imprudente atender a sus demandas, lo que tomo como aviso para futuras ocasiones que pudieren darse."


    Gracias por el Atlantico, caro El Pater, que tambien lo descubrieron los del Bulli, por si quiere irsernos a maniobrar allí tambien con el aceite y los esparragos.


    Aunque diga el methieta que el Atlántico es Cassus Belli,  atlántico, se lo dice Crougintoudadigo, que lleva ocupandose de el como verán en los artículos publicados en este partal, no es familiar de toda la vida


       Crougintoudadigo, al quien como a vd le celtasudan los cínicos, desde e Atlántico, que felizmente, según parece, también vd. acaba de descubrir, declina su sana pero innecesaria recomendación , deseándole nuestro paredros a su buen amigo y cara paternidad un buen provecho y mejor digestión.


    Como molan sus matemáticas. ¿Nos puede poner otra vez los ejemplos eses? Es que mi paredros se perdió. Xente perdidiña. Como anda o mundo. 


    Salud y Gloria

  18. #18 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

    Ah caro el Pater gracias por ver el video.


    Pierda señor cuidado cuando nos dice afectuosa su caridad


    "que es usted muy dado a interpretar las cosas de los otros según las apetencias de usted, sin tener en cuenta que los otros también tienen sus propias apetencias y obligaciones."


    ¿Se refiere su parternidad a Crougintoudadigo o a se refiere su paternidad a su paredros?  En cualquier caso pierda cuidado. pero si a ambos, a Crougintoudadigo y a su paredros nos gustan los espárragos, y aún más nos gustarán preparados por su paternidad. Y si no tiene esparragos, no se nos agustie Su Paternidad que por darle gusto le tomamos los percebes sin rechistar. Y siempre afectos y atentos a su tiempo y a sus explicaciones matemáticas, y quedamos de Su Paternidad muy obligados.


    Crougintoudadigo y su paredros.


    Bueno, y al final que nos dice su paternidad de la C envorcada, virada o invertida.


    1º ¿Está de acuerdo con nuestras paredrías en que el signo en cuestión  no desaparece en el siglo primero d.C del registro epigráfico del NO? 


    2º ¿Está de acuerdo en que de ser el signo castro, sería redundante por venir de nuevo el castro explicitado en forma de un ablativo sin preposición que en latín referido a lugares de poca importancia tiene el valor de locativo?


    3ª   No se conviene su paternidad en que en estos dos ejemplos



    (Principis Albionum   )          Blaniobrensi


             Celtica Supertamarica             )         Iureobriga.


    tanto el sufijo´-brensi, como el de -briga, son celtas o celtasudos (le damos gracias  a su paternidad por habernos enseñado esa palabra),  y que significando castro, harian innecesario y aún redundante que el signo invertido que les precede  singificase castro.


    Y por ultimo, Su Paternidad significar castro el signo invertido ¿Que importancia tendría en la cláusula apareciendo  reduplicado otra vez el castro a continuación, en forma del topónimo en ablativo?


    Dejémonos de tonterías y contestenos a algo por lo menos. No se escude en verborrea barata. Nosotros ponemos epígrafes y los comentamos. Su caridad pone chistes baratos. El chiste no es ciencia.


    Esperamos sus respuestas, con sumo interés y afecto, Crougintoudadigo


    Salud y Gloria caro El Pater. Salud y Gloiria druidas  

  19. #19 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

    Y dice crougintoudadigo que diciendo Su Paternidad a nuestro caro padredos


    "En cuanto al signo matemático, puede usted obrar como guste, faltaría más. pero créame que el enorme error cometido al entrar en tierra extraña es desdoro para el escrito y el autor. Puede tomarse como falta de prudencia y rigurosidad, y hacer que el lector se pregunte si todo lo que dice adolece de la misma falta.


    En cuanto al signo matemático, puede usted obrar como guste, faltaría más. pero créame que el enorme error cometido al entrar en tierra extraña es desdoro para el escrito y el autor. Puede tomarse como falta de prudencia y rigurosidad, y hacer que el lector se pregunte si todo lo que dice adolece de la misma falta. El resultado global es que disminuye la credibilidad de texto y autor.


    Lamento que haya tenido usted tan mal profesor de matemáticas, si es que el error se debe a él, como dice, y no al alumno bachiller que usted fue. Sea como sea, no es bueno alimentar errores procedentes de una mala enseñanza o un mal aprendizaje.


    Lamento que haya tenido usted tan mal profesor de matemáticas, si es que el error se debe a él, como dice, y no al alumno bachiller que usted fue. Sea como sea, no es bueno alimentar errores procedentes de una mala enseñanza o un mal aprendizaje".


    Se lamenta este de que Su Paternidad, sin duda por descuido, no haya reparado en la explicación que ya se  le dió sobre esta chorrarda irrelevante de la que concluye vd. en su afan por amoldar la realidad al deseo:


    Puede tomarse como falta de prudencia y rigurosidad, y hacer que el lector se pregunte si todo lo que dice adolece de la misma falta. El resultado global es que disminuye la credibilidad de texto y autor. Lamento que haya tenido usted tan mal profesor de matemáticas..."


    Dejése de chorradas, de nuevo su paternidad. Señor, Señor, Señor, de nada vale que le explicaramos:


    Verá cando Linneo estudiou unha variedade de salgueiro, chamoulle salix cinerea, porque observou que no envés a folla do salgueiro, a diferencia das follas das demáis árvores, tiña a cor da cinza.


    Casualmente segundo algún indoeuropeista a verba salix, podería significar en ie "cinza", "cincento". Evidentemente os indoeuropeos que nomearon salix ao salgueiro poderían ter observado xa este fenómeno cando chamaron a  a planta "cincenta" de ser certa a etimoloxía ie proposta. Manda truco.... a coincidencia!


    Eu, señor, sonlle de letras, fixen ciencias ata 3º de bachallerato, e logo latín e grego ata cou, cando  xa no franquiense superior endinaronnos teoria de conxuntos e alxebra de boole, leis asociativas, leis commutativas, leis de idempotencia e entón en 1974, sen dubida porque os conxuntos eran cousa nova, con ise sino envorcado que lembra ao "C" virado,  o mal profesor que tivemos de matemáticas lle chamaba "pertence a". Ao menos en 1974. Xa choveu  


    E lendo entón liamos o signo virado  " coma pertence a " ,  "de", chamounos a atención a coincidencia, sen máis como sucedeu con Linneo. Señor  Señor. E vostede revirando, buscandolle tres pes ao gato, cando o noso, señor ten cinco.


    pero como sempre de epigrafia vostede non pia, non chista, non din nin mú, e nos ven con rebumbios matemáticos, que logo lle sairon pola culata.


    Son ganas de enredar.


    Responda as cuestións de epigrafía e non nos faga perder máis a tarde cos seus sofismas e paraloxismos barateiros, caro amigo.

  20. #20 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

    1º ¿Está de acuerdo con nuestras paredrías en que el signo en cuestión  no desaparece en el siglo primero d.C del registro epigráfico del NO? 


    2º ¿Está de acuerdo en que de ser el signo castro, sería redundante por venir de nuevo el castro explicitado en forma de un ablativo sin preposición que en latín referido a lugares de poca importancia tiene el valor de locativo?


    3ª   No se conviene su paternidad en que en estos dos ejemplos



    (Principis Albionum   )          Blaniobrensi


             Celtica Supertamarica             )         Iureobriga.


    tanto el sufijo´-brensi, como el de -briga, son celtas o celtasudos (le damos gracias  a su paternidad por habernos enseñado esa palabra),  y que significando castro, harian innecesario y aún redundante que el signo invertido que les precede  singificase castro.


    Y por ultimo, Su Paternidad significar castro el signo invertido ¿Que importancia tendría en la cláusula apareciendo  reduplicado otra vez el castro a continuación, en forma del topónimo en ablativo?

  21. #21 elpater 12 de abr. 2008

    Abandono un momento las sartenes para apuntar algún comentario, aun a riesgo de que me responda airado diciéndome que cómo me atrevo a hablarle de lingüística si usted ya había montado en XLIII Congreso Mundial de Lenguas Vivas, Muertas y en la UCI y además fue compañero de ajedrez de un tipo que había hecho la mili con Ferdinan de Saussure o algo parecido.

    Usted dice que C invertida es castro y es redundante. Yo no sé si C invertida es castro. Y tampoco sé si es redundante.

    Se me ocurre pensar, por ejemplo, en que a veces alguien dice que va a la ciudad de Londres, lo cual puede ser redundante porque bien sabido es que Londres es ciudad, y bien grande. O se habla de la Comunidad Autónoma de Cataluña, y sabido es igualmente que Cataluña es ciudad autónoma. De lo cual deduzco que el hecho de que sea redundante, si es que lo es, no impide que se diga o se escriba, por lo cual de esa redundancia no se puede concluir, con certeza, nada. Con certeza, digo, que sí es un aviso a navegantes digno de ser tenido en cuenta y no espantar la mosca posada tras la oreja. pero no me parece un argumento que lleve a conclusión firme aunque valga para impulsar la duda, lo cual siempre me parece digno y necesario.

    Se me ocurre pensar también que las palabras tienen una larga vida, y a lo largo de esa vida pueden perder su sentido original e incluso modificarlo; pero sobre todo ese sentido original puede quedar olvidado para los hablantes de tiempo después. Supongo que entre los eruditos hay acuerdo en que topónimos actuales, pongamos Lañobre o Rañobre por ejemplo, tuvieron un significado de altura, plaza fuerte, o como ustedes se sirvan mandar, en el momento de su aparición. pero sí tengo dudas de que los actuales vecinos de esos lugares sean conscientes de tal significado inicial cuando estampan ese nombre en cualquiera de los múltiples formularios que a lo largo de sus vidas estarán condenados a rellenar.

    En ese sentido me entra la duda de si el señor que encarga el epígrafe en el que tras la C invertida se lee "Blaniobrensi" tenía claro el significado original del topónimo, o bien se había perdido éste y no era más que un conjunto de letras que designaban en lugar de nacimiento o habitación. Y no afirmo que así sea, que seguramente no es (si lo fuese tal vez no existiesen nombres como Iuliobriga Flaviobriga, que parecen indicar que el "briga" seguía vivito y coleando... salvo que siguiese vivo entre los sabios y eruditos y no en el mortal común), sino que no lo sé, y eso hace que no vea la conclusión clara.

    Volviendo a las redundancias, por aquí he leído que alguien decía, y tampoco sé si lo decía con acierto o error, que al hablar del "río Guadiana" se expresaba una redundancia no doble, sino triple, pues "río Guadiana" era algo así como "río Río-río".

    Usted me mete en un extraño partido, junto con otros jóvenes autores de mi generación y tal vez con otros más viejos, de los que andan ahora entre los 30 y los 40 o así. Yo no me reconozco en partido alguno, aunque si usted lo dice será que tiene razón. Por si acaso ya he avisado en casa de que si encuentran algún carnet de Partido Anticeltista o similar, no lo tiren antes de que le eche un vistazo, no vaya a ser.

    pero es que además me da que ese tipo de cosas son más propias de congregaciones religiosas que de partidos, con esa carga, sobrecarga diría, de creencias más que de programas. Y ahí sí le digo que en congregaciones no anduve hasta que descubrí la secta de Warren Sánchez, a la que me apunté sin reservas. Desde entonces reivindico el "¡Yo qué sé!" como respuesta válida, sensata y adecuada cuando me preguntan por el sentido de la vida.

  22. #22 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

    pero si no no va a contestar, caro El Pater, no diré no sabe, entonces, ¿Que pinta aquí discutiendo de epigrafía sin hablar de epigrafía? Si no dice nada su cara Paternidad, de epigrafía, no va a decir nada, o no tiene nada que decir,  sinceramente, muy a nuestro pesar caro señor, no nos haga perder más  el tiempo a nuestras paredrías, y gastese su verborrea,  paracientifica en un foro como que más acorde con sus habilidades y destrezas señor, un foro celtasudo y de nivel, y aún nivelón, que hay niveles para todos los gustos y todas las capacidades, pero que con el nuestro no le vemos como que se se acomoda, Salud y Gloria.


    Tengamos paz.

  23. #23 elpater 12 de abr. 2008

    Sr. Croungintoudadigo:

    A mí me parece claro que lo que pinto aquí en mis intervenciones lo dicen ellas mismas. Apoyar lo que Llug le apuntó en su momento sobre la metedura de pata que resulta su afirmación de que el signo algebraico parecido a la C invertida se lee como "pertenece a".

    Una cuestión que poco o nada tiene que ver con la epigrafía y que usted, y sólo usted, metió como de rondón y con nulo acierto en una discusión epigráfica. El porqué de ese incorrecto comentario matemático en una discusión de epigrafía es algo que se me escapa y que sólo usted, que fue quien lo metió, está en condiciones de contestar.

    Yo me limito a señalar un error que usted cometió y que, además de distraer con juegos matemáticos incorrectos la marcha del juego principal, que como bien indica era epigráfico, resulta un desdoro para el texto y, a modo de daño colateral, para el autor. Resulta claro que si no quiere que le discutan los errores matemáticos, lo más eficaz es no cometerlos,  máxime cuando ni son necesarios ni vienen a cuento.

  24. #24 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

    Bonita coña marinera lo de "Usted dice" ,que es como lo de "La parte contratante de la primera parte"


     Y viendo en efecto que si "C invertida es castro"  es redundante por venir seguida de un topónimo en ablativo v.gr. Iureo-briga.


    Y pues que que ya le aclaramos mas arriba que por descontado que la letra invertida, en principio,  ninguna relación filogénética tiene con el signo matemático. ¿a que viene que siga vd. erre que erre?


    Y como este es un portal de epigrafia y vd. no respondera a las preguntas hechas a saber:


    1º No estando en condiciones de pronunciarser en la cuestión de que el signo "C" invertido no desaparece  en el siglo primero d.C del registro epigráfico del NO, por persistir durante todo el imperio 


    2º No pudiendo entrar a discernir Su Paternidad que de ser el signo castro, sería redundante por venir de nuevo el castro explicitado en forma de un ablativo sin preposición que en latín referido a lugares de poca importancia tiene el valor de locativo?


    3ª   No pudiendo su paternidad  discernir que en estos dos ejemplos



    (Principis Albionum   )          Blaniobrensi


             Celtica Supertamarica             )         Iureobriga.


    tanto el sufijo´-brensi, como el de -briga, aún siendo celtas o celtasudos (le damos gracias  a Su Paternidad por habernos enseñado esa palabra),  significando castro, harian innecesario y aún redundante que el signo invertido que les precede  singificase castro.


    Y por ultimo, no pudiendo Su cara Paternidad  determinarnos la  importancia que tendría en la cláusula el signo invertido al  aparecer  reduplicado otra vez el castro a continuación, en forma del topónimo en ablativo.


    Todo lo demás se lo otorgamos, en lo extra epigráfico, a Su Celtasuda  y matémática Paternidad, todo, todo,  todo,  incluso el Atlántico, pues que le aceptamos, de nuestra caridad a vd., pulpo como animal de compañía. Todo por el Atlántico. Buenas noches, buena suerte  y "haiga" matugénica paz en la casa de todos.




    Y pues que el Pater nada puede aportar en la cuestión epigráfica, vayase tranquílo con las matemáticas, a un foro de mátemáticas.


    Y piense que hay gente que lee esto, caro señor.

  25. #25 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

    Totalmente de acuerdo señor Llugaid, el sistema es el mismo que el que sigue la epigradía medieval


    Aqui Iaz [=Hic situs est] es lo único que cambia porque en la Edad Media se ponía al principio y durante el Imperio se ponía al final.


    Lo demás es igual


    Nombre del difunto Ioam, nombre del padre o patronímico Petri (Hijo de Pedro) y luego dice el lugar "de Serantes" ese Serantes el la edad del Hierro era un castro, y ahora es una uilla.


    Ya se perdio la costrumbre de poner la bisbarra , tierra o comarca, pero esa costumbre no se perdió en los diplómas, en las cláusulas cronológicas de los diplomas, y sobre todo para ubicar un lugar


    "In terra de Labacengos [Lapatiancos] hereditas de Ciobre".


    Son ejemplos citados de memoria. pero cuando tenga humor señor le bajo tropecientos mil.


    Nada cambió. Los padres heredaron de sus hijos. Aquí no hubo invasión muslime que hiciera tabla rasa, ni los romanos hicieron centuriaciones.


    Aquí se desarrolló como en el resto de la Europa Celtoatlántica o celtasuda - hay que j!!!- un modelo territorial que puede ver en


     http://www.andrepena.org/publicacions/trebas-gallaecia-celta.pdf


    con completos dibujos donde se muestra, con el aval de una extraordinaria documentación, el paso del castro a la uilla medieval. pero no a la parroquia. Pues como vd. sabe la actual parroquia gallega nace en el siglo XII.


    Muchos tri-viales, pisando mal y arrastro nuestros pasos, pretenden que lo que dice nuestro caro paredros Andrés Pena, es que del castro deriva la parroquia.


    LLevamos veinte años combatiendo ese paralogismo sin éxito, y nos pasaremos toda la vida haciendo lo mismo. En este pais la Ciencia Vudú dura siglos. A tal fin hicimos una historia de una parroquia de rica documentación. Santa María Maior del Val. El libro se vende en la Central librera, aún quedan ejemplares.


    En ella se ve la evolución del territorio desde el Neolítico, una evolución continua. En la Edad del Hierro dicha parroquia tenía cuatro castros, y un quinto espacio para el outeiro (posiblemente otro castro) los cuatro se conservan, y dos de ellos junto a dos villae medievales. En la Edad Media dieron lugar a cinco uillae, y el el siglo XVI a cinco cotos jurisdiccionales, con su inmobiliario demarcatorio interno (mamoas, etc).


    Solo conociendo esta evolución se puede entender epigrafía. pero los cacharrólogos, y aún los epigrafistas parcelan la Historia en Edades, somentiendo el periodo precedente a un baño de ácido sulfúrico institucional. ¿Me comprende vd. Caro Llug? Por eso predicamos largo tiempo en el desierto. pero internet, contribuyó a difundir nuestros trabajos de los últimos veinte años, y a que la gente tuviera acceso a otros trabajos en Inglaterra, Irlanda y Bretaña en la misma dirección. 


    Entoces ciertos listillos, antiguamente concavoconvexos, descubrieron el atlántico hace dos días, y buscando en el baúl de las teorias maravillosas intentan representar como novedad, lo publicano y republicano, que llevamos diciendo largo  tiempo, el origen de los celtas en un proceso acumulativo atlántico que hunde sus raices en el Neolítico. Y estos afectos a presentar como novedad, viejas teorias acumulativas, las presentan con un supuesto nombre moderno son celtas tri-viales, o celtasudos o de tercera vía. Y fingen predicar novedades.


    De ahi el interés de el caro El Pater, de su simulación, de recomendarnos que nos ocupemos del Atlántico.


    Los hay que tienen bemoles caro Llug, que se lo dice nuestro paredros, que no son listos pero son listillos, y que no saben nada pero se las saben todas


    Salud y Gloria.

  26. #26 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

     perdon es Llugaid, y no Llug

  27. #27 elpater 12 de abr. 2008

    ¡Sí señor, coña marinera! Y atlántica, por más señas. Celta, no sé.

    No sólo pienso, sino que sé, que hay gente que lee esto. También sé, no sólo pienso, que alguna gente de la que lo lee, no lo entiende. Ignoro el porcentaje: no sé.

    De modo que, como puede ver, unas cosas las sé, y otras no. De las que no, sobre unas tengo opinión, y sobre otras no. De aquéllas sobre las que tengo opinión, unas veces la doy, y otras no. Depende.

    De que algunos que leen no entienden pudiera ser buena prueba su comentario anterior. No es prueba porque también pudiera tratarse de que, aun entendiendo, hubiese optado por, en conocida ceremonia posterior a la pesca atlántica, arrimar el ascua a su sardina, acto ritual que bien pudiera ser celta o cuando menos celtófilo; tampoco lo sé, puesto que, si bien entre celtas o al menos entre celtófilos es habitual, también acontece entre otros grupos sociales, etnias y escuelas.

    En cualquier caso es fuera de lugar ampararse en un desconocimiento de si el signo C invertida sería redundante o no en el caso de poder ser traducido como "castro", porque lo que le he dicho es que la redundancia no es relevante para el significado de C invertida como castro o no castro. Si C invertida es redundante con castro, pues lo es; y si un lapicida escribe una redundancia, pues la escribe y ahora paz y después gloria. Qué le vamos a hacer: no sólo no sé si es redundancia, sino que además me la suda.

    Usted debería saber, como el que más, que hay quien escribe con redundancias y reiteraciones, y repite y repite lo mismo no sólo en diferentes mensajes sino en el mismo, y eso no obsta para que los mensajes existan, exista el escribidor de los reiterativos y redundantes mensajes, y pueda existir incluso alguna razón en ellos a pesar de redundancias y reiteraciones. Para muestra, véanse modelos adjuntos de aqui parriba, sólo o con otros, varias veces.

    De modo que no veo por qué le ha de negar al lapicida lo que usted se permite reiterada y redundantemente, como a la vista está, estuvo y espero estará.

    Así pues, parece que la ignorancia debe ser devuelta al origen, especificando que ahora se trata de la ignorancia de que la redundancia no exime de la existencia del objeto y relación redundados.

    En cuanto a su recomendación o mandato, que no queda claro, de que me vaya a un foro de matemáticas, sólo puedo decirle que no me da la gana, que en este caso es lo único importante, cual España para Domanuel; y al igual que con éste deambulé por calles, rúas y rueiros cuanto me plugo, aunque el buen senador pensara o pensase que eran suyas, de la misma forma andaré por estos foros en tanto entienda que tengo algo que decir u opinar, siempre que cumpla las normas, como cumplo, y no vuelvan tiempos pasados para los que, aunque haya discrepancias en su análisis, hay coincidencia en que no fueron siempre mejores que éste en el que estamos. Y siempre que se cumpla con las condiciones que Celso Emilio Ferreiro señalaba para hablar lo que hablaba y no otra cosa, ya sabe: "Língoa proletaria do meu pobo / eu fáloa porque sí, porque me gusta / porque me peta e quero e dame a gana". Pues con esto, lo mismo.

    Siempre lamentando, por supuesto, que se moleste tanto por no recibir sus palabras con sagrado recogimiento y devota sumisión, pero es que uno es duro de mollera porque el mundo lo hizo así.

    Y Dios en la de todos y todas.

  28. #28 elpater 12 de abr. 2008

    Oiga, Crougintoudádigo: no está bien, pero que nada bien, eso de echar sobre mis paternales hombros todas sus fobias, fantasmas y temores.

    Puedo jurar y aportar pruebas de que conozco el Atlántico desde al menos los dos añitos de edad qué tierno, y desde entonces no he dejado de practicar su amistad. Puedo decirle también, aunque en este caso con mayor discrecion, que cuando puedo le soy infiel con el Mediterráneo, que es más cálido aunque menos juguetón. Por lo cual eso de decir que un servidor descubrió el Atlántico hace dos días, hombre, comprenderá que es tan erróneo como lo de que el signo de la C invertida significa en matemáticas "pertenece a". Debería tener usted cuidado con estos errores que, como le digo, suponen desdoro y nulo beneficio y no hay por qué.

    No recuerdo haber escrito tampoco gran cosa (en realidad no recuerdo haber escrito nada, pero bein puedo estar equivocado, porque, al revés que lo que le pasa a usted, mis nada valiosos escritos suelen morir para mí en el momento en el que los entrego a la imprenta, pues deben dejar lugar a nuevas empresas y empeños) sobre atlantismos varios; tal vez algo para el Festival de Lorient, pero no puedo asegurárselo sin dar un vistazo al bichiño, y a saber dónde está. Era un folleto de título "Mar Aberto", y por el título me hace sospechar que alguna parida pudiera haber dicho, pero lo cierto es que no lo recuerdo.

    pero quede constancia de que estoy dispuesto a aceptar que el Atlántico fue descubierto por usted, y que nadie antes que usted habló de Atlántico ni de relaciones Atlánticas; quede constancia de que lo tengo por descubridor del Atlántico, del Bronce Atlántico, del Hierro Atlántico y hasta de la Piedra Atlántica, en sus dos variantes de Paleopiedra Atlántica y Neopiedra Atlántica, que es la llamada piedra artificial, atlántica por supuesto.

    Quede constancia e morra o conto.

  29. #29 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

    "Abandono un momento las sartenes para apuntar algún comentario, aun a riesgo de que me responda airado diciéndome que cómo me atrevo a hablarle de lingüística si usted ya había montado en XLIII Congreso Mundial de Lenguas Vivas, Muertas y en la UCI y además fue compañero de ajedrez de un tipo que había hecho la mili con Ferdinan de Saussure o algo parecido".


     Por lo cual eso de decir que un servidor descubrió el Atlántico hace dos días, hombre, comprenderá que es tan erróneo como lo de que el signo de la C invertida significa en matemáticas "pertenece a". Debería tener usted cuidado con estos errores que, como le digo, suponen desdoro y nulo beneficio y no hay por qué.


    Sigua vd. tan coñera su paternidad pero cuéntenos tambien la otra historia, la del colega ese que había hecho la mili con Ferdinan de Saussure y su profesor de matemáticas.

  30. #30 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

     eso de decir que un servidor descubrió el Atlántico hace dos días, hombre, comprenderá que es tan erróneo como lo de que el signo de la C invertida significa en matemáticas "pertenece a". Debería tener usted cuidado con estos errores que, como le digo, suponen desdoro y nulo beneficio y no hay por qué.


    O quanta spicies


     

  31. #31 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

    "pero quede constancia de que estoy dispuesto a aceptar que el Atlántico fue descubierto por usted, y que nadie antes que usted habló de Atlántico ni de relaciones Atlánticas; quede constancia de que lo tengo por descubridor del Atlántico, del Bronce Atlántico, del Hierro Atlántico y hasta de la Piedra Atlántica, en sus dos variantes de Paleopiedra Atlántica y Neopiedra Atlántica, que es la llamada piedra artificial, atlántica por supuesto."


    Verborrea sed non scientia

  32. #32 crougintoudadigo 12 de abr. 2008

    "En cuanto a su recomendación o mandato, que no queda claro, de que me vaya a un foro de matemáticas, sólo puedo decirle que no me da la gana, que en este caso es lo único importante, cual España para Domanuel; y al igual que con éste deambulé por calles, rúas y rueiros cuanto me plugo, aunque el buen senador pensara o pensase que eran suyas, de la misma forma andaré por estos foros en tanto entienda que tengo algo que decir u opinar, siempre que cumpla las normas, como cumplo, y no vuelvan tiempos pasados para los que, aunque haya discrepancias en su análisis, hay coincidencia en que no fueron siempre mejores que éste en el que estamos. Y siempre que se cumpla con las condiciones que Celso Emilio Ferreiro señalaba para hablar lo que hablaba y no otra cosa, ya sabe: "Língoa proletaria do meu pobo / eu fáloa porque sí, porque me gusta / porque me peta e quero e dame a gana". Pues con esto, lo mismo".


    más verborrea, pero no ciencia. 

  33. #33 alfaiome 13 de abr. 2008

    (Franja cervantina: Cervantes es fonét. indiferente, en cast. sería igual; Saavedra, en el mismo nivel de uso léxico, sería Salaviedra; por eso, el nacido en Alcalá de familia 'funcionaria' (el padre de menores recursos que el abuelo), con las alusiones autobiográficas que inserta en su obra, parece 'oriundo', de la categoría de 'gallegos por el mundo' -iniciada en el PS?- Un misterio onomástico es que se casó con una prima suya manchega que se apellidaba Salazar (sala - zarra 'vieja'??)


    El uso de galleguismo en su lenguaje no sé si se ha estudiado, pero la muestra apuntada es obvia; y la habilidad de D. Quijote para 'normativizar' su lenguaje según los usos de la literatura de caballerías resulta extrañamente familiar: 'Non fuyades'... En cuanto al prólogo, reivindico el hermoso término de 'latinicos' ("con estos y otros l.") para las citas latinas -aunque sea ahormadas de intento y en serie)


    La famosa C invertida lo que dice es sobre todo: "paga al César lo que es del César con los Tbrigos".

  34. #34 crougintoudadigo 13 de abr. 2008

    Salud y Gloria


    Tiene vd razón Jeromor, en los ejemplos que dice. Estamos totalmente de acuerdo con sus razonables razonamientos y ejemplos.


     


    Mire del mistérico signo se dijo de todo.


    Los epígrafes funerarios nos reflejan importantes aspectos institucionales de la sociedad que los crea. En este caso  se expresan en latín. pero lo que reflejan no procede del Lacio. Reflejan que Roma respeto los usos y costumbres de los autóctonos.


    EL PRIMER PASO DATAR EL EPIGRAFE. (Distinguir el tiempo para establecer concordancias)


    Frente a otros epigrafes, como los miliarios, que se datan exactamente gracias a las titulaciones imperiales, los votivos y funerarios no llevan fecha.


    Por eso nadie se preocupó de datarlos. Comunicado este handicap a mi maestro Monteagudo este me confeccionó una tabla evolutiva del alfabeto latino en base a los miliarios. Ya podíamos datar aunque fuese  de una forma aproximada estos epígrafes.


    El resutado fue observar que la letra c en posición virada no desaparecía con los flavios y la concesión del ius latii. Primera falacia desmontada por nuestro caro paredros Andrés Pena.


    "pero lo cierto es que en 1997, siguiendo el método cronológico de Luis MONTEAGUDO GARCÍA, señalamos como el cuadro evolutivo del alfabeto romano, mostraba claramente cómo la letra C, en posición invertida, en contra de lo que otros autores quieran creer (perEIRA, BRAÑAS) o pretenden hacernos creer, no habría, deum ex machina, desaparecido -como sin más base que el deseo de encajar desteñidas profecías, se viene (G. perEIRA) alegremente sosteniendo para fundamentar apriorísticas teorías -, en la época Flavia, sino que, muy al contrario, en lo que parece ser una rara o tozuda persistencia, el invertido signo “C” se mantendría a lo largo del todo el Bajo Imperio, incluso hasta finales del s. IV, en la  epigrafía de personname w:st="on" productid="la Gallaecia">la Gallaeciapersonname>, y en los registros del Noroeste hispano, como lo prueba, echando por tierra las viejas teorías de SANTOS YANGUAS y de perEIRA MENAUT la inscripción ya cristiana, de finales del siglo IV d. C. (poco más de un siglo posterior en realidad a las inscripciones de Cabeço das Fraguas y de Lamas de Moledo), como deduce por el tipo de letra, quien quiera tomarse la molestia de analizar, comparando, una a una, las letras que, como es de rigor en una inscripción cristiana, tras su primitivo crismón “xp” [Christus] entre el sol y la luna, componen el siguiente epígrafe, “Nicer, hijo de Clutoso, “)” Cariaca, del Príncipe[1] (principis) de los Albiones”, con los epígrafes bajoimperiales que figuran en nuestros miliarios o en las tablas cronológicas de Luis MONTEAGUDO GARCÍA.






    [1] Se sobrentiende que es [miembro de personname w:st="on" productid="la Casa">la Casapersonname>o del linaje del señor de la treba] del principe.


    2 PASO: CONOCER LA SOCIEDAD QUE GENERA EL EPÍGRAFE


    Los romanos usan tria nomina, tres nombres, praenomen, nomen y cognomen. Los celtas, germanos y otros muchos pueblos indoeuropeos solo usan dos (excepcionalmente tres, incluyendo en nombre del abuelo), el nombre propio o de pila (quae verborum inmoderatio, puesto que no se bautizaban), "fulano" seguido a modo de apellido por el nombre de su padre "hijo de citrano".


    El carnet de identidad completo de un celtogalaico o de una celtogalaica, consta siempre en primer lugar de su nombre propio, por ejemplo Apana, seguido a continuación de su apellido, formado por el nombre de su padre, el patronímico costumbre que se mantuvo en Galicia, y en buena parte de Europa hasta muy avanzada la Edad Media, por ejemplo Ambolli Filia.


    Ya tenemos el nombre y apellido Apana Ambolli Filia. Y ¿Que viene a continuación? a continuación se menciona el Territorio Politico Autónomo Celta, la Treba, o Toudo (La ven en Trebo-Pala y en Toudo-Pala-n-da-i-gae) dos raices, una treba (similar a la latina tribus, o al umbro trifu) propia de la soberania doméstica "casa", como la palabra griega oikos, define tanto la casa como a toda la comunidad, y la otra Túat, Teuta, etc. significa, "pueblo", "estado", "nación".


    Toda la europa atlántica insular y continental está dividida en miles de trebas/toudos, o territorios políticos autónomos celtas gobernados por principes o reyes. Es la unidad política básica. 


    Es una cédula social tan potente que todavía en el siglo XII en Galica, los condes gallegos, respetaban la identidad política de estos territorios y su fuero interno, su consuetam rationen, intitulándose principes o imperantes de terra, y nombrando dos magistrados territoriales, el uicarius de terra y el maiorinus de terra.


    Seguiremos paso a paso.


     

  35. #35 crougintoudadigo 13 de abr. 2008

    EL TERRITORIO POLÍTICO


     


    "Hemos visto como en este tipo de sistema doméstico el castro se correspondía con una casa, domus, con un espacio de la geografía humana celta de personname w:st="on" productid="la Edad">la Edadpersonname> del Hierro en régimen proindiviso donde un caballero obtiene algo más que prestaciones y rentas con una explotación agrícola y jurisdiccional, como un apicultor dueño de una colmena que le produce miel y satisfacciones, una propiedadseñorial más entre, otras muchas explotaciones y jurisdicciones detentadas, por una misma mano, en un amplio espacio geográfico comprensivo probablemente de varias trebas poseídas en régimen proindiviso por la misma familia nobiliar. Un verdadero clan nobiliar representado por el tanaiste[1] o “jefe de familia” representante del grupo familiar que en un consejo de familia por el presidido toma colectivamente sus decisiones."


    Un castro es hoy para nosotros, sobre todo si lo tenemos excavado, un lugar defendido, con las habitaciones circulares en su interior. Una aldea como la de Asterix. pero desde el punto de vista institucional el castro es como la colmena de un apiculor.


     Las colmenas necesitan un espacio donde desenvuelven su vida productiva las abejas que producen miel. El apicultor cuida de las abejas y se apropia de la miel.


    Cada castro tiene un espacio jurisdiccional, un espacio económico determinado por marcos de piedra. http://www.andrepena.org/publicacions/trebas-gallaecia-celta.pdf cf. p. 9


    Y cada castro es la domus, (domo en locativo) la "casa" de un dominus que estiende su dominium o jurisdicción por el espacio demarcado del castro.


    El dominium del dominus comprende no solo las tierras de labor, montes y prados, aguas y fuentes dentro del espacio económico demarcado del castro/domo, sino también a los doméstici, los habitantes del castro a los que da tierras, pone o presta vacas y aperos de labranza a cambio de una renta.


    Pues bien, una treba, tribu, túath, etc., lo que los romanos llaman indistintamente civitates/populi,  no es un castro, la treba comprende entre cincuenta y el centenar de castros. Al frente de un castro está el señor. Al frente de la treba está un princeps, señor de los señores de los castros y de  las gentes (las gentes,  los habitantes, sin otro misterio) de la treba.


    vamos ahora a ver como se expresa esto en la epigrafía funeraria de la nobleza celtogalaico-romana






    [1] Hoy se le llama así en Irlanda al ‘Deputy Prime Minister’.

  36. #36 crougintoudadigo 13 de abr. 2008

    Proseguimos si nos lo conceden.


    Veamos ya vimos que los romanos dejaron subsitir  la sociedad celtogalaica, y que esto permitió como sucéde también, en gran parte de la Europa Altántica que este sistema organizativo realmente feudovasallatico - como lo demostraron Bloch y Piggot- llegase con buena parte de su vigor indemne hasta la Edad Media.


    (En la Celtiberia hubiera pasado lo mismo, si no se hubiera dado el fenómeno de la opresión muslime, solutora de buena parte de la facies anterior. Así es).


    Como no viven en sus colmenas los apicultores, tampoco tienen por que vivir en sus castros los señores. Les basta con tener en ellos un recaudador de impuestos de confianza con funciones similares a las del uillicus medieval.


    Y aún es posible que, al igual que sucedía con los condes de la Edad Media, durante la Edad del Hierro, o la dominación Romana,  los principes tampoco residiensen en sus trebas, dejando funcionarios en ellas, magistrados, a modo de gobernadores.


    "Viable señor de muchos castros, cliente o vasallo a su vez del príncipe de personname w:st="on" productid="la Treba">la Trebapersonname>, este nobile es también posiblemente un absentista del campo que renunciando a vivir con su lejana parentela bajo su jurisdicción, con sus clientes, con sus campesinos libres y con sus siervos atados a las tierras en el interior del pequeño recinto fortificado de su aldea o explotación rural, habría optado por buscar la equipolente compañía de sus pares terratenientes, nobles grandes y linajudos del país en las oppida o ‘ciudades celtas’ como Briteiros o Laniobriga.


    Descendientes todos ellos de sirenas marinas, ora de portentosos y sobrenaturales seres melusinos, ora arrojada la nave que los trajo a la costa por la tormenta, ora llegados persiguiendo al ave o al cuadrúpedo, los míticos fundadores, cuyos túmulos fundacionales Neolíticos, como en Irlanda, perdidos en lo alto de los montes en los confines de sus remotas aldeas desde la noche de los tiempos se sobreponen jerárquicamente en la necrópolis familiar a otros menores, los grandes nobles, o las grandes ‘Casas’ garantizan su poder con sus efectivos gentilicios o sus vasallos.


     Cada Casa (Treba) al frente de su cabeza nobiliar y cada una con su residencia, con su salón de banquete y su narrador o fistor (similar al ai. fili-  pos. latinizado fili-stor. Cf. comparativamente filisteos “fisteus”) de historias familiares, de fazañas, y de cuentos, todavía evocado melancólicamente en sus Partidas porel reí de Castilla, de origen gallego Alfonso X el Sabio, prefieren ausentarse de sus múltiples propiedades rurales, huyendo del aislamiento y de la monotonía rural, buscando la compañía de los iguales, y consumir sus rentas en el lujo, en el bullicio urbano, en el banquete de la corte, en los grandes oppida –y espero que esto que escribo no caiga en saco roto cuando se musealice y se cree el centro de interpretación de San Cibrán de Las- donde ocupan espléndidos palacios de unidades separadas, que muchos hacen derivar del modelo de uilla romana, sin reparar que, según parece,  el parecido con la mencionada uilla “paucas fenestras plateas versus” con solo una entrada al exterior, y dispuestas en cambio en torno a un gran patio interior todas las habitaciones, de unidades separadas, como gusta a los celtas, podría responder, sino a algo compartido de una facies anterior a un simple fenómeno de convergencia evolutiva de la llamada “granja defendida” atlántica (Pena Graña 2004).


    Y comprendida, en lo básico, esta estructura, ahora es cuando podemos empezar a dilucidar lo que nos dicen los epígrafes. Et non obscura per obscuriora.


    Salud y Gloria



     

  37. #37 crougintoudadigo 13 de abr. 2008

    LAS GRANDES CITANIAS O OPPIDA


     


    "El noble ausente del campo, confiados sus jamones ‘al porquero Eumeo’, seguros sus castros o “casas” y su hacienda en manos de un mayordomo o de un administrador con funciones análogas a las del villicus medieval, confiado el príncipe en su ausencia de la administración de su Treba por su uicario de terra o por su maiorino de terra, viven lujosamente en Briteiros o en Lánsbrica porque  tienen asegurado el incesante fluir en carros que no han cambiado en el país desde personname w:st="on" productid="la Edad">la Edadpersonname> del Bronce, ni cambiaron hasta hoy, tirados por bueyes, desde los remotos castros, hasta la puerta de sus palacios domi, de las rentas del campo por carrarias y congostras recientemente desaparecidas con la concentración parcelaria. De este modo, la monotonía invernal se mata en una residencia con todas las comodidades conocidas, en una verdadera ciudad, con todos los servicios, un espacio central, un oppidum donde, junto al  *corono y príncipe de príncipes, o imperante, se forma una verdadera corte o aula regia en los diferentes barrios que conforman lo que a menudo llamamos citania o oppidum.


    Son refinados distritos donde como en personname w:st="on" productid="la Baja Edad">la Baja Edadpersonname> Media soñaba Lançarote de Lago con imitar a los héroes artúricos, llamándose Coronero los señores y los señoritos de personname w:st="on" productid="la Casa">la Casapersonname> de Camalo habrían soñado con imitar a los héroes de personname w:st="on" productid="la Il■ada">la Ilíadapersonname> cuyas hazañas gustaban en las sobremesas de sus banquetes escuchar a los fistores, las heroicas batallas, la caída de Troya, y la llegada de los héroes troyanos con Teucro a Galicia, o como, como lo ilustra la diadema de Ribadeo llego  huyendo Astúr a caballo sobre el mar con su casco de tres penachos. Y así el mencionado vasallo de Camalo llamado Coronero,  (CORONERI CAMALI DOMUS) disponen su casa junto a la casa de los demás equipolentes vasallos nobles de Camalo como su vecino Caturón (CAMALI DOMI CATURO), sus palacios herederos de las llamadas “courtyard houses” atlánticas-, enmarcados en un amplio e íntimo recinto rectangular de altos muros, en cuyo interior las variadas dependencias circulares con sus llamativas cubriciones de paja “pallotes” se disponen en torno a un patio central como habitaciones separadas, accediéndose al interior de estas residencias y posibles palacios urbanos a través de una única puerta de entrada (Andrés Pena Graña 2004"


    Pues bien ahora que tenemos caracterizado las tres formas de hábitat, el pequeño lugar o castro (domus, castellum, -briga), el territorio político autónomo celta (Toudo/Treba) y por último el Oppidum (-briga, Lans-briga), pasemos a considerar los epígrafes


     

  38. #38 crougintoudadigo 13 de abr. 2008

    Hace más de una década ya, señalábamos como, según era notorio, los castella se reiteran en el registro epigráfico de cierto mobiliario arqueológico a continuación de una letra C invertida,  )la cual, siguiéndose a TOVAR, se solía interpretar como “centuria”, hasta que con casi general aceptación María Lourdes ALBERTOS propuso para este signo la lectio castrum/castellum.[1]








    Entonces sostuvimos como, según nuestro parecer, de ser castrum/castellum en cuestión el significado del signo ),  dicho signo carecería casi de importancia o de trascendencia por venir reiterado tras él de nuevo el castrum/castellum, el “castro”, bajo la morfología indígena de un topónimo en ablativo sin preposición, que como es sabido, refiriéndose a lugares poco importantes, tiene en latín la función de un locativo:


    La letra )  acostumbra generalmente a instalarse entre el Territorio Político o treba  y el castro.


               


    TP                               CASTRO


                            Cilenus                        )           Berisamo.


    Susarrus         )           Aiobaiciaeco.


                            Limicus                        )           Arcuce.


                                                                     

    [Principis] Albionum              )           Blaniobrensi.


    Celtica Supertamarica                        )           Iureobriga.


     


    Circunstancialmente, el signo ) aparece substituido por la propia voz castellum en locativo:“LADRONV[S] DOVAI BRA[CA]RVS CASTEL[L]O DVRBEDE”[2], siendo en otras ocasiones suplantado por la palabra domo “CLOTIVS CLVTAMI [F] SVSARRV[S] DOMO CVRVNNIACE ” [3]; “[…] DOMO LVCODADIACVS”[4]) considerada el arquetipo de ablativo con función locativa en la gramática latina.[5]








    [1] María Lourdes ALBERTOS: 1975, p.65



    [2] Conimbriga 23 (1984) pp. 43-54, in Jugen UNTERMANN, Actas do enc. cientif. en homenaxe a F. BOUZA BREY. 1993, p. 376



    [3] CIL.III 2016



    [4] CIL III 4227



    [5]En una inscripción aparecida en Hungría (Gyalokue) con antropónimos y trebónimos o nombres de Territorios Políticos Autónomos Celtas: “ABILIVS TVRANCI F. BOBEGIVS VENINIF LANCIE[N]SIS, PENTIVS DOV(I)DERI F. ALIGANTIENSES” (J. UNTERMANN 1993 p. 376). Si bien desconocemos por no contar con una foto este epígrafe apuntamos la posibilidad de una mala lectio atendiendo a la razón de que viniendo el trebónimo adjetival, lancie[n]sis tras el patronímico Venini f. y  sucediendo otro tanto en Dov(i)deri f. Aligantiensis, no vemos razón alguna para que no se repita la secuencia con Bobegius (personname w:st="on" productid="La Terra">La Terrapersonname> que luego se llamará Presaras “Simul etiam comendatam uouis facio aliam ecclesiam uocabulo Sancti Michaelis, que simili modo auorum meorum est, nomine Odoari, ualle Presarense, Territorio Bauegio… ano 947 en LÓPEZ FERREIRO, obr cit. T. II apénd.; ahora bién también puede ser que un obscuro celta trebónimo galaico hubiese podido ser substituído en los primeros siglos de la dominación romana por el antropónimo epónimo Babegius de un princeps provincial); de igual modo tras el patronímico Turanci f. (estando aún este trebónimo atestiguado como arciprestazgo y Territorio Político en personname w:st="on" productid="la Bula">la Bulapersonname> de Pascual II de 21 de abril de 1110, bula por la que el Papa confirma la posesión de una serie de antiguas Trebas -ahora (século XII) nombradas Terrae / Territoria y arciprestazgos – para personname w:st="on" productid="la Iglesia Compostelana">la Iglesia Compostelanapersonname>, apoyando a Gelmírez en el visitado largo pleito de los arciprestazgos con el Conde de Galicia D. Pedro Froilaz y con su hermano el obispo Vallibriense Munio (PENA GRAÑA :1992, pp .97-100): [...] ad perpetuam scae. compost. Ecclesiae pacen ac stabilitatem sancimus ut universa quae ad eiusdem beati Iacobi Apostoli Ecclesiam, in qua nimirum eius corpus requiescere creditur, propietario iure intra vestram relatione didicimus, quieta ommino et integra vobis vestrisque successoribus in perpetuum conserventur, videlicet Terra de Superato [Sobrado.  Ptol II, 6,35]; Dormiana [Couto de Dormeá]; Babegium [Condado de Presaras. CIL III 4227]; Coronatum [Arcedianato de Cornado]; Mercia [Partido da Merca]; archipresbyteratus sci Pelagii de Circitello; Mons Sacer; Tabeirolos [Xurisdicción de Tabeirós]; Terra Montium vsque ad Auium [Xurisdicción de Montes]; Morracium [OMorrazo]; Saliniense [Arcedianato do Salnés, Ptol. II 6, 34]; Terra e Termarum (sive potius, cron. Iriens.) Celenes, [Caldas.Ptol. II 2, 6, 25; Plin. IV 111.CIL II 2649]; Terra Arcubus [Arcos]; Iriense [Iria ], Pistomarcus [Posmarcos. Plin. IV 111; Mela 3, 11]; Amaheae et alii Montes [Xurisdicción e partido de Amahía Ptol II, 6, 36]; Prucios  [Xurisdicción de Pruzos], Lavacengos >Lapatia(n)co(r)um prumunturium [Arciprestado e Terra  de Labacengos Ptol. II 6,4]; Arros [Arciprestado de Arrós. Plin. IV 111]; Nemitos [Terra, Tenencia y arcedianato de Nendos Ptol, II 6,41]; Bisancos (Terra tenencia y arciprestado de Bezoucos),  Terra de Faro, Coporos Plin. IV, 111. CIL II 5250.  Ptol. II, 6, 24); Celticos (Plin. IV 111),Brecantinos (Terra de Bergantiños Pto. II 6,30), in Montanis duos archipresbiteratus, Dubria, Barcala, Salagia, Gentines, et cetera usque ad Oceanum […] y más adelante: [...] castelum scae Mariae de Lanciata […]  (Ptol. II 6,29; Plin. III 28). Cf. Hª Comp. T. I. Cap. XXXVI.

  39. #39 crougintoudadigo 13 de abr. 2008







    Entonces sostuvimos como, según nuestro parecer, de ser castrum/castellum en cuestión el significado del signo ),  dicho signo carecería casi de importancia o de trascendencia por venir reiterado tras él de nuevo el castrum/castellum, el “castro”, bajo la morfología indígena de un topónimo en ablativo sin preposición, que como es sabido, refiriéndose a lugares poco importantes, tiene en latín la función de un locativo:


    La letra )  acostumbra generalmente a instalarse entre el Territorio Político o treba  y el castro.


               


    TP                               CASTRO


                            Cilenus                        )           Berisamo.


    Susarrus         )           Aiobaiciaeco.


                            Limicus                        )           Arcuce.


                                                                     

    [Principis] Albionum              )           Blaniobrensi.


    Celtica Supertamarica                        )           Iureobriga.


     


    Circunstancialmente, el signo ) aparece substituido por la propia voz castellum en locativo:“LADRONV[S] DOVAI BRA[CA]RVS CASTEL[L]O DVRBEDE”[1], siendo en otras ocasiones suplantado por la palabra domo “CLOTIVS CLVTAMI [F] SVSARRV[S] DOMO CVRVNNIACE ” [2]; “[…] DOMO LVCODADIACVS”[3]) considerada el arquetipo de ablativo con función locativa en la gramática latina.[4]








    [1] Conimbriga 23 (1984) pp. 43-54, in Jugen UNTERMANN, Actas do enc. cientif. en homenaxe a F. BOUZA BREY. 1993, p. 376



    [2] CIL.III 2016



    [3] CIL III 4227



    [4]En una inscripción aparecida en Hungría (Gyalokue) con antropónimos y trebónimos o nombres de Territorios Políticos Autónomos Celtas: “ABILIVS TVRANCI F. BOBEGIVS VENINIF LANCIE[N]SIS, PENTIVS DOV(I)DERI F. ALIGANTIENSES” (J. UNTERMANN 1993 p. 376). Si bien desconocemos por no contar con una foto este epígrafe apuntamos la posibilidad de una mala lectio atendiendo a la razón de que viniendo el trebónimo adjetival, lancie[n]sis tras el patronímico Venini f. y  sucediendo otro tanto en Dov(i)deri f. Aligantiensis, no vemos razón alguna para que no se repita la secuencia con Bobegius (personname w:st="on" productid="La Terra">La Terrapersonname> que luego se llamará Presaras “Simul etiam comendatam uouis facio aliam ecclesiam uocabulo Sancti Michaelis, que simili modo auorum meorum est, nomine Odoari, ualle Presarense, Territorio Bauegio… ano 947 en LÓPEZ FERREIRO, obr cit. T. II apénd.; ahora bién también puede ser que un obscuro celta trebónimo galaico hubiese podido ser substituído en los primeros siglos de la dominación romana por el antropónimo epónimo Babegius de un princeps provincial); de igual modo tras el patronímico Turanci f. (estando aún este trebónimo atestiguado como arciprestazgo y Territorio Político en personname w:st="on" productid="la Bula">la Bulapersonname> de Pascual II de 21 de abril de 1110, bula por la que el Papa confirma la posesión de una serie de antiguas Trebas -ahora (século XII) nombradas Terrae / Territoria y arciprestazgos – para personname w:st="on" productid="la Iglesia Compostelana">la Iglesia Compostelanapersonname>, apoyando a Gelmírez en el visitado largo pleito de los arciprestazgos con el Conde de Galicia D. Pedro Froilaz y con su hermano el obispo Vallibriense Munio (PENA GRAÑA :1992, pp .97-100): [...] ad perpetuam scae. compost. Ecclesiae pacen ac stabilitatem sancimus ut universa quae ad eiusdem beati Iacobi Apostoli Ecclesiam, in qua nimirum eius corpus requiescere creditur, propietario iure intra vestram relatione didicimus, quieta ommino et integra vobis vestrisque successoribus in perpetuum conserventur, videlicet Terra de Superato [Sobrado.  Ptol II, 6,35]; Dormiana [Couto de Dormeá]; Babegium [Condado de Presaras. CIL III 4227]; Coronatum [Arcedianato de Cornado]; Mercia [Partido da Merca]; archipresbyteratus sci Pelagii de Circitello; Mons Sacer; Tabeirolos [Xurisdicción de Tabeirós]; Terra Montium vsque ad Auium [Xurisdicción de Montes]; Morracium [OMorrazo]; Saliniense [Arcedianato do Salnés, Ptol. II 6, 34]; Terra e Termarum (sive potius, cron. Iriens.) Celenes, [Caldas.Ptol. II 2, 6, 25; Plin. IV 111.CIL II 2649]; Terra Arcubus [Arcos]; Iriense [Iria ], Pistomarcus [Posmarcos. Plin. IV 111; Mela 3, 11]; Amaheae et alii Montes [Xurisdicción e partido de Amahía Ptol II, 6, 36]; Prucios  [Xurisdicción de Pruzos], Lavacengos >Lapatia(n)co(r)um prumunturium [Arciprestado e Terra  de Labacengos Ptol. II 6,4]; Arros [Arciprestado de Arrós. Plin. IV 111]; Nemitos [Terra, Tenencia y arcedianato de Nendos Ptol, II 6,41]; Bisancos (Terra tenencia y arciprestado de Bezoucos),  Terra de Faro, Coporos Plin. IV, 111. CIL II 5250.  Ptol. II, 6, 24); Celticos (Plin. IV 111),Brecantinos (Terra de Bergantiños Pto. II 6,30), in Montanis duos archipresbiteratus, Dubria, Barcala, Salagia, Gentines, et cetera usque ad Oceanum […] y más adelante: [...] castelum scae Mariae de Lanciata […]  (Ptol. II 6,29; Plin. III 28). Cf. Hª Comp. T. I. Cap. XXXVI.

  40. #40 crougintoudadigo 13 de abr. 2008

    "


    En un epígrafe singular aparece un término expresivo de la soberanía doméstica tras el signo )invertido, el locativo domo, seguido de un genitivo de possesor: “POPILLIVS HIRSVTVS FLAVI VENDIECI F <ILIVS> LANCI<ENSIS> ) DOMO VACOIECI”.Esta  casa de Vacoieco (posiblemente “el de las vacas” un término posiblemente comparable a la“Casa dos Tenrreiro” en el Trasancos medieval) non era acaso más que un castro de personname w:st="on" productid="la Treba">la Trebapersonname> o Terra de los Lancienses.Llamándose su possessor Vacoieco,  con un pomposo y prestigioso nombre relacionándose la posesión de vacas[1]posiblemente con una gran hacienda" in Pena Graña 1994.






    [1] A. PENA: “O Territorio e as Categorias sociais na Gallaecia Antiga: Un Matrimonio entre a Terra (Treba) e a Deusa Nai (Mater). Anuario BRIGANTINO nº 17. 1995, pp. 62-63.

  41. #41 crougintoudadigo 13 de abr. 2008

    En los epígrafes funerarios el origo o linaje de la oligarquía, nobilitas, callaica se puede expresar de la siguiente forma:


    APANA (nombre propio) + AMBOLLI FILIA (patronímico o apellido) + CELTICA SUperTAMARICA (territorio político) + […]MIOBRI  (residencia o domiciliación) + ANNORUM XXV (datos referentes a la edad del difunto) + H[IC] S[ITA] E[ST] (situación de la tumba / tipo o posición jurídica de la propiedad + APANUS FRATER FACIENDUM CURAVIT (datos y circunstancias del dedicante, etc.).


     

  42. #42 crougintoudadigo 13 de abr. 2008

    Sosteníamos ya en 1995 que:


     


     << “a lectio castellum[1]da letra fatal, como lle chamou UNTERMANN, que na secuencia epigráfica vira ascostas ostensiblemente ao topónimo en ablativo que adoito lle segue (suxeto e obxecto da cláusula) mália seren aceptada pola maioría dos autores mantén todavía boa parte da sua transitividade indemne (dende que fora lida por TOVAR como Centuria) e esta capacidade que ten o signo de provocar distintas percepciones (“censum” por J. C. Bermejo) manifesta aínda disidencias serodias na suxerente lectura cognatio de A. Rodríguez COLMENERO.






    [1] M. L. ALBERTOS: “perduraciones indígenas en personname w:st="on" productid="la Galicia Romana">la Galicia Romanapersonname>: Los castros las divinidades y las organizaciones gentilicias en la epigrafía”. En Actas del coloquio internacional sobre el Bimilenario de Lugo. 1977, p. 17 ss.

  43. #43 crougintoudadigo 13 de abr. 2008

    Como pueden ver, de la letra fatal se dijo de todo. pero todo no puede ser cierto a la vez y algunos se tendrán que equivocar. Por lo tanto dice Crougintoudadigo ¿Por que no le otorgan a nuestro caro paredros el Andrés Pena derecho a equivocarse?


    E invocando este derecho proseguimos. Atendiendo la observación de Jeromor, arriba contenida.


    O problema non está ainda resolto Coa coordenada  )  = “Castellum” podemos preguntarnos que significa a clausula “ET S. ) ”na seguinte inscripcion de Chaves: CAMALLVS BVRNI F HIC SITVS / EST ANNOR. / III ET S ) TARBI FRATER FACIE / NDV CVRAVIT [1]








    [1] CIL II 2484. Viriatis 1 (1957), p. 105. foto. Pastoriza. Chaves, in G. perEIRA MENAUT: “Los Castella y las comunidades de Gallaecia”, IN Zephyrus (XXXIV), 1982, p.275.

  44. #44 crougintoudadigo 13 de abr. 2008

    "Si este signo ) , que en ocasións aparece na cláusula precedido pola preposición  ex que podrería ir seguida dunha verba indicadora dunha categoría social[1], significa o propio castro a súa presencia ou desaparición nos rexistros non respondería a novas situacións nin incidiría na articulación institucional do Territorio Político senón que se debería a cambios de gostos das oligarquías na expresión da sua linaxe (filiación e origo). Ao noso parecer, resulta significativa a prematura interpretación que perEIRA MENAUT e SANTOS YANGUAS  fan en 1979 do signo ) dicindo que


     “La entidad organizativa referida por [el signo) ] […] parece más bien una forma de control administrativo romano y nunca una forma de organización social indígena”.


    Sen excluir os propios acontecementos que dan pé a unha interpretación, a cuestión de como este feito se integra no discurso ideolóxico do historiador e se articula nun discurso específico, pode estudiarse mediante a teoría lingüística que permita establecer formalmente se a ideoloxía que se vislumbra está no material da fonte, ou si pode entreverse unha manipulación na rectificación que perEIRA MENAUT fai en 1982 do aserto anterior[2]: “La desaparición de los castella en la expresión del origo personal y la utilización de las civitates que tienen lugar a continuación supone un cambio en la organización de las comunidades indígenas. La instancia organizativa básica, la comunidad que da el origo a las personas ya no son los castella sino las civitates”.


    En fin, podemos aínda indicar o que noutro lugar di o mencionado profesor: “Si lo anteriormente expuesto sobre la reorganización de las civitates y de los núcleos de población es aceptable, parece que también en Gallaecia el ius latii significó una restructuración de las civitates indígenas,el abandono de sus formas ancestrales para organizarse el modo romano[3]recibiendo con ello, naturalmente la autonomía administrativa, la städtische Autonomie para decirlo con la exacta expresión alemana”>> [4].


    pero lo cierto es que en 1997, siguiendo el método cronológico de Luis MONTEAGUDO GARCÍA, señalamos como el cuadro evolutivo del alfabeto romano, mostraba claramente cómo la letra C, en posición invertida, en contra de lo que otros autores quieran creer (perEIRA, BRAÑAS) o pretenden hacernos creer, no habría, deum ex machina, desaparecido -como sin más base que el deseo de encajar desteñidas profecías, se viene (G. perEIRA) alegremente sosteniendo para fundamentar apriorísticas teorías -, en la época Flavia, sino que, muy al contrario, en lo que parece ser una rara o tozuda persistencia, el invertido signo “C” se mantendría a lo largo del todo el Bajo Imperio, incluso hasta finales del s. IV, en la  epigrafía de personname w:st="on" productid="la Gallaecia">la Gallaeciapersonname>, y en los registros del Noroeste hispano, como lo prueba, echando por tierra las viejas teorías de SANTOS YANGUAS y de perEIRA MENAUT la inscripción ya cristiana, de finales del siglo IV d. C. (poco más de un siglo posterior en realidad a las inscripciones de Cabeço das Fraguas y de Lamas de Moledo), como deduce por el tipo de letra, quien quiera tomarse la molestia de analizar, comparando, una a una, las letras que, como es de rigor en una inscripción cristiana, tras su primitivo crismón “xp” [Christus] entre el sol y la luna, componen el siguiente epígrafe, “Nicer, hijo de Clutoso, “)” Cariaca, del Príncipe[5] (principis) de los Albiones”, con los epígrafes bajoimperiales que figuran en nuestros miliarios o en las tablas cronológicas de Luis MONTEAGUDO GARCÍA.


     Es más, aún en el caso hipotético de que, esta vez, Gerardo perEIRA MENAUT hubiera tenido razón, como es publico y notorio, la concesión flavia del ius latii, desde el punto de vista organizativo, nada, o muy poco, significo para las áreas poco romanizadas del imperio, como es el caso de personname w:st="on" productid="la Gallaecia">la Gallaeciapersonname>, y si cabe, mucho menos aún, habría supuesto el edicto de ciudadanía de Caracalla" in André Pena.






    [1]  Como por ejemplo, según nos lo propone Eulogio LOSADA BADÍA, “pertencente a”, que precisamente, señala este profesor, es el significado que el signo envorcado )  tiene en el lenguaje matemático.



    [2] A. PENA GRAÑA: Obra citada. 1995, pp. 63-64.



    [3] O subraiado en negriña é noso.



    [4] G.perEIRA MENAUT: “Los Castella y las comunidades de Gallaecia”, in Zephirus 1982, p.264.



    [5] Se sobrentiende que es [miembro de personname w:st="on" productid="la Casa">la Casapersonname>o del linaje del señor de la treba] del principe.

  45. #45 crougintoudadigo 13 de abr. 2008

    perdonenso  señora Canto el no haberla atendido antes,  pues pidió su caridad una correción,  


     


    P.D.- Por si quiere corregirlo, el texto correcto, sobre todo nombre y filiación del difunto, de la inscripción de Cangas de Onís (Asturias) que cita en su nota 1 es Nigrinianus Nigri/nia"ni" (filius) ex|(castello) Ercorio/bri(gensi) annorum V / C·LNT (EpigrRomAsturias nº 59). No he mirado las demás.


    Y atendiendo a su petición formal cara y doctoral señora, por complacerla nuestro no menos doctoral paredros, pese a sus limitaciones, intentará complacerla


    Ayudados en sus claros ejemplos, las cláusulas que gentilmente nos trae a la luz:


    […] ex cas(tello) Ciseli […] (CIL II, 5320, Talabriga/Talavera de personname w:st="on" productid="la Reina">la Reinapersonname>)
    […] ex / castello Tulei […]princep[s] vixit annis LXVIII


    Obervando bajo su luz y prisma del epígrafe que según vd,  podríamos querer corregir […] ex|(castello) Ercorio/bri(gensi) […]


    En un plis plas nuestro paredros Andrés atiende a su caridad


    […] ex/ Ercoriobri […]


    DECROGINTOUDADIGACORRECTIONE


    ¿Le gusta? ¿Le parece a vd. el castro sufijal  –bri se podría ir en secuencia indoeuropea determinante+determinado, o aporte+soporte “de tal” “el castro”? o piensa vd. que estamos ante un sufijo en –obre del caro profesor Abelardo Moralejo, que Deus aia?.


    Ya lo decidirá vd., que la epigrafia es muy entretenida.


    Salud y Gloria


     


     

  46. #46 jeromor 13 de abr. 2008

    Crou:


    Estando fundamentalmente de acuerdo con su análisis del sistema nominal hispanocelta galaico, que has ejemplificado en el epígrafe de Crecente, S. Román da Retorta.


    APANA AMBOLLI F(ilia) CELTICA SVperTAM(arica) C(astello) MIOBRI AN(norum) XXV H(ic) S(ita) E(st) APANVS FR(ater) F(aciendum) C(uravit)


    Te presento aquí algunos ejemplos de epigrafía madrileña o muy cercana:



    CANTABER/ ELGISM/IQ(um) LUCI F(ilius)/ MARTI/ MAGNO/ V(otum) S(olvit) A(nimo)L(ibens).  San Yago, Galapagar (M)


    APLONDUS DAGENICUM M(arci) F(ilius) AN(n)ORUM XX H(ic)S(itus)E(st). Villamanta (M)


    DOMITIA. VIC/CI MALUGENIQ(um)/F(ilia) LURAEZI AUCALI/Q(um). UXSOR. H(ic) S(ita) E(st) S(it) T(ibi) T(erra) L(evis). Torrejón de Velasco, Madrid.


    AMMISA. BENIL/TI. AETURIQ(um) F(ilia)/CLOUTI MAURE/ICUM. UX(or)/ 5 H(ic) S(ita) E(st). Ontalva, Numancia de la Sagra, To.


    Da la impresión que el sistema nominal hispanocelta en el centro contiene, como en Galicia, el nombre: Cantaber, Aplondus, Domitia, Amissa, el patronímico: Luci filius, Vicci filia, Marci filia, Benilti filia, en algún caso el nombre del marido, Luraezi uxsor, Clouti uxor, y en vez de la mención del “Territorio Politico Autónomo Celta, la Treba” tenemos una mención, en genitivo de plural, ¿a qué?: Elguismiqum = de los elguismos, Dagenicum= de los dagenos; Malugeniqum= de los malugenos ¿de los nacidos de Malu?; Aucaliqum= de los aucalos; Aeturiqum= de los eturos; Maureicum= de los Moreos.


    Pues la diferencia entre la C invertida = Castello o ex castello y el genitivo de plural –qum, la veo yo más en el hábitat, disperso en Galicia, con multitud de castros, que sirven para definir perfectamente la pequeña ciudadanía de la parroquia, concentrado en la Mancha, en donde la referencia debiera de ser también local, geográfica, pero que es interpretada por casi todos como familiar, la referencia al grupo familiar amplio. Yo me sigo inclinando por que pudiera haber un aspecto geográfico, quizás una referencia a la casa-aldea familiar en la terminación –qum.


    En cuanto a  ese ex c(astello) Ercoriobri, será ablativo de un Ercoriobris (como Miobri de Miobris), que da, efectivamente, los abundantes –bres gallegos


     

  47. #47 bergan 13 de abr. 2008

    Territorio presarense y territorio bavegio no son lo mismo, según los inventarios de Sobrado. Así en doc. 112-tomo I de la edición de Loscertales:


    "In valle Presares, ipsa villa de Superato..."


    "In valle Bavegio, villa Anobre..."


    Aunque los territorios son limítrofes, según el documento siguiente ("Hi sunt termini de commiso de Supperado...") que delimita "per Gandera de Bavegio".

  48. #48 crougintoudadigo 13 de abr. 2008

    Jeromor


     Hace años pensabamos que


    Apana Amboli F


    Podria ser reconstruida en lengua galaica prerromana


    como Apana Amboli-aeca, es decir Apana de Ambolio.


    Es mas en la documentación de Sobrado, precisamente, creimos encontrar una demostración de lo que le dice nuestro paredros Andrés Pena. Lamentablemente ahora no estoy de humor para buscarle esactamente el patronímico en que  me basaba, pero cree mi paredros recordar que terminaba en -aeca o -aeco.


    Sin embargo, atendiendo luego a una razonable observación  y razonamiento de J. J. Moralejo sobre el hecho de que el mencionado sufijo -aeco/-aiko se empleaba para indicar un lugar, y viendo que estaba hecha con más  argumentos, y no mera suposición, tuve que convenirme que podría tener razón.


     Sin embargo el caso que nos ocupa, y nos trae ahora vuelve a sumir a nuestro paredros en la incertidumbre. Es distinto, y parece indudable que estamos ante verdaderos gentilicios


    Elguismiqum = de los elguismos, Dagenicum= de los dagenos; Malugeniqum= de los malugenos ¿de los nacidos de Malu?; Aucaliqum= de los aucalos; Aeturiqum= de los eturos; Maureicum= de los Moreos


    Y por ahora no le puedo decir más, supone mi paredros que estos 'gentilicios' explican muy bien  el sistema celtoaltántico de la Tanistry, ya sabe la costumbre de los grupos familiares celtoatánticos de hacerse una piña al frente de un cabeza de familia.


    Grupos que celebran sus sacra y cultos privados colectivamente, como las familias de hoy celebran las navidades, que presumen y tienen un antepasado epónimo mítico y melusino el que les da bonitos nombres que vd. cita, que dominan territorios y en ellos tienen su necrópolis familiar, y dominante sobre ella, como sucede en toda la Europa Atlántica y aún en Galicia, mamoa do rey, coto do rey, arca do rey, modia do rey, ect., se trataría  probablemente un dólmen con una estela funeraria por imaginar calcolítica. Esa es la sacrosanta tumba fundacional del linaje Elguismico y esta es la estela de Elguismo -a una estela parecida calcolítica le pusieron en latin bajomedieval Fulano hijo de Mengano Aquí Yace (es la de Celtiati), piensa mi paredros Crougintoudadigo que por si quedaban dudas-.


    Estos grupos nobiliares familiares  Eturos o Moreos, son como los del clan Pétriz gallego, "Prolix Petriz" decian ellos, viven segun nuestro paredros Andrés Pena en el seno  de la Tanistry todavía en la Edad Media,  toman sus decisiones en consejos de familia, presididos por el tanaiste, en el caso de los Pétriz por el Conde Don Pedro y a su muerte por el Conde Don Fernando perez, primer conde de Trastámara, y así hasta la muerte del último de ellos Rodrigo Gómez, sine semine.


    Es una familia que tiene tambien todos su sus bienes en  régimen (fintiu) de co-propiedad, percibiendo cada miembro una cuota o quiñon.


    Y dice nuestro caro paredros Andrés Pena que si le cunde su explicación, que la use y la aproveche. pero que  


     


     


     Bergan. Y dice crougintoudadigo que expiando nuestro pecado, y pese a su falta de caballerosidad y descortesía cuando se queja de tercería y no ante el interesado Cual es nuestro pecado?, atendiendo sin embargo a que es vd. persona abonada, catalán de origen gallego e ainda de As Lagoas, me pide nuestro caro paredros Andrés Pena le conteste,  aun contrariado con su descortesía, auque se teme que revisitándole parcialmente lo que ya ha leido se le salgan con la suya los murmuradores. Por otra parte me avisa Silverius que todo tiene un límite, y que no debo intervenir tanto.


    Será lo último por hoy.


    decíamos  Hungría (Gyalokue) entre antropónimos y trebónimos o nombres de Territorios Políticos Autónomos Celtas aparecen: “ABILIVS TVRANCI F. BOBEGIVS VENINIF LANCIE[N]SIS, PENTIVS DOV(I)DERI F. ALIGANTIENSES” (J. UNTERMANN 1993 p. 376).


    Desconociendo este epígrafe, si está bien leido, y dicho esto como mera intuición,  señor Bergan, le dice Crougintoudadigo, por no mudar su costumbre, que nuestro caro paredros Andrés Pena  apuntó en su dia la posibilidad de una mala lectio atendiendo a que viniendo lo que parede ser el trebónimo ( inmoderatio uerborum, nos referimos al  nombre del territorio político atonomo celtoatlantico) adjetival, lancie[n]sis tras el patronímico Venini f.,  y  sucediendo otro tanto  luego en Dov(i)deri f. Aligantiensis,  le parecia extraño qeu no se repitiera la secuencia en la cláusula con Bobegius  (personname productid="La terra" w:st="on">La Terrapersonname> que luego se llamará Presaras y citabamos entonces este documento “Simul etiam comendatam uouis facio aliam ecclesiam uocabulo Sancti Michaelis, que simili modo auorum meorum est, nomine Odoari, ualle Presarense, Territorio Bauegio… ano 947 en LÓPEZ FERREIRO, obr cit. T. II apénd.,


    Antes de contestarle, le dire dos cosas. Las trebas en principio se mantienen inmutables en sus inmarcesibles marcos jurisdiccionales, pero sus nombres cambian como pasa San Petersburgo a Leningrado, Trasanci, Lapatianci, Arrotrebas, pasan a ser Trasancos, Lapacengos/Cetaria,  y Ortumgalia.


    pero tambien las trebas/ciuitates/populi/territoria se fraccionan ocasionalmente con el paso de los tiempos, así ambas amaeas se fracionan para dar la Terra de Santiago, Brecantinos se fracciona para dar la Terra de Faro, y si estudia atentamente la sentencia de Alfonso V, sobre pleitos por los confines entre el condado de Aveancos y los de Cornado y Benbejo (aviancos cor(1007 López Ferreiro Apéndices II, LXXXII ) verá que los inviolables límites territoriales de los  Trebas, Toudos/ ciuitates/populi/respubicae/ commissa (siue potius commissos) mandationes/territoria,/comitatos / y las dioceses/arciprestazgos, no eran tan imviolables.


    Y dice Crougintoudadigo que constándole a su caro paredros, que es vd. un extraordinario medievalista, y aún de fina y limpia pluma, de bueno, sobrio y claro estilo,  y nada afectado, ya podría vd.entrar, y mejor que nuestras paredrias, en  las circunstancias en que se produjo  la supuesta serrata esa del comitatus, si es que se produjo. Auque se convendrá conmigo que lo que en realidad pasó fue que el commiso pasó a ser de Supperado, perdiendo su antigua denominación y prosapia. pero ésta vieja denominación , al igual que sucede con sus raices, caro Bergan y con sus genes, que todo se hereda menos acaso el dinero, aunque el  tronco  de su paredria se  nos esté con sus ramas en Cataluña,  no se perdió del todo y nos quedó la Gandera de Bavegio, reducida de egregia treba prerromana a mero topónimo medieval. Sic transit gloria mundi. Lo mismo le sucedió a Labacencos.


    Se nos sorprendería vd, caro Bergman viendo a nuestras paredrías disfrutar con estas cosas (amen de la común consuetam rationem, el común derecho privado...., los comunes usos y costumbres, y quizás entonces apartando vd. un rato la vista de Cataluña, como en el epigrama de Marcial  escucharía el canto del Océano Galaico... ) ya no en Babegio, ni el la Urbe Gallaecia, sino en Irlanda, y en Inglaterra, y en Escocia, y en Gales, y en la cara Bretaña.... Naciones heredera al cabo de la común tradición institucional celtoatlántica.


     Espero que por darle gusto a vd., malhumoradillo señor:-),  no haya agotado Crougintoudadigo la paciencia del caro Silberius.


    Salud y Gloria.


     Y le dice también nuestra paredria,  vengándose un poco por sus quejumbrosas expresiones, o por agravarle el caso, que lo que a él más le preocuparía de la cuestión que su caridad plantea, radica en considerar que de ser Babegius o antropónimo  o gentilicio latino, se nos pudo introducir en la cosa, suplantado en época imperial el nombre prerromano de una treba, ciuitas o populus. pero se quiere pensar que Babegius es nombre prerromano autoctono.


    No se si le habrán  respondido bien , caro señor , a vd., nuestras paredrías, que tambien, le son como un puntillo  'medievalistas', y le sabemos paleografía y afectos a la documentación alto medieval.


    Mi paredros Andrés Pena es autor de un libro Narón un concello con historia de seu II A Terra de Trasancos ollada dende os Mosteiros de Pedroso e Xuvia na Idade Media  (1993), donde transcribimos en un apéndice el 'códice' 63b del AHNde Juvia, y tratamos a lo largo de 601 páginas, pormenorizadamente estos temas del paso de lo antiguo y tardoantiguo a lo medieval.


    Y recientemente, pasado año,  ampliamos de nuevo estos estudios que de un modo fundamental versan sobre  complejas cuestiones del desarrollo de derecho privado, la evolución del territorio y la jurisdicción por una parte y de la propiedad por otra, hasta finales del siglo XII. 


    Por si es de su interés, le dice crougintoudadigo que la   Historia de Narón, en tres volúmenes, con una rica factografia medieval, de nuestro paredros Andrés Pena Graña no está en su website www.andrepena.orgpero que es el trabajo al que ha dedicado su vida y sin reservas. Lo demás, el aburrimiento de este domingo que me hace dar a la tecla, el gusto de escribirle a vd. y las cosas celtillas a las que nos dedicamos, son grato pasatiempo.



    no

  49. #49 bergan 14 de abr. 2008

    no era más que una sugerencia. Al contrario que usted, yo no vivo de mi título y mi interés por estos foros no parte del aburrimiento. Considere usted, si lo tiene a bien, el esfuerzo que a un lector hipermétrope como yo le supone "debullar" los oráculos de su "alter ego". Vuelvo a repetir que me interesan sus interpretaciones.


    Por lo que respecta al commisso bavegio, sigo creyendo que no es Presares o Sobrado, pero le daré mis razones cuando mis ojos me lo permitan.

  50. #50 crougintoudadigo 14 de abr. 2008

    Jeromor esta cuestión que plantea es muy interesante


    Estoy de acuerdro con la segunda parte de su clausula, es correcto lo que dice " Ercoriobri, será ablativo de un Ercoriobris (como Miobri de Miobris), que da, efectivamente, los abundantes –bres gallegos"


    pero por lo arriba espuesto no puede ser, claro es nuestra opinión, En cuanto a  "ese ex c(astello) "


     Aunque sea el signo castello o ex, una vez que sabemos que este signo pervive durante todo el imperio, ya es irrelevante por lo arriba expuesto.


    La cosa tenía relevancia cuando nos querían hacer creer que el signo invertido era una forma de organización autoctona mientras que las ciuitates eran una forma de organización romana, impuesta con los flavios, efecto de la concesión del ius latii, y muestra de la supuesta 'romanización' de Gallaecia. Esta era el paralogismo (falso razonamiento), no adjetivaré esta vez, y valoración (de pereira Menaut en Galicia) que interesadamente se hacía el Galicia.


    Una vez demostrado que el signo invertido dura todo el imperio, que no desaparece, desaparece la interpretación que quería ver en su caida y desaparición del registro epigráfico el efecto de la romanización.


    Una vez demostrado esto, y pues que viene repetido el castro en el topónimo en ablativo que sigue a la letra c invertida, considerando que las dos formas de organización politica de los mini estados celtas son el continente o treba y el contenido , los cincuenta o cien castros que tiene en su interior, consideramos tambien que el valor del signo es irrelevante, pues que ya sabemos lo que quiere decir, diría exactamente lo mismo en un caso o en otro, y no se cambiaria en nada la comprensión del epígrafe.


    La otra cosa, maniobrar con el signo invertido, como con los ojos del Guadianas, haciendolo desaparecer, obscura per obscuriora, en epoca Flavia, por personales necesidades, es una falacia metodologica que creo que hemos dejado a la vista de todos. ¿Hay alguien aún en vista mencionado del cuadro evolutivo de las letras latinas de Monteagudo que se crea que el signo cae en el siglo I d.C? Es lo mismo que pasó con el "lusitano" o con la inscripción de Arroyo. No eran prerromanas, eran bajoimperiales. El resultado lo sabemos todos.

  51. Hay 124 comentarios.
    1 2 3 página siguiente

Si te registras como usuario, podrás añadir comentarios a este artículo.

Volver arriba