Autor: Por André Pena Graña, doutor en Arqueoloxía e H
jueves, 10 de abril de 2008
Sección: Historia Antigua
Información publicada por: crougintoudadigo
Mostrado 33.383 veces.


Ir a los comentarios

A letra “c” en posición invertida “)” , presente na epigrafía de Gallaecia dende o seculo I dC ata o século IV dC, nin significa castellu

Debido a que la sabiduría del grupo desaconseja este artículo, no está disponible.


No hay imágenes relacionadas.

Comentarios

Tijera Pulsa este icono si opinas que la información está fuera de lugar, no tiene rigor o es de nulo interés.
Tu único clic no la borarrá, pero contribuirá a que la sabiduría del grupo pueda funcionar correctamente.


  1. #1 Abo 17 de abr. 2008

    Cossue, buenos días.  Ya sabes que lo mio es preguntar y preguntar.  Al hilo de tus comentarios, lo siguiente.

    Hace algunos años se me ocurrió decir que la CESANTES Redondelana es muy posible se remontase a la CELESANTES del Parroquiale Suevorum ( ..."Ad Tudensem ecclesias que in vicino sunt: .......10.  Celesantes).

    Y lo argumentaba (más menos) de la siguiente manera:

    Cesantes < Celesantes < *Celes + antes.  ( Ce[le]santes ). (Celes de Celenos, [Aquis Celenis])

    Entendía ese Celes como resultado de unos Celenos pueblo que nombra Plinio o el Itin. de Antonino y que recoje el parroquiale como también lo hace con otros como los "coporos" (Plinio y epigrafia existente) y otros muchos más.  

    Ya se que Cesantes (mi *Celesantes) se encuentra en territorio bracaerense y los Celenos  (Celenis),   tan solo cuatro kilómetros a vuelo de pájaro (límite: rio Verdugo).

    Mi diccionario de latín dice:

    -ante.-  adv. -"antes de" o "delante".

    Y mi ignorancia en estas cosas me hizo pensar en que pudiese significar "antes de los celenos".  

    A lo mejor es un verdadero disparate y, ante posible duda, solicito tu sabia opinión.  

    Gracias.

    pd) si tienes que tirarme de las orejas no te prives, me lo merezco.  ;)

  2. #2 crougintoudadigo 17 de abr. 2008

    Mire vd. caro Cossue, si y no.


    Hoy decimos


    Santa Icía de Trasancos


    San Mateu de Trasancos,


    Coto de Trasancos.


     Pero ayer decíamos para ubicar todas las propiedades sitas en los ayuntamientos de Ferrol, Narón, Valdoviño, Neda y San Saturnino


    "et es ista herditas  in terra de Trasancos", el Arcediano de Trasancos, tenia jurisdicción sobre estos ayuntamientos mencionados (Hoy la tiene sobre muchos más), y los vigarii et maiorinii de terra, lo mismo.


    Es normal que el elemento determinante "de trasancos", que acompaña al elemento determinado, cualquier lugar del territorio, se convierta, más tarde o mas temprano en un topónimo. Lo raro seria que no fuera así ¿Lo comprende vd.?


     

  3. #3 crougintoudadigo 17 de abr. 2008

    Hoy decimos


    Santa Icía de Trasancos, (una parroquia) o Trasancos


    San Mateu de Trasancos, (otra parroquia) o Trasancos


    Porque el elemento determinado, Santa Icia, o San Mateu, habitualmente en Galicia, y supongo que en todas partes, se substituye por el elemento determinado. La suplantación crea el topónimo, ocasionalmente en un lugar habitado. Pero eso no quiere decir que el lugar al que se fijó el elemento determinante "Trasancos". Así esta más claro. Se lo podría ilustrar con casos reales tomados,  pero nos causa fastidio. Créanos, su caridad, Cossue. Le da en esto nuestro paredros su palabra de honor.


     


    Salud y Gloria.

  4. #4 Cossue 18 de abr. 2008

    Abo, un saudiño. Moito -e inmerecidamente- me regalas a orella, jejeje. Bueno, Cesantes < Celesantes, sí sería una evolución irreprochable, con pérdida de l intervocálica. Por otra parte, son muchos los topónimos gallegos y no gallegos rematados en -antes, muchos de ellos de probable o seguro origen prelatino: Serantes, Cervantes, Buxantes, Curantes, Bemantes, Barbantes, Barrantes... Creo que están morfológicamente emparentados con adjetivos o sustantivos "modernos" como corriente, hirviente, caliente... Nada o poco que ver con los Cileni, creo. Si Onnega o Corgo andan por aquí seguramente pueden ampliar y/o corregir lo dicho.


    Crou: Penso que non dixen nada que supuxera outra cousa: "En cuando a la toponimia, muchos arciprestazgos, comissos o populi se conservan por el nombre de una parroquia o a veces una aldea o lugar, que tal vez hiciese las veces de "capital"." Isto é, afirmo a preservación dos vellos etnónimos na actual toponimia, e seu valor "administrativo" na Idade Media. E dubido no ponto de se a preservación nun lugar (como pode ser o caso do lugar de Pruzos, o en Vilar de Céltigos) supón a antiga capitalidade. Habería que facer unha analise en profundo da documentación. Por outra banda, ainda me da pra me decatar de que a parte pode recibir o nome do todo, sen que iso implique preminencia. E non che me trates de usté que che son máis novo ca ti xP Cossue pixit*. Corto.


    *) pixit > *pixi > *pekse > *peise > peixe, en boa evolución fonética.

  5. #5 crougintoudadigo 18 de abr. 2008

    Caro Cossue   moito lle agradece E Crougintoudadigo, *) pixit > *pixi > *pekse > *peise > peixe, e ainda  máis o noso caro paredros que é abondo agradecido é, e afecto ao pixi, e sabendo xa  que é pesca milagrosa ( e com bom asento de Campañó) a cousa de que que peixe é ese, rapaz –  , si en boa evolución fonética por pouco que senos  resulte esse peixe o pixi, e bó peixe, abofé si xeñor, e que ubi pixi  bem pixiemus se bem acaba et valla et non empeesça.  


    Fixádevos, xa que nos tuteamos, que dí Crougintoudadigo que pensa o caro paredros no epítome ou epítoma ese do Xustino, que xa non se lembra do xénero pois que  fala de memoria -non mó demandedes logo caros di él- pero que si se lembra que falaba dun monte galego, similar en todo, ao Pico Sacro de Santiago, e si non é ese é lle podería ser. E dí Xustino,  que ao monte esse que e Mons Sacer, "non se podía violar có ferro". O que parece dicir, polo que logo direi, que esse ferro non é pico mineiro senon ferro do arado. E que o que sinala Xuxtino é que é monte sagrado que non se pode rozar coma os outros montes.


     As rozas (amáis das searas e das estivadas) montaraces, que em Trasancos se facían, cando se ganaba o pan co sudor da frente- mancomunalmente, cada 30, 60, ou 80 anos, e ainda con moito esforzo. Pero que pagaban a pena pois o monte  premiaba o esforzos com bos rendementos e reparamentos, e  cunha colleita de cereal extraordinaria.


    Montes dises, que non se podem traballar, ainda quedan. En Narón, temos um deles e moi famoso o monte Esperon, Esporón, ou Asparón, *spaura Cossue, asparon de pata de ave, e a que imita o monte. E um Monte com encanto,  coa súa Moura. Non falta a sua fonte da Moura de auga milagreira, agárrense druidas com propiedades anticonceptivas. Tem a súa trabe douro, a súa trabe de prata  e a súa trabe de alcatrén, que conta das outras tres tem. Garda o Asparón  no seu interior o tesouro de sete imperios, e no seu cerne nace a auga dun un poderoso río subterráneo que vai sair com grande forza e balbordo no mar de Pantín (os mariñeiros saben por onde sae porque escoitan o balbordo que fai a auga doce ao mesturarse coa salgada)... Um río semellante nace no cerne do Monte da Lagoa, e outro máis no cerne do Monte de Ancos. Se algún destes montes estoupara, sería cosa de diluvio e de fin do mundo, pois se asulagaría todo. Cousas coma esas do tesouro fixeron que os romanos cobizosillos, crendose o da trabe e o do tesouro furaran en van o Pico Sacro, ata o cerne.


    E cousas coma esas fixeron en Narón que cando repartiron hay unhas décadas os montes do común, os da parroquia aos que aluden, ningún labrego de Sedes, coñecedor do conto deste país negado,  quixera quedarse cos lotes do  Esperón, monte ese porque era "yuyu", e nin se podía rozar nin se podía traballar, e quedou salvo o monte e protexido polas súas milenarias  lendas. E así, cando unha compañía eólica famosa, instalou os seus aeroxeneradores alí, (e chantaron dous monstruos deses enriba do coto do Esperón sacrosanto), non houbo nada que expropiar a ninguén, que pois que audaces fortuna iubat, o monte non tiña dono.


     


    E pois que nunca  nin o traballaran, nin lle fixeran lume a ese monte, a historia remata cun Non queres unha cunca de caldo? Pois toma dúas.


    A historia remata, cando uns veciños de Sedes, fermosísima parroquia onde domina o sacrosanto monte -e dí Crougintoudadigo que meu paredros teima e non quere por nada do mundo que vos conte isto, pola lei que lle ten aos veciños de Sedes, e abófe que son xente abonada, son, xente boísima, son, xente que ama e que respeta as tradicións máis que ninguén, e respeta, abofé, e que é xente llana, amable, e de ley, e de bó trato, e que é amable, é a de Sedes, e é amable sin parangón no vasto Reino de Galiza. E ainda que  toda el xente de ben, é,  e xente cumpridora, abofé que si, cumpridora e nada amiga das argalladas-.


     


    E pois que o noso caro paredros non quere, abofé que non, que lles conte esto aos druidas, porque non se rían deles,  que sabe crougintoudaigo que andan algúns  deles na parroquia enganados e mal aconsellados de certo celtómano, e megalómano, e de poucas luces, e a máis un burremio pandemio, que son grandes coma cabalos e os máis listos de todos, –aconsellense com Calígula nisto-. e ainda sem ter siso, andase o pandemio co don divino de encantador de cobras, que lle deu natura convencer do máis peregrino ao máis pintado -e non quere o nosso caro paredros que se rían nisto-, pero qiue argallou o nosso pandemio unha santa compaña de veciños con fachuzos para levar por Santa Lucía o lume ata o Esperón como demandaba certa celta tradición que tiña argallado de propósito.  


    E Crougintoudadigo conta esto aos druidas, porque  xa a boa xente de Sedes descubríu a traza non por contrariar ao seu caro paredros. E pois  que van cambiar a o tempo e o lugar dos fachos, que ben feitos e con arte se están, e son dos millores e mais grandes do pais. E pois que os de Sedes, de tanta nobreza e de tanto corazón e bó peito son, e que de bó grado e de consún bater ían por calque quiñón deles, o nosso paredros  e Crougintoudadigo em honroso paso. E pois que aos pescadores de pixis eses que no rio revolto os excesos e manipulacións dos celtómanos na xente de ben, ollo ao piollo, non xustifican os excesos dos celtófobos e celtasudos. ... E pois que o monte Esperón é dominante e fachendoso no Val de Trasancos, coma galo na poleira, entre a praia da Frouxeira, e o Mar da Xoiba e a Ría do Ferrol, tras sete mil anos de interdicción, non pode esconder agora a rechamantes vergonza – so imputable ao fillo do demo que malmeteu aos veciños- no invento e no mos pesimus, de levar en procesión pantasmal monte inimigo do lume con nocturnidade, ata o sacrosanto cumio, e esperrexarlle fachuzos accesos  no solsticio de inverno!!! (ou por Santa Lucía que é cando amingoa a noite e acrece o día)


    E a máis, sabe Crougintoudadigo que coas faiscas esas, e as demoníacas aspersións de fachuzos,  os que din defender as tradicións tiranlle ao Esparón,  por Santa Lucía,  a honrra e  o respeto milenario, que lle tiñan os seus iguais (o Monte de A Lagoa e o Coto de Ancos). E non atura a vergonza de que  lle violen unha costume milenaria, casi con seguridade neolítica---[e un día lles dí Crougintoudadigo porque estabelece esa datación], e están que reventa, por que  lle perdean os sete mil anos de respeto, que  ninguén foi quen, pensa Crougintoudadigo, de lle tusir ao Esperón, e vivir para contalo.


    E que pensa Crougintoudadigo que o monte non fai nada, e non nos asulaga,  por amor aos veciños inocentes, pero que se teme polo burremio pandemio esse do mos pessimus dos lumes iinvernais.


    E chora Santa Lucía, na súa capela, e chora, chora, a alma dos celtas, e andan escapaso os lagartos e as lagartas,  co ciclo de inverno da Europa Atlántica. E chora a afumada Moura desconsolada bagoas de pelras, no curuto do coto, e non sairá máis a asollar os seus tesouros, que llos afumea e enfeluxan inflamados esparexes. E ainda poder perder a fonte da Moura do coto as virtudes esas, estragando  as honra de moitas, inocentes e agarimosas mozas.


    Xente antiga e honrrada, e de lei, e tan da millor e da máis cabal e nobre do concello de Narón, xa os de Sedes, buscaran, sabe o noso paredros, porque van  coa alma limpa e amor a terra, e atoparán de seu reconducir esos santos fachuzos no  tempo deles, que son os maios, evitando chuvieiras, friaxes, catarros e maos tempos,  ao rives que antes, dende o Monte dos Nenos  ata a feira do 13,  ao lugar de seu, e os poderán e lucir máis e millor alumeando coma facían os seus avóso pan das súas leiras e froitosas. Pois de tales feitos son e para honrra do Glorioso Santistebo de Sedes e do inmarcesible Concello de Narón deixarán honrado, e librado, ceibo de afumantes esparexes, orro palla e de po e de incendiarias faiscas, ao bendito monte Esperon evo perenne et saecula cuncta.


    E voltando caros druidas Crougintoudadigo ao rego da cuestión, dí Crougintoudadigo que o meu paredros, acaso por primeira vez na arqueoloxía galega amosou em 1991 que os castos a media ladeira teñen en terrazas de pedra as terras de cultivo de seu , máis non na ladeira do castro,  senon situadas nunha ladeira próxima. Estas tenzas fixéronse com  bancais de pedra, hoxe cubertos de terra, e  ainda hoxe  se e traballan. Pero  moitos caeron coa concentración.


    Eran tenzas traballadas por todos, pero cádansúa era de cadanseu soldado-granxeiro, -, emprego a terminoloxía irlandesa, dun bó aire, "con bois", dono da súa parella de bois de seu, requisito para ir a votar ainda no século XIX, ou dun an búe, an "sin", búe, "boi", coa terra -a longa tenza esa-, e os bois postos polo señor para traballala  (un ius in aliena re, un prestamo de uso vasalático).


     Todos se axudan nos traballos agrícolas. É todos son 8 ou 14 cabos da casa, 40 ou 70 vellos e vellas, pais e nais, e nenos e nenas, xentes de diverso estatus social  (tedes que comprender que o espacio xurisdiccional dun castro -o establecimos polo deslinde da villa de Quintá, en 1992, apenas é dun kilómetro e medio, xentes gassalianas do señor do castro. Esta poboación tense que manter estable.


    Iso introduce novos conceptos que temos que discutir: o máis importante é o concepto da autarcía -que non autarquia, ollo-, derivado da exixencia de manter -e así dende o Neolítico dentro dun reducido espacio xurisdiccional, de succo, uns  limitados recursos, (enerxía hidráulica, combustible do bosque, prados para o gando, montes e terra sincultas, e terras de cultivo de diversa calidade. Iso eixixe un crecemento demografico O. O castro non pode crecer indefinidamente, pois que esta constrinxido por un exoesquelete, o do seu espacio vital e económico xurisdiccional - non a menos que poideran contar con cultivos novatores -coma pasou coa pataca e co millo, incrementar a producción-, cousa impensable entón.


    Eso fai que o excedente da poboación, teña que facer o que fan as abellas, montar un novo enxame, buscar un novo espacio co permiso do Príncipe da treba, e facer un castro dun tirón, con todas as cirimonias que xa Rómulo nos ilustrou.


    vaia por diante un Viva Narón e os veciños de Sedes.


    Saude,  Gloria


     

  6. #6 crougintoudadigo 23 de abr. 2008

    Saude e Gloria, caro Cossue


    Caro Cossue alguén suxeriu ler o bronce 1 de Botorrita, poderíase traducir atendendo á consuetam rationem ou aos usos e costumes do dereito privado hispánico. Pero non se fixo.


    O nosso paredros André Pena, pensa que se pode facer. De feito el, que tamén tem dereito a equivocarse, leu hai case dez anos a penúltima clausula do bronce observando que era idéntica as clausulas dos contratos sinalagmáticos altomedievais, e baixoimperiais de Gallaecia. Como vostede, é persona em extremo competente, e ainda de competencia extremada. Pidelle  Crougintoudadigo, que considere o a continuación conteudo.


    Cossue, sabido é que certas clausulas discriminadas nos pactos sinalagmáticos de dereito galaico e hispánico, fundamentados na bona fides, garanten a ámbalas duas partes  implicadas- usualmente um locador e um conductor- no contrato a posibilidade de emprender actiones noxales ou penais contra a parte trangresora en caso de que esta transgresión tivera lugar.... é dicir se houber aussus


     Usualmente a cláusula que contempla a sanción penal ven tras dunha clausula execratoria que precedéndoa declara maldito ao trangresor, por exemplo em Remeseiros:


    ALIUS REBURRI ROGO DEU ADIUTOREM IN AC CONDUCTA CONSERVANDA. SI QUIS IN AC *CONDUCTA P[OSSESIONEM] MIGI AUT MEIS INVOLAVERIT SI[T] R[EUS].


    *O obxeto locado é unha uilla localizada nas inmediacións .


    Dempois da execratio, vem a cláusula que garante penalmente as actiones de restitución có pago dunha multa.


    QUAECUMQUE RES AT MII AUSSI SIQUIT EA RESV. S. L. V. L. S. *RANCEROM CIL II 2476.


    *Rancerom, de lat. rancor “rencor”; cf. rancidus “rancio” ten o sentido altomedieval, en dereito privado galaico de pleito, demanda xudicial: sine rancor…; si ego racurosa fuerit


    Vexan esta cláusula fragmentaria en *Noville –neste caso nun contrato verbal, como era tradición na bisbarra ata o século XIII


    quimcumqua auxe quaruqq(ua) uerba quiqui[…],


     


    *Fermín PÉREZ LOSADA,1990, pp. 9-10 Unha peza epigráfica escepcional, similar ás pizarras que empregabamos os nenos galegos nas escolas nos anos 50 do século pasado e que o autor do hachado, Fermín PÉREZ cataloga con lixereza no contexto das coticulae, como losetas para preparar medicamentos


     


     


    A.10. nebintor tocoitei ios urantiomue auzeti aratimue tecametam tatuz iom tocoitoscue (a Z pola S da doctrina consagrada, e lectio nova de Francisco Villar e de Carlos Jordan, e dille o nosso paredros, caro, Cossue que non empeesça et valla)


    Considerando te/de; ta/da; ti/di; to/do; tu/du, etc..., consideran as nosas paredrías, que tamén teñen dereito a se equivocar, e ainda dobrado, a lectio/interpretatio da penúltima clausula A.10:


    “Tocoitei iós urantiomue auseti aratimue deca medam datus[v]


    Tocoitei iós =Quaecum que, ....*auseti


     *O verbo é auseti, de lat. audeo, audere, ausi, ausus, aussu


    quen queira que faga ausus, *-ue = lat. –uel, enclítico (e ainda do caro Cossue ;-) “bem a ”, “ora a ” ora a um urantiom, “ unha estivada”,de lat.uror-usti- ustum, “queimar”, “facer rozas para cultivar”, “estivada”.


    Ora –ue=vel enclítico aratim, a unha “arada”, terra de laboura


    Agora a cláusula especifica a multa


    DECA, “dez”, MEDAM “medas”, “modios de cereal”, DATUS, de dó, “de”, “pague”.


    Duas cousas está claras para o nosso caro paredros André Pena, a unha que O  BRONCE 1 ESTÁ DETURPADO COM LATINISMOS


    A outra, e que o dereito privado hispanocelta ainda aproximandose ao léxico e formulas latinas, estaba moi estendido pola Península Ibérica. ¿Que pensa a súa caridade?


    Grazas caro Cossue pola súa atención


    Salud y Gloria a todos los druidas.


     

  7. #7 crougintoudadigo 29 de abr. 2008

    Con todo, caros Ainé y Cossue, nos resulta curioso el paralelismo que a simple vista  existe entre la extructura de penúltima cláusula de Botorrita I


    [...] Tocoitei iós urantiomue auseti aratimue deca medam datus [...]


    y la típica cestructura de una clúsula de intentio omnipresente el la diplomática galaicoleonesa que en este caso sería así


    Quaecumque vel urantiom ausit vel aratim deca medan pectet


    ¿Se debe a una casualidad o a una pervivencia del derecho, de la consuetam rationem?


    Ser o no ser, esa es la cuestión. A sus caridades y a todos Salud y Gloria

  8. #8 crougintoudadigo 30 de abr. 2008

     


    AGER ABUNDAT CARDUIS, NON QUOD AGRICOLA NON DIMOVERIT ARATRO


    Vallhalla et non empeeça, este… Cossue,  caro, cata, cata, que sunt nonnulli acuendis puerorum ingeniis non inutiles lusus, aunque mereciese Cicerón figurar en el Codolga, y te dice Crougintoudadigo,  que lo que nuestro caro paredros te quiere decir -eso, ait, ¡ay!,  ajuta me quo in fiat facilius,  te lo dice a tu caridad, aún a riesgo, de que el que comprende por definición,  no pueda ser comprendido ¿Me comprende vd.?


    Y no resignándonos nuestras caridades, este… Cossue, a que tu caridad no pueda comprender a nuestras paredrias caras  esta vida, te explicabamos cómo la penúltima cláusula de Botorrita –pues que todos tenemos derecho a equivocarnos, y nuestras paredrías lo tienen doblado- en principio nos parecia responder típica estructura de una claúsula de intentio omnipresente el la diplomática galaicoleonesa.


    Et non obcura per obscuriora, decíamos, este… caro Cossue, ya en el año 1991 (Pena Graña, Narón, un concello con historia de seu, I, pp 141-2; cf. tab. nota 45 pp 340-341 en Narón un concello con historia de seu II) -xa choveu-, entonces en gallego y ahora en llano castellano, que:


    "Las fórmulas autóctonas, romanizadas, sin que podamos precisar ahora en que grado, habrían pervivido sufriendo transformaciones formales, no estructurales, hasta el siglo XV, y [...] [en algún caso] allende la Edad Media hasta el siglo XIX. Y tenemos en [la Tierra de] Trasancos, ut supra, una buena muestra de ellas [y esas sí, caro Cossue que se las encontrará, a poco que las busque, en el Codolga, su caridad] en la documentación de [el monasterio de San Martín de] Juvia, [del monasterio de San Salvador] de Pedroso y de archivos particulares [APCM, Arquivo do Pazo da Casa do Monte].


    Está claro que los contratos agrícolas indígenas se fundieron con fórmulas romanas, comunes en contratos recíprocos (sinalagmáticos) que implican obligaciones bilaterales, pero estas cláusulas de intentio, que [según lo vió nuestro caro paredros Andrés Pena hace 16 años] caracterizándolas, nos es posible ver en la diplomática galaico leonesa y en la epigrafía [hispana], tienen tambien un arcaigo origen. Poseemos una importantísima (nos será necesario acudir a ella con frecuencia) inscripción (CIL II 2, 476), donde  [ya] plenamente desarrolladas apreciamos claramente [cosa que con anterioridad no  se había observado] cláusulas de intentio destinadas a tener una larga pervivencia en nuestra diplomática:


    ALLIVS REBURRI ROGO DEV ADIVTOREM IN AC CONDUCTA CONSERVANDA QVI (S)QVIS IN AC CONDUCTA P(OSSESSIONEM) MIGI AVT MEIS INVOLAVERIT SI(T) R(EVS).


    Tras la imprecación en la que se pide ayuda a Dios para sancionar el contrato, Allo, hijo de Reburro, dice: Pido ayuda a dios para conservar este arriendo [si se nos permite la licencia que verbum emphiteusis est aequivocum]/ Quien quiera que fuese contra mi posesión o la de los mios en este arriendo, sea reo


    Detengámonos en la cláusula conminatoria, familiar  en los diplomas gallegos posteriores [que si vienen caro Cossue, no sabe nuestro paredros si con alguna de sus Walkirias, en el Codolga] QVI (S)QVIS IN AC CONDUCTA P(OSSESSIONEM) MIGI AVT MEIS INVOLAVERIT SI(T/D) R(EVS)


    Probablemente continuaría el epígrafe señalando el tipo de sanción penal, consistente quizás en el valor del duplo de la misma más una multa. Pero su fragmentación no nos impide conocer en el, a primera vista, un arquetipo del foro [un tipo de contrato gallego].


    Como [según ha demostrado nuestro caro paredros en un densísimo corpus, cinco libros de arqueología institucional, los tres volúmenes de la historia de Narón, una Historia dos Coutos e das Xurisdiccións de Galicia, y Treba o Territorium, sumando más de 2000 páginas, amén de numerosos artículos] las transformaciones extructurales profundas no se dieron en el seno de las ciuitates o territoria[/terras] (por lo menos hasta el siglo XII o XIII, en que ut supra la política urbanizadora del rey Alfonso IX y la acción remodeladora del sistema de producción impulsado por el Cister [cosa, caro Cossue que trata con mucho detalle, fuentes documentales y aparato crítico, nuestro paredros Andrés Pena en el II y en el III volumen de la Historia de Narón], y [la influencia] de las villas costeras, promueven en algunas áreas nuevas formas de relación que [en parte] rompen con la autarcía y con la unidad estructural de los territoria  [las comarcas o trebas] en buena parte de Galicia) es de suponer que los contratos sinalagmáticos y las cláusulas de intentio de los mismos tampoco podrían cambiar mucho, teniendo que ser reconocibles en la Edad Media (y esto [escribíamos entonces] invalida todos los modelos creados hasta ahora que buscaron en el mundo Carolingio, o en la alquimia monástica, en todo caso de nuevo alén nos [fuera del sistema gallego e hispanocelta] los orígenes de nuestro arcaico sistema feudal, y que la pervivencia del sistema anterior, poco romanizado, ofrecería un panorama institucional de conjunto similar en la Alta Edad Media al [preexistente] de épocas muy anteriores a la conqusta.


    Veamos ahora como esto [lo contenido en los precedentes parágrafos] es así.


    En una carta del año 834 (era 872) de dote del diácono Francisco a la iglesia de Santa Eulalia y San Vicente de Triúnico (Arcedianato de Villaviciosa, Asturias) se reconoce en la intentio la anterior fórmula_ […] Haec omnia, por partem ecclesia, et regula santa (sic) concedo.


    [...] Todo esto lo concedo para la iglesia y la santa regla


    […] Si quis contra hunc factum meum aliquis ad irrumpendum uenerit sit omnipotente Deo ante faciem suam reus et de santa


    ¿Nos sigues? te dice Crougintoudadigo en un apartado confidencial, que le parece que te has equivocado de campo competencial.


    .


    Este… Cossue, cuando nos dice Valhalla e fecha a porta, que vem Odim coa metá da saúde e toda a jlória al vent no te nos preocupes que nuestro caro paredros, nos gusta de Wagner (Pero más gusta de las Walkirias con sus gorgoritos Crougintoudadigo, que las carga el diablo con el oro del Rhinn de siete imperios, aunque me dice mi paredros que -si es de baja aleación - lo despreciemos que es vil metal).


    [cupio me esse clementem, este… Cossue, dice mi paredros a tu caridad que por si te interesa “ si… ad irrumpendum… uenerit”, se substituye -conséjate el Codolga, a ver si topas algo y aún algos, por  “si…aussus… fuerit , y que por este motivo y no por otro, el ausum temerarium obligla en estas clásulas no solo a restituir la integridad de la cosa dañada sino al pago de una sanción penal


    Y en este caso [ el caso que nos ocupa es caro Cossue la cláusula Tocoitei iós urantiomue auseti aratimue deca medam datus] sería – sobreéntiéndase, si se nos permíte la osada transposición apriorística, que como bien dice el caro Cossue no por formulada es válida, a menos que se fundamente- y que es lo  lo que parece que no sobreentendió, o sobrenteendio, tu caridad, Cossue, dicha claúsula expresada en latín  -de nuevo si se nos permíte la osada transposición- podría resultar  por los motivos expresados en # 166 a saber:


    “Tocoitei iós urantiomue auseti aratimue deca medam datus[v]


    Tocoitei iós =Quaecum que, ....*auseti


     *O verbo é auseti, de lat. audeo, audere, ausi, ausus, aussu


    quen queira que faga ausus, *-ue = lat. –uel, enclítico (e ainda do caro Cossue ;-) “bem a ”, “ora a ” ora a um urantiom, “ unha estivada”,de lat.uror-usti- ustum, “queimar”, “facer rozas para cultivar”, “estivada”.


    Ora –ue=vel enclítico aratim, a unha “arada”, terra de laboura


    Agora a cláusula especifica a multa


    DECA, “dez”, MEDAM “medas”, “modios de cereal”, DATUS, de dó, “de”, “pague”.


     


     


     Pues que la cláusula podría quedar así:


    Quaecumque vel urantiom ausit vel aratim deca medan pectet


    Espero que ahora se nos entienda mejor a nuestras paredrías


    Pero como en cuestiones de sobreexposición al clima de Alemania, o de Austria, no entramos, ni salimos, preferimos imaginarte, este… caro Cossue jugando en inocentes prácticas con H2O con las laringales Walkirias más feliz y más mejor,Y aún en tus videojuegos tampoco entramos, que te nos jugando en otros campos, a la vista está –¡Por Dios!, este… caro Cossue, mira que afectas te dedimos nuestras paredrías, que no por darte gusto, te nos  manejes y juegues con  SO4H2, Dios nos guarde a todos, ni fuera de tu campo competencial, ni lejos de tu limes danubiano,  ni en terrenos no abonados ypantanosos.


    El alpinista tiene más riesgo de caerse cuando sube una montaña que, por poner un ejemplo, el trepa que le pisa la cabeza la planta trepadora.  Y eso aunque que sube, eso no lo dude, bien atado, sujeto y equipado…


    Este… Cossue las cosas otras del aussus dicen que te ponen,y que te las ponen nuestras caras paredrías, que afectas te son, pero que te las ‘adian’ para otro día. Y atentos te atendemos.


    Atendiendo también, no te lo celamos aquí, a ciertas y caras forofidades nuestras (a quienes ya había postulado, en otro lugar, mejor escuela el pius y carus Almagro) recientemente poniendo ‘a caldo’ a ciertos pecados, que no diremos los pecadores escribuó un magistral atículo el Caro Bermejo Barrera – no sabe nuestro paredros si efecto o consecuencia de ese magisterio -  en Arbor vol. CLXXXIV, n 731, mayo junio 2008,


     El caro Bermejo empezaba concluyendo “ una vez que se señalan la inconsistencia de esos supuestos [el contraste existente entre la percepción que el grupo tiene de si mismo y su majen externa; desarrollar teorias que contradicen las bases empíricas de la investigación, etc.], se puede apreciar como debido a a las necesidades retóricas de : aparecer como innovadores integrales de la investigación;, como creadores de una teoria global y como servidores del interés público a través de la práctica arqueológica llegan a construir visiones del pasado partiendo de evidencias mínimas, e incluso utilizando como pruebas la carencia de evidencia”


    Pero se terminaba terminando el caro Bermejo Barrerra, una cita antigua de cierto Robert Musil, en “Esprit et experience, Remarques per des lecteur réchappés de Déclin de l’Occident (1984)  que principiaba


    “Hay mariposas amarillo limón: también hay chinos amarillo limón. Por lo tanto se podría definir a la mariposa como un chino enono con alas que vive en Europa Central”…


    Y, que lo promentido es deuda casi terminaba, terminando con “ Un zoólogo por poco que sepa que los últimos y más profundos descubrimientos de la técnica tendría que reflexionar sobre el hecho de que las mariposas no hayan inventado la pólvora: ello se debe precisamente a que se les adelantaron los chinos”.


    En fin como aquellos ciegos en busca del elefante, manus tentantes, an sit corpus, an illud ebur… a todos nos pasa el tiempo. Perdone que nuestras paredrías por falta de tiempo no le hayamos sido más breves.


    Esto… Caro Cossue Salud y Gloria.


    Salud y Gloria a todos druidas caros


     


     


     


     


     

  9. #9 crougintoudadigo 30 de abr. 2008

    Pixi


    et nunc dixiemus:


    En una carta del año 834 (era 872) de dote del diácono Francisco a la iglesia de Santa Eulalia y San Vicente de Triúnico (Arcedianato de Villaviciosa, Asturias) se reconoce en la intentio la anterior fórmula_ […] Haec omnia, por partem ecclesia, et regula santa (sic) concedo.


    [...] Todo esto lo concedo para la iglesia y la santa regla


    […] Si quis contra hunc factum meum aliquis ad irrumpendum uenerit sit omnipotente Deo ante faciem suam reus et de santa communione sit extraneus [...]


    Si sucediese que alguén fose contra esta disposición miña, sexa reo ante de Deus omnipotente diante da sua cara, e afastado da santa comunción.


    Este... Cossue Valhalla pois et non empeesça :-)


     


     


     

  10. #10 crougintoudadigo 30 de abr. 2008

    pues que


    ALLIVS REBURRI ROGO DEV ADIVTOREM IN AC CONDUCTA CONSERVANDA QVI (S)QVIS IN AC CONDUCTA P(OSSESSIONEM) MIGI AVT MEIS INVOLAVERIT SI(T) R(EVS).


    Tras la imprecación en la que se pide ayuda a Dios para sancionar el contrato, Allo, hijo de Reburro, dice: Pido ayuda a dios para conservar este arriendo [si se nos permite la licencia que verbum emphiteusis est aequivocum]/ Quien quiera que fuese contra mi posesión o la de los mios en este arriendo, sea reo


    Se parece a


    […] Haec omnia, por partem ecclesia, et regula santa (sic) concedo.


    [...] Todo esto lo concedo para la iglesia y la santa regla


    […] Si quis contra hunc factum meum aliquis ad irrumpendum uenerit sit omnipotente Deo ante faciem suam reus et de santa communione sit extraneus [...]


    Si sucediese que alguén fose contra esta disposición miña, sexa reo ante de Deus omnipotente diante da sua cara, e afastado da santa comunción.


    Este... Cossue Valhalla de novoet non empeesça :-)


     


     

  11. #11 crougintoudadigo 04 de mayo de 2008

    Caro Cossue, pues que que nos dice enrabechado a una mitad de nuestras paredrías ¿Ao Crougintoudadigo o ao caro paredros?


    "Prometias-me amor, mas tudo o que gorias no teu coraçao era lujuria"


    No tal, pues que el lugar que su caridad logra en el Orbe de nuestros afectos, pues que es indisputable su mérito en tanto grado, que, como la tierra de Nevilath por el oro, lo distingue el comun  aprecio de nuestras paredrías.


    Salud y Gloria 

  12. #12 crougintoudadigo 06 de mayo de 2008

    Caro Cossue sobre o tenor do contido nos subsequentes parágrafos demandámoslle as nosas paredrías á súa caridade unha autorizada opinión:

    Cilenus                      )           Berisamo        

    Susarrus                    )           Aiobaiciaeco

    Limicus                        )           Arcuce

    [Principis] Albionum              )           Blaniobrensi

    Celtica Supertamarica            )           Iureobriga

     


    Cuestión


    Ainda que os autores latinos se ‘pasen polo forro’ as leis abaixo contidas, caro Cossue, pensan as nosas paredrías que examinando os ablativos que indican en latín o punto de partida (da súa andaina en esta vida que rematou para él hai dous mil anos, sic transit gloria) o lugar de onde procede un suxeito sinalando a relación de procedencia (unde), como xa sabe o caro Cossue,  dito ablativo se emprega sin preposición,  só, cos nomes dun lugar cativo, ou cos 'apelativos' -así lles chamaba o meu profesor de latín- rus e domus.


    Agora ben o devandito ablativo cando se refire a un 'apelativo' ou a un lugar maior faise preceder das preposicións  ab, ex ou de.


    Máis como para cuestións de tamaño e prelación se pintan cores, e tendo compridamente resoltas estas cuestións as nosas paredrías- e ben tirada e comprida é a pinta carrillonestórida de Guiness coa que brindamos á saude da vosa caridade-   pensa  o noso paredros que os nobiles galaicos, atendendo á sua prosapia e a que "o home é a medida de tódalas cousas"  nos seus epígrafes funerarios antecedían ao lugar de seu: o topónimo en ablativo, con ese valor preposicional de ex ou de de  o signo envorcado ")"


    Por este camiño ¿Sería posible, e ainda probable, que os lapicidas do Baixo Imperio, non entendendo xa o valor do signo ")", o fixeran preceder das devanditas  preposicións  ex ou de? Esto explicaria o sentido do signo em todos os casos nos que este aparede na epigrafía da Gallaecia predecido de preposición.Sic Crougitoudadigo fatur


     


    Salud y Gloria caros druidas. Saude el Gloria caro Cossue


     

  13. #13 crougintoudadigo 09 de mayo de 2008

    Salud y Gloria caro Cossue, y caros Jfca y Per


    Cuando nuestras paredria ven todos los días a dos o tres tiburones en este portal, a dos o tres personajillos que habiendo tenido acceso a estudios universitarios, o a la universidad, a gente con un mínimo barniz de conocimientos, técnicas o destrezas en la cosa que nos ocupa -sólo las pueden lucir riéndose de los límpios de corazón -  buscan por aquí y por allá pacotillas en las intervenciones de la gente sencilla o no – intervenciones que por otra parte les importan un bledo- para lucirse lisa y vanamente, y para mostrar al mundo lo ‘listillos’ que nos son… Cuando los vemos al final de la cola dispuestos a asaltar el vagón de los incautos, abusando desde su privilegiada posición del pueblo que no tuvo su suerte y su misma posibilidad para acceder a esos niveles de educación soberbios dirigiendo su solercia contra la gente … ,


    Ah Cossue, cuantos en este portal no comparten esta bonomía, tu que eres excelente lo ves. Cuantos, a penas dominantes de mínimas tecnicas o de destrezas en la cosa que nos ocupa –que está para servir al pueblo, y revertir en él sus conocimientos-,  habiendo tenido acceso a los estudios universitarios, o enseñado efimeramente ( pobres alumnos) en la universidad pública, ora sea  el o ella doctoral cataplasma, ora sean el o ella las Partes contratantes del Partes que toca las partes esas ora de ést@, ora de aquell@,  ora pro nobis, especialmente cuando las partes tocadas no habiendo tenido acceso a estudios o formación universitaria comenten un desliz epistemológico. Y tocan las partes de las partes, ora  moviendo por todo aporte la colita,  ora  su fachendoso y pedorro culo, Y como tiburones no servidores, se andan circunvenidos contra la gente del pueblo,  al que deberían servir los ‘estudiados’  las pacotillas esas de turno. Y lo hacen Caro Cossue, que le van a decir a su preclara caridad nuestras paredrías, a penas dominándo para tapar sus vergüenzas en realidad en lo epistémico, sus mínimas tecnicas o destrezas en la cosa que nos ocupa. Y lo hacen, es doloroso decirlo,  ocasionalmente jaleados por algunos – muy pocos en realidad- celtibéricos papanatas.


     Que tristeza nos da ver Cossue caro como esa privilegiada xentiña,  en vez de servir al pueblo llano con el… usa lo epistémico con papel de lija para restregárlo  por la cara de los curritos (o parados), usa lo epistémico como arma contra la gente humilde, o el más pintado si tiene un lapsus y resbala.


    Que tristeza da ver como desfalcan en lo epistémico el dinero de los impuestos de todos y el sudor de las frente de los trabajadores llanos, habiendo podido estudiar y adquirir saberes…l@s lagart@s es@s únicamente para para lucirse, para presumir de que tienen el culo más alto que burremio pandemio, para mover la colita o el culete ante los druidas pasmarotes, ganando puntos para hacer befa y mofa a las buenas gentes, estableciendo entre los mentecatos y pasmarotes su pretendida “autoridad” de resultas de ridiculizar a la parroquia y a los parroquianos,  de resultas de  que tienen nivel – aunque sea bajo el nivel del mar-  porque ellos tienen estudios y “los otros” no los tienen. “Mira que list@ soy y cuanto se de esto”, y “mira que tu eres burr@ ”.  “tu te callas y esto es una tonteria”. Administradooooor, ce, ce, que tonterias dicen estos, cata, cata, que hay que borrarlas… Nunca se miden con los de su talla. Nunca aportan nada, pero  engordan fagocitando a los débiles. Hay que J.!!!


      Crougintoudadigo y su Paredros, piden a los druidas reflexión, que se detengan pensando y viendo actuan -Siempre es lo mismo de lo mismo- esos vulgares y pretenciosos escarnecedores...   Reflexionemos y pensemos si el abuso que  cometen los escarnecedores de quienes no tuvieron el privilegio que tuvieron ellos, no responde a una infamante actitud de personas viles. A poco que pensemos veremos que su actitud responde a una vileza, a una vulgaridad, y a una corrupción de carácter y de valores.


    Si pena nos da el ver, escarneciendo al pueblo, piensa Crougintoudadigo, a los que deberían ser, y en efecto cobran por serlo, servidores públicos y del pueblo, …aún nos da más pena el observar a –algunos pocos-  caros druidas y circunstantes, ponerse en eso de parte de los escarnecedores, y en contra del pueblo. Que Tristón. Que triste, Cossue, ver que los que deberían de pagar la deuda contraida con el pueblo sirviendo al pueblo y ayudandole de forma positiva, piden el corte de sus cabezas, destripan sin piedad a las gentes sencillas y buenas que creyendo saber, o sabiendo, ciertas cosas, cometieron el delito de quererlas compartir con nosotros sin saber o poder  formularlas bien, precisamente por falta de los recursos, de técnicas y de casuística y metodología epistemica que se aprenden ( o deberían aprender) en la universidad.


    Cortennos y coloreenos, si quieren cortar y colorear, queridos druidas las sucias, malditas y pedorras cabezas de los escarnecedores… Que vomitivo se nos hace ver caro Cossue, y estamos seguros, por sus hechos, que vd. comparte nuestros puntos de vista,  a  esos privilegiados que, debiendo ser servidores públicos, triturando a los que no tuvieron el privilegio de acceder a los estudios superiores, usan, para ridiculizar los saberes de  gente desguarnecida,  sus conocimientos como máquinas de picar carne.


    ¡Por la memoria de san Eulogio! Ruegan Crougintoudadigo y nuestros paredros nunca nos corten, por Dios bendito, las cabezas del pueblo, que inquieto, busca, quiere encontrar y sabrá encontrar, cumplidas respuestas a muchas preguntas, por el hecho de que no tuvieran el priviliegio de acceder a los estudios superiores.


    Cuando vemos a esos, Caro Cossue, actuando tan impune y cruelmente, no podemos menos que evocar la bonomia del caro y egregio Eulogio Losada Badía. Dios lo tenga en el Walhalla. Lo juran Crougintoudadigo y su caro paredros por la alta y clara memoria de nuestro egregio e ilustre amigo y por el ejemplo que nos dio con su vida sabia y llana. -Ayer Cossue, un grupo de amigos y familiares, no lejos de la Torre de Hercules, y de Punta Herminia enterramos en A Coruña a nuestro caro maestro y amigo Eulogio Losada Badia, egregio lingüísta. Nos dejó de repente cargados de proyectos de futuro. Se nos va con él último sanscritólogo y uno de los pocos sabios totales de la Península Iberica, uno de los grandes de Europa tambien, y una persona excelente en su trato y en su carácter.


     El carísimo Eulogio, caro Cossue, que le dicen nuestras paredrías que considerando siempre que la educación tenía que ser un universal derecho, nos hacía reflexionar en que la educación también era un privilegio. El caro Eulogio siempre consideró que las personas que habían tenido acceso a los estudios superiores, a altas especializaciones y a altos puestos en la universidad, eran sobre todo servidores públicos, personas privilegiadas que tenían una deuda con la sociedad, y que debían poner todos sus saberles al servicio de la sociedad que se los había dado. Circunstancias de la vida hacian que otras personas no siempre pudiesen podido gozar de esos privilegios.


    El Caro Eulogio, gustaba relacionarse con muchos científicos, pero era persona muy llana y de trato amable y cariñoso con la gente. La gente de toda condición que tuviese predisposición a aprender cosas, que tuviese curiosidad o ganas de saber le encantaba. Siempre trató con extremado afecto y consideración a cualquiera de cualquiera condición, que se esmerase por hacer bien y con honradez su trabajo, fuese cual fuese,  tuviera estudios o no, tuviera nivel o no lo tuviera.  a cualquier personaque aspirase al conocimiento, que mostrara interés por el saber o por la cultura, a cualquiera de cualquiera condición Eulogio siempre trató con educación, repeto, elegancia y afecto. Con igual consideración por todo el mundo e intentó hacerse entender por  todo el que mostrase interés por una cuestión. Nunca hizo Eulogio alarde de sus inmenso conocimientos. Jamás  por muy equivocada o disparatada que estuviese en sus planteamientos gustó contradecir de entrada a la gente humilde o no, antes al contrario escuchaba atentamente sus proposiciones y dando pista de ser necesario, les ayudaba a reflexionar y a madurarlas, confiado en que con un poco de ayuda todos podemos revisar, de darse el caso, nuestros planteamientos sobre cualquier asunto. Eulogio atendia por muy disparatados que fuesen los planteamientos y explicaciones de la gente, y luego los rebatía con educación, procurando convencer.  Jamás cometió la infamia de reirse de la gente sencilla o simple. ¡Ah!, nuestro caríssimo y magnífico Eulogio,  requiescas in pacem ¿Qué haremos ahora sin ti tus amigos?.


     

  14. #14 crougintoudadigo 09 de mayo de 2008

    Em retornando ao eprigráfico. Mmmmm!!!. Que interesante Caro Cossue, canto lle agradece o nosos paredros André Pena a súa caridade que nos traia este exemplo sobre o que moito xa temos matinado. E ainda moito teremos que matinar.


    É que a nosa paredría convense de que moitos dos escribáns -os iussores- non tiñan tam bem aprendido o latín, coma a vosa caridade  :-), emporiso a epigrafía é un mundiño aparte, e máis o é a epigrafía provinciana.


    E di Crougintoudadigo que pensa o caro paredros y que entiende, que entiende que en lo cabal lo que quiso decir el iussor del epígrafe- “a menos”- me dice- “que el difunto señor ese (supermacho, de *GWR =varón) Reburro Vasícez (con ez queda como más castizo)  nos lo contradiga en la uija”-  era  un Castrobrense. CASTE/LLO BERENSI , Castrobrense. Pero no de la banda de Poio sino de la banda de A Limia. En Poio, perto de Combarro,  e. monte Castrove con 604 metros ,constituye la cota más alta del municipio, con excelentes  panorámicas sobre las rías de Pontevedra y Arousa. Piensa Crougintoudadigo que si nuestras autopsias ("visiones") no son correctas, estas mismas vistas panoramicas sobre Castrove, también se divisan desde los miradores de Alto de Raxó o de Samieira.


    En cambio, caro Cossue, le piensa nuestro caro paredros, mein Schatz, que como bien nos dice su caridad cara “ noutro lado”  ") ELANIOBRENSI", de Castelo do Cervo, ou ") BLANIOBRENSI", de Castelo do Chao, som doutra banda e non nos poden ser nin da banda de Castrove de Poio, nin da banda de Castrove da Limia.


    Te pregunta nuestro caro paredros


    ¿Caro Cossue puede vuestra caridad formularnos el topónimo Castrove?  ¿Podría, en algún caso tener, o no tener alguna relación con CASTE/LLO VER-E-NSI ? Was nun?


    ¿Nos responderá su caridade a las cuestiones planteadas sobre las preposiciones ex y de?


    Si no nos ayuda Caro Cossue el misterio restará por resolver. Si nos ayuda nos tememos que tampoco quedará resuelto.  La letra conserva caro el poder de su doble refración del carbúnculo indeme, su curiosa polisemia.  La letra “)”, como decia su caro maestro, se nos deviene fatal.


    Pero una cosa está clara, no desaparece tras la concesión del ius latii, ni en el Bajo Imperio. Y su presencia o ausencia del registro epigráfico nada tienen que ver con maniobras organizadoras de los romanos.


    Salud y Gloria Cossue, caro.


     


    Salud y Gloria a todos. Esperando no haber resultado ingratos.


    Crougintoudadigo y su caro paredros.


     


     

  15. #15 crougintoudadigo 09 de mayo de 2008

    decrougingoudadigadecorrectaetplurascriberesipossem


    ubi dico


    Te pregunta nuestro caro paredros


    ¿Caro Cossue puede vuestra caridad formularnos el topónimo Castrove?  ¿Podría, en algún caso tener, o no tener alguna relación con CASTE/LLO VER-E-NSI ? Was nun?


    ¿Nos responderá su caridade a las cuestiones planteadas sobre las preposiciones ex y de?


    Didaco


    Te pregunta nuestro caro paredros


    ¿Caro Cossue puede vuestra caridad formularnos el topónimo Castrove?  ¿Podría, en algún caso tener, o no tener, ladeando lo sufijalense,  alguna relación con CASTE/LLO VER-E-NSI ? Was nun?


    ¿Nos responderá su caridade a las cuestiones planteadas sobre las preposiciones ex y de?


     

  16. #16 crougintoudadigo 10 de mayo de 2008

    Aunque le dice Crougintoudadigo que el caro amigo Eulogio Losada, que Deus aia, nunca perdió las esperanzas de enseñarle la  lingúistica indoeuropea a nuestro caro paredros el Andrés Pena, el caro latosardinatus Luis Monteagudo, maestro y amigo también,  que ya, a Dios gracias, se nos anda desmeigatus de lo etrusco, tiempo ha que cejó en un parecido intento. Sed cui fidem non faciant et honoris, qui debentur, a vd., caro Cossue, viéndolo con tanta limpieza y tanta claridad formular esto y aquello, mirabiles effectae res que le saben a nuestras paredrías a gloria celestial. Admirando Crougintoudadigo su formulación  se piensa  que acaso  hizo muy mal  nuestro caro paredros Andrés Pena en no aprender indoeuropeo.  Aún no desespera, y Crougintoudadigo le arrienda la ganancia al arqueólogo naronés, de ver aprender indoeuropeo con vd algún día, a nuestro caro paredros -, que es caro Cossue  el nivel de su caridad un nivel como que de San Miguel de Breamo, un encumbrando lugar de Puentedeume, que este fin de semana celebró romería al otro extremo de su protoindoeuropeo*wer “lugar elevado”,  y aún estratosférico. Salud, Gloria  y buenfindetambién.

  17. Hay 16 comentarios.
    1

Si te registras como usuario, podrás añadir comentarios a este artículo.

Volver arriba