Autor: Servan
martes, 29 de enero de 2008
Sección: Leyendas
Información publicada por: Servan
Mostrado 69.922 veces.


Ir a los comentarios

Etimología de moros, mouros

Este tema se ha discutido en Celtiberia y hay un art. Mitología: ¿Creeis que los mouros gallegos y los elfos pueden ser más o menos lo mismo?
Preguntándose si hay relación entre moor, Morrigan, Merlin, mouros.
Viriato acota: mor, montón de piedras (pre romano).
En lenguas dravídicas, mora, morapa = pétreo.
Dontenville: le latin offre un verbe mergere, qui, selon la particule ajoutée, signifie 'inmerger' et 'émerger'. Le second sens met ici en arrêt, puisqu'il peut s'appliquer au matin, à 'l'orient' (oriri). Cette idéee d'emerger pourrait même faire penser à nous 'murgers' qui sont 'tas de pierres' et parfois funéraires, analogues aux 'cairns' britanniques.
I.E. tenemos mer, merbh =brillar, dravídicas mere, miru, meropu, miripu, con el mismo significado.
También 'mere' con el sentido de aparecer.
Inglés morning, alemán morgen, vienen de morn, aurora, margen, morgen, germ. *marganaz, PIE * mergh, aparecer, brillar.
Mitologicamente Aurora tiene dos sentidos: la aurora matinal, la luz, el brillo que emerge antes del sol, con el lucero matutino (Venus) así como la aurora crepuscular (Venus verpertino, Hesper). Así también la aurora vespertina se asocia a la primavera y la vespertina al otoño.

Dice Dontenville (La mythologie franÇaise)
En Dienne (Diana), fuente de Mourgue, 'notre fée Morgue comme déesse du point du jour'.
En la Baja Bretaña hay cantidad de Morgans..seres submarinos, masculinos (morganed) y más frecuentemente femeninos, melusinas:morganezed.
Quelle étymologie a été proposée pour la fée Morgane du cycle breton? Certains ont remonté à la Morrigou du cycle irlandais de Cûchulainn, qui serait 'Mor-rigou', la grande reine.
Rhys (d'Arbois) pensait à 'née de la mer'... en el estrecho de Messina encontramos una Fata Morgana et elle est certes marine.
Herbelot habla de Mergian Banou, hada de la raza de los gigantes y demonios.
Rios: Morge, Morgon, Mourgon, Murg.
la fée Aurora ne doita pas être autre que notre fée Morgana ou Morgue, celle qui se mire déjà dans une fontaine, au pint du jour, à Dienne...lorsque le soleil va se lever.

Un forista anota: El mouro aparece en figuar de guerdián, vinculqado a la montaña, como gigante o anciano.
Dontenville: En Savoya el gigante Morond ha dejado una piedra; en Lerné está enterrado un gigante Meuron.

Escribe aquí el segundo bloque de texto de tu artículo


No hay imágenes relacionadas.

Comentarios

Tijera Pulsa este icono si opinas que la información está fuera de lugar, no tiene rigor o es de nulo interés.
Tu único clic no la borarrá, pero contribuirá a que la sabiduría del grupo pueda funcionar correctamente.


  1. #1 Brigantinus 30 de ene. 2008

    Creo que al hablar de "moros" estamos ante tres niveles que se solapan:


    1-Los seres cuyo origen probablemente sea prerromano; estoy pensando, por ejemplo, en la figura femenina junto a ríos y fuentes.


    2-Los seres que fueron "creados" a lo largo de los siglos para intentar explicar el origen de monumentos antiguos; es el caso de los "mouros" a los que tal vez desde la Edad Media se les atribuye el poblamiento de los castros. ¿Los habitantes de los castros -a su vez- tendrían seres parecidos para explicar el origen de dólmenes y mámoas? No es descabellado pensar que sí.


    3-Los moros en sentido estricto. Los que en el 711 invadieron la Península. Durante siglos, y hasta épocas no muy remotas, fueron en toda Europa Occidental, tanto a nivel popular como culto, una especie de paradigma del "otro" (en su vertiente más negativa)


    Yo creo que la acepción 3 acabó contaminando a las otras dos, y al final el "mouro" actual no es sino un refrito. El mouro que empiezan a estudiar los eruditos del siglo XIX sería por lo tanto fruto de un proceso acumulativo.


    Determinadas manifestaciones del pensamiento humano, como creencias y supersticiones, pueden tener raíces muy arcaicas. Pero eso no quiere decir que permanezcan inmutables durante siglos e impermeables a otras realidades del entorno.


    Respecto a los "galigrecos", la forma es erudita. Ignoro cuál es el origen de la toponimia con elementos relativos a griegos, pero sospecho que pueda ser en última instancia de origen culto.

  2. #2 celtalargo 01 de feb. 2008

     


    Uma dice: me resulta  interesante que la “Vieya “sea una divinidad atmosférica,porque normalmente son divinidades masculinas las de la atmósfera,;puede ser equivalente a la Mari vasca,que sale volando en las noches de tormenta y se peina con un peine de oro,como las mouras


    Este es el comentario de Pena Graña sobre esta divinidad y el hecho de que llueva y haga sol en cuestíón


    O Commonitorio móstranos a situación relixiosa de Galicia nas primeiras décadas do século V. É ben sabido que o éxito, expansión e pervivencia do priscilianismo entre os labregos está estreitamente relacionado coa habilidade sincrética do bispo galaico de Ávila, a súa capacidade de integrar armónicamente o cristianismo e a vella relixión da Gallaecia, algo alterada xa no Baixo Imperio pola influencia da romanización, pero seguramente só superficialmente. Neste contexto, a carta de Prisciliano que Orosio insere no Commonitorio ten un valor excepcional, porque nos mostra este prociso e á súa vez permítenos entender o sentido das cancións infantís relacionadas coa choiva coas que comezamos. Paulo Orosio, o soado historiógrafo galego, nunha carta a San Agustín, exprésanos os termos precisos desta integración pouco tempo despois de que se producise; di que Prisciliano ensinaba que: A alma que foi nacida de Deus, saía de certo depósito (promptuario) logo de prometer ante Deus que ela loitaría, incitada polas instrucións dos anxos: a partir de aquí descendente por certos círculos é capturada polos príncipes malignos. [Os grandes pensadores da antigüidade clásica deben moito ao antigo acervo cultural indoeuropeo. Vellas historias escoitadas ante o lume ás mulleres da casa e aos servos domésticos gravábanse no subconsciente dun neno. Cando Platón fala de que tras a súa caída do Ceo, as almas son prisioneiras dun corpo e esquecen a súa vida anterior, dá forma a unha vella, arcaica e común crenza indoeuropea que desde Oriente volve a Grecia, Platón recolle unha vella crenza común] [...] e segundo a vontade do príncipe vitorioso é introducida en diferentes corpos, e a cada un destes asígnalles un documento de rexistro (chirographum), onde aseguraba que a materia prevalecía. Afirmaba que este documento desfixerao Cristo e cravado na Cruz pola súa paixón, tal e como Prisciliano di nunha das súas cartas. Velaquí a primeira sabedoría: Que se entendan as naturezas das virtudes divinas nos distintos tipos de almas, e a disposición dos corpos. Nela vese que o Ceo está ligado á terra, e parece que todos os principados do século ven obrigados a superar as disposicións dos santos. Pois en primeiro lugar está o círculo de Deus co documento de propiedade divina das almas que se mandarán á carne que fabricada polo consenso dos anxos de Deus e de todas as almas gardan os patriarcas quen ao contrario encárganse da milicia persoal, e di Prisciliano outras cousas. Narra tamén que: son membros da alma os nomes dos patriarcas porque Rubén está na cabeza, Judá no peito, Leví no corazón, Benjamín nas pernas [este esquema aparece reproducido sen ningún cambio no soado mapa de Colón e en case todos os libros actuais de astrología] [...] e así sucesivamente. Ao contrario, nos membros do corpo están dispostos os signos do ceo, isto é: Aries na cabeza, Tauro na cerviz, Xémine nos brazos, Cancro no peito, etc. [Agora (pensamos, a pesar da opinión de Chadwick) aparecerá o Deus castrexo da primeira función, o vello deus asociado polos galaico-romanos a Iupiter e a súa esposa. A vella parella sobrevive no Cristianismo, son aceptados, seguen mantendo as súas funcións celestes: ela de fertilidade, el de dador de choiva e de señor da tormenta; pero Iupiter está asociado agora ao mundo do corpo carnal, o que parece ter un matiz negativo mentres Cristo ocupa o círculo máis alto onde están as almas, e tras facer unha referencia á predestinación] [...] (Prisciliano) quere: que se entenda que as tebras son eternas e delas saíu o príncipe do mundo. E isto mesmo confírmase nun libro que se titula Memoria dos apóstolos, cando parece que o Salvador foi interrogado en segredo polos seus discípulos, mostra logo que da parábola evanxélica saíu o sementador a sementar a semente (Mat. XIII, 23) non fose bo o sementador afirmando: non foi bo o sementador porque se fose bo non sería neglixente e non tiraría a semente á beira do camiño, nen en pedregoso nen en sitio inculto. [...] [Continúa] Quere que se entenda con isto que o sementador esllouas almas capturadas como lle pareceu. Dinse ademais neste libro moitas cousas do príncipe da humidade e do príncipe do lume, quere que se comprenda que todo o bo que se fai no mundo faise por arte e non pola potencia de Deus. Di pois que é unha virxe certa luz (a deusa da primeira función, asociada ao monte que equivale en romana a Iuno), á que Deus, querendo dar a choiva aos homes mostra ao príncipe da humidade quen ao querer subir para collela, canso súa e fai a choiva. E ao ser rexeitado por esta cos seus bruidos produce o trono.
    [A parella feminina deste deus asociado a Xúpiter polos indíxenas quizáis fose a “excelente virxe e ninfa dos danigos Nabia Corona” que aparece xunto a Xúpiter na inscripción dunha tarifa de sacrificio en Marecos (Portugal), o sue nome está relacionado coa raíz *Snav (fuinte, chorreante)]. Por este texto quizáis podamos relacionar este deus da Gallaecia da primeira función co celta Nuado a sua raíz *Neu-d ten, como xa dixemos, o significado de alcanzar con esforzo. De todos modos creemos que serve para probar a existencia dun cristianismo moi particular en Galicia, celta, onde duas relixions conviven por adicción introducindose o cristianismo na freba preexistente, e inducenos a pensar tamén que se construe sobre unha estrutura relixiosa preexistente que chegará ata a Idade Media sen grandes cambios e visible nas dióceses logo arciprestazgos que se corresponden exactamente co espazo territorial das civitates/populi e perviven longo tempo [ex Pena Graña 1991] http://www.andrepena.org/publicacions/monoteismo-trinitario-celta.htm


    Sobre Navia, en su aspecto chorreante,  puede ser interesante consultar la nota precedente a esta

  3. #3 Uma 01 de feb. 2008








     

    aquí hay más sobre el ámbito de Mari:el monte Amboto,su residencia principal,y el parque de Urquiola,en general,parec que fue un lugar muy importante de paso.


    http://es.wikipedia.org/wiki/Parque_Natural_de_Urquiola


     


    “…Subiendo a la izquierda, justo a la entrada del santuario, una rara piedra, que algunos afirman que es un meteorito, invita a que aquella persona que quiera encontrar pareja la rodee varias veces ya que así se cree por estas tierras (hay que tener cuidado con el sentido de rotación ya que según dicen algunos si las vueltas se dan al revés tienen el efecto contrario)….”


    Asi,rotando,  veneran y  hacen peticiones a la Roca Madre en Mongolia.


    Pd


    AcAbo de ver los  comentarios, Celta largo,aún no los leí

  4. #4 celtalargo 01 de feb. 2008

    Hola otra vez:


    Cierto Brigantinus, oportuno comentario. ¿Sabes algo más de esta vieja Cuaresma?


     


    En Menorca una canción infantil dice. la escuché y anoté -pero no se como se escribe-


    Sa avia Curema peu petit, caga en terra y pixa en llit


    La abuela Cuaresma, pie pequeño, caga en el suelo y mea en la cama


    En cuaresma hacen unas figuras de vieja con 8 patas creo una por cada semana de cuaresma y las van arrancando de una en una a medida que se consume.


    Por cierto Uma no se si sabes que el artículo estupendo de Marcial Tenreiro Bermúdez al que acertadamente aludes  se publicó por primera vez como una colAboracion en el libro de Pena Graña "Una Parroquia con celtas reminiscencias da terra de Trasancos" donde se explica el proceso -Marcial Tenreiro también lo explica muy bien- de la conversión de estas mouras en ogrescas comeniños, http://www.centrallibrera.com/elvalnaron/profanaciondetumbas.htm


    Que casualidad Uma, Fernando Alonso Romero, Andrés Pena y Marcial Tenreiro, mis favoritos, son para las cosas de etnografía la versión masculina del trio de las Macha porque juegan los tres en el mismo equipo, son como el padre, el hijo y el nieto ( según me han dicho Luis Monteagudo es el bisabuelo). Bueno creo que faltas tú.


    Sobre el Arco da Vella, o arco iris, el folklore gallego permitiría intuir para que sirve. Pena sostiene que lo usa la Vella para retellar o ceo "que é de bóveda". Por eso -dice Pena- porque pensaban que "o ceo era de bóveda" los celtogalaicos y su área cultural común a leoneses, asturianos, extremeños, portugueses, irlandeses, británicos, bretones, etc.  tenían miedo como todos los demás celtas a que el cielo se les desplomase sobre su cabeza, la caída de meteoritos en este contexto era interpretada  como los desconches de esa boveda, justificaba que tuviese que ser continuamente reparada por la vella. Cada vez que aparecía o Arco da Vella, los niños de las aldeas apañaban piedrecitas y se las dejaban preparadas en el suelo por si acaso.


    Es una interpretación que tiene sentido.


     

  5. #5 celtalargo 01 de feb. 2008

    Dingo dice: "Muy interesante y muy ramificado el tema de la interacción en el folclore entre las distintas facetas de la tríada de diosas. La joven casamentera puede aparecer como una hija o hijastra de la vieja, que la tiene encantada a la espera de que el héroe la rescate (en torno a esto se originan temas populares como el muy conocido de Blancanieves), pero también puede darse aparecer el paso como una conversión directa y nada simulada de la vieja en la joven"


    Pues fíjate Dingo  cuando se nos convierte en serpiente la diosa y hay que darle siete o nueve 'bicos no rAbo' como en el castro de Eiravedra y mil castros más? ¿y la interversión del tema en Bella y la Bestia?


    Planteas cuestiones muy interesantes, Jakob Grimm las soslayó pero Max Müller dio en el clavo al hablar de la generación del mito por enfermedad del lenguage. Un tema apasionante y el tema del origen de todas las religiones en realidad.


    Por cierto Uma, otra vez das en el clavo con tus comentarios" Parece que la vieja de las siete patas tiene también  algo estacional,de paso del tiempo o de medida. el caso es que la cabaña de Baba-Yaga,la vieja-bruja de los cuentos rusos ,se sujeta dos patas de gallina,con las que anda y salta.(en algunas versiones creo que tiene solo una) recuerdo haber leído que la cabaña a veces se representaba con forma de reloj."


    La diosa es la tierra con sus estaciones y es la luna con sus meses, es el tema indoeuopeo y Neolítico de la Gran Diosa Madre. Es lo que dice Llug "Yo diría que la virgen le arrebató el nombre, pero poco más.  ¿Cuántas veces sale la virgen en los evangelios?  ¿Por qué entonces existen tantísimos cultos marianos?  Cambiarle las creencias a la gente es muy difícil. 


    Por eso porque es muy dificil estamos ante un tema indoeuropeo, el tema de la Paleolitic Continuity.


     


     


    Lo tratan los autores a los que aludes, por cierto a Fernando, a Andrés y a Marcial, se les suman Carlos Solla y Rafael Quintía.  "El almadraque dos encantos", acaba de salir y es ya un libro de culto. Tienen en Terra de Montes Pontevedra en poco más de 40 km2 todo el folclore de Europa. La Constructora de Megalitos, el Almadraque da Pirocha, rocas a las que se suben las yegüas para ser fecundadas por el viento, la casa de la moura constructora de megalitos, una piedra que esta tiene para tallar pretendientes, y hasta una fuente de eterna juventud.


    Veo que en esta sección muchos tenemos una misma escuela, partir de una mínima base en común es muy importante para avanzar en las dicusiones. De otro modo la discusión es infructuosa, y no lleva a ninguna parte.


     


     A Alonso, Pena, Marcial, y otros se suman ahora Carlos Solla ¿Leisteis su almadraque dos encantos? y su amigo y colAborador Rafael Quintia. En esto es muy importante parter


     


     

  6. #6 Llug 02 de feb. 2008

    Jarl, igual al escribirlo sin mayúsculas no quiere decir lo mismo (gasp), lo siento pero no estoy muy puesto yo en estos asuntos (se nota no? ;-)  El caso de la virgen del Rocío no lo conozco en absoluto, de todas formas ya te digo que la virgen de Covadonga, por ejemplo, es supercatólica pero eso no evita que se vea claramente que es una suplantación de un culto anterior, en fin... tampoco quiero profundizar en este tema que igual hiere susceptibilidades, y para estas cosas la gente es muy radical :-(


    Bueno, sí, ya que mencionas el espíritu santo, el tema ese del tres en uno del misterio chungo ese de la trinidad también es celta, que lo sepas :P 


    El catolicismo es una religión muy mestiza, todavía acAbo de ver en la tele una iglesia en Bolivia con un pedazo de condor dorado con las pedazo de alas extendidad presidiendo un altar, en vez de cristo, si levanta cabeza Moises.... xDDDDD


    Salud celtíberos

  7. #7 Dingo 03 de feb. 2008

    Covadonga normalmente se hace venir de Cova Dominica ("Cueva de la Señora").

    covadominca > covadomnca > covadonca > covadonga

    http://www.llanes.as/guia/cova/cov02.htm


    Lo de hilar (el destino de los hombres) creo que es una conexión lógica con las moiras y demás figuras de este tipo. Al fin y al cAbo, las "mouras" son eso, hadas (< fatae).


    He buscado información en Internet sobre la Isla de Mouro, en Santander. No he encontrado nada referente al origen del topónimo ni a leyendas sobre esa isla. Es raro para una zona tan alejada del ámbito de habla gallega. De hecho en Asturias los topónimos con mouro/s y moura/s son cosa de los concejos del Occidente, pero creo que son inexistentes en el Centro-Oriente. Quizá tenga otro origen insospechado. ?

  8. #8 celtalargo 05 de feb. 2008

    Servan dice : "Ello nos remite a muy antiguas tradiciones semitas.
    Según la tradición judía, el Diluvio se produjo al querer Dios exterminar su Creación, sacando una estrella de las Pléyades, por cuyo agujero se precipitan las aguas-serpiente superiores para ayuntarse con las inferiores. Más arrepentido Dios, saca una estrella de la Osa y la coloca en el boquete, terminando así el Diluvio.
    Como muestra de esta clemencia, aparece en los cielos el arco iris-serpiente.
    Entonces la Vieja repara la bóveda con piedras, en lugar de estrellas. Y como signo de su clemencia, aparece el arco iris.
    Relacionado está el mito nórdico de Orwandil, en que Thor lanza un dedo congelado del gigante a los cielos, trasformándose en una estrella de la Osa. Orwandil es el gigante Orión. También el mito egipcio de la Pata maligna de Set".



     


    Servan, no te fies  las tradiciones "semitas", como puedes comprobar de una lectura del libro de los Reyes (como contrapunto a una lectura de Josué) pueden ser préstamos. Los judios llegaron y se asentaron en palestina (filisteos, filistin, palestinos) y estos filisteos según muchos autores eran griegos micénicos del Peloponeso, también estaban allí los Hititas desde el año catapún.


    Por lo tanto, y ya desde el Génesis -y te lo dice una persona que como gallego, un pueblo emigrante comprende el drama de la diáspora, siente afecto por los judíos decentes, y vergüenza por la Shoá [lo que no justifica el abuso de poder contra los palestinos]- las historias que se cuentan, los gigantes Nefilim (cito de memoria), el dios que camina con los ángeles para Sodoma y se para en la tienda de Abraham, el Diluvio....


     Como esto no deja de ser especulación. A mi modo de ver -sinceramente no creo que muchos compartan estas ideas- la estructura organizativa -que no es la de los camelleros, ni la de pastores de ovejas y cabras- en tribus y órdenes, que vemos en Levítico, Números o Deuteronomio, nos podrían indicar, si las sometemos a un riguroso exáment comparatista,  la extirpe y el trasunto claramente indoeuropeo que se esconde bajo el presunto barníz semita, si no de casi todas, si de muchas de las instituciones sociales y políticas judias. 


    No hay que dejarse engañar por la lengua, que claro está es semítica -los esquimales y los Aborígenes australianos hablan inglés- Nada tiene de particular, pero si tiene mucho de lógica, el hecho de que un pueblo nómada que se sedentariza, acabe por adoptar las instituciones de los pueblos conquistados. Seducido por el modo de vida urbano. Decir que la cultura europea tiene raices judeocristianas no nos quita un pelo de indoeuropeos.


    Son desbarres...


     

  9. #9 Uma 05 de feb. 2008








     

    Abo,si te preguntaba de donde venía la palabra Antarauxada era  precisamente  por  eso que decía en mi comentario  87


    “….Intento dar explicaciones  para explicar la relación mouras/moros,pero a mí la etimología de mouros en relación a muerto ,siempre me ha parecido interesante, al estar tan relacionados con los dólmenes,y  estos con los idem(la “antarauxada” etc,)…”


      P.D

     lo del “vaaaaleee”  no era  histeria,sino una simple broma. Mejor no volver a hacer nada por el estilo.

  10. #10 Uma 05 de feb. 2008









     Sobre peines , uno de marfil el  del rey  Dyet  de Abidos, 1 ªDinastía.(imagino que encontrado en su ajuar funerario,pero no me acaba de quedar claro.)


    peine


    http://www.egiptologia.org/mitologia/eneada/04-materializacion.htm


    lo que había leido yo es que los peines de las tumbas de la edad de hierro podían haber formado parte delk ajuar másculino en vida.Los utilizarían para peinarse la barba


    de acuerdo  Abo,disculpas aceptadas.


     

  11. #11 Uma 01 de jun. 2008

     


    Es cierto,aún   he leido el foro de las “pirámies”. También  el comentario #2 de Onnega aquí habla de maiorem;


    Lo de mouros viniendo directamente de mawr (o algo así)/muerto de una lengua ie  distinta del latin lo había leído en otro artículo de Celtiberia y se referiría solo a la mitología del NO,pero,si decís que puede venir directamente  del maiorem ,entonces pude aplicarse también a moras /os de las demás zonas de la península.Luego ,me imagino que ,por la semejanza,quedaría como moros.


    P ero entonces,me imagino que en Italia los seres de estas características tendrían que llamarse también de un modo que proviniera de maiorem.(quizá me haya  hecho un lio tremendo con la cuestión lingüística).


    A lo mejor habría que hacer un mapa de la península con cuevas de moras etc.


    Muy interesante el link que has puesto; y  habla de una “leyenda de los tiempos visigóticos”,y es que yo  muchas veces he pensado que  la figura de la dama rubia peinándose el cabello viene del   mundo godo y quedó plasmada en los romances  y de ahí paso (se mezcló) con leyendas relacionadas con las cuevas(como la de Montesinos  que sale en el  Quijote);También me imagino que las novelas de caballerías colAboraron a propagar esta imagen.


    En la edad media,como puse en otro foro,el cabello suelto estaba ligado a la doncellez (“niña en cabello”, el estatus de la joven por  casar,que espera encontrar marido,y una imagen muy habitual en poesías,canciones populares y romances es la de la doncella peinándose junto a una fuente con una connotación de seducción.(Creo que Brigantinus hablaba de ello unos comentarios más arriba).


    En fin,que como se ha dicho por aquí,deben de entremezclarse muchas cosas.


     

  12. #12 crougintoudadigo 05 de jun. 2008

    No caro Anfus, no te fies, cata, cata que el comeniñ@s ogro y la ogra, u ogresa, es cosa esa de la iglesia, cosa de la interpretatio cristiana y monjil.


    Y ayer, como hoy, si se convenia la cosa, adelante viento en popa, y si no se convenia, se le circunvenía con una hagiografía terribilis y apuesta. Hagiografos hay, sino apuestos aponedores, consejate con Mariano, que hoy como ayer, con el estómago agradecido, o por agradecer, se andan dispuestos a ser apuestos en lo que preste.


    Así se convinieron los preches y convirtieron a las santísima y manzanil Epona en un bulreiro diaño, en besta branca - en Galicia y en Bretaña-  y que hace unos días caro Anfus, nuestro caro paredros se estuvo con el no menos caro y aún egregio Robert Omnés en A Coruña, y éste le contó a nuestra paredría la misma historia del caballo salchicha do demo que nuestra paredría había escuchado ha veinte años o más en Vilarrube, de un indígena do pais. Ya ves en que acabó la santidad de Epona, de la Moura da cabalo. A cuatro patas.


    Pero A Moura, amada por su pueblo, se salvó de las perversas maniobras, y no lo hizo de su pode rsegun sostiene nuestro caro paredros Andrés Pena, que lo hizo por el poder de Dios y de la Virgen María, amén. Y aunque A Moura siempre tuvo un hombre (un rey) esperando a la sombra de otro hombre (otro rey), como se puede ver en el Almadraque da Pirocha, en Terra de Montes de Pontevedra, que es como almohada petrea, y lugar donde se aparece A Moura, espida en toda su gloria, al viandante que por allí pasa…  Pues retomando el hilo, que Crougintoudadigo se pierde en divagaciones, como la Moura elegía al rey que iba a gobenar la Treba, casaba con él, reinaba con él y envejecía con él, y cuando se moría venía a por el montada en su blanco caballo y se lo llevaba al Otro Mundo para que con ella compartiera sus riquezas que eran muchas… Y luego retornaba a buscar otro hombre… Pues que por eso y no por al se nos aparece espida y espilida, que es como sin ropa en vultus y sub especie de modelo, y lo hace para ligarse un rey bó e meresçente, para gobernar un reino, y no lo hace por vicio…


    Y por ese crimen, por amar, por eso de hacer el bien y no mirar a quien, o por andarse espida, o por enviudad tantas veces, o por rejuvenecer, o por tener las mejillas cossuecas y sonrosadas, o por todas esas cosas juntas a la vez, lo cierto es que los interpretatores hagiografos monjeriles nos la convirtieron como por ensalmo en una putangamarranga comehomes que metía miedo (que les chupa la chicha –la carne, ojo, mal pensados druidas- (no va por ti caro Anfus), a los salidos viandantes, que salidos de casa se aventuran por esos montaraces pagos,  y  la Moura Pirocha se usa los restantes huesos y partes duras, lirondos y mondos, sive potius mundos, os osos eses do deschichado, para con ellos rellenarse su mol almohada, que es pétrea, y aún roca, y nos contaron que tiene -según los que saben de esto en Terra de Montes- la almofada esa do Almadraque da Pirocha unas arrepiantes vibraciones que meten medo.


    Y vos no temáis, cara Moura, alta  fatal y noble pelirroja de largos cabellos, desmelenada señora lujosa vestida de parda raxa, que en el cristiano presente de hoy,  como ayer, desde la puerta sur, la de la Plaza de Platerias, de la catedrál del hijo del Trueno,  aunque tengais perdida hoy la sonrosada color de vuestro gesto -que es color cossueca-, y aunque tengais ausente ya vuestro mirar ardiente, honesto, como de infarto… Cara, alta, gentil Señora, Vos auque aún nos miraiscon vuestos pechos de queso, despolicromada, y con la lánguida calavera tendida en vuestro santo regazo, mientras recordais las aventuras pasadas del pagano pasado... , que vuestros hijos del pueblo gallego os comprenden y perdonan.


    Pozezo vos no temais santa Señora Moura tan vil puteo ecclesial, sin duda por descuido, que vuestro pueblo os perdona. Galiza vos perdoa


    " UNHA MULLER NOS TEMPOS DOS MOUROS


    FIXO DA CONA UNHA PLAZA DE TOROS


    E FIXO BEM, E FIXO BEM


    NA SUA CONA NON MANDA NINGUÉN"


    Ya ves caro Anfus. El pueblo en forma de cantiga perdonó a la santa puta sus infidelidades. La iglesia, como Crougintoudadigo,  si no hay sincero arrepentimiento no  perdona. No perdona nunca. El almadraque de A Pirocha es un buen ejemplo.


    Máis só os iñorantes, imbéciles e escuros, e feridos e duros nom nos comprenden nom.


    Fogar de Breoghám


    Viva Irlanda!!!!


    Salud y Gloria


    (Perdonen caros druidas que por falta de tiempo no les haya escrito algo más breve)


     

  13. #13 Anfus 05 de jun. 2008

    la Iglesia supongo que relegó lo pagano al aspecto más negativo y nefasto de la dualidad a través de la que lo sagrado se manifiestaba en tal universo mítico e, incluso en la exageración llevada al extremo, tergiversa y manipula, instrumentada por el Estado que la politiza, dicha memoria pagana. Sincretiza y se queda con los aspectos de lo pagano que le interesa para contemplarlos bajo su propia perspectiva.


    Pero tal fenómeno de aculturación y sincretismo parece producirse, ya con anterioridad, en mayor o menor grado, a distintos niveles, entre las distintas capas sociales, a lo largo de la Historia y Prehistoria, en dispares circunstancias, conjugando creencias que, de diversa procedencia, confluyen en un momento dado para las diversas etapas y épocas.


    Con todo, la dualidad de la hierofanía trasciende en aspectos y funciones de lo numinoso. La diosa Madre pareció en ocasiones dar la vida lo mismo que tomarla, y el recuerdo cristianizado de la diosa pagana, convertido en Orcabella, Reina Lupa, Serpiente del pecado, etc. se constriñe y relega entonces unicamente a su aspecto más negativo. Pero el cristianismo, entre otras cosas en las que sus fundamentos coinciden con los paganos, perpetúa paralela dualidad, cierto desdoblamiento de la diosa Madre, ya politizada, instrumentalizada por el Estado y acorde a su propósito... por ejemplo: María es el nombre de la Virgen, pero también el de la prostituta que con agua enjuaga, y sus cabellos seca, los pies de Cristo.


    En Vilouxe-santiago de Cerreda-Nogueira de Ramuín, no Camiño da Ponte, aparez un cabaliño de grande brancura que achégase a un valado para que a xente suba nel, cousa que ninguén fai por medo (Vázquez-Monxardín, 1994)


    En Congostro-Rairiz de Vega, un pequeno e fermoso cabalo teima ser montado por unha muller que se nega, falan e chegan cAbo duns amieiros onde o cabalo desaparece, trátase do demo (Risco, 1959)


    No castro de Lañas aparez un xigante montado nun cabalo de enormes dimensións. (Vitor Vaqueiro, 1998)

  14. #14 crougintoudadigo 05 de jun. 2008

    Caro Slytherin, contaba Pablo Diacono, que as cantigas dos Longobardos na mesa, cando meteran no corpo uns viños ou unhas birras, non se podían repetir, nin escribir, porque eran dunha obscenidade que metía medo


    ¿Lembras aquela de


    Non me fodas no camiño...


    Pois o caro Robert Omnés que a máis de profesor emérito da UBO, e a máis de Celtólogo, e coñecedor de todas as linguas celtas, tamén é ilustre musicólogo, el Caro Roparz, "O Rapaz" coma lle alcuman os de Bretoña, fixo un estudio das tríadas Bretonas, e descubriu que compartían berce, coas pandeiradas.


    Segundo parece a Pandeirada, e máis as triadas, foron en orixe música de campamento, dos mozos guerreiros. Por sorte aos galegos os descrebe en Punica Silio Iltálico. Silio os remonta un par de séculos aos tempos de Anibal, pero o certo é que Silio coñecía moi ben a estes mozos de velos nas vexillationes polo limes adiante.


    Din, cita o noso caro paredros de memoria, que batian coas más no escudo [a modo dun improvisado pandeiro] e que bailaban alternando os pes, axionllandose, coma hoxe [faise sin tocar o chan, a milímetros, por non manchalas cirolas] e tamén din que aturuxaban [bon dí que metían bárbaros berros na súa lingoa] que metian medo.


    Tamen temos noutros historiografos descripcións dos bailes das mulleres. Para comprendelas hai que ir a Santiago no vrao, ao Obradoiro, e ver eses concursos de muiñeiras.


    Creo que ahora é Estrabón, de novo citamos de memoria, que pasa o noso caro paredros de buscarlles a cita aos caros druidas, e pensa Crougintoudadigo que é por darlle o gusto a buscapacotillas esa. E que si non é Estrabón que tanto nos ten. Pois que dí o xeógrafo ou historiógrafo, que as mulleres galaicas, vestían de negro, que levaban saias con froles bordadas, que novedade. E tamén dí que bailaban en roda. Outra novidade.


    En fin albricias temos caros druidas.


    E ti telo telo non mo queres dar....


    Ai lalelo, ai lalalooooooo


    Salud y Gloria caros

  15. Hay 14 comentarios.
    1

Si te registras como usuario, podrás añadir comentarios a este artículo.

Volver arriba