Autor: Andrés Pena G. & Alfredo Erias M.
domingo, 28 de octubre de 2007
Sección: Artículos básicos para iniciarse
Información publicada por: Anfus
Mostrado 42.150 veces.


Ir a los comentarios

Arqueólogos Gallegos Descubren el Origen de Breogán

Este traballo nace co achado de André Pena de que a fíbula de Braganza pertence ó contexto galaico-lusitano ó representar un Hércules Oghmios en forma de guerreiro celta. E continuou cando Alfredo Erias atopa un texto de Aristóteles que di que as Columnas de Hércules se chamaron antes "Columnas de Briareo".


Arqueólogos Gallegos Descubren el Origen de Breogán (y una pequeña tomadura de pelo con la exposición del broche de Braganza del Museo Británico en el MUSEO ARQUEOLÓGICO NACIONAL).

 Esto al menos es lo que se podría desprender de la lectura de esta completa investigación cuyo encabezado reproducimos:


 O ancestral Camiño de peregrinación ó Fin do Mundo: na procura do deus do Alén, Briareo / Berobreo / Breogán / Hércules / Santiago...


ANDRÉS  PENA  GRAÑA & ALFREDO  ERIAS  MARTÍNEZ




 E a rexión de onde vén o céfiro e a da posta do sol habítana os celtas. (Éforo de Cime, Fr. 30 b 5, ca. 350 a.C).


Sumario:


 Este traballo nace co achado de Andrés Pena de que a fíbula de Braganza do Museo Británico pertence ó contexto lusogalaico ó representar un Hércules Oghmios en forma de guerreiro celta. E continuou cando Alfredo Erias atopa un texto de Aristóteles que di que as Columnas de Hércules se chamaron antes "Columnas de Briareo", e identifica este antigo deus indíxena (logo adoptado polos gregos como un Hecatónquiro, xigante de cen brazos e cincoenta cabezas) co Berobreo do Facho de Donón, fronte ás illas Cíes. É a verdadeira historia de Berobreo/Breogán. Amosábase así claramente a existencia dun antiquísimo camiño de peregrinación que levaba ós finisterres atlánticos e, particularmente, ós de Galicia. Porque Galicia era para os antigos o Fin do Mundo, mesmo o Outro Mundo, que quedaba despois do río Limia, que identificaban co Lethes ou río do esquecemento (ó que se negaban a pasar as tropas de Décimo Xunio Bruto). Galicia era a meta do Sol, o lugar da súa morte, o último avatar dos deuses solares antes de afundirse no océano para resucitar despois e volver a iniciar o ciclo.


I.- INTRODUCIÓN


 A gran atracción de Galicia para os pobos antigos do continente europeo e do Mediterráneo non se debía unicamente á sona dos seus metais (ouro, estaño...), con ser isto moi importante, senón a unha crenza arraigada no máis fondo dos sentimentos da vella Europa. A Nosa Gallaecia (a forma Gallaike  presente xa no s. V a. C., unha vez, na obra de Herodoto e nun poeta médico do s. IV a. C -López Férez-, é moito máis antiga que a forma Kallaike) era o fin do mundo, o Finis Terrae, lugar onde morría o Sol e onde a antiga Xeografía Sagrada situaba a porta do Paraíso. E as Augas Santas das praias dos nosos finisterres atlánticos, chamadas aínda na Idade Media "arenas Paradisi", acubillaban os portos benditos onde embarcaban as ánimas dos europeos no psicopompo Navío cara a illa marabillosa dos Ben Aventurados.


 Galicia, a atalaia pola que descendía ó mar o Sol a tomar a súa barca, e a onde conducía o camiño das estrelas (a Vía Láctea), foi na antigüidade considerada a antesala do Alén e un importante lugar de acceso ó Outro Mundo. A mitoloxía grega concibía o Alén, os Campos Elíseos, como o Paraíso das virtuosas almas que, logo de beber no río Lethes, esqueceran o seu paso polo Inferno. O río Lethes era unha das portas ó Paraíso, pero, onde estaba? Para os autores antigos grecolatinos non había dúbidas: ese río do esquecemento estaba en Occidente, no fin do mundo coñecido, en Galicia, e era seguramente o que hoxe coñecemos como Limia, perto de Xinzo de Limia (Ourense), onde se situaría a entrada, por conseguinte, ó mundo dos mortos.


 Era algo universalmente aceptado na Europa Antiga, insular e continental. Lugar cargado de referencias a contextos psicopompos e a ameazas, este río Limia/Lethes, a fronteira que separaba o mundo dos vivos do lugar onde residían as ánimas (Silio Itálico, I, 235-6; XVI, 476-77), obrigou ó xeneral romano invasor Décimo Xunio Bruto (no 137 a. C.) a espirse, a atravesa-lo, el só, a nado, e logo a chamar ós soldados, un a un polo seu nome. Este episodio, lonxe de ser unha mera anécdota, tivo moita transcendencia: as portas da Gallaecia non soamente daban entrada a unha terra paradisíaca, senón tamén ó mundo celta dos mortos.


 O inspirado pola Galiza foi un medo sagro; unha inquedanza do alén, un terror relixioso. Deiquí a singolaridade do trunfo de Décimo Junio Bruto: un trunfo envolveito en todalas formas e ritos acostumados, mais, en esencia, a festa dun vencemento da morte (Otero Pedrayo, 1962).


 

El artículo completo en:

Más informacióen en: http://www.andrepena.org/historiador/


No hay imágenes relacionadas.

Comentarios

Tijera Pulsa este icono si opinas que la información está fuera de lugar, no tiene rigor o es de nulo interés.
Tu único clic no la borarrá, pero contribuirá a que la sabiduría del grupo pueda funcionar correctamente.


  1. #1 Diocles 17 de oct. 2007

    Es posible que el nombre de Breoghan proceda de una lectura medieval de la obra de Orosio, donde se nombra la ciudad de Brigantia, pero hay que tener en cuenta que en Irlanda y Gran Bretaña ya hubo sendas tribus de brigantes mucho antes de que Orosio y los monjes irlandeses hubiesen nacido, y que la propia ciudad galaica de Brigantia es de fundación anterior y constituyó un importante hito en las rutas comerciales atlánticas, además de haber existido en Irlanda un antiguo culto a la diosa Brigit. Así pues, hay otras explicaciones al mito de Breoghan que como mínimo son tan plausibles como la propuesta por el profesor Pereira.


    Este autor compara el Leabhar Gabhala con las falsas etimologías de San Isidoro (pues realmente Hibernia procede del griego Ierne y esta denominación puede derivar de Erenn o Erín, y no de Iberia). También lo compara de forma indiscriminada con la Historia Regum Britanniae y otros cronicones medievales, que son obras creadas prácticamente ex-novo y no se apoyan en una larga tradición oral. Annio de Viterbo se ganó el favor de los poderosos Borgia inventándose una fundación de Roma por el valenciano Romo de Valentia, y Geoffrey de Monmouth romanizó los orígenes de los britanos haciéndolos descender de un tal Brutus, bisnieto del troyano Eneas. No obstante, las antiguas tradiciones isleñas sobre pueblos de origen "escita" (es decir, indoeuropeo oriental) quedan reflejadas en cierto modo en la obra de Monmouth, cuando relata cómo Brutus venció a uno de los más primitivos habitantes de Gran Bretaña, el gigante Gogmagog (cuyo nombre hizo coincidir con el del patriarca bíblico de los escitas). Estas obras tienen muy poco que ver con el Leabhar Gabhala, que además de algunas influencias clásicas y bíblicas, recoge muchos antropónimos y etnónimos gaélicos que responden a una tradición autóctona y nada deben pues a los autores grecorromanos. Y por cierto que Pereira sólo ha argumentado un origen tardío del nombre de Breoghan, pero nada ha explicado sobre los Hijos de Nemed, los Fir Bolg, los Galiain, los Tuatha De Danann y tantos otros nombres de héroes y pueblos mitificados que se encuentran en el Leabhar Gabhala.


    Me gustaría añadir, como curiosidad, que en la Historia Regum Britanniae se menciona a la tribu de Partholon, que también se cita en el Leabhar Gabhala, y G. de Monmouth afirma que esa tribu estaba formada por basclenses, que era una denominación aplicada a los vascos (básculos o basclos) en otras fuentes medievales inglesas y francesas. Tal vez esta identificación medieval de la legendaria tribu de Partholon con los vascos se deba a un cierto parecido entre el nombre de Partholon y la tribu de los bárdulos, que las fuentes clásicas situaban justamente en la zona del País Vasco. En el Leabhar Gabhala sólo se indica, en cambio, un origen mediterráneo de la tribu de Partholon, y no resulta descabellado que los hombres que poblaron Irlanda antes de 2000 a. C. estuviesen emparentados étnicamente con los antiguos pueblos del Mediterráneo occidental (los constructores de megalitos).


    Un cordial saludo.  

  2. Hay 1 comentarios.
    1

Si te registras como usuario, podrás añadir comentarios a este artículo.

Volver arriba