Autor: giorgiodieffe
sábado, 12 de febrero de 2005
Sección: Lenguas
Información publicada por: giorgiodieffe
Mostrado 72.242 veces.


Ir a los comentarios

Ursus, Arktos, Hartza, Oso, Orso, Bear…

-

- el articulo original con correciones -

El « oso » es uno de los grandes mamiferos que entraron en competicion con el hombre en la prehistoria.

El tema indoeuropeo mas antiguo a la base de esta palabra parece que fuese *RKYO (segun Devoto, Dizionario etimologico, Firenze 1968), que podria ser en conexion con *ràksas = “destruccion” (segun Lehmann, Il preindoeuropeo (8000 a.C.), in "Le radici prime dell'Europa", Milano 2001) de *reik- = “romper” (de adonde viene “rixa/rissa/risa”).

El nombre indoeuropeo comun del animal tenìa que ser *rkto-s (segun Alinei, un modello alternativo dei popoli e delle lingue indoeuropee, in AA.VV. Le radici prime dell’Europa, Milano 2001)

En las enguas antiguas encontramos:

Griego: árktos (pero en griego hay tambien una palabra gr. ártamos = "carnicero" "despedazador de carne" y esa podria ser en conexion con el verbo "temnein" ;
ilírico, artos; sanscrito : rksa; latin clasico, ursus (latin arcaico *orcsos); galo, artaios y bretón arzh; irlandés y galés, arth. Fueron las lenguas célticas y el ilirio que redujeron el grupo -kt- > -t-.

Como se sabe algunos hacen descender el nombre del rey Arturo del latín Artorius, pero otros creen que viene del nombre celta del oso. Sea como se quiere, la raiz de Artorius seria sin duda la misma de “oso”.

Entre los epitetos del dios Lugh hay algunos que comienzan con la raiz “arqui-“...pero relacionarlo con “oso” es un poquito una aventura.

"Artza" en alguno dialectos (batua "hartza") es oso en euskara, que pareceria un prestamo linguistico del celta. La misma forma euskerica ha dado origen a nombres de persona como “Harsus”, en la Aquitania antigua y tambien "García", en castellano

Lo que es mas interesantes es ver como el oso no se diga mas con su verdadero nombre en muchas lenguas, porqué la palabra fue considerada un tabù linguistico (los nombres que sostituyen a lo nombre tabù se dicen “nombres NOA”: termino que viene del polinesio. NOA=PERMITIDO).

En la lenguas germanicas el NOA es relacionado al sentido de OBSCURO: a. i. Bjorn, dan. Bjørn, sved. Bjorn, ags. Bera, ingles Bear, a.a.a. Bero, Bär, oland. Beer .
(La unica lengua neolatina que mantuvo el NOA en el sentido originario germanico de “obscuro” es el piamontes, que refiere la palabra Bèru a un animal, que no es el oso, sino el “scoiattolo/ecureuil/squirrel”, que tendria que decirse “escurieul”, pero no se pronuncia en esta manera que en muy pocos lugares).

En las lenguas eslavas el NOA es relacionado a la "ACCION DE COMER EL MIEL": a.sl. medvjed; tchec. Medved; pl. Niedžwiedž ruso Medvĕd.

Sigue el ejemplo el lituan Mĕska.

Las lenguas balticas se refieren a un significado NOA: "QUE TIENE MUCHO PELO".
En lituan hay tambien , lokys; leton, lacis; antiguo prusiano, clokis.

Tambien los celtas preferian no pronunciar la palabra verdadera y decir un nombre “NOA”, en su lugar, que significaba "BUEN ANIMAL DE JOVEN EDAD": a.irl. Mathgamain; irl. Mathghamhain.

ALINEI escribe:
"El nombre indoeuropeo comun del oso ha sido substituido en muchas areas europeas por diferentes nombres NOA, a causa de un tabù magico-religioso".
Mientras sea el model de Gimbutas, que aquel de Renfrew tendrian que postular una datacion absurda del proceso de substitucion a la Edad del Bronce, el modelo de la continuidad desde el Paleolitico, mucho mas realisticamente, proyecta el nombre indoeuropeo comun en el Paleolitico medio, antes que empiezasen la creencias religiosas, y los nombres NOA en el Paleolitico superior, cuando el pensamiento religioso empieza y cuando, entre otras cosas, estan atestadas muchas formas de culto relativas a osos".

(ALINEI, un modello alternativo...p. 200/201).






-


No hay imágenes relacionadas.

Comentarios

Tijera Pulsa este icono si opinas que la información está fuera de lugar, no tiene rigor o es de nulo interés.
Tu único clic no la borarrá, pero contribuirá a que la sabiduría del grupo pueda funcionar correctamente.


  1. #1 giorgiodieffe 09 de feb. 2005

    Gracias a todos...veo que los osos gustan mas que los caballos a los hispanicos y asimilados.

    Lo que me parece extrano no es que los euskaldunes hayan tomado la palabra "oso" del indoeuropeo celta...

    la reduccion kt-t es celta...y tambien el pasaje de -t- a -z- puede ser facilitado de una forma dialectal celta...

    ... al contrario, me parece extrano que sean algunos de los pueblos celtas que tengan el tabù linguistico...y otros no.

    Un consejo:
    Mario Alinei (1997)
    MAGICO-RELIGIOUS MOTIVATIONS IN EUROPEAN DIALECTS:
    A CONTRIBUTION TO ARCHAEOLINGUISTICS
    published in:
    Dialectologia et Geolinguistica, 5, 3-30

    es presente en internet en forma de documento *.pdf

    First of all, primary linguistic evidence for the existence of 'sacred'
    animals was provided by the enormous record on linguistic taboo. Research by
    e.g. Zelenin (1929-30), Riegler (1936-7), Bonfante (1939), Havers (1946),
    Emeneau (1948), Smal-Stocki (1950), Treimer (1954-5), Mansur Guérios (1956),
    Hegedüs (1958), Ruud (1960), Leach (1964), to whom I subsequently added my
    own research (Alinei 1986, 1993a), had already shown that everywhere in the
    world the names of wild animals are subject to taboo. Besides innumerable
    ethnographic examples, even Indoeuropean reconstruction has observed that the
    true name of an animal such as the 'bear' -attested in lat. ursus, gr árktos, sanscr.
    à9ks¢a-, av. arša-, arm. arj, alb. arí, oir. art, galls. arth (PIE *r9kto-s or *r9kso-s,
    cp. Pokorny 875)- has been replaced in many language areas by noah names,
    motivated by descRIPtive words: 'the brown' in Germanic languages (e.g. aisl.
    bjorn, dan. bjPrn, sved. bjorn, ags. bera, engl. bear, aat. bero, bär, ned. beer etc.),
    'honey eater' in Slavic languages (e.g. aslav. medvjed, cec. medved, pol. niedž
    wiedž, russ. medvìd, (> lit. meška)), 'hairy' in Baltic languages (e.g.. lit. lokys, lett.
    lacis, apruss. clokis), and 'good calf' in Celtic languages (e.g. airl. mathgamain,
    irl. mathghamhain, a compound of maith 'good' and ghamain 'calf').
    Potential evidence for the sacred character of animals in early societies
    could thus be sought in the vast field of folk zoonymy. And in order to have a
    first-hand idea of the possible productivity of magico-religious motivations for
    animal names I drew and commented two maps for the ALE: one for the 'weasel'
    (Alinei 1986), and the other for the 'lady-bird', which I made in co-authorship
    with Manuela Barros Ferreira (Barros Ferreira-Alinei 1993). On other research of
    mine, and on the work of other authors I will dwell later.

    en www.continuitas.com

    Alinei propone teorias sobre fechas en neolitico que son muy claras...pero ha hecho volumenes de 2000 paginas...y muy caros :-(
    interesantes, pero uno tiene que ser un politico para permitirse de comprarlos :-)

    Cuanto a Renfrew, yo he tomado solo que dicia de el Alinei. Me gustaria ver si es Renfrew en verdad que lo dice ...

    Por cierto que estoy acà tambien para aprender un poquito de espanol gratis ;-)
    no es turco...es facil...
    aseguro que el italiano lo hablo mejor jajajajaja
    teneis que os contentar de lo que pasa el convento :-)

    en italiano se dice asì...porqué los frailes daban la comida a los pobres...y uno no podia lamentarse...:-))))

  2. #2 giorgiodieffe 10 de feb. 2005

    Una considerazione particolare, va riservata, al douzou, animale immaginario del patrimonio magico valdese, esaminato da Jean Jalla. In realtà, douzou, nei patois della val Pellice significa “gufo reale” (lo stesso uccello è chiamato, in val Germanasca duzou ) oppure l’ “allocco” (secondo altri), ma nella specifica leggenda raccolta dall’autore citato, l’animale alato si rivolgerebbe alla ragazza con una aggressione verbale di carattere sessuale e neppure troppo velata. L’uccello-spirito griderebbe, infatti: “Doumlou!” (variante di “Dounomlou!”, cioè “Dammelo!”). Già Jalla (e sulla scia di costui, Trivellin) lo identificò con quegli spiriti che i Celti chiamarono Dusii, perché citati da Sant’Agostino, che li credette demoni incubi e sostenne che si divertissero a tormentare le donne. Circa gli Incubi/Dusii, Gregorio Magno (nella glossa a Isaia XIII, 21) li individuò come “stupratori”, affermando che incubare avrebbe voluto dire proprio “stuprare una donna”. Ovviamente, il passaggio dal dusius al diabolus, in ambito cristiano dovette essere precoce. I Dusii erano spiriti conosciuti anche nell’Inghilterra ai tempi dei Celti: qui, dopo la parificazione tra questi spiriti ed i demoni del Cristianesimo, deuce (pr. diùs) diventò sinonimo di devil = “diavolo”, tanto che ciò vale non solo nella lingua medievale, ma anche in quella odierna. Non per nulla, il diavolo degli inquisitori tormenterà le donne e le costringerà a rapporti sodomitici. Agostino, nel De Civitate Dei, accomunò, infatti, i Dusii celtici ai Silvani ed ai Fauni latini, che, come sappiamo, vennero sempre raffigurati in modo estremamente simile ai diavoli del Medioevo:

    “Si sente dire RIPetutamente (…) che i Silvani e i Fauni, comunemente detti incubi, spesso in modo disonesto si sono fatti avanti alle donne, reclamando e ottenendo l’unione sessuale; altri, poi (…)assicurano (…) che taluni demoni chiamati Dusii dai Galli, provocano e portano a compimento abitualmente queste azioni oscene”.

    Anche Gregorio Magno, Isidoro di Siviglia e Gervasio di Tilbury concordarono su tale fatto. Se ne occuparono, poi, come di demoni infernali anche gli Autori del Malleus Maleficarum (parte I, domanda III).

    L’unica attestazione celtica diretta si ha nel folklore bretone, dove si parla di uno spirito detto Teuz o Tuzik.

    Dei douzou più nulla si sa in valle Po, ma li si conosce, invece, in val Varaita, dove vengono chiamati duzou: il che fa pensare che, nella prima vallata, la perdita della tradizione sia un fatto recente. Specificamente, in val Varaita, il duzou è, ormai, una entità a metà tra un leggendario signorotto locale, reclamante lo jus primae noctis ed un mascoun, che vuole arrivare a esercitare la stessa prerogativa. A Melle, Duzou è inteso quasi come il cognome di una dinastia feudale e, perciò si dice che, fino all’atterramento del castello, tale dinastia vi avrebbe risieduto. Tempo dopo, uno dei Duzou avrebbe abitato nella cosiddetta Cà dal Magou: il signorotto avrebbe preteso ancora di consumare con una sposina novella, ma costei l’avrebbe ucciso e, da allora, gli eredi del signore avrebbero rinunciato ad esercitare quel diritto. L’avvocato Giampiero Boschero di Saluzzo, originario di quella valle, ricercatore e studioso della realtà occitana intralpina, mi ha confermato che la leggenda del Duzou era diffusa anche in quel di Frassino, dove si raccontava una leggenda simile a quella di Melle, ma si localizzava la casa del mascoun in una borgata detta La Coumbëtto. Qui, la casa del Duzou, dopo la morte dell’ultimo personaggio definibile come tale, non sarebbe più stata abitabile. Chi vi si fosse introdotto solo avrebbe sentito rumori e urla da oltretomba, a meno che non vi fosse entrato in compagnia di un’altra persona o di un animale. Il Duzou, a Frassino, sembrava essere un personaggio rivestente una carica pubblica imprecisata e l’ultimo pare che morì durante un’impresa compiuta in soccorso di un altro Duzou dell’alta valle. Fredo Valla, scrittore e sceneggiatore, anch’egli originario della val Varaita, dice di aver sentito chiamare questo personaggio, nell’infanzia, Dugou, ma questa parrebbe una semplice variante dialettale (d’altronde, in francese, il “gufo reale”, si chiama Duc). Anche in valle Stura, a Gaiola, esiste un “Castello del Duzou”. A Ghigo di Praly, in val Germanasca, invece, lou Duzou è, ormai, solo uno spauracchio per bambini (fonte: ALI).

    Alcune considerazioni ulteriori. In Persia, gli zoroastriani credono nell’esistenza di una forza demoniaca ctonia chiamata Drug: nel libro “Zend Avesta” (III; 33, 35, 40, 160) , questo spirito incarna la “falsità”. I Russi, prima della cristianizzazione, credevano anch’essi nell’esistenza di spiriti ctonii chiamati, al singolare Drug ed al plurale Druz’ya. Oggi, il termine (come Podruga) significa solo più “amico/amici”: ciò ci porta a considerare che per gli Slavi pagani si trattasse di “forze amiche”. Occorre, però, specificare che l’intero popolo russo, avrebbe adorato questi spiriti soltanto durante il “festival religioso” detto “dei Volkhvy” (cioè, “dei Maghi neri”: una grande rivolta anticristiana sarebbe stata animata da costoro, nel secolo XI d..C.), mentre, negli altri periodi dell’anno, le “famiglie bianche” avrebbero sacrificato alle divinità solari e unicamente le “famiglie nere” avrebbero continuato ad intrattenere rapporti con gli spiriti ctonii. Guarda caso, poi, anche nel norvegese antico Draugr è uno spirito dell’oltretomba.

  3. #3 weiiii 11 de feb. 2005

    Al contrario, Giorgio, en español actual diríamos pillar, sobre todo si es a un niño (que se supone que se iría a escapar). Si no sería agarrar, o más bien coger, aunque este último no lo digas por Argentina (significa dar por ...).
    Pero no he empezado una entrada sólo para explicar esto. La raíz "atta" me ha parecido un caso curioso, que creo que bien pudiera tener relación con el vasco "aita". Creo recordar que "athair" era padre en gaélico, y que el sufijo "-hair" era común a las palabras para padre, madre y hermano (y no sé si alguna más).
    Dingo, no tomes al pie de la letra las palabras que veas escritas en proel.org, que yo he estado esta tarde y buena parte de las del euskera (las únicas que conozco) tenían letras cambiadas de lugar, u omitidas. De todas formas, podrían ser ambas palabras correctos, ya que pudieron ser extraídas de inscRIPciones separadas por cientos de kilómetros o de años, y por tanto de distintos dialectos.
    Por cierto, Giorgio; ¿"en" traducido a tu dialecto es "ent" con "t" al final? Curioso.

    Saludos.

  4. #4 Euskera 13 de feb. 2005

    TOPONIMIA o FAUNA? De interesarse por esta última, os recomiendo los derivados de los arquetipos solares que son los más fuertes y dominan todos los espacios, incluído el subterraneo, por donde, según la creencia ancestral, discurría el sol. Así del arquetipo UTU “sol sumerio” se analogizan UXU/USO “paloma”, IDI “buey”, OTSO “lobo”, OSO, UDO “hurón”, todo ellos monosílabos de la primera hora o TORO, ADARI “carnero”, AZOR “hazor”, etc. de segunda generación de dioses. De RA “sol egipcio y su familia” se analogizan AR “macho”, OR “perro”, URO, URSO “paloma”, URDE “cochino”, ARDI “oveja”, ARTZ (con h o sin ella) “oso”, etc. Los nombres bisílabos perteneen a la aglutinación de ambos arquetipos solares. Representan la bravura, fuerza y fecundidad, atribuída a los arquetipos divinos. Los aglutiados de algún arquetipo humano pertenecen a la generación de los semidioses, como DOGO, ARKO “cerdo”, BEOR (con h intercalada o no) “yegua”, etc. de la época de la primera domesticación de animales.

    Ahora bien, si se trata de toponimia, e incluso de nombres gentilicios, olvidad el reino púramente animal y buscad todo cuanto de descRIPtivo de lugar pueda haber en eoso nombres. Así, analizando los dos arquetipos mencionados, de OTA “alto” derivan apellidos o topónimos como OTIA, OSA, OSEA, OTXOA, OSO (olvidad nuevamente los fieros animales del mismo o parecido nombre, deslindad, por favor, los campos semánticos con la misma sabiduría que lo hicieron nuestros antepasados), ARRE “area”, ORU “solar”, ARTE “estrecho, intersticio” (si bien se analogizan de los dioses del mismo nombre de la familia de RA), los apellidos de ARKO, ARGU, ARTZA/ARZA, ARREO, ORTI, ORSA, etc. no tienen nada de animal, ni siquiera de vegetal. Son de otra categoría mental de nombres descRIPtivos de lugar, es decir de la toponimia, aunque analogizaciones de los mismos aquetipos. Mi recomendación, el estudio de “Apellidos y nobleza”.

  5. #5 giorgiodieffe 16 de feb. 2005

    Viene del francico "warkjo" = "soldado mercenario/bandido", segun la mayoria de los auctores
    (ej. DEVOTO, Dizionario etimologico della lingua italiana, Firenze 1968...en italiano, existe "garzone", que seria el joven que trabaja a la dependencia de un artesano).

    Como se arribò de bandido a muchaco?
    Los muchachos de una vez era terribles...todo era permiso a los muchachos del pueblo, tambien robar pequenas cosas...asì, la gente un poco para reir los llamaba latron, bandido, mercenario (que roba)...piensa que en la italia meridional era normal llamar un muchacho "mostro" (monstruo)!


    Segun:

    COMMENTARY TO THE
    GERMANIC LAWS AND
    MEDIAEVAL DOCUMENTS

    By LEO WIENER
    Professor of Slavic Languages and Literature
    At Harvard University

    Cambridge
    Harvard University Press
    London: Humphrey Milford
    Oxford University Press 1915

    Another word, which was almost identical in meaning with buccellarius has proceeded from a Latin word meaning "book," namely vassallus. Since Pliny's time vasarium publicum was the usual name for a "liber censualis," a book in which the amount of tax the farmers had to pay was precisely recorded. (24) In the earliest Ostrogothic documents of the year 489 the new owner of the estate says that he is ready each year to pay the fiscal dues for it, and so he asks the authorities to have the name of the former owner erased from the polyptic and his own inserted instead, to which the answer of the officer granting the request is that he will have the name erased from the vasaria publica, etc. (25) What these polyptics were is best seen from a capitulary of Charles the Bald in 864, where it says that they contain a precise statement of the corvée due by each colonus, (26) and this is borne out by the polyptic of Irminon and similar lists.

    That derivatives vasarinus "free serf," vasarinium, vasarisiscum "corvée due from the free serf," warcinium, warciniscum "corvée due from the free serf," recorded in 736, (27) and varcinaticum "animalia exacta ad mensam principis," used in a document of the year 816. (28) The Langobard document which has preserved the word warcinus shows that he was a free man of the same type as the libellarius. There occurs in it the expression "warcinisca facere," that is, "to do the work prescribed in the polyptic or vasaria publica," where the libellarius promises not to do peculiarina, that is, work on the property of another, even as the buccellarius forfeited his rights if he worked for another master. In the eleventh century we for the first time meet with the guarthones, that is, warciones, in France, where they are represented as a lawless lot, not unlike the buccellarii, (29) and from this guarthones we ultimately get French GARçON, etc.


    The form vasarinus is found in Visigothic in the form gasalianus. The seizure of uncultivated land could take place with the help of one's familia, servitores, or servi, that is, by those who did not have land of their own but were dependent on their patron from whom they received oxen and working tools. In return they promised to serve their master in a stated way. We have here that class of coloni who in Italy would be registered in the vasaria publica. In 804 we find the same class of free serfs in Spain under the name of gasaliani. (30) A similar class of free serfs in patrocinio were the Langobard gasindi, which is obviously from vasini, as gasalianes is from vasalini, vasaliani. Like the warcini the gasindi were free to change their patrons, and that these in their turn are identical with the Visigothic buccellarii as to their status is proved by the fact that gifts reverted to the donor if the gasindus left his patrocinium. (31) Gasindus is an old word, for it occurs in a Merovingian document of the year 546 (32) and is found in Gothic as gasinþa, gasinþja "companion." So, too, gasalianus is recorded in Gothic saljan "to harbor, live," saliþwos "inn, dwelling," as though ga- were a prefix. But this ga- is a corruption of the original va- as preserved in Frankish vasallus, vassalus, vassus.


    Vassus occurs in the Leges Alamannorum, (33) and in the Salic laws, (34) although used in the connection "vassus in ministerio," for which several readings are "puer in ministerio," hence almost in the sense of gasalianus, but this unique occurrence of the word may be due to a late introduction. There can, however, be no doubt that vassus was well known in the eighth century, for it is recorded in authentic documents from the year 762 on, (35) and in 757 vassallus is a free serf who may change his master at will, but may not take his wife along, if she is a gift of the master, (36) that is, he is precisely under the same obligation as the gasalianus or buccellarius. Even at this early period vassus, vassallus has the general meaning "servus" and he may hold a beneficium, (37) hence the original meaning "free serf" must be considered older; thus there is no break between the serfs of the vasalria publica of the sixth and the vassalli of the eighth century.


    NOTAS

    24. Plinius, VII. 49, Cod. Theod. XIII. 11. 12, Cassiodorus, Variae VII. 45. [Back]

    25. "Parati sumus singulis annis pro eadem praedia conpetentia solvere unde rogamus uti jubeatis a polypthicis publicis nomen prioris domini suspendi et nostri dominii adscribi .....Unde erit nobis cura de vasariis publicis nomen prioris dominii suspendi et vestri dominii adscribi," Marini, I pap. dipl., p. 130. [Back]

    26. "Illi coloni, tam fiscales, quam et ecclesiastici, qui sicut in polypticis continetur et ipsi non denegant, carropera et manopera ex antiqua consuetudine debent," MGH., Leg. sec. II. 2, p. 323. [Back]

    27. "Faichisi seo Pasquale, fratris germani, filii quondam Beninato, qui fuet aldio vestrum S. Saturnini.....tu predicta Pasquale et Faichisi in casa S. Saturnini resedire diveatis in Diano casa, vel in omni res patris nostro, quondam Veninato, quia manifestum est quod de livera mater natis sumus, et de istato nostro nulla condicione bovis redivibamus, nisi tantum bonis de ipsa casa vel omni res patris nostro, warcinisca facere diveamus, sic ut bovis pater nostrum quandam Veninatus usum facere fuet, ad pratum sicandi stabulum faciendi in via ubi vovis opum fuerit, sicut unum de warcini vestri.....Si nos Pasquale et Faichisi vel nostros heredes de ipsa casa exire voluerimus, aut ipsas warcinia facere minime voluerimus, exeamus bacui et inanis et insuper conpunamus pine nomini auri sol. 20," Brunetti, Codice diplomatico Toscano, vol. I, p. 488. [Back]

    28. "De quibus una est donatio quam Lupus Dux ad praedictum sanctum locum fecit de varcinatico, id est animalia, quae exigebantur ad mensam Principis Ducatus Spoletani," Muratori, ScRIPtores, vol. I, p. 369: "obtulit quoqu, praeceptum.....et de clausura in Marsis, et de vuarcinatico, id est, animaliaquae exigebantur ad mensam Ducis Spoletani," ibid., p. 372. [Back]

    29. "Solent enim venire guarthones et scutarii et servientes de Morteriolo in domos villanorum et furtim aliquid capere de domibus eorum" (1055), E. Lelong, Cartulaire de Saint-Aubin d'Angers, Paris 1903, vol. I, p. 271. [Back]

    30. "Ego Ihoannes episcopus sic ueni in locum que uocitant Ualle Conposita et inueni ibi eglesia deserta uocabulo Sancte Marie Uirginis et feci ibi fita sub regimine Domino Adefonso principe Obetau, et construxi uel confirmabi ipsam eglesia in ipso loco et fice ibi presuras cum meos gasalianes mecum comorantes.....et construxi ibi cenobium cum meos gasalianes et tenui eas iure quieto, sub regimine iam dicto Domino Adefonso," Chartes de l'église de Valpuesta, in Revue hispanique, vol. VII, p. 282 ff. [Back]

    31. "Et si aliquid in gasindio ducis, aut privatorum hominum obsequium, donum munus conquisivit, res ad donatore revertantur," Ed. Roth. 225. See Guilhermoz, op. cit., p. 46 ff. [Back]

    32. "Una cum omnibus rebus vel hominibus suis, gasindis, amicis, susceptis," MGH., Dip. imp., vol. I, p. 6; also pp. 12 and 45. [Back]

    33. XXXVI, LXXIV. [Back]

    34. X (XXXV. 6). [Back]

    35. MGH., Dipl. Karolina, vol. I, p. 23; also (771), p. 74, p. 95, etc. [Back]

    36. "Homo Francus accepit beneficium de seniore suo, et duxit secum suum vassallum, et postea fuit ibi mortuus ipse senior (i.e. homo Francus) et dimisit ibi ipsum vassallum; et post hoc accepit alius homo ipsum beneficium, et pro hoc ut melius potuit habere illum vassallum, dedit ei mulierem de ipso beneficio, et habuit ipsam aliquo tempore; et, dimissa ipsa, reversus est ad parentes senioris sui mortui, et accepit ibi uxorem, et modo habet eam. Definitum est, quod illam quam postea accepit, ipsam habeat," Decretum compendiense, in MGH., Capitularia, vol. I, p. 38. [Back]

    37. "Similiter et vassus noster......beneficium et honorem perdat" (779), ibid., p. 48. [Back]

    38. "Patronos vel gerentes

  6. Hay 5 comentarios.
    1

Si te registras como usuario, podrás añadir comentarios a este artículo.

Volver arriba