Autor: Andrés Pena G. & Alfredo Erias M.
domingo, 28 de octubre de 2007
Sección: Artículos básicos para iniciarse
Información publicada por: Anfus
Mostrado 42.153 veces.


Ir a los comentarios

Arqueólogos Gallegos Descubren el Origen de Breogán

Este traballo nace co achado de André Pena de que a fíbula de Braganza pertence ó contexto galaico-lusitano ó representar un Hércules Oghmios en forma de guerreiro celta. E continuou cando Alfredo Erias atopa un texto de Aristóteles que di que as Columnas de Hércules se chamaron antes "Columnas de Briareo".


Arqueólogos Gallegos Descubren el Origen de Breogán (y una pequeña tomadura de pelo con la exposición del broche de Braganza del Museo Británico en el MUSEO ARQUEOLÓGICO NACIONAL).

 Esto al menos es lo que se podría desprender de la lectura de esta completa investigación cuyo encabezado reproducimos:


 O ancestral Camiño de peregrinación ó Fin do Mundo: na procura do deus do Alén, Briareo / Berobreo / Breogán / Hércules / Santiago...


ANDRÉS  PENA  GRAÑA & ALFREDO  ERIAS  MARTÍNEZ




 E a rexión de onde vén o céfiro e a da posta do sol habítana os celtas. (Éforo de Cime, Fr. 30 b 5, ca. 350 a.C).


Sumario:


 Este traballo nace co achado de Andrés Pena de que a fíbula de Braganza do Museo Británico pertence ó contexto lusogalaico ó representar un Hércules Oghmios en forma de guerreiro celta. E continuou cando Alfredo Erias atopa un texto de Aristóteles que di que as Columnas de Hércules se chamaron antes "Columnas de Briareo", e identifica este antigo deus indíxena (logo adoptado polos gregos como un Hecatónquiro, xigante de cen brazos e cincoenta cabezas) co Berobreo do Facho de Donón, fronte ás illas Cíes. É a verdadeira historia de Berobreo/Breogán. Amosábase así claramente a existencia dun antiquísimo camiño de peregrinación que levaba ós finisterres atlánticos e, particularmente, ós de Galicia. Porque Galicia era para os antigos o Fin do Mundo, mesmo o Outro Mundo, que quedaba despois do río Limia, que identificaban co Lethes ou río do esquecemento (ó que se negaban a pasar as tropas de Décimo Xunio Bruto). Galicia era a meta do Sol, o lugar da súa morte, o último avatar dos deuses solares antes de afundirse no océano para resucitar despois e volver a iniciar o ciclo.


I.- INTRODUCIÓN


 A gran atracción de Galicia para os pobos antigos do continente europeo e do Mediterráneo non se debía unicamente á sona dos seus metais (ouro, estaño...), con ser isto moi importante, senón a unha crenza arraigada no máis fondo dos sentimentos da vella Europa. A Nosa Gallaecia (a forma Gallaike  presente xa no s. V a. C., unha vez, na obra de Herodoto e nun poeta médico do s. IV a. C -López Férez-, é moito máis antiga que a forma Kallaike) era o fin do mundo, o Finis Terrae, lugar onde morría o Sol e onde a antiga Xeografía Sagrada situaba a porta do Paraíso. E as Augas Santas das praias dos nosos finisterres atlánticos, chamadas aínda na Idade Media "arenas Paradisi", acubillaban os portos benditos onde embarcaban as ánimas dos europeos no psicopompo Navío cara a illa marabillosa dos Ben Aventurados.


 Galicia, a atalaia pola que descendía ó mar o Sol a tomar a súa barca, e a onde conducía o camiño das estrelas (a Vía Láctea), foi na antigüidade considerada a antesala do Alén e un importante lugar de acceso ó Outro Mundo. A mitoloxía grega concibía o Alén, os Campos Elíseos, como o Paraíso das virtuosas almas que, logo de beber no río Lethes, esqueceran o seu paso polo Inferno. O río Lethes era unha das portas ó Paraíso, pero, onde estaba? Para os autores antigos grecolatinos non había dúbidas: ese río do esquecemento estaba en Occidente, no fin do mundo coñecido, en Galicia, e era seguramente o que hoxe coñecemos como Limia, perto de Xinzo de Limia (Ourense), onde se situaría a entrada, por conseguinte, ó mundo dos mortos.


 Era algo universalmente aceptado na Europa Antiga, insular e continental. Lugar cargado de referencias a contextos psicopompos e a ameazas, este río Limia/Lethes, a fronteira que separaba o mundo dos vivos do lugar onde residían as ánimas (Silio Itálico, I, 235-6; XVI, 476-77), obrigou ó xeneral romano invasor Décimo Xunio Bruto (no 137 a. C.) a espirse, a atravesa-lo, el só, a nado, e logo a chamar ós soldados, un a un polo seu nome. Este episodio, lonxe de ser unha mera anécdota, tivo moita transcendencia: as portas da Gallaecia non soamente daban entrada a unha terra paradisíaca, senón tamén ó mundo celta dos mortos.


 O inspirado pola Galiza foi un medo sagro; unha inquedanza do alén, un terror relixioso. Deiquí a singolaridade do trunfo de Décimo Junio Bruto: un trunfo envolveito en todalas formas e ritos acostumados, mais, en esencia, a festa dun vencemento da morte (Otero Pedrayo, 1962).


 

El artículo completo en:

Más informacióen en: http://www.andrepena.org/historiador/


No hay imágenes relacionadas.

Comentarios

Tijera Pulsa este icono si opinas que la información está fuera de lugar, no tiene rigor o es de nulo interés.
Tu único clic no la borarrá, pero contribuirá a que la sabiduría del grupo pueda funcionar correctamente.


  1. #1 Abo 17 de oct. 2007

    No tengo tiempo y lo dejo para otro momento.  No obstante, me pregunto:


    ¿Tengo que pensar que el profesor Casimiro Torres en "La Romanización de Galicia", concretamente cuando habla de: "La conquista romana de Galicia" y más preciso en: "...La gran batalla del año 137, a.C" donde hace comentarios similares respecto a ese paso del Oblivionis (Lethes, Limia, Belión o como se quiera) cometió falsedad en sus manifestaciones?.


    Cierto que hay que hay que andar con mucho cuidado con las fuentes, pero es que de ciertas personas no suelo dudar y sería un verdadero desastre, que de ser cierto, donde me llevaría a no creer en nadie, ocupe el cargo que ocupe (estudios, posición, etc, etc.).


    Dice el profesor que estos relatos (esta batalla citada del -137) lo registran:


    -Ovidio ("Fastos"), Los Fastos Capitolinos, Paulo Orosio, Veleyo Patérculo, Floro, Rufo Festo, Ampello, Eusebio, Esteban de Bizancio, y hasta los Papiros de Oxyrhinco.


    Te lo agradezco, Brigantinus, ya que tus comentarios finales son claros y contundentes y supongo te has informado bien.  No obstante procuraré leerme la bibliografía que apunta el profesor Casimiro Torres antes de cundir pánico en mi y dejar de creer en personas doctas en la materia.


    Comprenderás que "es un coñazo" tener que "comprobar" todo lo que nos comentan nuestros sabios, incluso los nuestros de la Celti.


    Muy serio me parece la cosa.


    Gracias por tus comentarios y trataré, con tiempo, de investigar concretamente en el caso que presentas ya que yo mismo siempre pensé que sería sacado de algúno (o varios) de nuestros clásicos que escribieron la Historia y nunca dudé de ser "falsedad documental".


    Saludos.

  2. #2 Diocles 19 de oct. 2007

    Mi posicionamiento sobre la cuestión escita en el Leabhar Gabhala es considerarla un recuerdo nebuloso de la expansión indoeuropea hacia Occidente en la Edad de Bronce (entre 2500 y 1000 a. C.), pero la historia de Golam Miled (el héroe epónimo que visita mucho después la tierra de sus antepasados y Egipto) la relaciono con los celtas que estuvieron en Oriente en la Edad de Hierro. Marco Simón parece conectar la tradición escítica con este segundo acontecimiento, exclusivamente, pero lo he citado para mostrar que no todos los investigadores modernos creen que el Leabhar Gabhala carezca de alguna base histórica (sea cual sea).


    La cuestión de los mercenarios celtas en Egipto es compleja, ya que hubo reclutamientos diferentes en la época de Ptolomeo II, Ptolomeo IV y Ptolomeo V (si no me equivoco). Tenía entendido que los primeros fueron celtas derrotados en Grecia por el macedonio Antígono Gonatas, que los segundos fueron reclutados en Tracia y los últimos fueron gálatas establecidos en Asia Menor, pero hablo un poco de memoria y puedo estar equivocado (tendría que mirarme a Polibio y algún otro autor para confirmarlo). En cualquier caso, todos estos celtas proceden del mismo caudal migratorio. Los tectosages participaron en el ataque a Grecia y, según Marco Simón, algunos de ellos regresaron después a Occidente para establecerse en la zona de Toulouse (los volcos tectosages). Según él, los romanos creían que los tectosages de la Galia conservaban tesoros que sus antepasados habían robado en Grecia (véase el capítulo IV de su magnífico libro sobre los celtas). Una de las tres tribus que se asentaron en la Galacia asiática fue también la de los tectosages. Además de esto, los boios que dieron nombre a Bohemia los encontramos asentados en Aquitania en época romana (creo que los cita Plinio).


    Respecto al término latino miles (milites en plural), yo he llegado a pensar que procede de los propios milesios de Mileto. Los griegos jonios fueron, de algún modo, los primeros soldados profesionales que ofrecieron a otros reinos orientales sus nuevas tácticas hoplíticas de combate, más efectivas que el simple ataque a la carrera, y los romanos se inspiraron en los griegos para desarrollar sus propias formas de combatir en formación.


    De todas formas, yo tampoco creo que todas y cada una de las cosas que se cuentan en el Leabhar Gabhala sean rigurosamente ciertas e históricas, pero sí creo que la mayor parte de esta obra se basa en tradiciones orales muy antiguas que recogían y recreaban hechos históricos de un modo más o menos distorsionado, y por ello constituyen un auténtico tesoro. Mi primera intención en este foro sobre Breoghan y el Leabhar Gabhala fue, por tanto, ofrecer un enfoque diferente al que propone el profesor Pereira, y distinto también al que se presenta en el artículo del encabezamiento. No pretendía entonces extenderme tanto, pero siempre es un placer debatir contigo sobre estas y otras cuestiones, Brigantinus.


    Un saludo para ti y para todos los amigos de Celtiberia.        

  3. Hay 2 comentarios.
    1

Si te registras como usuario, podrás añadir comentarios a este artículo.

Volver arriba