Autor: Nicolás Vidal
martes, 14 de agosto de 2007
Sección: Noticias
Información publicada por: Onnega
Mostrado 32.827 veces.


Ir a los comentarios

Entrevista a André Pena Graña

André Pena Graña (Ferrol, 1955) é un dos historiadores que con máis paixón viven o seu traballo. Historiador, arqueólogo e arquiveiro do Concello de Narón, asegura que o feito de adicarse a unha localidade con tanta historia permitiulle non pecharse nunha soa época, mal frecuente entre os que se adican á súa profesión. Ademais, poucos como el para falar do noso pasado, dos celtas –organizou varios congresos sobre o tema– e dos mitos dun país no que cada pedra é un libro que arrecende a Historia.


Non é doado facerlle unha entrevista a André Pena, disimulen a confesión. A súa apaixoada erudición sobarda ao interlocutor leigo coa materia da que fala. Na actualidade, Pena está a aumentar a súa xa abondosa bibliografía con traballos como “Santo André de Teixido: O Camiño Máxico dos Celtas” (Ed. Equona) e os tan recentes que aínda non están publicados “Industrias e Reais Fábricas de Narón en Tempos da Ilustración” e o seu “III Volume da Historia de Narón: Priores, Fidalgos, Labregos”, ámbolos dous editados polo Concello de Narón. Acerca deles e do currículo do seu autor a páxina web, www.andrepena.org, ofrece xenerosa información.


Como empeza a túa paixón pola Historia?


—Crieime en Mallorca dos sete aos 14 anos e logo regresei a Ferrol. Eu o que quería ser era escritor, devoraba libros, un ao día, tragábaos. De feito estaba en clases de pintura e lataba para ir ler. Escribía moito, gañaba moitos premios literarios. Así ata que me tocou unha profesora de Historia, María Jesús Vázquez, que me fascinou por como daba clase e presentaba a materia. Foi un amor platónico que me abriu a miña vocación.


Logo especializácheste en Historia Antiga.


—Si, foi un triunfo porque eu son doutor nesa especialidade, pero primeiro fixen arqueoloxía...


Non botas de menos ter quedado na universidade?


—Non, en absoluto, vir a Narón foi unha sorte, a mellor decisión que tomei na miña vida. Isto permitiume ser un historiador total, de tódalas épocas, que é o ideal porque a división histórica é claro que é artificial, son convencións. A Idade Moderna en Europa é a caída de Constantinopla (1453), mentres que en España se data a partir do descubrimento de América en 1492. Esa parcelación en idades evita ver a continuidade histórica de moitas cousas.


Así que o feito de ser historiador dun concello como é o de Narón obrígache a ser experto en distintas épocas e a abrir o teu abano.


—Así foi. Eu estaba con mámoas e castros, e de repente descubro unha riquísima documentación medieval, aprendo paleografía. En fin, o celta, o antigo, o medieval... todo é Historia.


Que representan os teus dous últimos traballos?


—Pois os dous últimos libros, aínda sen presentar, son traballos nos que levo uns 14 anos. Co terceiro volume da historia de Narón fixen unha introdución a xeito de recapitulación sobre o meu traballo dos últimos tres lustros. A miña teima é tratar de buscar a pervivencia de mitos e tradicións, amosar a continuidade co paso do tempo. Hai quen pensa que chegaron os celtas e todos eramos celtas; que chegaron os romanos, e todos romanos; chegaron os modernos, e todos modernos; chegaron os contemporáneos, e todos contemporáneos,... Iso non ten sentido, ácido sulfúrico ao anterior, non? É ridículo, nunca chegou ninguén. Hoxe somos parte da Comunidade Europea e onde están os de Bruxelas? Disto falo na terceira parte do meu libro sobre Narón.


Fóra do tema de Narón, es un historiador cunha imaxe de estar adicado ás lendas e aos celtas, ou non?


—Falso. Agora ben, teño traballos para entender o sistema de representación de imaxes dos petroglifos: as pléiades, os abellóns, etc, que representan un horizonte cultural común en moitas partes de Europa. O meu método chámase “promptema” (grupo de evidencia relacionada), un profesor da Sorbona, Venceslas Kruta, bautizou o meu método como “arqueoloxía institucional”.


Nalgúns ambientes seique non es moi querido. Como vives iso?


—Na Historia xerarquízanse xéneros onde hai un montón de xente que está máis ou menos conforme coas cousas e non lles gusta remexer e que vaia alguén e poña as cousas patas para arriba, pero a Historia é ao revés: comprobar se os feitos son certos. A Historia é remexer, buscar sempre nova documentación, é revisión perpetua e continua.


Que significa o termo “mouro” na mitoloxía galega?


—Son seres sobrenaturais do imaxinario galego. A palabra moura é unha palabra celta que existe tamén en bretón e irlandés, estudado por lingüistas, non é que eu vexa celtas ata na sopa. Non son mouros africanos. En Galicia debaixo da terra hai un paraíso marabilloso onde hai ouro, casa, ríos e vacas máis grandes que as nosas, con animais branquísimos... son os elfos de Tolkien. As mouras son moi brancas cos cabelos de ouro, non hai dúbida en distinguilas, cunhas xoias valiosísimas. A moura cega coa súa beleza e fermosura. Os tipos que ían roubar nos túmulos non ían roubar só un tesouro, senón que ían entrar nunha fronteira sobrenatural. O mouro é unha persoa que favorece á xente, ten unha imaxe positiva e incluso a igrexa nunca puido convertelos en demos por moito que o intentou, porque os paisanos os aprezan. O mouro é legal, como lle fagas ben faiche rico, pero como o traizoes, mátate, cégate ou búscache a ruína, porque son xente de lei. A xente que ía roubarlle a un mouro ía con tanto medo que levaban a un crego, pero era tanto o temor que tiñan visións.


Un tema de actualidade e polémico: Os celtas en Galicia.


—Por que existe tal caos sobre o tema? Ben, Galicia era incontestablemente celta e sempre houbo esa tradición, incluídas estelas funerarias que se conservan perfectamente. En tempos de Murguía falábase da raza celta pero iso non era danino porque non se convertía á xente en xabrón, e para dicir que eramos máis chulos e tiñamos que ver con Irlanda e Bretaña e eramos europeos e os demais eran africanos, como distinción e darlle o toque rexionalista, que nin plantexaban cuestións nacionalistas. Trala Guerra Civil intentouse facer un movemento para a unidade de España mediante a reunificación. Decatáronse do importante que era a prehistoria e a arqueoloxía. Xuntáronse varios intelectuais do réxime de Franco, moi bos, como Dionisio Ridruejo, Antonio Tovar, Alonso del Real e algún ferrolán como Montero Díaz. Atoparon que Roma unificara España e desenvolveron a  teoría de que os celtas eran altos e loiros e os íberos era baixos e morenos e que xuntos fixeran aos españois. Mandaron a Alonso del Real a Galicia para dicir que aquí non houbera celtas e que a nosa era unha cultura mediterránea. Os novos arqueólogos uníronse en torno a Alonso e fixeron os seus congresos ata que se descobren en Zaragoza unhas inscricións de lingua celta e xorden teorías como que o celta de Galicia vén de Aragón e tolerías así. En Galicia hai inscricións e imaxes dos petroglifos que son idénticas ás de toda a Europa Atlántica. Os nosos castros, forma de habitar a terra, hainos máis e mellores en Inglaterra. Os guerreiros dos castros son anteriores á conquista romana. etc. En fin, que nun momento dado dise que a cultura castrexa é a cultura propia dos galegos; que se os petroglifos nosos serían anteriores aos castros e todo iso, pero claro, os motivos dos nosos petroglifos están espallados por Gales, Irlanda, Bretaña ou Suíza... Créase unha cultura castrexa como feito diferencial galego, o cal é mentira. Nós pertencemos a una cultura céltica.


Qué é o celta desde unha visión actual?


—Ben, non conviña que os galegos foramos distintos do resto da poboación por motivos políticos ata que aparecen en Zaragoza esas inscricións celtas; entón eran outros os celtas e nós eramos celtas subordinados a eses poucos celtas que mandaban coa nosa xénese mediterránea. Ata aquí a impostura. Hoxe a cousa cambia e fálase de áreas culturais. Nós pertencemos a unha área cultural atlántica que no Neolítico ten unhas características que a fan visible, como se do románico ou o gótico falásemos porque é un estilo europeo. Aquí xa temos un estilo: dolmens con corredor, inscricións e gravados, un tipo de cerámica e uns elementos que nos permiten falar dunha área cultural europea atlántica homoxénea que abrangue desde as illas británicas e a fachada Atlántica ata Andalucía, como hai unha área cultural mediterránea, outra centroeuropea, etc. Os lingüistas observan que esas areas culturais correspóndense tamén con áreas linguísticas, xa máis evolucionadas posteriormente, nas idades do Bronce e do Ferro, no que seguen compartindo o aire de familia. É unha xente que está en contacto, hai barcos e comercios, trafica, fala, comunícase, fan contos... a xente circula e as ideas, obxectos e tradicións son semellantes. Á parte disto, hoxe para coñecer o pasado hai unha arma excelente que é a xenética. O profesor Ángel Carracedo, de Santiago, leva 30 anos facendo análises aos seus pacientes e confirma que os galegos son etnia de seu que leva moito máis dos 5.000 ou 7.000 anos vivindo no país, posiblemente desde o Paleolítico. Coidado, os celtas non son unha raza. Razas hainas e son inocentes, e non son mellores ou peores, pero hainas, negalas é unha estupidez, o grave é que unha queira ter a supremacía sobre as demais. O profesor Sykes, catedrático de Xenética de Oxford, publicou o ano pasado o seu traballo “The blood of the isles” (“O sangue das illas”) na que confirma que os ingleses e irlandeses proveñen do norte de España e de Galicia.


Por que teñen ese prestixio os celtas?


—Porque potencian moitos valores reais. A igualdade entre o home e a muller, incluso máis a muller, como dixo Estrabón, o amor á familia e á tradición... a forma de saber todo isto é a herdanza, a forma da propiedade: aquí non só herdan os homes, senón tamén as mulleres. O celta ten cousas que a sociedade actual non ten: as súas crenzas nas mouras das pedras, ver que cando paseas polo campo chégante historias dos teus antepasados, as pedras teñen historia. Mira Tom O´Neill, o editor de Asia do National Geographic: veu a San Andrés de Teixido facendo o camiño. Emocionouse tanto que escribiu un artigo no número de marzo de 2006 no que non deixa dúbidas: “Esta era la tierra celta de los vivos (...) Nada como la sensación de sentirse en casa”. El veu a Galicia como o parrulo feo do conto que faltaba no grupo dos cisnes. O celta non é un concepto racial senón cultural e a pregunta non é por que somos celtas, senón por que non somos celtas.


Para rematar, que opina un historiador antigo como ti do termo “Ferrolterra”?


—Que como dicía Álvaro Paradela, o seu inventor, é una carallada. Temos topónimos como Trasancos, temos Bezoucos, temos Labacengos e francamente non facía falta inventarse nada.


Diario de Ferrol, suplemento Nordesía, 12 de agosto de 2007

 

Más informacióen en: http://www.diariodeferrol.com


No hay imágenes relacionadas.

Comentarios

Tijera Pulsa este icono si opinas que la información está fuera de lugar, no tiene rigor o es de nulo interés.
Tu único clic no la borarrá, pero contribuirá a que la sabiduría del grupo pueda funcionar correctamente.


  1. #1 CELTIBERATOR 27 de ago. 2007

    Con todo sigo teniendo mis dudas acerca de que parte de lo que se refiere al status de la mujer en el derecho medieval sea primitivamente germanico; y no resultado de una evolución social posterior.


     


    En cuanto a: "Mi comentario iba en el sentido de una visión absolutamente tópica del pasado gallego, con referencias a estudios genéticos que hablan sobre etnias, sobre unos moros blanquísimos y bondadosos (no es por nada, pero conozco tradiciones populares de "mouras" piojosas, viejas y antropófagas, y de mouros bastante tocawebos)"


    Y nadie te va a negar lo segundo, pero tampoco negaras que no puedes negar lo primero. Por otro lado con respecto a los "mouros" creo que no se puede olvidar el papel -como normalmente se hace- el papel de la iglesia en todo esto: no lo olvide "mouros pagáns" "os xentiles". Yo de paso podría ponerle ejemplo de mouros "que sacrificaban naquelas pias" seres humano (algo que el cristianismo acusa frecuentemente al Paganismo.


    En toda esa interpretatio eclesiastica a veces por pagano o satanico, demoniaco de más se nos dan luego en la tradición popular curiosas mezclas: "Na Pena de Montille na noite de San Xoan aparecíase unha Bruxa con sete pitos de ouro"


    Y dicho esto y a pesar de topar con la iglesia mouros "leucodermos" y mouras loiras o rubias (es decir "roxas") y de buen ver, avelas ainas pongas como te pongas, amigo Brigantino. ... Por cierto no se que tiene que ver el tocino con las merinas y las churras, o la velocidad que pintan los "mouros" en toda esta discusión -de momento no los habiamos sacado todavia de su mamoa donde tan comodamente estaban, y hablar de pronto de ellos en medio de no se que sobre manipulaciones de la realidad (que por cierto es ansi porque como le digo sus mouros mouros son tan reales en nuestro folclore como los mouros rubios que yo les digo) no se pero en cierta forma suena a ... a alergia, alergia al folclore.


    Mire, por simple respeto a nuestro pueblo (el mio y el suyo) y a la tradición popular, no quiero que esto se lleve a ciertos extremos a los que llevo esto hace años en un articulo De La Peña al acusar a los celtistas gallegos (uno de ellos no se lo digo porque aparece en el encabezamiento, otra de ellos era Blanca Albalat) de querer "llenar" la geografía gallega de "hadas y elfos".


    En ocasiones me pregunto que pensarían de estas palabras personas que si se han dedicado (no era el caso de Blanca ni del otro aludido por aquel entonces) a estudiar "hadas" y "elfos". Pienso en una señora que se llamaba Katherin Briggs que fue presidente de la Folklore Society de Londres (hasta su muerte) se dedico durante toda su vida al estudio del folclore de la Fayries tanto en la literatura como en folclore de las Islas Britanicas. Pienso en otra folclorista no menos importante Ruth Tongue. Pienso en los casos de Sebillot con su monumental Folclore de France o de Arnold Van Gennep (más conocido por sus "Los ritos de Paso") en los tomos su Manual de Folclore Frances. Pienso en Jacob Grimm uno de los padres fundadores de la filogía alemana (así como de los estudios sobre religiones germánicas, o derecho germanico) y su Märchen o la Deutsche Mythologie o las Deutsche Heldensagen. En nuestra peninsiula pienso A Leite de Vasconcellos en portugal y su inacabada "Etnografía Portuguesa"·, así como algunos de sus "Opusculos", en Aurelio del Llano, etc, en nuestra propia Xeración Nós.


    Pienso más modernamente en Cardini, Lecouteux, Delpech, etc, etc. o entre nosotros Fernando Alonso. Gentes todas que han dedicado buena parte de su tiempo al estudio de manera seria y rigurosa de algo que consideraban de interes y algunos parecen despreciar a la ligera con comentarios disonantes: el folclore y la Cultura Popular.


    Creo que ese es un campo serio, ademas de un asunto muy serio, que como parte de la cultura del pueblo no merece ser vanalizado, ni utilizado en discusiones o con intencionalidades particularistas por parte de "cuatro lumbreras". Sino respetado o apreciado como lo que es (parte de nuestro patrimonio inmaterial) y en lo que realmente vale.


    Sino corremos el peligro de prolongar, en cierta forma sobre nuestros padres y abuelos la sombra decimononica del "salvaje" o el "primitivo". Algo que desde luego a mi -quizas más por tener reciente un defunción al respecto- no me gustaría.

  2. #2 CELTIBERATOR 28 de ago. 2007

    "No pongas en mi boca palabras que yo no he dicho"


    Estimado Brigantino en primer lugar, he de decir, en mi descargo, que yo no he puesto en tu boca en ninguna palabra solo he recordado que con comentarios de ese tipo se podrían derivar otras lecturas, tipo la que he citado -no poniendola en tu boca ni en tus intenciones- y que no es tuya sino como digo de Antonio De La Peña Santos. La critica por tanto no has de entenderla hacia tu persona -salvo identificaciones secundarias-,  ateniendonos a la literalidad de lo dicho y sin quitar ni poner nada, ni palabras en tu boca, ni intenciones en la mia, lo que se dice es en lo que yo digo es esto:


    "Mire, por simple respeto a nuestro pueblo (el mio y el suyo) y a la tradición popular, no quiero que esto se lleve a ciertos extremos a los que llevo esto hace años en un articulo De La Peña al acusar a los celtistas gallegos (uno de ellos no se lo digo porque aparece en el encabezamiento, otra de ellos era Blanca Albalat) de querer "llenar" la geografía gallega de "hadas y elfos". "


    Creo que de la gramatica de la semantica y de la estricta literalidad de las palabras se entiende, no se puede entender de otra manera, que en ningun momento esto "atribuyendole -poniendole ni quitandole nada- en dicha opinión, que como repito no es la suya sino la de Antonio De La Peña Santos, a el es a fin de cuentas al que debe atribuir los "vicios" o los "errores de bulto" o las "apreciaciones sesgadas o torticeras" -digamos etnocentricas, o "primitivistas"- que yo en parte denuncio en su visión -no por menos subliminal- menos expresa y evidente en estas palabras.


    En cuanto al segundo argumento que me atribuye:


    "Y alguna en las que son unas viejas feas con la cabeza llena de piojos.
    Sobre el carácter y el aspecto de los mismos, no sé si lo he entendido bien: los aspectos positivos serían fruto del origen celta de los mismos. Y los negativos, de la influencia de la iglesia. Si la idea es esa... "


    Pues no, estimado Brigantino, no "lo has entendido", yo lo que dicho ... partamos de nuevo de la literalidad y de la cita es que:


    Por otro lado con respecto a los "mouros" creo que no se puede olvidar el papel -como normalmente se hace- el papel de la iglesia en todo esto: no lo olvide "mouros pagáns" "os xentiles". Yo de paso podría ponerle ejemplo de mouros "que sacrificaban naquelas pias" seres humano (algo que el cristianismo acusa frecuentemente al Paganismo.
    En toda esa interpretatio eclesiastica a veces por pagano o satanico, demoniaco de más se nos dan luego en la tradición popular curiosas mezclas: "Na Pena de Montille na noite de San Xoan aparecíase unha Bruxa con sete pitos de ouro" "


    Creo que o no he citado que la caracterización como vieja repulsiva sea cristiana (que tambien lo es) y por el contrario la bella y primorosa celta. Creo que de hecho en el argumento no se habla en ningun momento de la descripción de la moura como vieja, sino que el enfasis se dirige a otro aspecto la parte de la descripción que la conceptua: Como sacrificadora de hombres y niños, pagana, o antropofaga ... o en ultimo lugar la identifican ocasionalmente con las brujas, que no enbano tambien son anti-cristianas, matan, niños y beben su sangre (meigas chuchonas)


    Sobre lo que el papel de la iglesia en esta descripción no le parece claro sin irnos a los datos diacronicos sobre el foclore europeo en general creo que queda bastante claro en la frase que suele acompañar a estas mouras/os antropofagas/os cuando descubren un humano: "Cheira a cristianiño vivo" .


    Sobre lo que me comenta de que:


    "yo la verdad, no lo tengo nada claro. No creo que podamos discernir del todo qué aspectos proceden de este sustrato cultural, y cuáles del otro..."


    Bien esto obviamente desde una perpectiva puramente sincrónica en la que se estudia el folclore solo a partir de sus datos y sus formas estritamente contemporaneas es bastante dificil. No sucede lo mismo cuando adoptamos una perspectiva diacronica: Contamos al respecto con una importante literatura entre los s. XI-XII principalmente de tratadistas ecliasticos, literatos, cronistas o escritores de Variae en los que se describe el folclore popular y con especial atención a lo que se refiere a estos tipos de seres sobrenaturales: A saber Vicent De Bauvois, Gervasio de Tilbury, Orderic Vidal, Giraldo Cambriense, Walter Map.


    De la voluntad de una interpretación "demoniaca" por imperativo teológico hay buena muesra en estos autores, así como tambien de curiosas teorías generadas al hilo de ello como la de la de que estos seres sobrenaturales del folclore popular, con la justificaciónson "angeles caidos" "no sufiencetemente malos para el infierno" pero "no suficientemte buenos para el infierno" (algo que tiene ya sus precedentes en algunas disquisiciones de la patristica antigua), una curiosa interpretación (que curiosamente) a pasado en ocasiones al propio folclore popular (vease al respecto Briggs)


    Tambien contamos con una importante colección de exempla, genero literario en el que en ocasiones se readaptaran leyendas populares -algunas de ellas de caracter feerico- dandoles una interpretación moralizante. Algo que sin querer prolongar más de demasiado la sombra de la Iglesia en el pueblo llano (y cristiano) tambien hay que reconocer que se ha terminado dando independientemente en el folclore.


    Ocasionalmente esta literatura culta con explicaciones o interpretaciones sobre los seres de la mitologìa popular tendra continuaciones durante epoca moderna como por Ej. el Lyber Nymphis de Paracelso, o más recientemente, y ya en España, algunos apartados del Teatro Critico Universal.


    En resumen yo creo que si "podemos discernir" o intentar discernir elementos en el folclore, no constituye más que la tarea minima de cualquier historiador, y por ende del etnografo, poner en dimensión historica y a lo largo del tiempo su objeto de estudio, sin negar con ello los obvios y necesarios estudios antropologicos, y el más necesario aun trabajo de campo, que no obstante para cuestiones como la que usted apuntaba, Brigantino entendera que que tienen un "limite" gnoselogico, bastante claro, y un campo de acción limitado.


     


    Un tercer punto a tratar independientemente de lo que yo ya dije y que , ya solventado -espero el malentendido- por su parte, creo que ahora si podemos emplazar es el de la descripción dual de la moura o bien como "vieja repulsiva" o como "joven".


    Al respecto existen un interesante dato etnográfico recogido hace unos 5 años en el Parroquia de Santa Cristina de Lena, en la que se habla una de estas "fairies" (:-)) si se me permite) "encantadas" que viejas y arrugadas que sin embargo se convertía en una hermosa joven cuando el muchacho la conseguia desencantar. Los procedimientos para desencantar en el folclore son varios y variados desde dar un beso -sobrellevando la repulsión- eludir el miedo, o en otros casos herir a la encantadas (cuando el encantamiento la lleva a que esa forma repulsiva sea de ofidio), etc, etc


    Como curioso paralelo le ofrezco con esta muestro del folclore peninsular, le pongo aquí un trozo, anaco, cacho del folclore insular -irlandes- de hace unos cuantos siglos:



    En su juventud, Niall y sus cuatro hermanastros, Brian, Fiachra, Ailill y Fergus,habiendo recibido armas, fueron a cazar para probarlas. Se extraviaron, y encendieron una gran fogata para asar sus presas. Como no tenían qué beber,Fergus partió en busca de un manantial. Llegó hasta una fuente que custodiaba UNA VIEJA HECHICERA, la cual le dijo que no le permitiría sacar agua a menos que le diera un beso. Él se negó a hacerla y regresó con el cubo vacío.Uno tras otro: Ailill, Fiachra y Brian, tuvieron la misma experiencia; sólo que Fiachra se dignó rozar con sus labios los de la mujer, y en recompensa de ello la hechicera le prometió "un breve contacto con Tara" y le anunció que sólodos de sus descendientes serían reyes. Cuando llegó el turno de Niall, él sintiómenos repugnancia: abrazó a la vieja y le dio muchos besos; sin duda al hacerla cerró los ojos, porque cuando los abrió se vio en estrecho abrazo con  LA JOVEN MÁS BELLA DEL MUNDO. "¿Quién eres tú?", le preguntó. Ella le respondió, ..."


    Otro texto irlandes:


    "Empezó entonces a nevar copiosament y uno de los hermano, se apresuró a buscar en dónde guarecerse. Porfin entraron en una casaen la que ardía un gran fuego en la chimenea, y donde también había alimentos, cerveza, platos. de 'plata, una cama de bronce y una HORRIBLE VIEJA. Ésta ofreció al muchacho proporcionarle un lecho para pasar la noche, con la condición de que ella misma estuviera-íntimamente asociada a 'su reposo. Él' se negó y la vieja. Los otros hermanos se presentaron sucesivamente 'en la misma casa, pero la vieja no les. pidió nada..., excepto al más joven , QUE VIO ATÓNITO CÓMO EL VIEJO CUERPO SE,CONVERTÍA, BAJO SU ABRAZO"EN UN CUERPO LUMINOSO, COMO EL SOL LEVANTE "


     


    Supongo que despues de esto comprendera porque nunca podre decir, ni dire como parece que entendiste -tal vez por descuido mio al no explicarme más explicitamente al respecto -no lo considere necesario- o por presuponer- Brigantino, porque nunca dire, ni podre decir nunca algo como que: "los aspectos positivos serían fruto del origen celta de los mismos. Y los negativos, de la influencia de la iglesia". Eso va contra mi razonamiento y mi metodo, el que te he mostrado ahora, aunque se, y me temo, que sería muy apropiado, para una "interpretación estructuralista" de esas que por aquí por nuestra Galicia (la tuya y la mia) son tan aficionados a hacer, y que si puede dar lugar a argumentaciones como esas, u otras ... mejor non meneallas! por el bien de mi ulcera.


     


    Por supuesto quiero destacar -aunque de momento de momento (por suerte eso todavia no se ha planteado) que no estoi planteando, no me entienda mal ahora, una exclusivadad folclorica. El folclore debe de ser estudiado de manera abierta teniendo en cuenta toda la riqueza geografica de los datos, pienso en el area portuguesa y asturiana, cantabra, pero tambien extremena (con el magnifico libro de Flores del Manzano al respecto, que no puedo pasar sin citar), pero tambien leonesa o castellana.


    Pienso por ejemplo en la Fuente de la Mora del Pueblo de Pajares de los Oteros por ejempo (en pleno León, y a unos kilometros de la Provincia de Valladolid) con un tradición asociada ademas de un tesoro de monedas de oro. Nada ciertamente que no nos suene a ti y a mi en el folclore de "Nuestra Tierra", Brigantino.


     


    Un Saludo

  3. Hay 2 comentarios.
    1

Si te registras como usuario, podrás añadir comentarios a este artículo.

Volver arriba